- 17 June 2009
- 3,594
....Ξέρετε, αυτά με τα λευκά (ή γαλάζια ή ροζ) ατσαλάκωτα πουκάμισα, τα χρυσά μανικετόκουμπα και τις mont blanc ανάμεσα στο δείκτη και τον αντίχειρα, εκεί που θά 'πρεπε να καίει ένα βρώμικο τσιγάρο; Ναι, αυτούς με τα χαμόγελα της επιτυχίας που κυνηγούν την ευτυχία στα ατελείωτα meetings και τα δερμάτινα καθίσματα πολυτελών αυτοκινήτων, τους "καλοξυρισμένους" εννοώ...
Ε, λοιπόν, εμένα δεν μου αρέσουν καθόλου.
Αλλά μου αρέσουν οι Calexico, που είναι ακριβώς το αντίθετο. Kαλά, δεν εννοώ ακριβώς ότι μου αρέσει ο Joey Burns και ο John Convertino, στην μουσική τους και σε όσους τους πλαισιώνουν σε κάθε τους δουλειά αναφέρομαι. Που είναι ακριβώς το αντίθετο από ότι θα άρεσε στα χρυσά αγόρια.
Country? alternative country? americana? Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τις κατηγορίες στη μουσική και δεν θα δοκιμάσω να το κάνω τώρα.
Εξάλλου, οι δίσκοι τους, από το πρώτο, το Spoke, μέχρι το Carried to Dust του 2008 που έχω ακούσει, είναι αυτό που θα λέγαμε "με πολλές ταυτότητες" και όχι "δίχως ταυτότητα".
Το Hot Rail, του 2000, είναι σε τελείως διαφορετικό mood από τα δύο πρώτα τους albums. Ότι πρέπει για ένα γκρίζο μεσημέρι σε μια κατά κανόνα ηλιόλουστη χώρα, που όμως τα δελτία καιρού σε προετοιμάζουν για χιόνια και κρύα.
Ξεκινά δυνατά, με τα ντραμς να κάνουν έντονη την παρουσία τους πριν αρχίσουν οι κιθάρες και τα πνευστά να μπαίνουν, αλλά μη φανταστείτε τίποτα μεταλάδικους ήχους επειδή μιλάω για ντραμς και κιθάρες. Αν στον Ry Cooder έρχονται στο μυαλό οι Ντιουκς και οι πιό 'απολίτιστες' επαρχίες, εδώ είναι η Δυτική Ακτή, τα ηλιοκαμμένα κορμιά, τα ξανθισμένα απ' τον ήλιο μαλλιά, άντε, το πολύ πασπαλισμένα με λίγη σκόνη απ' την έρημο Μοχάβε.
To ποτό δεν είναι ένα ακριβό μπουκάλι Chateauneuf Du Pap, αλλά παγωμένη μπύρα ή στην καλύτερη περίπτωση τεκίλα.
Τα ρούχα δεν είναι tailor made αλλά μακο μπλουζάκια και μπαντάνες στο κεφάλι.
Τα τραγούδια δεν είναι όλα για χορό, αλλά και την μελαγχολία τους, στην σερβίρουν καλυμμένη, σαν τον καλό φίλο που δεν θέλει να σε πονέσει με την αλήθεια λέγοντάς την κατάμουτρα.
Kαμμιά φορά αυτός ο Αμερικάνικος ήχος, θυμίζει λίγο flamenco, άλλες φορές τους mariachi, κλεμμένες στιγμές από την μαύρη τζαζ, συμπυκνωμένη (μιας και τα περισσότερα κομμάτια είναι μικρής διάρκειας) καλιφορνέζικη ξενοιασιά -εκτός αν προσέξεις τους στίχους που μιλάνε για σπασμένα φρένα στον κατήφορο, ίσως και με επιρροές από την ψυχεδέλεια των 70'ς, πάντα όμως τόσο όμορφα δεμένος και εναλασσόμενος από την χρήση πολλών διαφορετικών οργάνων, που δεν θέλεις στιγμή να αλλάξεις.
Ναι, μερικά χρόνια μετά, έγιναν λίγο πιό σοβαροί, λίγο πιό μελαγχολικοί, επιτρέψτε μου εγώ όμως να τους αγαπώ κι έτσι, κι αλλιώς, κι ας μην είναι τα τραγούδια τους τραγούδια με υψηλό βαθμό δυσκολίας. Για να πειράξουν το μυαλό μου, υπάρχουν άλλοι δίσκοι.
