Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Δισκοι με ...Δόντια.
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Κωστας Λυμπεροπουλος" data-source="post: 46042" data-attributes="member: 62"><p><img src="http://www.brunijazzart.com/library/originaljpgs/TaylorCecil106A30x40Profile.JPG" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /></p><p></p><p></p><p><strong>Cecil Taylor – The Tree Of Life </strong>(FMP) </p><p></p><p>«Δεν παίζω πιάνο: παίζω 88 τύμπανα!» είπε κάποτε ο Cecil Taylor. Εννοούσε την προσέγγισή του στα 88 πλήκτρα του κλαβιέ. «Λύτρωσε» έτσι όλους αυτούς που προσπαθούσαν μάταια να περιγράψουν την πιανιστική τέχνη του και οι οποίοι έσπευσαν να μιλήσουν για «το πιάνο σαν κρουστό στα χέρια ενός οργισμένου Αφρο-Αμερικάνου» και να τον αναγορεύσουν περίπου σε σαμάνο (!) που ανακατεύει μάγια και ξόρκια (!!), στέλνοντας με τα τύμπανα μηνύματα από κάποιον σκοτεινό, ακατανόητο εσωτερικό κόσμο. </p><p>Μη μασάτε: κανένας από αυτούς που άκουσαν ποτέ τον Cecil Taylor, δεν τον πήρε για ...ντράμερ.</p><p>Η πιανιστική του είναι πεντακάθαρη, μ ένα στυλ που χρησιμοποιεί ελάχιστα τα πεντάλ, έχει για προέλευση τον Duke Ellington και τον Thelonious Monk και λιγότερο προφανώς τον Dave Brubeck (!) κι από κοντά τους μεγάλους του Harlem-stride, τον Εrroll Garner και τον Fats Waller. Εχει πολύ βαθειές ρίζες στο χορό: ο Taylor πιστεύει πως η μουσική είναι δραστηριότητα <em>ολόκληρου</em> του ανθρώπινου σώματος και πέρα απ αυτό, όταν λέμε χορός μιλάμε για πράγματα όπως πχ το τραχύ, ρυθμικά ύπουλο avant funk τύπων σαν τον Ornette Coleman και τους Prime Time, τους Last Exit του Bill Laswell και τους Decoding Society του Ronald Shannon Jackson.</p><p>Από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 αυτή η τεχνική του 'χείμαρρου από λάβα' του Taylor κατά κάποιο τρόπο συγχωνεύει τη τζάζ και την αυτοσχεδιαζόμενη με τη Σύγχρονη Ευρωπαϊκή σοβαρή μουσική. Για να ...προσδιορίσεις τα ακριβή όρια μάλλον πρέπει ν ακούσεις τους δίσκους του στη μισή ταχύτητα (!). Τίποτα δεν είναι «εύκολο» όσον αφορά τη μουσική του. Είσαι ευτυχής να παρακολουθήσεις ένα κλάσμα της πληροφορίας με την οποία σε λούζει: να πιάσεις κάποια από τα θέματα και να χάσεις κάποια άλλα, ή, απλά, να βυθιστείς στον ήχο του, να του παραδοθείς αμαχητί. </p><p>Ο Ξενάκις τον θαύμαζε απεριόριστα αν και δήλωνε πως «ένα 30λεπτο κομμάτι του Taylor μου παίρνει 6 μήνες περίπου να το αναλύσω». </p><p>Η δισκογραφία του είναι τρομακτική σε όγκο, με την έμφαση στα live. Δίσκοι για γκρουπ και δίσκοι για solo piano. Ξέρω περισσότερα από 100 (!) άλμπουμ του Cecil Taylor, ελάχιστα είναι κάτι λιγότερο από Πολύ Καλά, στη συντριπτική πλειοψηφία τους είναι δίσκοι που τους ακούω με το ίδιο ενδιαφέρον 30 χρόνια τώρα, από τότε που τον πρωτογνώρισα.</p><p>Οι δίσκοι με γκρούπ δεν θα με απασχολήσουν σήμερα: είναι αντικείμενο μελέτης από μόνοι τους, εκπληκτικοί σαν έργο στο σύνολό του και είναι φοβερό από πόσο νωρίς το γκρούπ έχει βρεί τη γλώσσα του – έναν περίτεχνος κώδικας από φράσεις και κλίμακες και ρυθμικά σχήματα, απίστευτα ανοιχτός σε άγριο «χέριασμα»: τον επεξεργάζονται, τον στρίβουν και τον μαλάζουν και τον σφίγγουν και τον αναποδογυρίζουν και τον βανδαλίζουν με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο – την περισσότερη ώρα νιώθεις σαν να τρέχεις γύρω γύρω σε διάδρομους και σκάλες και μυστικές πόρτες και πράγματα αιωρούνται πάνω απ το κεφάλι σου και πρέπει να πηδήξεις πάνω τους για να σε ανεβάσουν στο επόμενο επίπεδο, σαν να είσαι παγιδευμένος μέσα σ ένα παληό ξυπνητήρι που τρελλάθηκε.</p><p>Από τους solo δίσκους του θεωρώ κορυφές τα 'Indent' (1973), 'Silent Tongues' (1975) και 'Air Above Mountains (Buildings Within)' (1976). Αλλά εκεί μιλάμε για έναν στρόβιλο, μιά εκρηκτική δίνη, έναν χείμαρρο από ενέργεια που σε καθηλώνει, έναν πολυρυθμικό ιστό από ήχους που έρχεται πάνω σου κατά κύματα και μετά το πέρας του, νιώθεις να σε έχουν ξεζουμίσει κυριολεκτικά. Αντίθετα, τώρα (μιλάμε για το 1991 που ηχογραφήθηκε ο δίσκος), ο Taylor μοιάζει νά έχει οριστικά αφήσει πίσω του την καταιγίδα: η τέχνη του είναι πλούσια, με άπειρες πτυχές, η τεχνική του επινοητικότητα απίστευτη, η ροή των καινοτομιών που φέρνει στη μουσική του συνεχής. Εδώ, για περισσότερη από μία ώρα παίζει με το 'Tea For Two'. Δεν υπάρχουν λόγια για τον τρόπο που μεταμορφώνει αυτό το κοινότυπο τραγουδάκι σε μιά πέρα για πέρα αδιανόητη ακουστική εμπειρία. </p><p>Παληά, ένιωθες ότι η τέχνη του είναι κύρια η άρθρωση της βλασφήμιας.</p><p>Τώρα βλέπεις μέσα της την ειρωνεία, το χιούμορ και μαζί ολόκληρο το φάσμα της Μαύρης πιανιστικής παράδοσης. </p><p>Ενας εξαιρετικός δίσκος - και για <em>πάρα</em> πολύ λίγους.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Κωστας Λυμπεροπουλος, post: 46042, member: 62"] [IMG]http://www.brunijazzart.com/library/originaljpgs/TaylorCecil106A30x40Profile.JPG[/IMG] [B]Cecil Taylor – The Tree Of Life [/B](FMP) «Δεν παίζω πιάνο: παίζω 88 τύμπανα!» είπε κάποτε ο Cecil Taylor. Εννοούσε την προσέγγισή του στα 88 πλήκτρα του κλαβιέ. «Λύτρωσε» έτσι όλους αυτούς που προσπαθούσαν μάταια να περιγράψουν την πιανιστική τέχνη του και οι οποίοι έσπευσαν να μιλήσουν για «το πιάνο σαν κρουστό στα χέρια ενός οργισμένου Αφρο-Αμερικάνου» και να τον αναγορεύσουν περίπου σε σαμάνο (!) που ανακατεύει μάγια και ξόρκια (!!), στέλνοντας με τα τύμπανα μηνύματα από κάποιον σκοτεινό, ακατανόητο εσωτερικό κόσμο. Μη μασάτε: κανένας από αυτούς που άκουσαν ποτέ τον Cecil Taylor, δεν τον πήρε για ...ντράμερ. Η πιανιστική του είναι πεντακάθαρη, μ ένα στυλ που χρησιμοποιεί ελάχιστα τα πεντάλ, έχει για προέλευση τον Duke Ellington και τον Thelonious Monk και λιγότερο προφανώς τον Dave Brubeck (!) κι από κοντά τους μεγάλους του Harlem-stride, τον Εrroll Garner και τον Fats Waller. Εχει πολύ βαθειές ρίζες στο χορό: ο Taylor πιστεύει πως η μουσική είναι δραστηριότητα [I]ολόκληρου[/I] του ανθρώπινου σώματος και πέρα απ αυτό, όταν λέμε χορός μιλάμε για πράγματα όπως πχ το τραχύ, ρυθμικά ύπουλο avant funk τύπων σαν τον Ornette Coleman και τους Prime Time, τους Last Exit του Bill Laswell και τους Decoding Society του Ronald Shannon Jackson. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 αυτή η τεχνική του 'χείμαρρου από λάβα' του Taylor κατά κάποιο τρόπο συγχωνεύει τη τζάζ και την αυτοσχεδιαζόμενη με τη Σύγχρονη Ευρωπαϊκή σοβαρή μουσική. Για να ...προσδιορίσεις τα ακριβή όρια μάλλον πρέπει ν ακούσεις τους δίσκους του στη μισή ταχύτητα (!). Τίποτα δεν είναι «εύκολο» όσον αφορά τη μουσική του. Είσαι ευτυχής να παρακολουθήσεις ένα κλάσμα της πληροφορίας με την οποία σε λούζει: να πιάσεις κάποια από τα θέματα και να χάσεις κάποια άλλα, ή, απλά, να βυθιστείς στον ήχο του, να του παραδοθείς αμαχητί. Ο Ξενάκις τον θαύμαζε απεριόριστα αν και δήλωνε πως «ένα 30λεπτο κομμάτι του Taylor μου παίρνει 6 μήνες περίπου να το αναλύσω». Η δισκογραφία του είναι τρομακτική σε όγκο, με την έμφαση στα live. Δίσκοι για γκρουπ και δίσκοι για solo piano. Ξέρω περισσότερα από 100 (!) άλμπουμ του Cecil Taylor, ελάχιστα είναι κάτι λιγότερο από Πολύ Καλά, στη συντριπτική πλειοψηφία τους είναι δίσκοι που τους ακούω με το ίδιο ενδιαφέρον 30 χρόνια τώρα, από τότε που τον πρωτογνώρισα. Οι δίσκοι με γκρούπ δεν θα με απασχολήσουν σήμερα: είναι αντικείμενο μελέτης από μόνοι τους, εκπληκτικοί σαν έργο στο σύνολό του και είναι φοβερό από πόσο νωρίς το γκρούπ έχει βρεί τη γλώσσα του – έναν περίτεχνος κώδικας από φράσεις και κλίμακες και ρυθμικά σχήματα, απίστευτα ανοιχτός σε άγριο «χέριασμα»: τον επεξεργάζονται, τον στρίβουν και τον μαλάζουν και τον σφίγγουν και τον αναποδογυρίζουν και τον βανδαλίζουν με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο – την περισσότερη ώρα νιώθεις σαν να τρέχεις γύρω γύρω σε διάδρομους και σκάλες και μυστικές πόρτες και πράγματα αιωρούνται πάνω απ το κεφάλι σου και πρέπει να πηδήξεις πάνω τους για να σε ανεβάσουν στο επόμενο επίπεδο, σαν να είσαι παγιδευμένος μέσα σ ένα παληό ξυπνητήρι που τρελλάθηκε. Από τους solo δίσκους του θεωρώ κορυφές τα 'Indent' (1973), 'Silent Tongues' (1975) και 'Air Above Mountains (Buildings Within)' (1976). Αλλά εκεί μιλάμε για έναν στρόβιλο, μιά εκρηκτική δίνη, έναν χείμαρρο από ενέργεια που σε καθηλώνει, έναν πολυρυθμικό ιστό από ήχους που έρχεται πάνω σου κατά κύματα και μετά το πέρας του, νιώθεις να σε έχουν ξεζουμίσει κυριολεκτικά. Αντίθετα, τώρα (μιλάμε για το 1991 που ηχογραφήθηκε ο δίσκος), ο Taylor μοιάζει νά έχει οριστικά αφήσει πίσω του την καταιγίδα: η τέχνη του είναι πλούσια, με άπειρες πτυχές, η τεχνική του επινοητικότητα απίστευτη, η ροή των καινοτομιών που φέρνει στη μουσική του συνεχής. Εδώ, για περισσότερη από μία ώρα παίζει με το 'Tea For Two'. Δεν υπάρχουν λόγια για τον τρόπο που μεταμορφώνει αυτό το κοινότυπο τραγουδάκι σε μιά πέρα για πέρα αδιανόητη ακουστική εμπειρία. Παληά, ένιωθες ότι η τέχνη του είναι κύρια η άρθρωση της βλασφήμιας. Τώρα βλέπεις μέσα της την ειρωνεία, το χιούμορ και μαζί ολόκληρο το φάσμα της Μαύρης πιανιστικής παράδοσης. Ενας εξαιρετικός δίσκος - και για [I]πάρα[/I] πολύ λίγους. [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Δισκοι με ...Δόντια.
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…