Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Bebop , hard bop , fusion και μιά λίστα ( μικρή )
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Δημήτρης Ν." data-source="post: 254" data-attributes="member: 79"><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px">Κατά πάσα πιθανότητα , δύο είναι οι επαναστατικές στιγμές στην ιστορία της τζάζ . Η εμφάνιση του be bop που κυριάρχησε την δεκαετία του 40 και η έλευση της free jazz στις αρχές της δεκαετίας του 60 . Και τα δύο ρεύματα ήταν επαναστατικά , καθώς προερχόντουσαν από μαύρους μουσικούς ( και όλες σχεδόν οι μεγάλες στιγμές της jazz εκπορεύονται από την "μαυρότητα" ) οι οποίοι αντιδρούσαν στην χρήση της τζαζ ως χορευτικής μουσικής με σκοπό την διασκέδαση των λευκών ακροατηρίων και διατηρούσαν στην πρώτη γραμμή τα θεμελιακά χαρακτηριστικά της αφρικάνικης μουσικής . Ο μαύρος μουσικός την δεκαετία του 40 , αντιμέτωπος με την βιομηχανία κατασκευής χορευτικών κομματιών με προορισμό την διασκέδαση του λευκού αστού , αναζητά ως διέξοδο την επιστροφή στις αφρικάνικες ρίζες , τα μικρά σύνολα των 5-6 ατόμων το πολύ και στηρίζεται στην εκφραστική ατομικότητα του εκάστοτε σολίστα / αυτοσχεδιαστή . Σε κάθε περίπτωση ο σκοπός του be bop ήταν "η προσπάθεια των μαύρων μουσικών να παίξουν κάτι που οι λευκοί μουσικοί δεν μπορούν να παίξουν" ( Thelonious Monk ) . </span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px">Στον αντίποδα αυτου , στην δεκαετία του 50 αναπτύχθηκε η cool jazz , η οποία παρ' ότι ξεκίνησε τρόπον τινά από έναν μαύρο μουσικό , τον Miles Davis ( Βirth of the cool ) εν τούτοις αναπτύχθηκε κατά την δεκαετία του 50 ως η διανουμενίστικη πλευρά της τζάζ που προσπάθησε να την μπολιάσει με στοιχεία ευρωπαϊκής έντεχνης μουσικής ( ο David Brubeck για παράδειγμα , υπήρξε μαθητής του Darius Milhaud ) . H αντίδραση στον κίνδυνο εξευρωπαϊσμού της τζαζ , και στην τάση άμβλύνσεως των αφροαμερικάνικων στοιχείων ήρθε με το hard bop (και τους νέους αυτοσχεδιαστές μεγάλης κλάσεως - Coltrane , Rollins , Dexter Gordon κλπ ) και την soul jazz που είναι σχεδόν το ίδιο πράγμα , με την διαφορά ότι επανεισάγει μιά ακόμη αφροαμερικανική παράμετρο στο σκληρό μπητ του hard bop , τα gospels και τα rhytmh ' n ' blues ( κυριώτεροι εκπρόσωποι αυτής της τάσης ο Art Blakey , o Horace Silver που χαράζουν τις νέες κατευθυντήριες γραμμές ) . Από την άλλη η free jazz απετέλεσε μιά ρήξη με έννοιες , όπως φόρμα , αρμονία , κλπ και απελευθέρωσε τον αυτοσχεδιαστή και την σχέση του με το όργανο του , το οποίο πλέον μπορεί να χρησιμοποιηθεί και με τρόπους τελείως αντισυμβατικούς ( το πιάνο παίζεται στις χορδές του , οι χορδές του όρθιου μπάσσου διεγείρονται από άσχετα αντικείμενα - βούρτσες κλπ ) με σκοπό την επίτευξη του νέου ήχου καθώς το σώμα του οργανοπαίκτη , γίνεται ένα με το όργανο . </span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px">Λίγο αργότερα , την δεκαετία του 70 η τζαζ συναντά τον ηλεκτρισμό και το ροκ και προκύπτει το τότε λεγόμενο τζαζ ρόκ και σήμερα fusion. Πρωτοπόρος και πάλι ο Miles Davis ( ο άνθρωπος που μόνος του έφερε τα πάνω κάτω τρείς τέσσερις φορές στον κόσμο της τζαζ ) με το Bitches Brew. ( Περισσότερα για όλα αυτά στο βιβλίο του Κώστα Γιαννουλόπουλου : "Jazz 1900-1990" ) </span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px">Προσωπικά δεν μπόρεσα ποτέ μου να συμπαθήσω την cool jazz . Η ψυχρότητα της αισθητικής της , και το cool παίξιμο δεν μου ταίριαξε ποτέ στο αυτί ( υφολογική αδιαφορία που θα έλεγε και ο Λυμπερόπουλος ) αλλά και στην καρδιά ( συναισθηματική αδιαφορία ) . Την αντιμετώπιζα παντοτε ως μουσική σαλονάτη , ως υπόκρουση άλλων δραστηριοτήτων . Από την άλλη η free jazz πολλές φορές είναι απροσπέλαστη , ωσαν να αποτελεί μιά γλώσσα που προορίζεται αποκλειστικά για τους μυημένους μουσικούς της . Ειδικά όταν ξέφυγε από το πνευματικό περιεχόμενο της , με τον θάνατο του Coltrane ( από τις λίγες περιπτώσεις όπου η βαθιά πίστη στο Ανώτερο Ον , δημιούργησε τόσο μεγάλη μουσική ) και μετατράπηκε σε βίαιο θόρυβο . </span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px">Ως εκ τούτου νομίζω ότι είναι μιά καλή ευκαιρία να παραθέσω εδω μιά μικρή λίστα με 20 αγαπημένους δίσκους τζαζ που καλύπτουν ένα ευρύτατο στυλιστικό φάσμα . Δεν είναι κατ'´ανάγκη οι καλύτεροι ή οι σημαντικότεροι δίσκοι κάθε είδους , τους θεωρώ όμως ως ένα καταφύγιο γιά την ηρεμία του μυαλού , μιά σταθερή αξία - που λέει και ο Παναγιωτίδης - και κάθε φορά που καταφεύγω σε αυτούς όλο και κάτι βρίσκω να μου κρατά ζωντανό το ενδιαφέρον . Με λίγα λόγια είναι οι <em><u>δικοί μου </u></em>καλύτεροι </span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px">Χωρίς αξιολογική σειρά λοιπόν </span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px"></span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px"><strong>Angels and Demons at play </strong>/ Sun Ra (1956)</span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px"><strong>Something Else </strong>/ Cannonball Adderley ( 1958 ) </span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px"><strong>Mingus Dynasty </strong>/ Charles Mingus ( 1959 ) </span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px"><strong>Soul Station </strong>/ Hank Mobley ( 1960 ) </span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px"><strong>Art Blakey and the Jazz Messengers </strong>( 1961 ) </span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px"><strong>Ole </strong>/ John Coltrane ( 1961 ) </span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px"><strong>Go </strong>/ Dexter Gordon ( 1962 ) </span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px"><strong>The Sidewinder </strong>/ Lee Morgan ( 1963 )</span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px"><strong>A love Supreme </strong>/ John Coltrane ( 1964 ) </span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px"><strong>Extensions </strong>/ McCoy Tyner ( 1970 ) </span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px"><strong>Kofi </strong>/ Donald Byrd / ( ηχογρ. 1970 - κυκλοφορία 1995 ) </span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px"><strong>Bitches Brew </strong>/ Miles Davis (1970 )</span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px"><strong>Science Fiction </strong>/ Ornette Coleman ( 1971)</span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px">I<strong> sing the body electric </strong>/ Weather Report ( 1971 ) </span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px"><strong>On the corner </strong>/ Miles Davis ( 1972 ) </span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px"><strong>Chick Corea </strong>/ Return to forever ( 1972 )</span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px"><strong>Crosswinds </strong>/ Herbie Hancock ( 1972)</span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px"><strong>Tanja </strong>/ Randy Weston ( 1973 ) </span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px"><strong>Expansions </strong>/ Lonnie Liston Smith ( 1974 )</span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px"><strong>Body meta </strong>/ Ornette Coleman ( 1976)</span></span></p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Δημήτρης Ν., post: 254, member: 79"] [FONT="Times New Roman"][SIZE="3"]Κατά πάσα πιθανότητα , δύο είναι οι επαναστατικές στιγμές στην ιστορία της τζάζ . Η εμφάνιση του be bop που κυριάρχησε την δεκαετία του 40 και η έλευση της free jazz στις αρχές της δεκαετίας του 60 . Και τα δύο ρεύματα ήταν επαναστατικά , καθώς προερχόντουσαν από μαύρους μουσικούς ( και όλες σχεδόν οι μεγάλες στιγμές της jazz εκπορεύονται από την "μαυρότητα" ) οι οποίοι αντιδρούσαν στην χρήση της τζαζ ως χορευτικής μουσικής με σκοπό την διασκέδαση των λευκών ακροατηρίων και διατηρούσαν στην πρώτη γραμμή τα θεμελιακά χαρακτηριστικά της αφρικάνικης μουσικής . Ο μαύρος μουσικός την δεκαετία του 40 , αντιμέτωπος με την βιομηχανία κατασκευής χορευτικών κομματιών με προορισμό την διασκέδαση του λευκού αστού , αναζητά ως διέξοδο την επιστροφή στις αφρικάνικες ρίζες , τα μικρά σύνολα των 5-6 ατόμων το πολύ και στηρίζεται στην εκφραστική ατομικότητα του εκάστοτε σολίστα / αυτοσχεδιαστή . Σε κάθε περίπτωση ο σκοπός του be bop ήταν "η προσπάθεια των μαύρων μουσικών να παίξουν κάτι που οι λευκοί μουσικοί δεν μπορούν να παίξουν" ( Thelonious Monk ) . Στον αντίποδα αυτου , στην δεκαετία του 50 αναπτύχθηκε η cool jazz , η οποία παρ' ότι ξεκίνησε τρόπον τινά από έναν μαύρο μουσικό , τον Miles Davis ( Βirth of the cool ) εν τούτοις αναπτύχθηκε κατά την δεκαετία του 50 ως η διανουμενίστικη πλευρά της τζάζ που προσπάθησε να την μπολιάσει με στοιχεία ευρωπαϊκής έντεχνης μουσικής ( ο David Brubeck για παράδειγμα , υπήρξε μαθητής του Darius Milhaud ) . H αντίδραση στον κίνδυνο εξευρωπαϊσμού της τζαζ , και στην τάση άμβλύνσεως των αφροαμερικάνικων στοιχείων ήρθε με το hard bop (και τους νέους αυτοσχεδιαστές μεγάλης κλάσεως - Coltrane , Rollins , Dexter Gordon κλπ ) και την soul jazz που είναι σχεδόν το ίδιο πράγμα , με την διαφορά ότι επανεισάγει μιά ακόμη αφροαμερικανική παράμετρο στο σκληρό μπητ του hard bop , τα gospels και τα rhytmh ' n ' blues ( κυριώτεροι εκπρόσωποι αυτής της τάσης ο Art Blakey , o Horace Silver που χαράζουν τις νέες κατευθυντήριες γραμμές ) . Από την άλλη η free jazz απετέλεσε μιά ρήξη με έννοιες , όπως φόρμα , αρμονία , κλπ και απελευθέρωσε τον αυτοσχεδιαστή και την σχέση του με το όργανο του , το οποίο πλέον μπορεί να χρησιμοποιηθεί και με τρόπους τελείως αντισυμβατικούς ( το πιάνο παίζεται στις χορδές του , οι χορδές του όρθιου μπάσσου διεγείρονται από άσχετα αντικείμενα - βούρτσες κλπ ) με σκοπό την επίτευξη του νέου ήχου καθώς το σώμα του οργανοπαίκτη , γίνεται ένα με το όργανο . Λίγο αργότερα , την δεκαετία του 70 η τζαζ συναντά τον ηλεκτρισμό και το ροκ και προκύπτει το τότε λεγόμενο τζαζ ρόκ και σήμερα fusion. Πρωτοπόρος και πάλι ο Miles Davis ( ο άνθρωπος που μόνος του έφερε τα πάνω κάτω τρείς τέσσερις φορές στον κόσμο της τζαζ ) με το Bitches Brew. ( Περισσότερα για όλα αυτά στο βιβλίο του Κώστα Γιαννουλόπουλου : "Jazz 1900-1990" ) Προσωπικά δεν μπόρεσα ποτέ μου να συμπαθήσω την cool jazz . Η ψυχρότητα της αισθητικής της , και το cool παίξιμο δεν μου ταίριαξε ποτέ στο αυτί ( υφολογική αδιαφορία που θα έλεγε και ο Λυμπερόπουλος ) αλλά και στην καρδιά ( συναισθηματική αδιαφορία ) . Την αντιμετώπιζα παντοτε ως μουσική σαλονάτη , ως υπόκρουση άλλων δραστηριοτήτων . Από την άλλη η free jazz πολλές φορές είναι απροσπέλαστη , ωσαν να αποτελεί μιά γλώσσα που προορίζεται αποκλειστικά για τους μυημένους μουσικούς της . Ειδικά όταν ξέφυγε από το πνευματικό περιεχόμενο της , με τον θάνατο του Coltrane ( από τις λίγες περιπτώσεις όπου η βαθιά πίστη στο Ανώτερο Ον , δημιούργησε τόσο μεγάλη μουσική ) και μετατράπηκε σε βίαιο θόρυβο . Ως εκ τούτου νομίζω ότι είναι μιά καλή ευκαιρία να παραθέσω εδω μιά μικρή λίστα με 20 αγαπημένους δίσκους τζαζ που καλύπτουν ένα ευρύτατο στυλιστικό φάσμα . Δεν είναι κατ'´ανάγκη οι καλύτεροι ή οι σημαντικότεροι δίσκοι κάθε είδους , τους θεωρώ όμως ως ένα καταφύγιο γιά την ηρεμία του μυαλού , μιά σταθερή αξία - που λέει και ο Παναγιωτίδης - και κάθε φορά που καταφεύγω σε αυτούς όλο και κάτι βρίσκω να μου κρατά ζωντανό το ενδιαφέρον . Με λίγα λόγια είναι οι [I][U]δικοί μου [/U][/I]καλύτεροι Χωρίς αξιολογική σειρά λοιπόν [B]Angels and Demons at play [/B]/ Sun Ra (1956) [B]Something Else [/B]/ Cannonball Adderley ( 1958 ) [B]Mingus Dynasty [/B]/ Charles Mingus ( 1959 ) [B]Soul Station [/B]/ Hank Mobley ( 1960 ) [B]Art Blakey and the Jazz Messengers [/B]( 1961 ) [B]Ole [/B]/ John Coltrane ( 1961 ) [B]Go [/B]/ Dexter Gordon ( 1962 ) [B]The Sidewinder [/B]/ Lee Morgan ( 1963 ) [B]A love Supreme [/B]/ John Coltrane ( 1964 ) [B]Extensions [/B]/ McCoy Tyner ( 1970 ) [B]Kofi [/B]/ Donald Byrd / ( ηχογρ. 1970 - κυκλοφορία 1995 ) [B]Bitches Brew [/B]/ Miles Davis (1970 ) [B]Science Fiction [/B]/ Ornette Coleman ( 1971) I[B] sing the body electric [/B]/ Weather Report ( 1971 ) [B]On the corner [/B]/ Miles Davis ( 1972 ) [B]Chick Corea [/B]/ Return to forever ( 1972 ) [B]Crosswinds [/B]/ Herbie Hancock ( 1972) [B]Tanja [/B]/ Randy Weston ( 1973 ) [B]Expansions [/B]/ Lonnie Liston Smith ( 1974 ) [B]Body meta [/B]/ Ornette Coleman ( 1976)[/SIZE][/FONT] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Bebop , hard bop , fusion και μιά λίστα ( μικρή )
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…