Η αλήθεια είναι ότι άκουσα πολλά πράγματα πέρσι.
Ο χρόνος αρκετός λογω της καραντίνας η οποία μπορώ πως έδρασε ευεργετικά πάνω μου.
Άκουσα νέο υλικό , επανεκτίμησα παλαιότερο , πέρασα υπέροχα με πράγματα που κυλούν πλέον στις φλέβες μου και άνοιξα την καρδιά σε καινούργιες αναζητήσεις.
Για κορεσμό και υπερπληροφορηση ούτε κουβέντα. Το συγκεκριμένο ‘’σπορ΄΄ θέλει μεθοδικότητα και προγραμματισμό για να πει κανείς ότι του μένει και κάτι στο τέλος της ημέρας , του μήνα , της χρονιάς.
Την περσινή χρονιά λοιπόν επικεντρώθηκα σε παραγωγές που προέρχονται κυρίως από τον ακραίο χώρο και αυτό γιατί ένοιωσα πως είχα παραμελήσει ένα μεγάλο κεφάλαιο της νιότης μου τα τελευταία χρόνια.
Αυτή η επιλογή με δικαίωσε και ήταν κάτι που το συνειδητοποίησα όταν άκουσα το τελευταίο εγχείρημα της Fiona Apple , το οποίο φιγουράριζε σαν το κορυφαίο της χρονιάς σε πολλές μα πολλές λίστες.
Σε προσωπικό επίπεδο δεν τρελάθηκα και λέω οκ , δεν έχασα και τίποτα. Άκουσα και πάρα πέρα κάποια πράγματα αλλά εκεί ένιωσα ακόμα πιο σίγουρος.
Και ενώ είχα ετοιμάσει την προσωπική μου νοητή λίστα με τα καλυτέρα του 2020 , που απαρτιζόταν κυρίως από black/death παραγωγές , έσκασε μια πληθωρική τύπισσα από την Pennsylvania , η Alexandra Drewchin να μου αλλάξει όχι μόνο την λίστα , αλλά και τον περίφημο αδόξαστο.
Η ειρωνεία είναι ότι βλέποντας το εξώφυλλο στην αρχή το προσπέρασα.. Αν θέλω τσόντα -σκέφτηκα- πάω και στο Πορνχαμπ.
Ύστερα από λίγο καιρό σταμπάρω ένα λαιβακι στον κύβο με μια τύπισσα ντυμένη ‘έξω καρδιά’ που λέμε και στην ταβέρνα, να παίζει μόνη της παρέα με μια κιθάρα σε μια μεγάλη σκηνή (λογω πανδημίας) και να βγάζει κάτι λαλιές σαν αυτές του Αντωνάκη από τους Antony And The Johnsons.
Ποιος δεν εχει ακουσει το Hope There’s Someone και δεν του έχει φύγει το κεφάλι.
Να κάνω μια παρένθεση εδώ μιας και ηρθε η κουβέντα για να τονίσω πως αν υπάρχει ένα απόλυτα συνειδητοποιημένο κομμάτι στο μουσικό υπερπέραν τοτε αυτό είναι το Hope… Όποιος κατάλαβε κατάλαβε. Κλείσιμο παρένθεσης.
Η Alexandra Drewchin λοιπόν από την ταλαίπωρη ήπειρο , πήρε το όνομά της και το έκανε χίλια κομμάτια.. Αναβαπτίστηκε κάπου στον Γάγγη (τραβηγμένο παράδειγμα) και τώρα όλος ο ντουνιάς την φωνάζει με το χαρακτηριστικό όσο και πρωτότυπο Eartheater.
Αυτή που τρώει τη γη δηλαδή.
Η αλήθεια είναι ότι όταν το άκουσα άνοιξε η γη και με κάταπιε.
Λίγο πιο πάνω ανέφερα το όνομα του Antony αλλά μην πάει ο νους σας προς τα εκεί.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι εντελώς πειραματικό , κάτι που στέκεται με την ίδια άνεση σε διαφορετικούς κόσμους. Έχουμε να κάνουμε με ένα διαστημόπλοιο που φτιάχτηκε να αντέχει και να προσαρμόζεται σε κάθε επιφάνεια ,σε κάθε θερμοκρασία και σε κάθε περιβάλλον.
Αν θέλουμε να το παρομοιάσουμε σονυ και καλά με κάτι , τότε μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για μια εξελιγμένη περίπτωση της 55αρας και σιτεμένης πλεον Bjork. (Ακόμα την αναθεματίζω για εκείνη τη ζαλάδα που μου προσέφερε στο Dancer In The Dark. )
Αλλά.
Η συγκεκριμένη αρτίστα έχει μεγαλύτερα τριβόλια μέσα της όπως μπορούμε να δούμε και απ΄το εξώφυλλο.
Το Phoenix : Flames Are Dew Upon My Skin είναι ένα άκρως πειραματικό άλμπουμ που δεν περιμένει τα μεγάλα site για να αναδείξουν την αξία του.
Είναι αποτέλεσμα μιας έντονης προσωπικότητας η οποία αν κρίνουμε από τις προσωπικές της σελίδες (sic) στα social media (τρέξτε instagram) δεν έχει φάει απλά πέτρα , αλλά ολόκληρο μετεωρίτη.
Το να προσπαθήσει κάποιος να περιγράψει τη μουσική της είναι φύση αδύνατο. Όποιος επιχειρήσει κάτι τέτοιο νομίζω ότι θα εκτεθεί ανεπανόρθωτα. (βάζω και τον εαυτό μου μέσα).
Αυτό που ένιωσα κάθε φορά που άκουγα το νέο της άλμπουμ πάντως δεν περιγράφεται.
Μάζεψα λοιπόν τα κομμάτια μου ένα ένα , εκθρόνισα το πρώτο άλμπουμ στην λίστα με τα καλυτέρα του 2020 και τοποθέτησα αυτήν την αιθέρια ύπαρξη που γαλήνεψε την ψυχή μου.
Κορυφαία προσωπική στιγμή στον δίσκο το κομμάτι How To Fight χωρίς να υποτιμώ στο ελάχιστο κάποιο άλλο.. Απλά έχει να κάνει με τις… χορδές.
ΥΓ .. Αν ζούσε ο Townes Van Zandt σήμερα , νομίζω ότι έτσι θα έπαιζε.
10 στα 10 ακατέβατο.
Ο χρόνος αρκετός λογω της καραντίνας η οποία μπορώ πως έδρασε ευεργετικά πάνω μου.
Άκουσα νέο υλικό , επανεκτίμησα παλαιότερο , πέρασα υπέροχα με πράγματα που κυλούν πλέον στις φλέβες μου και άνοιξα την καρδιά σε καινούργιες αναζητήσεις.
Για κορεσμό και υπερπληροφορηση ούτε κουβέντα. Το συγκεκριμένο ‘’σπορ΄΄ θέλει μεθοδικότητα και προγραμματισμό για να πει κανείς ότι του μένει και κάτι στο τέλος της ημέρας , του μήνα , της χρονιάς.
Την περσινή χρονιά λοιπόν επικεντρώθηκα σε παραγωγές που προέρχονται κυρίως από τον ακραίο χώρο και αυτό γιατί ένοιωσα πως είχα παραμελήσει ένα μεγάλο κεφάλαιο της νιότης μου τα τελευταία χρόνια.
Αυτή η επιλογή με δικαίωσε και ήταν κάτι που το συνειδητοποίησα όταν άκουσα το τελευταίο εγχείρημα της Fiona Apple , το οποίο φιγουράριζε σαν το κορυφαίο της χρονιάς σε πολλές μα πολλές λίστες.
Σε προσωπικό επίπεδο δεν τρελάθηκα και λέω οκ , δεν έχασα και τίποτα. Άκουσα και πάρα πέρα κάποια πράγματα αλλά εκεί ένιωσα ακόμα πιο σίγουρος.
Και ενώ είχα ετοιμάσει την προσωπική μου νοητή λίστα με τα καλυτέρα του 2020 , που απαρτιζόταν κυρίως από black/death παραγωγές , έσκασε μια πληθωρική τύπισσα από την Pennsylvania , η Alexandra Drewchin να μου αλλάξει όχι μόνο την λίστα , αλλά και τον περίφημο αδόξαστο.
Η ειρωνεία είναι ότι βλέποντας το εξώφυλλο στην αρχή το προσπέρασα.. Αν θέλω τσόντα -σκέφτηκα- πάω και στο Πορνχαμπ.
Ύστερα από λίγο καιρό σταμπάρω ένα λαιβακι στον κύβο με μια τύπισσα ντυμένη ‘έξω καρδιά’ που λέμε και στην ταβέρνα, να παίζει μόνη της παρέα με μια κιθάρα σε μια μεγάλη σκηνή (λογω πανδημίας) και να βγάζει κάτι λαλιές σαν αυτές του Αντωνάκη από τους Antony And The Johnsons.
Ποιος δεν εχει ακουσει το Hope There’s Someone και δεν του έχει φύγει το κεφάλι.
Να κάνω μια παρένθεση εδώ μιας και ηρθε η κουβέντα για να τονίσω πως αν υπάρχει ένα απόλυτα συνειδητοποιημένο κομμάτι στο μουσικό υπερπέραν τοτε αυτό είναι το Hope… Όποιος κατάλαβε κατάλαβε. Κλείσιμο παρένθεσης.
Η Alexandra Drewchin λοιπόν από την ταλαίπωρη ήπειρο , πήρε το όνομά της και το έκανε χίλια κομμάτια.. Αναβαπτίστηκε κάπου στον Γάγγη (τραβηγμένο παράδειγμα) και τώρα όλος ο ντουνιάς την φωνάζει με το χαρακτηριστικό όσο και πρωτότυπο Eartheater.
Αυτή που τρώει τη γη δηλαδή.
Η αλήθεια είναι ότι όταν το άκουσα άνοιξε η γη και με κάταπιε.
Λίγο πιο πάνω ανέφερα το όνομα του Antony αλλά μην πάει ο νους σας προς τα εκεί.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι εντελώς πειραματικό , κάτι που στέκεται με την ίδια άνεση σε διαφορετικούς κόσμους. Έχουμε να κάνουμε με ένα διαστημόπλοιο που φτιάχτηκε να αντέχει και να προσαρμόζεται σε κάθε επιφάνεια ,σε κάθε θερμοκρασία και σε κάθε περιβάλλον.
Αν θέλουμε να το παρομοιάσουμε σονυ και καλά με κάτι , τότε μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για μια εξελιγμένη περίπτωση της 55αρας και σιτεμένης πλεον Bjork. (Ακόμα την αναθεματίζω για εκείνη τη ζαλάδα που μου προσέφερε στο Dancer In The Dark. )
Αλλά.
Η συγκεκριμένη αρτίστα έχει μεγαλύτερα τριβόλια μέσα της όπως μπορούμε να δούμε και απ΄το εξώφυλλο.
Το Phoenix : Flames Are Dew Upon My Skin είναι ένα άκρως πειραματικό άλμπουμ που δεν περιμένει τα μεγάλα site για να αναδείξουν την αξία του.
Είναι αποτέλεσμα μιας έντονης προσωπικότητας η οποία αν κρίνουμε από τις προσωπικές της σελίδες (sic) στα social media (τρέξτε instagram) δεν έχει φάει απλά πέτρα , αλλά ολόκληρο μετεωρίτη.
Το να προσπαθήσει κάποιος να περιγράψει τη μουσική της είναι φύση αδύνατο. Όποιος επιχειρήσει κάτι τέτοιο νομίζω ότι θα εκτεθεί ανεπανόρθωτα. (βάζω και τον εαυτό μου μέσα).
Αυτό που ένιωσα κάθε φορά που άκουγα το νέο της άλμπουμ πάντως δεν περιγράφεται.
Μάζεψα λοιπόν τα κομμάτια μου ένα ένα , εκθρόνισα το πρώτο άλμπουμ στην λίστα με τα καλυτέρα του 2020 και τοποθέτησα αυτήν την αιθέρια ύπαρξη που γαλήνεψε την ψυχή μου.
Κορυφαία προσωπική στιγμή στον δίσκο το κομμάτι How To Fight χωρίς να υποτιμώ στο ελάχιστο κάποιο άλλο.. Απλά έχει να κάνει με τις… χορδές.
ΥΓ .. Αν ζούσε ο Townes Van Zandt σήμερα , νομίζω ότι έτσι θα έπαιζε.
10 στα 10 ακατέβατο.
Last edited:
