Ένα κατακάθι έμεινε στον πάτο και δεν λέει να φύγει ούτε με σύρμα χοντρό. Κάθε που βρίσκει αφορμή σαν αναπηρία με σκοντάφτει. Πέρσι Οι Ζωές των Άλλων, φέτος η Εξιλέωση. Στην ταινία του Τζό Ράιτ η χημεία του ζεύγους Κίρα Νάιτλι - Τζέιμς ΜακΑβόι σκαρώνει απωθημένα και βάζει μπουρλότο στο μυαλό και το χέρι της δεκατριάχρονης που καταγγέλλει την αδικία του να καταλήγουν ερωτικές επιστολές στα πολεμικά μουσεία αδιάβαστες.
Στην θέση της θα μπορούσα να γράψω αυτά μόνο:
Αυτό που τόσο καιρό επιθυμώ και είναι μια κουβέντα μόνο. Θά'θελα νά'σουν εδώ. Στο τάβλι δεν είμαι καλός, αλλά ένα καφέ θα τον χτυπούσαμε, που ξέρεις μπορεί και δύο..Βαλεντίνους και μλκίες! Ο δικός μου βαλεντίνος βρίσκεται στο κούτελο κάτω απ'το τσιρότο πού'χω απ'τα βάρα-βάρα το κεφάλι μου στον τοίχο. Δεν παίζω πιά κάτω απτην κουβέρτα. Μια ολόκληρη σκηνοθεσία έχω στήσει από το πουθενά για τις ανάγκες του έργου και άλλοτε ψιθυριστά (σα να μιλάω στον διπλανό στο λεωφορείο), άλλοτε δυνατά (όπως τώρα) σαν νά'μαι στην κόψη του γκρεμού, δίχως αδιάβροχο, δίχως τον φόβο της μπόρας, σα να μην υπάρχει επόμενο βήμα ή αύριο.. Από νωρίς μύριζε χωματίλα και τελικά έσκασε μύτη. Δεν στοχεύω πιά σε μαγειρέματα, ούτε ποντάρω στην ασφάλεια του καθρέφτη, στον μονόλογο. Δεν είναι η μπόρα το ξέσπασμα το τελικό, μάλλον η αρχή είναι. Δεν μπορώ άλλο των διλλημάτων την πάλη στο κεφάλι μου. Ησυχία ζητάω και αλήθεια. Για στάση ζωής την ενοχή πιά απορρίπτω. Το φίμωμα καταγγέλλω και στην δημιουργία δίνομαι. Τόσα λίγα είναι τα συντρίμμια που μου απομείναν μα άλλα τόσα στα χέρια σου θα γίνουν Κί'όποτε την πορεία μου αναζητώ, τα δάχτυλα χείλη ακουμπώντας, το μάγουλό σου θα χαϊδεύω.
Ευτυχώς για όλους εσάς η ταινία δίνει την σωστή διάσταση στο πάθος του σενάριου. :grinning-smiley-043
