- 17 June 2009
- 3,594
Gidon Kremer - Hommage a Piazzolla (Nonesuch Records 1996)
Κλείσε τα μάτια…. Μια απαλή, βραχνή φωνή σου ψιθυρίζει:
Tango! Ας παίξουμε ένα παιχνίδι….. Ποιο χρώμα σου έρχεται στο μυαλό;
Κόκκινο, χωρίς δεύτερη σκέψη. Κόκκινο, σαν ένα μεταξωτό φόρεμα. Κόκκινο σαν δυο σαρκώδη χείλη, μισάνοιχτα, υγρά, …γεμάτα υποσχέσεις .
Και μαύρο. Μαύρα μαλλιά τραβηγμένα χαμηλά στον αυχένα σʼ έναν αυστηρό κότσο. Για την ακρίβεια, είναι το μόνο αυστηρό που υπάρχει σʼ αυτήν την φαντασιακή εικόνα. Μαύρα μαλλιά και μαύρα, πυρετώδη μάτια. Ένα διαπεραστικό βλέμμα, ανάμεσα από πυκνές βλεφαρίδες.
Ψέμματα: Υπάρχει κι αλλού αυστηρότητα! Στα κορμιά. ….τα κορμιά δεν αγγίζονται, δεν παραδίδονται εύκολα. Ο πυρετός είναι διάχυτος, μια υπόσχεση, να ʽμια, εδώ είμαι, για σένα, αλλά θα γίνουν όλα όπως πρέπει. Βήμα βήμα. Τα χέρια ίσα που αγγίζουν το κορμί, στροβιλίζονται μέσα σʼ ένα σύννεφο καπνού, η μουσική καθοδηγεί, η μουσική είναι πάνω απʼ όλα, ασφαλώς, η μουσική είναι εδώ μα εσύ, αυτή, είστε σε ένα απώτερο σύμπαν.
Κάποια στιγμή, έχεις δώσει όλες τις απαντήσεις στο παιχνίδι. Πρέπει νʼ ανοίξεις τα μάτια….
Στο δίσκο του Gidon Kremer “Hommage a Piazzolla” δεν υπάρχουν κόκκινα μεταξωτά φορέματα, ούτε κατακόκκινα λαμπερά χείλη. Είναι πολύ φυσικό μιας και οι milongueros δεν ζούσαν απαραίτητα σε πολυτελείς επαύλεις, ούτε πάντοτε σαν σε παραμύθι.
Υπάρχουν όμως, όλα τα άλλα, άρα δεν είσαι εντελώς χαμένος σʼ αυτό το κουίζ. Για την ακρίβεια δεν είσαι καθόλου χαμένος. Το πάθος, ένα πάθος καλά κρυμμένο πίσω από την μελαγχολία, σε συνεπαίρνει. Η δεξιοτεχνία, και των τεσσάρων, είναι άξια αναφοράς είμαι σίγουρη, ανθρώπων καλύτερα καταρτισμένων μουσικά από εμένα.
Ο Kremer, φαντάζομαι για τους περισσότερους από εσάς δεν χρειάζεται ιδιααίτερες συστάσεις. Εβραίος κατά το ήμισυ, λίγο Ρώσσος, λίγο Γερμανός, λίγο Σουηδός, φαίνεται πως ένα τέτοιο χαρμάνι δεν μπορούσε παρά να πάρει τα καλύτερα από τον κάθε λαό.
Τον πόνο, το πάθος, την αφοσίωση, το γκρίζο, το πείσμα. Μαθητής του David Oistrakh, αυτό από μόνο του βέβαια δεν λέει τίποτα, βιρτουόζος του βιολιού με άριστη κατάρτιση και ´κλασσική μουσική παιδεία, αρέσκεται κατά καιρούς να παρεμβαίνει αν μου επιτρέπεται ο όρος σε έργα μεγάλων συνθετών.
Το Nuevo Tango, έχει μόνο έναν Grandmeister, τον Astor Piazzolla, και ο Gidon Kremer δεν θα μπορούσε παρά να αποτίσει φόρο τιμής σε αυτόν.
11 κομμάτια, σχεδόν κανένα με διάρκεια μικρότερη των 10 λεπτών, με κρυστάλλινη διαύγεια στον ήχο, παρά την θαμπή ατμόσφαιρα στην οποία σε μεταφέρουν.
Milonga en re, το πρώτο, δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, με το βιολί και το μπάσσο να σε καθηλώνουν , σε ένα γνώριμο μα και τόσο διαφορετικό τραγούδι.
Στο Vardarillo, η εισαγωγή είναι από το κλαρινέτο του Michel Portal. Δεν παίρνω και όρκο βέβαια, μιας και δεν είμαι σίγουρη ακόμα για την ικανότητά μου να διακρ´´ινω όλα τα όργανα, μα εδώ έχω να κάνω μόνο με τέσσερα. Σε κάποιο σημείο, αρχίζεις να αμφιβάλλεις. Το βιολί δεν είναι πιά σαν χάδι, το bandoneon δεν αρκεί για να απαλύνει τη σκληράδα του.
Στο Oblivion που ακολουθεί, είναι σαν να βρίσκεσαι στο σκηνικό μιας ταινίας άλλης εποχής, μιας ταινίας που πατά σε 3 Ηπείρους, λίγο Ευρώπη, λίγο Αφρική και μια ιδέα Νέας Ορλεάνης, για να ακολουθήσει η έναρξη ενός εμβατηρίου(!!!) στο Escualo που στα Ισπανικά σημαίνει καρχαρίας κι αναρωιέμαι τι μπορεί να είχε στο μυαλό του .
Στο 6ο και το 7ο κομμάτι του δίσκου, ξεχνάς όλα τα προηγούμενα και βρίσκεσαι πλέον στο Buenos Aires. Εδώ υπάρχει το πάθος, το όνειρο, η μελωδία στον υπέρτατο βαθμό, στο Concierto para quinteto που δεν χρειάζεται μετάφραση, σίγουρα το κλαρινέτο θα κάνει και τους πιο αμετανόητους εραστές του πιάνου, όπως τον αγαπημένο μας διαχειριστή, να ματώσουν. Αν σας βοηθάει, ακούστε λίγο στο βάθος το κοντραμπάσο, με «αυτουργό» τον Alois Posch , σολίστ της Φιλαρμονικής της Βιέννης. Το Soledad, επίσης γνωστό παίρνει άλλη διάσταση εδώ.
Από το El Sol Sueno, ο η μουσική περνά σε άλλη χώρο, πέρα από την ανθρώπινη, φεύγεις εντελώς, χάνεσαι…. Στα δύο τελευταία, είναι που ψάχνεις να βρεις τα κομμάτια σου, που δεν ξέρεις αν γελάς, δακρύζεις, αν είσαι σε πελάγη ευτυχίας ή μελαγχολικός σαν γκρίζο χειμμωνιάτικο ξημέρωμα....
Δεν υπάρχει λόγος να περιγράψω τα κομμάτια ένα προς ένα, δεν υπάρχει και τρόπος άλλως τε να αποδώσεις με λέξεις την μαγεία της μουσικής. Το έργο του Piazzolla είναι η επιτομή του Nuevo Tango, για την ακρίβεια είναι η αρχή του και η ακμή του . Αν η Αργεντίνικη αλλαζονεία έλεγε πως όλα μπορούν να αλλάξουν σʼ αυτήν την χώρα εκτός από το τάνγκο, ο Piazzolla απέδειξε πως μπόρεσε να γίνει ακόμα κι αυτό. Και ο μεγάλος βιρτουόζος του βιολιού, αποδεικνύει εδώ πως ο σεβασμός δεν αποδεικνύεται μόνο με την πιστή απόδοση του έργου ενός συνθέτη, αλλά και με την πλήρη παράδοση της δεξιοτεχνίας στο μεγαλείο του δημιουργού.
Η λατρεία εξάλλου στο «Θεό» σου δεν είναι εύκολο να κρυφτεί, ούτε δύσκολο να μετατραπεί από φόρος τιμής (μιας κι αυτό σημαίνει το Hommage) σε προσκύνημα.
Κλείσε τα μάτια…. Μια απαλή, βραχνή φωνή σου ψιθυρίζει:
Tango! Ας παίξουμε ένα παιχνίδι….. Ποιο χρώμα σου έρχεται στο μυαλό;
Κόκκινο, χωρίς δεύτερη σκέψη. Κόκκινο, σαν ένα μεταξωτό φόρεμα. Κόκκινο σαν δυο σαρκώδη χείλη, μισάνοιχτα, υγρά, …γεμάτα υποσχέσεις .
Και μαύρο. Μαύρα μαλλιά τραβηγμένα χαμηλά στον αυχένα σʼ έναν αυστηρό κότσο. Για την ακρίβεια, είναι το μόνο αυστηρό που υπάρχει σʼ αυτήν την φαντασιακή εικόνα. Μαύρα μαλλιά και μαύρα, πυρετώδη μάτια. Ένα διαπεραστικό βλέμμα, ανάμεσα από πυκνές βλεφαρίδες.
Ψέμματα: Υπάρχει κι αλλού αυστηρότητα! Στα κορμιά. ….τα κορμιά δεν αγγίζονται, δεν παραδίδονται εύκολα. Ο πυρετός είναι διάχυτος, μια υπόσχεση, να ʽμια, εδώ είμαι, για σένα, αλλά θα γίνουν όλα όπως πρέπει. Βήμα βήμα. Τα χέρια ίσα που αγγίζουν το κορμί, στροβιλίζονται μέσα σʼ ένα σύννεφο καπνού, η μουσική καθοδηγεί, η μουσική είναι πάνω απʼ όλα, ασφαλώς, η μουσική είναι εδώ μα εσύ, αυτή, είστε σε ένα απώτερο σύμπαν.
Κάποια στιγμή, έχεις δώσει όλες τις απαντήσεις στο παιχνίδι. Πρέπει νʼ ανοίξεις τα μάτια….
Στο δίσκο του Gidon Kremer “Hommage a Piazzolla” δεν υπάρχουν κόκκινα μεταξωτά φορέματα, ούτε κατακόκκινα λαμπερά χείλη. Είναι πολύ φυσικό μιας και οι milongueros δεν ζούσαν απαραίτητα σε πολυτελείς επαύλεις, ούτε πάντοτε σαν σε παραμύθι.
Υπάρχουν όμως, όλα τα άλλα, άρα δεν είσαι εντελώς χαμένος σʼ αυτό το κουίζ. Για την ακρίβεια δεν είσαι καθόλου χαμένος. Το πάθος, ένα πάθος καλά κρυμμένο πίσω από την μελαγχολία, σε συνεπαίρνει. Η δεξιοτεχνία, και των τεσσάρων, είναι άξια αναφοράς είμαι σίγουρη, ανθρώπων καλύτερα καταρτισμένων μουσικά από εμένα.
Ο Kremer, φαντάζομαι για τους περισσότερους από εσάς δεν χρειάζεται ιδιααίτερες συστάσεις. Εβραίος κατά το ήμισυ, λίγο Ρώσσος, λίγο Γερμανός, λίγο Σουηδός, φαίνεται πως ένα τέτοιο χαρμάνι δεν μπορούσε παρά να πάρει τα καλύτερα από τον κάθε λαό.
Τον πόνο, το πάθος, την αφοσίωση, το γκρίζο, το πείσμα. Μαθητής του David Oistrakh, αυτό από μόνο του βέβαια δεν λέει τίποτα, βιρτουόζος του βιολιού με άριστη κατάρτιση και ´κλασσική μουσική παιδεία, αρέσκεται κατά καιρούς να παρεμβαίνει αν μου επιτρέπεται ο όρος σε έργα μεγάλων συνθετών.
Το Nuevo Tango, έχει μόνο έναν Grandmeister, τον Astor Piazzolla, και ο Gidon Kremer δεν θα μπορούσε παρά να αποτίσει φόρο τιμής σε αυτόν.
