Chopin: Four Ballades

[Σπύρος Σούρλας]

Kαμιά σχέση με σένα ,σύντροφε.Εσύ συμβάλλεις όσο μπορείς στην διάδοση τού είδους.

 

[Δημήτρης Ιωάννου]

Τι άλλο θέλει ο άνθρωπος,γενικώς για να τα ´παίξει´εντελώς.???
5-6 ακόμα τέτοιες συνομιλίες και η πορεία είναι δεδομένη.
Ξέχασες τον Ιωάννου που θα φέρει όλο το υλικο τών Abba.Και είναι και 4 πανάθεμά τους.:flipout: :flipout:

Πανάθεμά σε.Λίγο λείπω και τσουπ οι μπηχτές..:flipout:
Μην ανησυχείς δεν θα φέρω όλοτο υλικό των Αββάδων,γιατί είναι αρκετά μεγάλο (ποτέ δεν ξέρεις βέβαια).:grandpa:

Των Muse όμως θα το φέρω και μάλιστα σε αντιπαράθεση με Radiohead,Placebo και όλα αυτά τα γκουπάκια για τα οποία τους καταλογίζουν οτι τα κοπιάρουν.Οποιος έχει στοιχειώδες "αφτί" θα καταλάβει αμέσως τι διαφορά.

Υ.Γ. Το μκρό δαχτυλάκι αδυνατώ να το σηκώσω,λόγω της φύσης της δουλειάς μου.
Οτι άλλο θέτε,το σηκώνω..-bye-

 

[Δημήτρης Ιωάννου]

Και για να τοποθετηθώ ο Σοπεν μ αρέσει τραγικά.Γιατί κατά βάση ήταν τραγικός.Και μου θυμίζει και την μητέρα μου που τον λάτρευε και τον έπαιζε συνέχεια στο πιάνο.(ήταν καθηγήτρια πιάνου)
Και μου θυμίζει και τον πατέρα μου που δεν τον άντεχε και τον έλεγε ψυχανώμαλο,λόγω του "βάρους" των έργων του και τσακωνόντουσαν γι αυτόν.

Απλά είναι νωπές ακόμα οι μνήμες στο σπίτι για να τον ακούσω χωρίς φόρτισμα συγκινησιακό..
Απ την άλλη ίσως είναι μια καλή αφορμή για να προχωρήσω μπροστά και νοιώθω αρκετά έτοιμος γι αυτό.

Οκ.Από Δευτέρα Σοπεν τα βράδια στο σπίτι.Μετά Μπετόβεν,Μότσαρτ,Strauss,Abba,Muse.Νομίζω είναι λογική η σειρά..

 

[Σπύρος Σούρλας]

Πρόσφατα η BMG classics επανεξέδοσε σέ SACD τίς μπαλάντες μαζί με τα Scherzos τού Chopin απο ηχογραφηση τής R.C.A.τού 1959,με τον Arthur Rubinstein.
Δίσκος αναφοράς,που μάς προσφέρει λιτές και χωρίς μελοδραματισμούς ερμηνείες τού Chopin .
Στίς Μπαλάντες ο Rubinstein αφηγείται ιστορίες ,που ρέουν αβίαστα και κρυστάλλινα ενώ στα Scherzos είναι όσο πρέπει δραματικός.
Ο ήχος αψεγάδιαστος.

 

[Σπύρος Σούρλας]

Eδώ έχουμε θέμα μέ την Εκδοχή Pollini(D.G.1999)γιά τίς Μπαλάντες τού Chopin.
Kάποιοι ισως κατηγορήσουν τον Ιταλό πώς δέν τίς ερμηνεύει μέ τόν ρομαντισμό καί τήν ευαισθησία τού Rubinstein και πώς είναι κομματάκι ´Ψυχρός´.
Ομως.......ο Pollini επιλέγει τον δρόμο τής ´καθαρής´άρθρωσης και μιάς πιό ´Ηρωικής´εκδοχής γιά τίς Ballades.
Η Τεχνικη του παραμένει απαράμιλλη και Τιτάνια.
Οι εναλλαγές μεταξύ Θυέλλης(οπου οι δυνατότητες τού Ιταλού απλώνονται κυριολεκτικά στά Πλήκτρα) καί τρυφερότητας Μοναδικές.Η Διαύγεια στην ερμηνεία καθηλώνει.
Η 2η Μπαλάντα ειναι απολαυστική(και κανονικός ανεμοστρόβιλος κάποιες στιγμές) και η 4η που ερμηνεύεται σέ 10 λεπτά αποτελεί πραγματικό Μουσικό Επίτευγμα.
Εδώ ο Pollini δινει την δική του ,πιθανώς οριστική άποψη γι´αυτά τά έργα τού Chopin.
Πέραν τών Ballades ,στον δίσκο συνυπάρχει τό Πρελούδιο σέ C sharp Minor op.45(μιά μαγευτική στιγμή)και η Φαντασία σέ F Minor op.49,πού δεν πρέπει να έχει αντίπαλο.
Εν γένει η Εκδοχή Pollini είναι μιά Ολοκληρωμένη Μουσική Πρόταση,πού κάποιους μπορεί νά τούς ξενίσει αλλά και κάποιοι μπορεί να τήν Λατρέψουν.
Ανήκω στούς δευτερους.

Υ.Γ.
Ξαναδιαβάζοντας μετά απο 2 1/2 χρόνια τι έχει γραφτεί μετά την αρχική παρουσίαση τού Λύμπε,μού δημιουργήθηκαν ιδιαίτερα συναισθήματα,γιατί φαίνεται καθαρά οτι η Μουσική Παρέα ήταν σέ Φάση Αναζητήσεως τής Αλληλοκατανόησης και τής Συλλογικότητας μέσα απο την διαφορά.
Δέν το κρύβω πώς γιά λίγο νοστάλγησα τήν ´εφηβική´εκείνη Εποχή τής Μουσικής Κατηγορίας,πού αν μή τι άλλο αποδεικνύει πώς χρειάστηκε και Κόπος και ανάπτυξη Αλληλοσεβασμού αλλά και Καυγάδες γιά νά δημιουργηθεί ολη αυτή η Ζωντανή Μουσικη Κοινότητα που σήμερα πλέον έχει αγκαλιάσει και πολλά Νέα Μέλη πού συνεισφέρουν ενεργά και τήν εμπλουτίζουν.
Αξίζει να διαβάσουν τούς Διαλόγους και οι παλιότεροι αλλά και οι πιό Καινούριοι.
Ειναι ενδεικτικοί τού Κλίματος μιάς διαφορετικής Εποχής,πού ομως χωρίς αυτήν δεν θα μπορούσε να υπάρξει το Σήμερα.

Και υπ´αυτό τό Πρίσμα ίσως άν άκουγα πριν απο αρκετά Χρονια τήν Εκδοχή Pollini νά μήν την εκτιμούσα τόσο πολύ όσο Σήμερα.

 

[Δημήτρης Ν.]

Υ.Γ.
Ξαναδιαβάζοντας μετά απο 2 1/2 χρόνια τι έχει γραφτεί μετά την αρχική παρουσίαση τού Λύμπε,μού δημιουργήθηκαν ιδιαίτερα συναισθήματα,γιατί φαίνεται καθαρά οτι η Μουσική Παρέα ήταν σέ Φάση Αναζητήσεως τής Αλληλοκατανόησης και τής Συλλογικότητας μέσα απο την διαφορά.
Δέν το κρύβω πώς γιά λίγο νοστάλγησα τήν ´εφηβική´εκείνη Εποχή τής Μουσικής Κατηγορίας,πού αν μή τι άλλο αποδεικνύει πώς χρειάστηκε και Κόπος και ανάπτυξη Αλληλοσεβασμού αλλά και Καυγάδες γιά νά δημιουργηθεί ολη αυτή η Ζωντανή Μουσικη Κοινότητα που σήμερα πλέον έχει αγκαλιάσει και πολλά Νέα Μέλη πού συνεισφέρουν ενεργά και τήν εμπλουτίζουν.
Αξίζει να διαβάσουν τούς Διαλόγους και οι παλιότεροι αλλά και οι πιό Καινούριοι.
Ειναι ενδεικτικοί τού Κλίματος μιάς διαφορετικής Εποχής,πού ομως χωρίς αυτήν δεν θα μπορούσε να υπάρξει το Σήμερα.

Και υπ´αυτό τό Πρίσμα ίσως άν άκουγα πριν απο αρκετά Χρονια τήν Εκδοχή Pollini νά μήν την εκτιμούσα τόσο πολύ όσο Σήμερα.

Ετσι είναι ξάδερφε. Εδώ , εγώ κατάφερα επιτέλους να ακούσω το 1ο κονσέρτο για πιάνο του Σοπέν , χωρίς να βαρεθώ και να κολλήσω στα μέλια , μεσω της εξαιρετικής εκτέλεσης της Αργκεριχ ( την οποίαν απ' εδώ μέσα γνώρισα ).

Παρ' όλα αυτά , τέτοιοι διάλογοι , μόνον από υπερήλικες - σαν κι εμάς -μπορούν να γίνουν πλέον . Ακου ...Ντούμπις !!!!!( μόνον εγώ κι ο Παναγιωτίδης τους ακούμε ακόμα κι ο Λύμπε μας δουλεύει...ακόμα :flipout:

Νάμαστε καλά -bye-

 

[Peacebone]

Εγώ, σαν Γαλλοθρεμένος, από τους παληούς ψηφίζω με κλειστά μάτια τον Vlado Perlemuter. Μέγιστος αν και όχι ιδιαίτερα γνωστός, για μένα άξιος συνεχιστής του Cortot και του Lipatti: η τέχνη του Πως η απόλυτη απλότητα, η γύμνια, μπορεί να κρύβει μιά πύρινη καρδιά.

Από τους καινούργιους τα πράγματα είναι απλά χωρίς κάποια περίπτωση να μείνει ο ακροατής απογοητευμένος: ή τον Murray Perahia ή τον Krystian Zimmerman.

Εγώ ψηφίζω Rubinstein.

 

[ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΓΓΟΓΙΑΝΝΗΣ]

Εγώ ψηφίζω Rubinstein.

Κι εγώ. Δαγκωτό.

 

[Κώστας Γκαβάκος]

Δεν έχω τον Pollini σε Chopin έτσι δεν έχω άποψη.
Έχω όμως ακούσει τις Μπαλάντες από βινύλιο
-με τον μεγάλο Rubinstein (RCA σειρά SER). Οι εγγραφές όλου του πιανιστικού έργου του Chopin από τον Rubinstein είναι του 1959 και ακούγονται εξαιρετικά. Το ίδιο καλά αν όχι καλύτερα ακούγεται η ίδια σειρά σε RCA σειρά SLS που έχω ακούσει στον φίλο geovar. Ενδεικτική τιμή στο ebay 23 ευρώ για 12 βινύλια.
- με τον Πολωνό Adam Harasiewicz έναν από τους σημαντικότερους ερμηνευτές του Chopin (Philips-SAL από το 1972, 14 βινύλια). Οι εγγραφές είναι επίσης καλές, λιγότερο λαμπρές από αυτές της RCA. Δεν θυμάμαι τιμή γιατί ήταν το πρώτο μου κουτί, πάντως ήταν χαμηλή.
- με τον θαυμάσιο Nikita Magaloff σε σκόρπιους δίσκους Consert Hall περίπου2-2,5 ευρώ ο δίσκος (ebay). Η εγγραφές είναι καλές αλλά είναι λίγο δύσκολο να πετύχεις καλή κατάσταση δίσκου.

Προτιμήστε ότι σας φωτίσει ο Θεός:grandpa: γιατί και οι τρείς τους είναι
υπέροχοι. Ισως ο Rubinstein είναι η προσφορότερη επιλογή.
​

Με τα χρήματα που θα εξοικονομήσατε προτείνω ένα εισιτήριο για φυσική ακρόαση.
Πάντοτε ευγνώμων για τις υποδείξεις σας.

 

[Σπύρος Σούρλας]

Δυστυχως αγαπητέ ortho δεν μπορώ να βρώ πουθενά τά πλήρα πιανιστικά τού Chopin με τον Magaloff...
Υπάρχουν μονον γιά αγορά απο το I-Tunes αλλά τετοιες συλλογές τίς θέλω πλήρεις μέ τα κουτάκια τους και τά βιβλιαράκια τους..

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Ο Magaloff είναι το απόσταγμα ολόκληρης της Ρώσικης Σχολής της ερμηνείας Chopin στο πιάνο: στον αντίποδα του Pollini, που έκανε πάταγο παρουσιάζοντας έναν 'πολεμικό' Chopin, οι Ρώσσοι τον προσεγγίζουν από τελείως διαφορετικό πρίσμα με έντονα τονισμένο το ρομαντικό στοιχείο.
Το κουτί κυκλοφορούσε μέχρι πριν 6 περίπου χρόνια από τη Philips με πολύ καλό ήχο. Δεν το πρόλαβα και, με βάση όσα 'σκόρπια' έχω ακούσει απ αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι απαραίτητο για κάθε σοβαρή δισκοθήκη που θέλει να έχει σχέση με το πιάνο. Θρυλικό. Ολη η Δύση 'έχει πάρει γραμμή' από τον Rubinstein και, στη συνέχεια, από τον Pollini που θεωρήθηκε 'ανατροπέας'. Ο Ρίχτερ και οι Ρώσσοι όμως, επέμεναν 'ότι ο Chopin δεν παίζεται έτσι' - ότι οι Δυτικοί προβάλλουν έναν Chopin πομπώδη, αγοραίο καβγατζή και φανφαρόνο που ελάχιστη σχέση έχει με τον πραγματικό καθώς υστερεί απελπιστικά σε λεπτότητα και χάρη. Ακούς τον Magaloff και καταλαβαίνεις ακριβώς Τι εννοούσαν οι Ρώσσοι: ένας Chopin που λατρεύει το bel canto και την Ιταλική όπερα, ρομαντικός, παραδοσιάρχης μαζί και εμπρηστής...με μιά λέξη Μνημειακός.

 

[Peacebone]

-με τον μεγάλο Rubinstein (RCA σειρά SER). Οι εγγραφές όλου του πιανιστικού έργου του Chopin από τον Rubinstein είναι του 1959 και ακούγονται εξαιρετικά. Το ίδιο καλά αν όχι καλύτερα ακούγεται η ίδια σειρά σε RCA σειρά SLS που έχω ακούσει στον φίλο geovar. Ενδεικτική τιμή στο ebay 23 ευρώ για 12 βινύλια.

Και τα 12 βινύλια 23 ευρώ?
Τι και πού είναι αυτό που λες...στο ebay που κοίταξα δεν βρήκα κάτι τέτοιο.

 

[Κώστας Γκαβάκος]

Και τα 12 βινύλια 23 ευρώ?
Τι και πού είναι αυτό που λες...στο ebay που κοίταξα δεν βρήκα κάτι τέτοιο.

Αγγλικό ebay εγώ 23.5 ευρώ χωρίς φυσικά τα ταχυδρομικά και 35 ευρώ ο geovar (θα επιβεβαιώσω τιμή) από Ολανδικό ebay. Πρέπει απλώς λίγο να περιμένεις.

 

[Κάλλη Συνοδινού]

Χθες βράδυ λοιπόν, αφού ακούμπησα στην άκρη το πορσελάνινο φλυτζάνι του τσαγιού και έφαγα το τελευταίο σαμπλε, πήγα στο Μ.Μ. και παρακολούθησα τις περί ων ο λόγος 4 Μπαλάντες από τον νέο (σε ηλικία)πιανίστα Άγγελο Παληό. Σαφώς δεν μπορώ να κρίνω αν τις απέδωσε καλά, άριστα ή μέτρια, μαγεύτηκα όμως από τις εναλλαγές ανάμεσα στα μέρη και την διαφορετικότητα της καθεμιάς, κυρίως όμως από την Μπαλάντα αρ. 2, που καθόλου τυχαία είναι αφιερωμένη στον Schumann. Ίσως να οφείλεται στο ότι εκεί που ήρεμα απολαμβάνει την εισαγωγή, έρχεται ένα ξέσπασμα πιανιστικής δεξιοτεχνίας, μια καταιγίδα που σιγά σιγά μετά από ένα μικρό διάλλειμα εφησυχασμού ξαναξεσπά, μέχρι το δραματικό κλείσιμο. Συγχωρείστε με αν δεν χρησιμοποιώ τους σωστούς όρους, δεν τους γνωρίζω άλλως τε, απλά ανακίνησα το παρόν νήμα προσπαθώντας να βρω που είχα ακούσει ότι και οι 4 Μπαλάντες λόγω μεγάλων απαιτήσεων σε δεξιοτεχνία, δεν μπορούν να χωρέσουν σε ένα ρεσιτάλ. Που όμως;

 

[Skakinen]

Από τα πολύ αγαπημένα μου έργα.
Ο Chopin ανταπέδωσε στον Schumann την αφιέρωση σ'αυτόν της Kreisleriana.
Επί της ουσίας τώρα δεν νομίζω ότι ισχύει ότι δεν χωράνε σε ένα ρεσιτάλ. Με συνολική διάρκεια κάτω από 40 λεπτά μπαίνουν μια χαρά και αν δεν με απατά η μνήμη μου έχουν περιληφθεί αρκετές φορές σε πρόγραμμα του Μεγάρου όλα αυτά τα χρόνια. Όσον αφορά δε το βαθμό δυσκολίας τους δεν νομίζω ότι είναι από τα δυσκολότερα έργα του ρεπερτορίου. Ένα παράδειγμα έργου που σπάνια ακούγεται ολόκληρο σε ένα ρεσιτάλ (λόγω τρομακτικών απαιτήσεων) είναι οι Σπουδές Υπερβατικής Δεξιοτεχνίας νεανικό έργο του Liszt (60 λεπτά περίπου).

Υ.Γ.
Μάλλον εννοείς Απόστολο Παληό.
Τον είχα δει πριν πολλά χρόνια (ήταν δεν ήταν 20 χρονών) σε πρόγραμμα με έργα Rachmaninov. Φέρελπις τότε, έχασα τα ίχνη του μετά.

 

[Maestro]

είχα ακούσει ότι και οι 4 Μπαλάντες λόγω μεγάλων απαιτήσεων σε δεξιοτεχνία, δεν μπορούν να χωρέσουν σε ένα ρεσιτάλ. Που όμως;

Θα διαφωνήσω, νομίζω ότι δεν είναι τόσο δεξιοτεχνικές οι απαιτήσεις των έργων αυτών, όσο ερμηνευτικές. Ο λόγος που δεν ακούγονται συχνά όλες μαζί είναι περισσότερο θέμα δομής ενός ρεσιτάλ, το οποίο κατά κανόνα καλείται να φέρει στο πρόγραμμα όσο το δυνατόν μεγαλύτερη πολυχρωμία υφών. Εξάλλου στο ρεσιτάλ δεν καλούμαστε να ανακαλύψουμε τόσο τη μεγαλοφυία του Chopin, όσο τις ερμηνευτικές ικανότητες του εκάστοτε πιανίστα, αυτός είναι συνήθως ο σκοπός του. Εκτός βέβαια αν μιλάμε για βραδιές - αφιερώματα οπότε είναι διαφορετικά τα πράγματα.

Υπέροχα έργα οι μπαλάντες, προσφάτως απέκτησα και την εκδοχή του Rubinstein, που κυκλοφορεί σε επανέκδοση σε SACD της σειράς Living stereo, μαζί με τα 4 scherzos... Πολύ καλή δουλειά, όμως παραμένω προσκολλημένος στις ερμηνείες του Zimmerman που κυκλοφορούν στο Youtube... ενώ δηλώνω μάλλον απογοητευμένος από τον Paulinni.

 

[Κάλλη Συνοδινού]

Υ.Γ.
Μάλλον εννοείς Απόστολο Παληό.
Τον είχα δει πριν πολλά χρόνια (ήταν δεν ήταν 20 χρονών) σε πρόγραμμα με έργα Rachmaninov. Φέρελπις τότε, έχασα τα ίχνη του μετά.

Έχεις απόλυτο δίκιο Διονύση, και δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνω...(Bad /Black Seeds, τώρα, και στο γραφείο το ίδιο ακριβώς με τα ίδια ονόματα ....) :blush:.
Είναι σοβαρό γιατρέ μου;
31 ετών είναι τώρα και σύμφωνα με το βιογραφικό του υποψήφιος Διδάκτωρ Μουσικολογίας στο Τμ. Μουσικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και επίσης μέλος του πιανιστικού κουαρτέτου Aurora της Γερμανίας.
Δεν τον είχα ξαναπαρακολουθήσει, αλλά πιστεύω πως οφείλουμε να γεμίζουμε τις αίθουσες όχι μόνο όταν εμφανίζονται μεγάλες Συμφωνικές Ορχήστρες ή διάσημοι σολίστ, αλλα´και στις προσπάθειες των δικών μας μουσικών, όχι ως έκφραση "Πατριωτισμού" ή Εθνικής Υπερηφάνιας, αλλά ως έμπρακτη στήριξη στην προσπάθειά τους και κίνητρο στους νέους που αγαπούν την Μουσική ώστε να ακολουθήσουν το όνειρό τους.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Ο λόγος που δεν ακούγονται συχνά όλες μαζί είναι περισσότερο θέμα δομής ενός ρεσιτάλ, το οποίο κατά κανόνα καλείται να φέρει στο πρόγραμμα όσο το δυνατόν μεγαλύτερη πολυχρωμία υφών.

ο ένας λόγος είναι όντως αυτός.
ο δεύτερος έχει να κάνει με το information overdose. Προσωπικά, μετά από καθεμία από αυτές τις Μπαλάντες νιώθω εξουθενωμένος και, για πολύ ώρα μετά, δεν μπορώ να ακούσω τίποτα.

Είναι λάθος η αντίληψη ότι στο ρεσιτάλ θαυμάζουμε τις ερμηνευτικές ικανότητες του εκτελεστή. Ενας μεγάλος εκτελεστής, πρώτα και πάνω απ όλα, είναι, στην ουσία, ένας communicator.
Ή, τουλάχιστον, έτσι θα έπρεπε να είναι

 

[Κάλλη Συνοδινού]

Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις και τις διευκρινήσεις σας, και επιτρέψτε μου να πω ότι χάρη σε σας και όσους γράφουν στην Κλασσική Μουσική αξίζουν συγχαρητήρια, όχι για τις γνώσεις τους και την δισκοθήκη τους μόνο, αλλά κυρίως γιατί με την μεταδοτικότητά τους την καθιστούν κατανοητή σε εμάς που έίμαστε απλοί ακροατές και λάτρεις, αλλά πιθανότατα δεν γνωρίζουμε τι σημαίνει adante, presto con fuoco, allegro ma non tropo (και δεν εννοώ την ακριβή μετάφραση ή μια wiki αναφορά αλλά τη θέση τους σε ένα έργο), και ταυτόχρονα την καθιστούν έως επικίνδυνα ελκυστική σε όσους δεν είχαν τέτοια ακούσματα ή την απέφευγαν επιμελώς. Δεν θυμάμαι ποιός είχε θέσει το ερώτημα σε κάποιον εξ υμών αν είναι κριτικός μουσικής, αλλά νομίζω ότι ήταν τουλάχιστον άτοπο ερώτημα. Ένας κριτικός σπάνια γράφει με τόσο έντονη την παρουσία του συναισθήματος και εστιάζει στα μουσικά στοιχεία, με αποτέλεσμα να μην γίνεται πάντοτε κατανοητός από τον μέσο ακροατή και να μην μπορεί κατά συνέπεια να τον παρασύρει σε αυτό το υπέροχο ταξίδι της Μουσικής. Βέβαια, το έχω παρατηρήσει και εδώ μερικές φορές, όταν εστιάζετε στον αριθμό των διαφορετικών εκτελέσεων που έχει ο καθένας στην συλλογή του αντί στην διαφορά μεταξύ των εκτελέσεων, αλλά, ίσως και αυτή η συμβολή στην πολυμορφία της ΜΚ βοηθάει στην διατήρηση του πολύ υψηλού επιπέδου.
Ευχαριστώ, κύριοι, κυριολεκτικά και όχι τυπικά.

 

[Κώστας Γκαβάκος]

Ο Magaloff είναι το απόσταγμα ολόκληρης της Ρώσικης Σχολής της ερμηνείας Chopin στο πιάνο: στον αντίποδα του Pollini, που έκανε πάταγο παρουσιάζοντας έναν 'πολεμικό' Chopin, οι Ρώσσοι τον προσεγγίζουν από τελείως διαφορετικό πρίσμα με έντονα τονισμένο το ρομαντικό στοιχείο.
Το κουτί κυκλοφορούσε μέχρι πριν 6 περίπου χρόνια από τη Philips με πολύ καλό ήχο. Δεν το πρόλαβα και, με βάση όσα 'σκόρπια' έχω ακούσει απ αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι απαραίτητο για κάθε σοβαρή δισκοθήκη που θέλει να έχει σχέση με το πιάνο. Θρυλικό. Ολη η Δύση 'έχει πάρει γραμμή' από τον Rubinstein και, στη συνέχεια, από τον Pollini που θεωρήθηκε 'ανατροπέας'. Ο Ρίχτερ και οι Ρώσσοι όμως, επέμεναν 'ότι ο Chopin δεν παίζεται έτσι' - ότι οι Δυτικοί προβάλλουν έναν Chopin πομπώδη, αγοραίο καβγατζή και φανφαρόνο που ελάχιστη σχέση έχει με τον πραγματικό καθώς υστερεί απελπιστικά σε λεπτότητα και χάρη. Ακούς τον Magaloff και καταλαβαίνεις ακριβώς Τι εννοούσαν οι Ρώσσοι: ένας Chopin που λατρεύει το bel canto και την Ιταλική όπερα, ρομαντικός, παραδοσιάρχης μαζί και εμπρηστής...με μιά λέξη Μνημειακός.

[FONT=&quot][/FONT]