Αρκεί, που είναι απλώς όμορφα, όπως θα έπρεπε να είναι και η ζωή που αναζητάμε. Απλή και όμορφη.
Ε, λοιπόν, εμένα δεν μου αρέσουν καθόλου.
Αλλά μου αρέσουν οι Calexico, που είναι ακριβώς το αντίθετο. Kαλά, δεν εννοώ ακριβώς ότι μου αρέσει ο Joey Burns και ο John Convertino, στην μουσική τους και σε όσους τους πλαισιώνουν σε κάθε τους δουλειά αναφέρομαι. Που είναι ακριβώς το αντίθετο από ότι θα άρεσε στα χρυσά αγόρια.
Country? alternative country? americana? Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τις κατηγορίες στη μουσική και δεν θα δοκιμάσω να το κάνω τώρα.
Εξάλλου, οι δίσκοι τους, από το πρώτο, το Spoke, μέχρι το Carried to Dust του 2008 που έχω ακούσει, είναι αυτό που θα λέγαμε "με πολλές ταυτότητες" και όχι "δίχως ταυτότητα".
Το Hot Rail, του 2000, είναι σε τελείως διαφορετικό mood από τα δύο πρώτα τους albums. Ότι πρέπει για ένα γκρίζο μεσημέρι σε μια κατά κανόνα ηλιόλουστη χώρα, που όμως τα δελτία καιρού σε προετοιμάζουν για χιόνια και κρύα.
Ξεκινά δυνατά, με τα ντραμς να κάνουν έντονη την παρουσία τους πριν αρχίσουν οι κιθάρες και τα πνευστά να μπαίνουν, αλλά μη φανταστείτε τίποτα μεταλάδικους ήχους επειδή μιλάω για ντραμς και κιθάρες. Αν στον Ry Cooder έρχονται στο μυαλό οι Ντιουκς και οι πιό 'απολίτιστες' επαρχίες, εδώ είναι η Δυτική Ακτή, τα ηλιοκαμμένα κορμιά, τα ξανθισμένα απ' τον ήλιο μαλλιά, άντε, το πολύ πασπαλισμένα με λίγη σκόνη απ' την έρημο Μοχάβε.
To ποτό δεν είναι ένα ακριβό μπουκάλι Chateauneuf Du Pap, αλλά παγωμένη μπύρα ή στην καλύτερη περίπτωση τεκίλα.
Τα ρούχα δεν είναι tailor made αλλά μακο μπλουζάκια και μπαντάνες στο κεφάλι.
Τα τραγούδια δεν είναι όλα για χορό, αλλά και την μελαγχολία τους, στην σερβίρουν καλυμμένη, σαν τον καλό φίλο που δεν θέλει να σε πονέσει με την αλήθεια λέγοντάς την κατάμουτρα.
Kαμμιά φορά αυτός ο Αμερικάνικος ήχος, θυμίζει λίγο flamenco, άλλες φορές τους mariachi, κλεμμένες στιγμές από την μαύρη τζαζ, συμπυκνωμένη (μιας και τα περισσότερα κομμάτια είναι μικρής διάρκειας) καλιφορνέζικη ξενοιασιά -εκτός αν προσέξεις τους στίχους που μιλάνε για σπασμένα φρένα στον κατήφορο, ίσως και με επιρροές από την ψυχεδέλεια των 70'ς, πάντα όμως τόσο όμορφα δεμένος και εναλασσόμενος από την χρήση πολλών διαφορετικών οργάνων, που δεν θέλεις στιγμή να αλλάξεις.
Ναι, μερικά χρόνια μετά, έγιναν λίγο πιό σοβαροί, λίγο πιό μελαγχολικοί, επιτρέψτε μου εγώ όμως να τους αγαπώ κι έτσι, κι αλλιώς, κι ας μην είναι τα τραγούδια τους τραγούδια με υψηλό βαθμό δυσκολίας. Για να πειράξουν το μυαλό μου, υπάρχουν άλλοι δίσκοι.
Αρκεί, που είναι απλώς όμορφα, όπως θα έπρεπε να είναι και η ζωή που αναζητάμε. Απλή και όμορφη.