11 κομμάτια, σχεδόν κανένα με διάρκεια μικρότερη των 10 λεπτών, με κρυστάλλινη διαύγεια στον ήχο, παρά την θαμπή ατμόσφαιρα στην οποία σε μεταφέρουν.
Milonga en re, το πρώτο, δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, με το βιολί και το μπάσσο να σε καθηλώνουν , σε ένα γνώριμο μα και τόσο διαφορετικό τραγούδι.
Στο Vardarillo, η εισαγωγή είναι από το κλαρινέτο του Michel Portal. Δεν παίρνω και όρκο βέβαια, μιας και δεν είμαι σίγουρη ακόμα για την ικανότητά μου να διακρ´´ινω όλα τα όργανα, μα εδώ έχω να κάνω μόνο με τέσσερα. Σε κάποιο σημείο, αρχίζεις να αμφιβάλλεις. Το βιολί δεν είναι πιά σαν χάδι, το bandoneon δεν αρκεί για να απαλύνει τη σκληράδα του.
Στο Oblivion που ακολουθεί, είναι σαν να βρίσκεσαι στο σκηνικό μιας ταινίας άλλης εποχής, μιας ταινίας που πατά σε 3 Ηπείρους, λίγο Ευρώπη, λίγο Αφρική και μια ιδέα Νέας Ορλεάνης, για να ακολουθήσει η έναρξη ενός εμβατηρίου(!!!) στο Escualo που στα Ισπανικά σημαίνει καρχαρίας κι αναρωιέμαι τι μπορεί να είχε στο μυαλό του .
Στο 6ο και το 7ο κομμάτι του δίσκου, ξεχνάς όλα τα προηγούμενα και βρίσκεσαι πλέον στο Buenos Aires. Εδώ υπάρχει το πάθος, το όνειρο, η μελωδία στον υπέρτατο βαθμό, στο Concierto para quinteto που δεν χρειάζεται μετάφραση, σίγουρα το κλαρινέτο θα κάνει και τους πιο αμετανόητους εραστές του πιάνου, όπως τον αγαπημένο μας διαχειριστή, να ματώσουν. Αν σας βοηθάει, ακούστε λίγο στο βάθος το κοντραμπάσο, με «αυτουργό» τον Alois Posch , σολίστ της Φιλαρμονικής της Βιέννης. Το Soledad, επίσης γνωστό παίρνει άλλη διάσταση εδώ.
Από το El Sol Sueno, ο η μουσική περνά σε άλλη χώρο, πέρα από την ανθρώπινη, φεύγεις εντελώς, χάνεσαι…. Στα δύο τελευταία, είναι που ψάχνεις να βρεις τα κομμάτια σου, που δεν ξέρεις αν γελάς, δακρύζεις, αν είσαι σε πελάγη ευτυχίας ή μελαγχολικός σαν γκρίζο χειμμωνιάτικο ξημέρωμα....
Δεν υπάρχει λόγος να περιγράψω τα κομμάτια ένα προς ένα, δεν υπάρχει και τρόπος άλλως τε να αποδώσεις με λέξεις την μαγεία της μουσικής. Το έργο του Piazzolla είναι η επιτομή του Nuevo Tango, για την ακρίβεια είναι η αρχή του και η ακμή του . Αν η Αργεντίνικη αλλαζονεία έλεγε πως όλα μπορούν να αλλάξουν σʼ αυτήν την χώρα εκτός από το τάνγκο, ο Piazzolla απέδειξε πως μπόρεσε να γίνει ακόμα κι αυτό. Και ο μεγάλος βιρτουόζος του βιολιού, αποδεικνύει εδώ πως ο σεβασμός δεν αποδεικνύεται μόνο με την πιστή απόδοση του έργου ενός συνθέτη, αλλά και με την πλήρη παράδοση της δεξιοτεχνίας στο μεγαλείο του δημιουργού.
Η λατρεία εξάλλου στο «Θεό» σου δεν είναι εύκολο να κρυφτεί, ούτε δύσκολο να μετατραπεί από φόρος τιμής (μιας κι αυτό σημαίνει το Hommage) σε προσκύνημα.
Last edited:
