Δύο σπουδαία πιανιστικά άλμπουμ

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Ενα αξιοπερίεργο: δύο κοντσέρτα για πιάνο του Mozart, τα K 466 (νο. 20) και K 503 (νο. 25) διασκευασμένα από τον μαθητή του Joseph Nepomuk Hummel. Αλλά η ορχήστρα είναι σε σμίκρυνση: την υποκαθιστούν μόνο φλάουτο, βιολί και τσέλο. Ολα τα κοντσέρτα για πιάνο του Mozart είναι ωραία, αλλά τα τελευταία 8 (νο. 20-27) είναι νομίζω το αποκορύφωμα της Συμφωνικής του μουσικής. Εδώ βρίσκονται δύο από τα ωραιότερα. Σαν τυπικός βιρτουόζος του κλαβιέ ο Hummel φροντίζει να διαφυλάξει όλα τα αναγκαία στοιχεία του πρωτότυπου αλλά δραματοποιεί το μέρος του πιάνου, παίζοντας συνέχεια με τις εναλλαγές του από το ρόλο του σολίστ-τραγουδιστή σε αυτόν του συνοδού. Το αποτέλεσμα είναι πολύ ενδιαφέρον και ώρες ώρες αξιοθαύμαστο. Αν και δυσκολεύομαι να αποφασίσω αν ο δίσκος είναι τελικά του Mozart ή του Hummel. Fumiko Shiraga πιάνο, Henrik Wiese φλάουτο, Peter Clemente βιολί, Tibor Benyl βιολοντσέλο (BIS 1147 CD).

Herbie Nichols – The Complete Blue Note Recordings (Blue Note 72438 5935220 3CD).
Σκοτεινή φιγούρα αλλά εξαιρετικός πιανίστας ο Herbie Nichols ποτέ δεν κατάφερε να βγάλει τα προς το ζην παίζοντας τη μουσική που αγαπούσε. Μέχρι το πρόωρο θάνατό του, το 1963, από λευχαιμία, ο Nichols ζούσε "παίζοντας σαβούρα" όπως έλεγε ο ίδιος, πανηγυρτζής σε R&B μπάντες της σειράς, συνοδεύοντας άσημους τραγουδιστές ή κάνοντας τον πιανίστα σε παραστάσεις για λεσβίες. Το παίξιμό του είχε τις ρίζες του στα blues αλλά ο ίδιος δήλωνε ανάμεσα στις επιρροές του τον Shostakovich, τον Bartok και τον Villa-Lobos.
Αυτό το κουτί είναι εκ των ουκ άνευ για οποιον ενδιαφέρεται για την εξέλιξη του bebop ή του jazz piano γενικότερα. Ο Nichols είναι ‘μπασταρδάκι’ του Monk και η μουσική του γεμάτη από stride (το πιάνο του χαμαιτυπείου) συν τις δύστροπες και ξυνές κακοφωνίες του αρχηγού. Αλλά αυτό το άκουσμα προλέγει επίσης τον Cecil Taylor με τον τρόπο που συνδυάζει το συμβατικό ρυθμό του swing με τους παράφωνους, αιχμηρούς και γεμάτους γωνίες αυτοσχεδιασμούς που φέρνουν στο νού ιστό αράχνης.
Για τους πιστούς απόλυτα αναγκαίες ηχογραφήσεις Σύγρονης Τζάζ.

 

[Δαμιανός Δημητριάδης]

Έχω μεγάλη αδυναμία στα δύο κονσέρτα σε ελάσσονα (20 και 24), τα θεωρώ μεταξύ των καλύτερων που έχουν γραφτεί . Το 20 το ξεχώριζε και ο Μπετόβεν. Και στα δύο, η ορχήστρα παίζει σημαντικότατο ρόλο. Καταλαβαίνω τους λειτουργικούς λόγους της μεταγραφής του Χούμελ, είναι τόσο αξιοθαύμαστο όμως το μέρος της ορχήστρας που πιστεύω ότι θα μου λείπει.

Συμπαθέστατη εταιρία η BIS, συμπαθέστατη κοπέλα και η γιαπωνέζα πιανίστρια, ήταν ανάγκη να καταφεύγουν σε χαζο life-style πόζες σαν αυτή του εξωφύλλου;

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Re: Απάντηση: Δύο σπουδαία πιανιστικά άλμπουμ

Ο δίσκος του Hummel είναι αυτό που λέμε ειδικού ενδιαφέροντος: σε καμία περίπτωση δεν προσπαθεί να υποκαταστήσει την ορχήστρα και ούτε προτείνεται σαν εναλλακτική άποψη των αυθεντικών: αυτά είναι τόσο τέλεια ως έχουν που κάθε απόπειρα διασκευής θα ήταν ιεροσυλία. Το ενδιαφέρον του είναι από την καθαρά πιανιστική άποψη, ειδικά στα σημερία εκείνα που το πιάνο συνοδεύει.

Οσο για το εξώφυλλο ...πονεμένη ιστορία: έχω δεί μεγάλες εταιρίες του χώρου να καταφεύγουν σε τέτοια φτηνά τερτίπια, τώρα το κακό αρχίζει κατά τα φαινόμενα να χτυπάει και τις μικρές/ανεξάρτητες.