Απάντηση: Re: Χρειάζομαι την άποψη σας και τις προτάσεις σας!
Λοιπόν οι πρώτες εντυπώσεις απο Alice Russel και Diana Krall και μια που τώρα πρωτάκουσα και λέγεται Jill Scott
Alice Russel
Απο Alice Russel βρήκα το πιο πρόσφατο lp της under the munka moon II Είναι κατα πάσα πιθανότητα το τρίτο προσωπικό της μετα το favorite letters και το under the munka moon .Δυστυχώς δεν στάθηκα τυχερός για τα άλλα δύο ακόμα.Η Alice πραγματικά έχει πάρα πολύ καλή φωνή τουλάχιστον για τα δικά μου μέτρα και σταθμά.Στα πολύ θετικά της αυτή η "πνιγηρή" χροιά που έχει στις ψηλές νότες και εμένα προσωπικά με τρελαίνει.Κάποιες φορές βρήκα την φωνή της λίγο "σκληρή",συνολικά την θεωρώ ταλαντούχα και με μεγάλες δυνατότητες που προφανώς θέλει χρόνο για να μας τις δείξει.Ο δίσκος ήταν πολύ καλός με ενδιαφέρουσα ενορχήστρωση και ένα παζλ ήχων μαύρων και μη με αναφορές έντονες απο 70ς κυρίως και από 60ς λιγότερο.Αν και βλέπω το favorite letters να παίζει παντού μπορώ να πω τουλάχιστον για αυτό οτι αξίζει τα λεφτά του και την προσοχή μας.
Ο χαρακτηρισμός της Alice Russel ως neo soul με οδήγησε σε μια άλλη καινούργια μαύρη φωνή της neo soul /hip hop jazz εν ονόματι Jill Scott!Δεν την γνώριζα μέχρι τώρα και αποφάσισα να μάθω αγοράζοντας δύο lp της.Η ενορχήστρωση και στα δύο album που άκουσα δεν είναι κάτι το πρωτότυπο ή κάτι που δεν έχουμε ακούσει από την σύγχρονη μαύρη μουσική .αλλά αυτό που είναι πολύ ενδιαφέρον είναι η φωνή της .Ενώ φαίνεται να διαθέτει μια χροιά περίπου σαν αυτή της Alicia keys απρόβλεπτα η φωνή της γίνεται εντελώς girly και θυμίζει Minnie Ripperton με δυνατότητα και σε whistle register.Όπου η ενορχήστρωση είναι πιο jazzy μιμείται τις καταλήξεις της Billie Holiday όχι πάντα τόσο πετυχημένα αλλά σίγουρα πιο «έντεχνα» από την Erykah Badu οι δε ψηλές τις νότες άλλοτε έχουν την θολούρα και την βραχνάδα των κλασικών μαύρων τραγουδιστριών και άλλοτε ακούγονται εντελώς οπερετικές?? Αν δεν την έχετε ακούσει(πράγμα σχεδόν απίθανο αφού είστε μεγάλα λαγωνικά εδώ μέσα ψάξτε την).Τι να πω η κοπέλα ή είναι ΤΡΟΜΕΡΗ ΦΩΝΗ Η ΤΡΟΜΕΡΗ ΜΙΜΟΣ. Αν οι συνθέσεις της ξεφύγουν από το πολύ αμερικάνικο style……. δεν ξέρω….. θα είναι μεγάλη αποκάλυψη.
Diana Krall
Ήμουν εξαρχής λίγο προκατειλημμένος με την Diana Krall όπως και με κάθε λευκή που κάνει παρόμοιες κινήσεις αλλά μάλλον θα πρέπει να επαναπροσδιορίσω και να είμαι λίγο πιο ανοιχτόμυαλος. Αγόρασα το Live in Paris.Υποθέτω ότι όταν μιλήσατε για λουσάτη παραγωγή εννοείτε κάτι τέτοιο?To cd το βρήκα ενδιαφέρον με προβλημάτισε όμως όσον αφορά το τι είναι και πως ορίζεται σήμερα η σύγχρονη jazz.Είναι η πρόταση της Krall κλασική ενορχήστρωση λουσάτη έστω ή η πρόταση της neo soul ανταποκρίνεται πιο πολύ στο όρο σύγχρονη jazz.(Russel Scott)?
Η Diana λοιπόν διαθέτει μια φωνή ενδιαφέρουσα με δικό της χρώμα που κάποιες φορές σε απόπειρες της σε skat μονοπάτια ψιλοαποκτά ένα μαύρο χρώμα ενώ παραδόξως για λευκή έχει και μια γλυκύτητα στις χαμηλές.Χωρίς να είμαι και ο ειδήμων η ερμηνεία της μου θυμίζει περισσότερο τον τρόπο που ερμήνευαν οι άντρες στην κλασική jazz παρά οι γυναίκες.Συνολικά λοιπόν την βρήκα καλή απλά θέλω να την ψάξω παραπάνω για να δω αν αυτό που υποπτεύομαι ισχύει(ότι έχει συγκεκριμένο δικό της ύφος να ερμηνεύει τα πάντα που όμως κάποιες φορές μπορεί να γίνει κουραστικό ,πχ μαθαίνω ότι έχει διασκευάσει το temptation που απαιτεί μια πιο catchy ερμηνεία και θα είναι περίεργο να το πει κανείς με κανονική φωνή)
Το σίγουρο είναι και σας ευχαριστώ για αυτό ότι με βάλατε σε σκέψεις και σε έξοδα μάλλον.Θα επανέλθω να σας ενημερώσω και για τις υπόλοιπες.
Γιώργο καταρχήν ομολογώ ότι είσαι αξιέπαινος μόνο επειδή δοκίμασες με κόστος κάποιες από τις προτάσεις που έγιναν. Αυτό δείχνει αληθινή αγάπη για το άθλημα. Η ανακάλυψη, πολύ σπουδαίο πράγμα!
Χαίρομαι πολύ που βρήκες καλή τη πρότασή μου (Alice Russell). Το Under the munka moon II είναι μια επιλογή κομματιών σε remix που ήδη περιλαμβάνονται στα 2 άλμπουμ της, καθώς και 2 ακυκλφόρητα και 1-2 στουντιακά τζαμαρίσματα (τη διασκευή στο i love you more than you'll ever know των Blood Sweat And Tears - η καλύτερη εκτέλεση ever είναι αυτή των Cold Blood όμως
και το Το know this.
Εδώ δυστυχώς δεν παίρνεις τη μαγεία που αποπνέεται στο Favorite Letters. Υπάρχουν ενδιαφέρουσες στιγμές (Mirror mirror on the wolf/Bonobo mix), όταν όμως χαθείς στα soul/psychedelic μονοπάτια των αυθεντικών εκτελέσεων θα εκπλαγείς. Άκου το Fly in the hand ή το Μunkaroo και θα με νοιώσεις:smile:
Ο τελευταίος μεγάλος πραγματικά δίσκος πάνω στο συγκεκριμένο ήχο κυκλοφόρησε πριν 35 τουλάχιστον χρόνια και ήταν από τη θρυλική Dusty.
Όσο για τη Jill Scott, δεν τη γνωρίζω αλλά θα τσεκαριστεί να είσαι βέβαιος-bye-
