Toύς είπαν και ''Τrio Africain''..
Τό 1995 οι Louis Sclavis(κλαρινέτο,tenor sax) ,Aldo Romano(drums)καί Henri Texier(contre-basse) παρουσίασαν τό ''Carnet de Routes'' μέσω τής εταιρείας Label Bleu..
Tό ποιος ειναι ο Sclavis τόχουμε αναφέρει συχνά στήν Μουσική Κατηγορία και έχουν γίνει και αρκετές παρουσιάσεις.
Οi Romano και Texier έχουν παίξει επίσης παρέα μέ όλη τήν αφρόκρεμα τής σύγχρονης Jazz..
Mαζί μέ τον φωτογράφο Guy Le Querrec έκαναν στά μέσα τού 90 μιά ''περιοδεία'' σέ 6 Χώρες τής Δυτικής Αφρικής καί όταν επέστρεψαν παρουσίασαν τήν συμπυκνωμένη τους εμπειρία στό ''Σημειωματάριο τών Δρόμων''..
Τρείς μουσικοί απίστευτων δυνατοτήτων δημιουργούν ένα χαρμάνι μουσικών απ´τήν Αφρική,την Ευρώπη και τήν αυτοσχεδιαστική Jazz και μάς τό προσφέρουν..
Amazon Music Sampler RealOne Player
1. Standing Ovation (for Mandela)
2. Vol
3. Daoulagad
4. Bororo Dance
5. Annobon
6. Les Petits Lits Blancs
7. Flash Mémoire
8. Korokoro
9. Entrave
Το Trio εμφανίζει έναν εξαίσιο αλληλοσεβασμό και μιάν θαυμαστή αλληλεπίδραση ,ή δέ συνεργασία τών Romano,Texier είναι τέτοιου επιπέδου πού δημιουργούν ένα αριστουργηματικά δομημένο πλαίσιο πάνω στό οποίο ο ιδιοφυής Sclavis ξεδιπλώνει τό αστείρευτο ταλεντο του.
Ο Romano θυμίζει συχνά rock drummer στό στύλ τού Ginger Baker ,μονον πού ή ευρύτερη γνώση του πάνω στόν αυτοσχεδιασμό καί στην Jazz τόν ''ψηλώνει'' ακόμα περισσότερο..
Ο Texier δέν είναι μόνον ο συνοδός στό άψογο Rhythm Session ,αλλά μετατρέπει το κοντραμπάσσο σέ έναν πολυεπίπεδο όργανο..
To Standing Ovation ,παρότι θά περίμενε κανείς νά ειναι ένα ''διθυραμβικό'' κομμάτι γιά τον Mandela ,αντιθέτως είναι λιτό ,ρυθμικό καί χωρίς εντυπωσιασμούς και απολύτως ταιριαστό μέ τίς ελπίδες πού είχε δημιουργήσει ο φυλακισμένος ηγέτης τής Ν.Αφρικής..
Το Vol έχει pure rock υπόβαθρο(ως bass'n'drums) ενώ η μορφή τού Sclavis αναδύεται μέσα από αυτοσχεδιαστικά προπετάσματα καπνού πού αγγίζουν τά ορια τού αριστουργήματος..
To Daoulagad κινείται στό στύλ τού Standing Ovation ,μονον που τά πνευστά τού Sclavis ηχούν πολύ πιό απελευθερωμένα και κάνουν μιά μουσική αναδρομή μεταξύ rock,swing,jazz και Αφρικανικων ρυθμών..
Το Bororo Dance είναι ένα μελωδικό αφρικανικο ''νυχτερινό'' μέ τό μπάσο κλαρινέτο τού Sclavis νά αρθρώνει νότες γεμάτες τοπία τής ''Μαύρης Ηπείρου''ενώ τά κρουστά τού Romano κυριολεκτικά περικυκλώνουν τόν ''Χώρο'' δημιουργώντας εναν ασταμάτητο χείμαρρο ήχων και εικόνων....
Το Annobon (αναφορά σε ένα Νησί απέναντι απ´το Καμερούν)γεμάτο λυρισμό ,μέ το κοντραμπάσσο νά έχει τον πρώτο λόγο,ενώ οι πινελιές ,απ´τίς κοφτές μουσικες ανάσες τού Sclavis δημιουργούν μιά ονειρική ατμόσφαιρα ή οποία επιτείνεται όταν ο Louis αναλαμβάνει τον πρώτο ρόλο..
To ''Les petits lits blancs''αποτελεί τήν κορύφωση τού αριστουργηματικού αυτού δίσκου...
Ειναι πολύ δύσκολο νά περιγραφεί στό ''χαρτί'' η συναισθηματική πανδαισία πού προκαλεί το Trio..
Ο Sclavis αρχικά ξεκινά μέ έναν άναρθρο θρήνο ενώ ο Romano τον παρακολουθεί διακριτικά ..
