- 17 June 2009
- 3,594
1994. Alef. Το πρώτο γράμμα της Εβραϊκής αλφαβήτου, ο πρώτος δίσκος του κουαρτέτου που ονομάστηκε Masada, ενός φιλόδοξου project που εξελίχθηκε με μαθηματική πρόοδο προς το αριστουργηματικό...
Για τον John Zorn δεν χρειάζεται να πω πολλά, εξάλλου κάποιοι από εσάς θα μπορούσατε να το κάνετε απείρως καλύτερα.
Εξάλλου οι Masada είναι τέσσερεις, και οι τέσσερεις είναι υπέροχοι.
Dave Douglas - trumpet
Joey Baron - percussion
Greg Cohen - Bass
John Zorn - alto σαξόφωνο
Masada - Alef (1994 DIW)
Σε αυτόν τον πρώτο δίσκο είναι σαφές το στίγμα που θέλουν να δώσουν σε αυτό που οι ίδιοι ονόμασαν project!
Οι τίτλοι των τραγουδιών είναι Εβραϊκές λέξεις (κάποιων την ερμηνεία την βρήκα, κάποιων παραμένει μυστήριο), το εξώφυλλο
επίσης, γενικά, η όλη ιδέα είναι η δημιουργία μιας Εβραϊκής Μουσικής εμπνευσμένης από την παράδοσή τους και προσαρμοσμένης στο "σήμερα" ή και - γιατί όχι; - το "αύριο"
Οι μουσικοί, και οι τέσσερεις, εξαιρετικοί σολίστ χωρίς όμως καμμία εγωιστική διάθεση. ´Το Alef, είναι ένας σχετικά εύκολος δίσκος στο άκουσμα.
Τα πνευστά σε μαγεύουν, τη μια στιγμή είναι μελαγχολικά, την άλλη εξυψωτικά, τα στοιχεία της Ανατολής και των διωγμών παντρεύονται με τη χαρά ενός Σλάβικου Πανηγυριού, μιάς μαύρης parade στις πατρίδες των blues, τα drums είναι καθηλωτικά με μια δύναμη που δεν είναι καθόλου επιδεικτική, καθόλου "θαυμάστε με, εγώ είμαι το πιό δυνατό αγόρι", είναι όμως η συναρπαστικότερη παρουσία, και φυσικά το μπάσο, είναι όπως πρέπει να είναι. Το "τσίμπημα" που δεν θα το καταλάβεις, αλλά θα σου αφήσει τα σημάδια του για μέρες...
Καπνοί από φτηνά τσιγάρα, ένα μπάσταρδο διαμέρισμα με ξεθωριασμένη επίπλωση από τα 70'ς και γκατζετάκια του σήμερα, σκόρπια Marie Claire ανάκατα με το βιβλίο των Ψαλμών, νεαροί ορθόδοξοι Εβραίοι, αυτοί με τα μαύρα καπέλα και τις μπουκλωτές φαβορίτες χαζογελάνε και πειράζουν κορίτσια με έντονο μακιγιάζ και έμφυτη συστολή!!!
Κάπως έτσι είναι η εικόνα που μου αφήνει αυτός ο δίσκος, αν, καλέ μου Δαμιανέ, υποθέσουμε ότι ντε και καλά πρέπει να έχουμε έναν οπτικό συνειρμό!!
Αλλά.....
Electric Masada - At the Mountain of Madness (Tzadik 2005)
Ένδεκα χρόνια μετά και εδώ είναι ο πραγματικός John Zorn.
Ηλεκτρικός, avant garde, άγριος, από το πρώτο κομμάτι σε σφυροκοπούν τα ντραμς και μετά αρχίζει ένα ντελίριο.
Η "ηλεκτρονική" εξέλιξη του project Masada εκμεταλλεύεται στο έπακρο την ιδιοφυή έμπνευση του John Zorn, την αγάπη του για τον άγριο, ανεπιτήδευτο και καθόλου "καλό" ήχο, τους προσεκτικά διαλεγμένους συνεργάτες και την τεχνολογία.
Το αποτέλεσμα;
Δεν το λές lounge, δεν το λες 'ας βάλουμε λίγη μουσικούλα ν'ακούσουμε όσο πίνουμε τον καφέ μας και τα λέμε', δεν το λες καν στην καλύτερή σου φίλη αν είσαι γυναίκα διότι θα σε κατατάξει στις "αλλόκοτες".
Το At the Mountain of Madness είναι αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος του.
Λίγο λιγότερο από τον ορισμό του noise,αρκετά πιό άγριο από το metal, πειραγμένο και ατίθασο σαν ένα ξέφρενο κατέβασμα με το τραινάκι του τρόμου.
Οι δίσκοι είναι δύο, overdose τρέλλας και αδρεναλίνης, λυρισμού κρυμμένου πίσω από την αγριότητα, τζάζ αυτοσχεδιασμών και επίδειξης χειρισμού των τεχνολογικών μέσων, ένα αμάλγαμα διαφορετικών ήχων, υφών, ύφους, επιρροών, και, αυτό το (πολυφορεμένο σαν όρος) fusion είναι που τον κάνει αδύνατο να τον βαρεθείς, δύσκολο να μην θέλεις να τον ακούσεις όχι μόνο μέχρι το τέλος αλλά ξανά και ξανά.
Η περιέργειά μου να δω τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις των τίτλων και στους δύο αυτούς δίσκους με ώθησε στο ξεκίνημα μιας εξερεύνησης.
Προς το παρόν, τα αποτελέσματα ειναι πενιχρά, αλλά θα το συνεχίσω, διότι είμαι σίγουρη πως το αποτέλεσμα θα έχει ενδιαφέρον, καθώς και ο τελικός συσχετισμός των εννοιών με τη μουσική.
Για την ώρα, ένα είναι σίγουρο:
Πως αφού πλέον μετα βεβαιότητος μπορώ να πω ότι μου αρέσει αυτό το album, και το ακούω ξανά και ξανά, το επόμενο βήμα θα είναι να συνηθίσω και τον ήχο αυτού του ανεκδιήγητου Γιαπωνέζου που τόσο λατρεύει ο κ. Λυμπερόπουλος και ο έτερος φίλος της Μουσικής μας παρέας Γ. Δανοχρήστος,
, του Keiji Haino....
Εξάλλου, ένας Γιαπωνέζος κρύβεται ήδη πίσω από ένα σημαντικό κομμάτι´, ο Ikue Mori, ο οποίος σαν πραγματικός καλλιτέχνης, δημιουργεί "μουσική" και χρησιμοποιεί το 'laptop' σαν μουσικό όργανο και όχι σαν μέσον παραγωγής κάποιων ήχων απλώς!
Το οκτέτο στον δίσκο αυτόν, αποτελείται από τους:
Cyro Baptista - percussion
Joey Baron - drums
Kenny Wollesen - drums
Trevor Dunn - bass
Ikue Mori - electronics
Marc Ribot - guitar
Jamie Saft - keyboards
John Zorn - alto saxophone
Για τον John Zorn δεν χρειάζεται να πω πολλά, εξάλλου κάποιοι από εσάς θα μπορούσατε να το κάνετε απείρως καλύτερα.
Εξάλλου οι Masada είναι τέσσερεις, και οι τέσσερεις είναι υπέροχοι.
Dave Douglas - trumpet
Joey Baron - percussion
Greg Cohen - Bass
John Zorn - alto σαξόφωνο
Masada - Alef (1994 DIW)
Σε αυτόν τον πρώτο δίσκο είναι σαφές το στίγμα που θέλουν να δώσουν σε αυτό που οι ίδιοι ονόμασαν project!
Οι τίτλοι των τραγουδιών είναι Εβραϊκές λέξεις (κάποιων την ερμηνεία την βρήκα, κάποιων παραμένει μυστήριο), το εξώφυλλο
επίσης, γενικά, η όλη ιδέα είναι η δημιουργία μιας Εβραϊκής Μουσικής εμπνευσμένης από την παράδοσή τους και προσαρμοσμένης στο "σήμερα" ή και - γιατί όχι; - το "αύριο"
Οι μουσικοί, και οι τέσσερεις, εξαιρετικοί σολίστ χωρίς όμως καμμία εγωιστική διάθεση. ´Το Alef, είναι ένας σχετικά εύκολος δίσκος στο άκουσμα.
Τα πνευστά σε μαγεύουν, τη μια στιγμή είναι μελαγχολικά, την άλλη εξυψωτικά, τα στοιχεία της Ανατολής και των διωγμών παντρεύονται με τη χαρά ενός Σλάβικου Πανηγυριού, μιάς μαύρης parade στις πατρίδες των blues, τα drums είναι καθηλωτικά με μια δύναμη που δεν είναι καθόλου επιδεικτική, καθόλου "θαυμάστε με, εγώ είμαι το πιό δυνατό αγόρι", είναι όμως η συναρπαστικότερη παρουσία, και φυσικά το μπάσο, είναι όπως πρέπει να είναι. Το "τσίμπημα" που δεν θα το καταλάβεις, αλλά θα σου αφήσει τα σημάδια του για μέρες...
Καπνοί από φτηνά τσιγάρα, ένα μπάσταρδο διαμέρισμα με ξεθωριασμένη επίπλωση από τα 70'ς και γκατζετάκια του σήμερα, σκόρπια Marie Claire ανάκατα με το βιβλίο των Ψαλμών, νεαροί ορθόδοξοι Εβραίοι, αυτοί με τα μαύρα καπέλα και τις μπουκλωτές φαβορίτες χαζογελάνε και πειράζουν κορίτσια με έντονο μακιγιάζ και έμφυτη συστολή!!!
Κάπως έτσι είναι η εικόνα που μου αφήνει αυτός ο δίσκος, αν, καλέ μου Δαμιανέ, υποθέσουμε ότι ντε και καλά πρέπει να έχουμε έναν οπτικό συνειρμό!!
Αλλά.....
Electric Masada - At the Mountain of Madness (Tzadik 2005)
Ένδεκα χρόνια μετά και εδώ είναι ο πραγματικός John Zorn.
Ηλεκτρικός, avant garde, άγριος, από το πρώτο κομμάτι σε σφυροκοπούν τα ντραμς και μετά αρχίζει ένα ντελίριο.
Η "ηλεκτρονική" εξέλιξη του project Masada εκμεταλλεύεται στο έπακρο την ιδιοφυή έμπνευση του John Zorn, την αγάπη του για τον άγριο, ανεπιτήδευτο και καθόλου "καλό" ήχο, τους προσεκτικά διαλεγμένους συνεργάτες και την τεχνολογία.
Το αποτέλεσμα;
Δεν το λές lounge, δεν το λες 'ας βάλουμε λίγη μουσικούλα ν'ακούσουμε όσο πίνουμε τον καφέ μας και τα λέμε', δεν το λες καν στην καλύτερή σου φίλη αν είσαι γυναίκα διότι θα σε κατατάξει στις "αλλόκοτες".
Το At the Mountain of Madness είναι αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος του.
Λίγο λιγότερο από τον ορισμό του noise,αρκετά πιό άγριο από το metal, πειραγμένο και ατίθασο σαν ένα ξέφρενο κατέβασμα με το τραινάκι του τρόμου.
Οι δίσκοι είναι δύο, overdose τρέλλας και αδρεναλίνης, λυρισμού κρυμμένου πίσω από την αγριότητα, τζάζ αυτοσχεδιασμών και επίδειξης χειρισμού των τεχνολογικών μέσων, ένα αμάλγαμα διαφορετικών ήχων, υφών, ύφους, επιρροών, και, αυτό το (πολυφορεμένο σαν όρος) fusion είναι που τον κάνει αδύνατο να τον βαρεθείς, δύσκολο να μην θέλεις να τον ακούσεις όχι μόνο μέχρι το τέλος αλλά ξανά και ξανά.
Η περιέργειά μου να δω τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις των τίτλων και στους δύο αυτούς δίσκους με ώθησε στο ξεκίνημα μιας εξερεύνησης.
Προς το παρόν, τα αποτελέσματα ειναι πενιχρά, αλλά θα το συνεχίσω, διότι είμαι σίγουρη πως το αποτέλεσμα θα έχει ενδιαφέρον, καθώς και ο τελικός συσχετισμός των εννοιών με τη μουσική.
Για την ώρα, ένα είναι σίγουρο:
Πως αφού πλέον μετα βεβαιότητος μπορώ να πω ότι μου αρέσει αυτό το album, και το ακούω ξανά και ξανά, το επόμενο βήμα θα είναι να συνηθίσω και τον ήχο αυτού του ανεκδιήγητου Γιαπωνέζου που τόσο λατρεύει ο κ. Λυμπερόπουλος και ο έτερος φίλος της Μουσικής μας παρέας Γ. Δανοχρήστος,
, του Keiji Haino....Εξάλλου, ένας Γιαπωνέζος κρύβεται ήδη πίσω από ένα σημαντικό κομμάτι´, ο Ikue Mori, ο οποίος σαν πραγματικός καλλιτέχνης, δημιουργεί "μουσική" και χρησιμοποιεί το 'laptop' σαν μουσικό όργανο και όχι σαν μέσον παραγωγής κάποιων ήχων απλώς!
Το οκτέτο στον δίσκο αυτόν, αποτελείται από τους:
Cyro Baptista - percussion
Joey Baron - drums
Kenny Wollesen - drums
Trevor Dunn - bass
Ikue Mori - electronics
Marc Ribot - guitar
Jamie Saft - keyboards
John Zorn - alto saxophone
