- 17 June 2006
- 49,518
To 1966 η ηγετική φυσιογνωμία των Beach Boys, Brian Wilson, αποφασίζει, με αφορμή τον δίσκο Rubber Soul των Beatles να γραψει μουσική που να ξεπερνά σε δύναμη τραγούδια όπως το Michelle και Norwegian Wood, αλλά ταυτόχρονα να αποτελούν ένα ενιαίο σύνολο, με βασικά θέματα ενός τραγουδιού να γίνονται γέφυρες ή ρεφραίν των άλλων, με ευρύτατη χρήση μη σύγχρονων οργάνων και βασισμένα κύρια στα φωνητικά, μια όπερα τσέπης, ένα έργο αφιερωμένο στην αγάπη και τον Θεό. Αποφασίζει ότι πρέπει να υπάρχει στίχος που να αγγίζει τον ακροατή και αν είναι δυνατόν να είναι ποίηση. Ζητάει την βοήθεια ενός σχεδόν συνομήλικου νέου μουσικού και στιχουργού, του Van Dyke Parks.
Η προσπάθεια για την δημιουργία ενός ονείρου ξεκινάει και αποτυπώνεται στο διπλό Dvd Smile.
Όλοι οι συνεργάτες του Brian Wilson αφηγούνται με φανερό θαυμασμό, αγάπη και νοσταλγία τις θρυλικές μέρες όπου κάτω από τις, ανεξήγητες ίσως για την εποχή, οδηγίες-παραξενιές του χτίζεται κομμάτι κομμάτι το πολυθρύλητο έργο. Οι μουσικοί και οι παραγωγοί καλούνται να πάρουν από ένα ρόλο ενός ζώου και να μιμηθούν τις φωνές του, να κάνουν γυμναστική και υγιεινή διατροφή (χωρίς φυσικά να κάνει το ίδιο ο μέντοράς τους), να παίζουν μουσική μέσα σε τελάρα γεμάτα με άμμο, να κάνουν συνεδρίες μέσα σε σκηνές και να ζούν μια πρωτόγνωρη εμπειρία προσμονής για ένα μεγαλειώδες πόνημα. Η ίδια η εταιρεία πιέζει, τα έξοδα τρέχουν, όμως όλοι κάνουν υπομονή και αναγνωρίζουν το μεγάλο ταλέντο ως συνθέτη, τραγουδιστή, μουσικού, ενορχηστρωτή και μαέστρου με πρώτο τον George Martin που αναρωτιέται “πως είναι δυνατόν κάποιος να έχει τόσο ταλέντο”. Η πίεση για τον Wilson είναι τεράστια, καθώς η τελειομανία του ξεπερνάει τις ίδιες του τις δυνάμεις. Και τότε, μια μέρα μέσα στο αυτοκίνητο ακούει το Stawberry Fields forever. Τον είχαν προλάβει, ομολογεί, στην άλλη πλευρά του ατλαντικού. Αμέσως έρχεται και ο λοχίας. Μέσα στην πίεση της εταιρείας, των αδελφών του και ιδιαίτερα του Mike Love που καθ ομολογίαν του Wilson, μισούσε το Smile, αλλά και της δικής του ανασφάλειας, καταρρέει. Πείθει τον εαυτό του ότι η μουσική του δεν είναι δυνατόν να γίνει αποδεκτή από τον κόσμο. Ο οργανισμός του δεν αντέχει ψυχολογικά το βάρος. Ο δίσκος δεν κυκλοφορεί. Ψήγματα εδώ και εκεί μαρτυρούν ότι ήταν κάτι εξαιρετικό.
Για τα επόμενα χρόνια ο Wilson είναι μια σκιά του εαυτού του, αν και προσφέρει δημιουργικά υλικό για το συγκρότημα, όμως μειωμένης, συγκριτικά, αξίας.
Στο dvd βλέπουμε το σπάνιο και δυσεύρετο υλικό της εποχής πλαισιωμένο από συνεντέυξεις από ονόματα όπως ο Martin που προαναφέρθηκε, ο Andrew Oldham, o Leonard Bernstein να μιλούν για τον Wilson και το πώς περίμενε η μουσική σκηνή –και δεν είδε ποτε- το Smile.
Το ενδιαφέρον έρχεται στη συνέχεια όταν ο Wilson γύρω στο 1995 ξαναπαντρεύεται, συνέρχεται και αρχίζει να περιοδεύει, καθώς η μουσική του δίνει ξανά ενδιαφέρον. Το 2001 σε μια εκδήλωση προς τιμή του αποφασίζει και παίζει για πρώτη φορά δημόσια και ύστερα από 35 χρόνια το Heroes and Villains. Ανακαλύπτει ότι το κοινό πλέον είναι ώριμο. Κάπου εκεί με την βοήθεια του μουσικού Darian Sahanaja από το συγκρότημά του οδηγείται σιγά σιγά στο ότι θα μπορούσαν να συμμαζέψουν το έργο, έτσι ώστε να παρουσιαστεί, φυσικά όχι να ολοκληρωθεί. Οι μνήμες επανέρχονται, αλλά όχι πλήρως. Αμέσως τρέχει σε βοήθεια ο Van Dyke Parks που θυμάται τις λέξεις που λείπουν ενώ καλύπτονται τα κενά. Το πρόβλημα του συγχρονισμού των αλληλοκαλυπτόμενων θεμάτων στα κομμάτια, μεγάλο βάσανο το 1967, μπορεί πλεον να λυθεί με τους υπολογιστές, ενώ το κομμάτι της Πυρκαγιάς που ήταν αδύνατον να ηχογραφηθεί πριν από 37 χρόνια παίρνει σάρκα και οστά.
Πλέον ο στόχος έχει τεθεί: θα ολοκληρωθεί το Smile και θα παρουσιαστεί στο Λονδίνο τον Φλεβάρη του 2004.
Καθώς κεφάλαιο κεφάλαιο προχωράει το dvd, η αγωνία είναι έκδηλη, σε όλα τα μέλη της μπάντας αλλά ακόμα και στον θεατή που γνωρίζει το τέλος. Ενας Wilson που έχει απίστευτα σκαμπανεβάσματα, αιωρείται ψυχολογικά και σκοινοβατεί μια δυό καλές κουβέντες πάνω στην προσπάθεια σαν μικρό παιδί. Εχει ενδιαφέρον να δει κανείς τις πρώτες πρόβες για τα φωνητικά στο σπίτι του. Οκτώ νοματαίοι τραγουδάνε με όλα τους τα δυνατά προσπαθώντας να τσιγκλίσουν τον Brian που κάθεται σε μια πολυθρόνα και τους κοιτάει με το απλανές βλέμμα του, πότε να ξύνει το κεφάλι του και πότε να κοιμάται, άλλοτε να τραγουδάει και άλλοτε να επιμένει «δεν μπορώ να το πω». Ευτυχώς η μπάντα έχει υπομονή και θέληση. Θέληση γιατί έχουν πειστεί ότι αυτό που πάνε να φτιάξουν είναι μοναδικό. Μόνο, αν μπορέσουν να κάνουν τον συνθέτη να ενδιαφερθεί. Κάπου εκεί, καταρρέει ξανά, και άντε πάλι στο νοσοκομείο. Καθώς περνάνε οι μέρες όμως και βλέποντας το αποτέλεσμα οι προσπάθειες πιάνουν τόπο. Τα φωνητικά ολοκληρώνονται, μπαίνουν και στο στούντιο. Ο Brian σιγά σιγά γίνεται ο παλιός του εαυτός. Κάθεται στο πιάνο, τραγουδάει, πάει πίσω στην κονσόλα διευθύνει. Όλοι πιά δουλεύουν για την μεγάλη μέρα.
Στο Royal Festival Hall, ο κόσμος έρχεται. Κόσμος από όλο τον πλανήτη. ΗΠΑ, Καναδάς, Σουηδία, Ευρώπη, Ιαπωνία. Κύρια μεσήλικες, συνομήλικοί του. Όλοι έρχονται για να εκπληρώσουν ένα τάμα. Όλοι έρχονται για να ξορκίσουν το κακό πνεύμα. Ερχονται λέγοντας ότι θα κάνανε χιλιάδες χιλιόμετρα για δούν αυτό. Ερχονται για να το δούν να γίνεται, γιατί είχαν πιστέψει ότι δεν θα γινόταν ποτέ.
Μουσικοί έρχονται επίσης, ο McCartney, ο Roger Daltrey, ο Goerge Martin, ο Elvis Costello.
Μετά από μια ώρα όλοι βγαίνουν έξω. Η λάμψη είναι ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Εμπειρία ζωής λένε. Sgt Who? Κάποις έκλεισε εισητήριο και μετά του βρήκαν καρκίνο: Δεν ξέρω τίποτα, κανονίστε να πάω. Γυναίκες δακρύζουν, άνδρες επίσης. Ενθουσιασμός που δεν περιγράφεται και λόγια που δεν βρισκονται. Η μεγαλύτερη περίοδος εγγυμοσύνης στην μουσική ιστορία ολοκληρώνεται. Μετά από 37 χρόνια το Smile έχει παρουσιαστεί. Ο Brian Wilson έχει νικήσει τον κακό του εαυτό.
Εξαιρετικό υλικό στο dvd, με μια και μοναδική έλλειψη: Την άποψη των αδελφών Wilson και του Mike Love. Όλο το dvd είναι η άποψη Brian. Αλλά, μικρό ίσως το κακό καθώς, ούτως ή άλλως πάντα οι Beach Boys ήταν η άποψη Brian.
Το δεύτερο dvd περιέχει το Smile σε ζωντανή εκτέλεση, ενώ υπάρχει πληθώρα από bonuses…
….Για πολύ λίγους.