Μετά απο 1.30 min περίπου, τό κλαρινέτο μορφοποιεί και συναρθρώνει τούς αρχικούς ήχους ενώ κοντραμπάσο και κρουστά διαμορφώνουν έναν ρυθμικό περίγυρο πού κυριολεκτικά συνταράζει..
Και ο Sclavis συνεχώς θρηνεί ανερχόμενος τήν κλίμακα σπειροειδώς διασταυρώνοντας Ηπειρώτικα μοιρολόγια μέ τίς αφρικανικες μνήμες του απ´τά παιδιά τής πείνας,τού αθώου παιχνιδιού και τής αξιοπρεπούς γύμνιας..
Ο ήχος πού παράγει απ´´τίς χαμηλές έως τίς ψηλότερες νότες,είναι από τά συγκλονιστικότερα μουσικά θέματα πού έχω ακούσει ποτέ στην ζωή μου.
Δέν ξέρω τί συμβολίζουν αυτά τά ''μικρά λευκά παιδικά κρεβατάκια'',αλλά οι δικοί μου συνειρμοί μέ οδηγούν σέ αυτό τό διαρκές πένθος τής ταλαιπωρημένης αυτής Ηπείρου ,πού όμως αντιμετωπίζεται μέ τήν φυσικότητα εκείνης τής αίσθησης,πού ο άνθρωπος δέν ξεχωρίζει απ´τήν υπόλοιπη γή,ούτε κουβαλά μέσα του τήν αλαζονεία τής Δυτικής Υπερ-Ατομικότητας..
Τά Flash Memoire και Kokoroko δίνουν τήν δυνατότητα στον Texier νά αναδείξει τό κοντραμπάσο του σέ όργανο-οδηγό καί αποτελούν υποδείγματα αυτοσχεδιασμού..
Τέλος τό Entrave κλείνει τον δίσκο μέ τον Sclavis γιά μιάν ακόμα φορά νά αυτοσχεδιάζει σέ μονοπάτια δυσθεώρητα..Εξαίσιο φινάλε ενός αριστουργήματος..
Οι τρείς τους ξανασυναντήθηκαν και δημιούργησαν άλλους δυό δίσκους γιά νά κλείσουν τήν ''Αφρικανική Τριλογία'' (Suites Aficaine-1999 καί Africa-Flash Back-2005)..
Mήν τούς χάσετε..
:worshippy::worshippy:
H Tριάδα απο live εμφάνισή τους εδώ:http://www.avclub.gr/forum/showpost.php?p=1482191&postcount=204
Τό 1995 οι Louis Sclavis(κλαρινέτο,tenor sax) ,Aldo Romano(drums)καί Henri Texier(contre-basse) παρουσίασαν τό ''Carnet de Routes'' μέσω τής εταιρείας Label Bleu..
Tό ποιος ειναι ο Sclavis τόχουμε αναφέρει συχνά στήν Μουσική Κατηγορία και έχουν γίνει και αρκετές παρουσιάσεις.
Οi Romano και Texier έχουν παίξει επίσης παρέα μέ όλη τήν αφρόκρεμα τής σύγχρονης Jazz..
Mαζί μέ τον φωτογράφο Guy Le Querrec έκαναν στά μέσα τού 90 μιά ''περιοδεία'' σέ 6 Χώρες τής Δυτικής Αφρικής καί όταν επέστρεψαν παρουσίασαν τήν συμπυκνωμένη τους εμπειρία στό ''Σημειωματάριο τών Δρόμων''..
Τρείς μουσικοί απίστευτων δυνατοτήτων δημιουργούν ένα χαρμάνι μουσικών απ´τήν Αφρική,την Ευρώπη και τήν αυτοσχεδιαστική Jazz και μάς τό προσφέρουν..
Amazon Music Sampler RealOne Player
1. Standing Ovation (for Mandela)
2. Vol
3. Daoulagad
4. Bororo Dance
5. Annobon
6. Les Petits Lits Blancs
7. Flash Mémoire
8. Korokoro
9. Entrave
Το Trio εμφανίζει έναν εξαίσιο αλληλοσεβασμό και μιάν θαυμαστή αλληλεπίδραση ,ή δέ συνεργασία τών Romano,Texier είναι τέτοιου επιπέδου πού δημιουργούν ένα αριστουργηματικά δομημένο πλαίσιο πάνω στό οποίο ο ιδιοφυής Sclavis ξεδιπλώνει τό αστείρευτο ταλεντο του.
Ο Romano θυμίζει συχνά rock drummer στό στύλ τού Ginger Baker ,μονον πού ή ευρύτερη γνώση του πάνω στόν αυτοσχεδιασμό καί στην Jazz τόν ''ψηλώνει'' ακόμα περισσότερο..
Ο Texier δέν είναι μόνον ο συνοδός στό άψογο Rhythm Session ,αλλά μετατρέπει το κοντραμπάσσο σέ έναν πολυεπίπεδο όργανο..
To Standing Ovation ,παρότι θά περίμενε κανείς νά ειναι ένα ''διθυραμβικό'' κομμάτι γιά τον Mandela ,αντιθέτως είναι λιτό ,ρυθμικό καί χωρίς εντυπωσιασμούς και απολύτως ταιριαστό μέ τίς ελπίδες πού είχε δημιουργήσει ο φυλακισμένος ηγέτης τής Ν.Αφρικής..
Το Vol έχει pure rock υπόβαθρο(ως bass'n'drums) ενώ η μορφή τού Sclavis αναδύεται μέσα από αυτοσχεδιαστικά προπετάσματα καπνού πού αγγίζουν τά ορια τού αριστουργήματος..
To Daoulagad κινείται στό στύλ τού Standing Ovation ,μονον που τά πνευστά τού Sclavis ηχούν πολύ πιό απελευθερωμένα και κάνουν μιά μουσική αναδρομή μεταξύ rock,swing,jazz και Αφρικανικων ρυθμών..
Το Bororo Dance είναι ένα μελωδικό αφρικανικο ''νυχτερινό'' μέ τό μπάσο κλαρινέτο τού Sclavis νά αρθρώνει νότες γεμάτες τοπία τής ''Μαύρης Ηπείρου''ενώ τά κρουστά τού Romano κυριολεκτικά περικυκλώνουν τόν ''Χώρο'' δημιουργώντας εναν ασταμάτητο χείμαρρο ήχων και εικόνων....
Το Annobon (αναφορά σε ένα Νησί απέναντι απ´το Καμερούν)γεμάτο λυρισμό ,μέ το κοντραμπάσσο νά έχει τον πρώτο λόγο,ενώ οι πινελιές ,απ´τίς κοφτές μουσικες ανάσες τού Sclavis δημιουργούν μιά ονειρική ατμόσφαιρα ή οποία επιτείνεται όταν ο Louis αναλαμβάνει τον πρώτο ρόλο..
To ''Les petits lits blancs''αποτελεί τήν κορύφωση τού αριστουργηματικού αυτού δίσκου...
Ειναι πολύ δύσκολο νά περιγραφεί στό ''χαρτί'' η συναισθηματική πανδαισία πού προκαλεί το Trio..
Ο Sclavis αρχικά ξεκινά μέ έναν άναρθρο θρήνο ενώ ο Romano τον παρακολουθεί διακριτικά ..
Μετά απο 1.30 min περίπου, τό κλαρινέτο μορφοποιεί και συναρθρώνει τούς αρχικούς ήχους ενώ κοντραμπάσο και κρουστά διαμορφώνουν έναν ρυθμικό περίγυρο πού κυριολεκτικά συνταράζει..
Και ο Sclavis συνεχώς θρηνεί ανερχόμενος τήν κλίμακα σπειροειδώς διασταυρώνοντας Ηπειρώτικα μοιρολόγια μέ τίς αφρικανικες μνήμες του απ´τά παιδιά τής πείνας,τού αθώου παιχνιδιού και τής αξιοπρεπούς γύμνιας..
Ο ήχος πού παράγει απ´´τίς χαμηλές έως τίς ψηλότερες νότες,είναι από τά συγκλονιστικότερα μουσικά θέματα πού έχω ακούσει ποτέ στην ζωή μου.
Δέν ξέρω τί συμβολίζουν αυτά τά ''μικρά λευκά παιδικά κρεβατάκια'',αλλά οι δικοί μου συνειρμοί μέ οδηγούν σέ αυτό τό διαρκές πένθος τής ταλαιπωρημένης αυτής Ηπείρου ,πού όμως αντιμετωπίζεται μέ τήν φυσικότητα εκείνης τής αίσθησης,πού ο άνθρωπος δέν ξεχωρίζει απ´τήν υπόλοιπη γή,ούτε κουβαλά μέσα του τήν αλαζονεία τής Δυτικής Υπερ-Ατομικότητας..
Τά Flash Memoire και Kokoroko δίνουν τήν δυνατότητα στον Texier νά αναδείξει τό κοντραμπάσο του σέ όργανο-οδηγό καί αποτελούν υποδείγματα αυτοσχεδιασμού..
Τέλος τό Entrave κλείνει τον δίσκο μέ τον Sclavis γιά μιάν ακόμα φορά νά αυτοσχεδιάζει σέ μονοπάτια δυσθεώρητα..Εξαίσιο φινάλε ενός αριστουργήματος..
Οι τρείς τους ξανασυναντήθηκαν και δημιούργησαν άλλους δυό δίσκους γιά νά κλείσουν τήν ''Αφρικανική Τριλογία'' (Suites Aficaine-1999 καί Africa-Flash Back-2005)..
Mήν τούς χάσετε..
:worshippy::worshippy:
H Tριάδα απο live εμφάνισή τους εδώ:http://www.avclub.gr/forum/showpost.php?p=1482191&postcount=204
Last edited:
