- 17 June 2006
- 14,350
King Crimson – B’Boom (Official Bootleg – Live In Argentina 1994) / Discipline Global Mobile DGM 9503 CD
Ηχογραφήθηκε ζωντανό κατευθείαν από τον μίκτη σε DAT και δεν έχει κατοπινές ‘επεμβάσεις’ από τους μηχανικούς στο στούντιο. Βγήκε για να φρενάρει την πλημμύρα από πειρατικές κυκλοφορίες καθώς αυτή ήταν η πρώτη ζωντανή εμφάνιση των King Crimson για παραπάνω από μία δεκαετία. Ανήκει στην περίοδο του ‘Thrak’ που συμπεριλαμβάνεται εδώ μαζί με το ‘Vrooom’ και με διαμάντια από την ακμή του γκρουπ όπως τα ‘Red’ και ‘Lark’s Tongues In Aspic Part II’.
Το γκρούπ είναι σεξτέτο ή μάλλον, όπως διευκρίνισε τότε ο Fripp δύο τρίος, καθένα τους με μπάσο, κιθάρα, κρουστά. Οι δυό μπασίστες ακούγονται σαν ένας και τα θυελλώδη κρουστά που απογείωναν το Thrak έχουν υποχωρήσει εδώ στο βάθος του mix. Αλλά οι κιθάρες του Fripp και του Adrian Belew είναι όλα τα λεφτά: το άλμπουμ έχει τον πιό τεράστιο και μονολιθικό κιθαριστικό ήχο που έχω ακούσει εδώ και χρόνια. Riff-ολογία ατέλειωτη, ούτε ένα (!) σόλο, μόνο πολυεδρικές ηχητικές κατασκευές, σκληρές σαν διαμάντια, κακόφωνες, γεμάτες γωνίες, αλλά πάντα εξαίσια λογικές.
Ο αδύναμος κρίκος είναι τα φωνητικά του Adrian Belew. Μικρό το κακό: όποιος έχει ζήσει τους Crimson στο αποκορύφωμά τους θυμάται κάτι ...περίεργους (Boz Burrell, Gordon Haskell κ.α) που τραγουδούσαν τους στίχους αυτού του χονδρέμπορα του ροκοκό, του Pete Sinfield. Ο Belew Δεν είναι χειρότερος από αυτούς τους περίεργους.
Can – Anthology / Spoon-Mute 30/31 2CD
Τι ακριβώς εννοούν όταν λένε ‘ανθολογία των Can’; Δεν Υπάρχει ανθολογία των Can: Χρειάζεσθε τα αυθεντικά άλμπουμ. Ναί, Ολα τους! Τέλος πάντων...
‘Με τους Can -όπως και με τον Miles Davis- ισχύει το παράδοξο ότι δεν έχει απομείνει Τίποτα να ειπωθεί και, ταυτόχρονα, τα Πάντα για να ειπωθούν. Είναι σαν απλά να έχουμε ξύσει την επιφάνεια αυτής της μουσικής, σαν να μη μπορούμε να κάνουμε κτήμα μας αυτή την πανούργα, φευγαλέα μαγεία της’ έγραφε παληότερα κάποιος. Οι πρώιμοι Can (παραδείγματα εδώ τα ’Father Cannot Yell’ και ‘Mother Sky’) είναι Κοσμικό garage-punk, μια μινιμαλιστική mantra που της έκαναν βουντού, αταβιστική, χρωματισμένη με acid και καταχρεωμένη στους Velvets. Αλλά πέρα από τα χρέη της είναι επίσης γεμάτη από εσμούς θορύβων, σκέτη ηχητική κατακόμβη (‘Soup’, ‘Augmn’). Mετά έρχεται η ethno-funkadelia: κι από κοντά, η Συμπαντική libido, η ακουστική ενσάρκωση ενός καινούργιου Σύμβολου Πίστεως, η απόλυτη μουσική-Ψυχή και Σώμα, γεμάτη πανθεϊστικό δέος, τρυφερή, αβρή, χειροπιαστή, ευμετάβλητη και φευγαλέα – Μαγική.
Ο Irmin Schmidt -ο οργανίστας τους- δηλώνει σήμερα: ‘στο μέλλον οι άνθρωποι θα βλέπουν τη μουσική των Can όπως ακριβώς βλέπουν σήμερα τα απομεινάρια Αρχαίων Πολιτισμών: των Ινκας, των Μάγια’. Δεν ξέρω Πόσες Κλασσικές μουσικές παρακαταθήκες για το μέλλον παρήγαγαν τα τελευταία 40 χρόνια του Πολιτισμού μας, αλλά ξέρω ότι οι Can είναι σίγουρα μέσα στις 4-5 καλύτερες.
Αυτή η Ανθολογία είναι μιά καλή εισαγωγή για εκείνους που Δεν Ξέρουν. Αλλά χρειάζεσθε τους αυθεντικούς δίσκους τους. Ναί: Ολους!
