- 17 June 2006
- 49,351
Lou Reed Rock ' n Roll animal. RCA 1974
Το 1974 έβρισκε τον κάποτε μεγάλο και αδιαφιλονίκητο αρχηγό των Velvet Underground Lou Reed σε μιά κρίσιμη καμπή. Είχε μόλις πριν από δυό χρόνια απόχωρήσει γιά να φτιάξει μιά προσωπική καριέρα με τα πιό ίσως παράξενα συστατικά. Ο πρώτος του δίσκος με μουσικούς του progressive rock έδειχνε χωρίς προσανατολισμό ενώ μόλις στον δεύτερο φάνηκε ότι πετυχαίνει αυτό που ήθελε. Και αναγνώριση αλλά και εμπορική επιτυχία. Το Transformer τα είχε όλα αυτά, στο όνομα των μεγάλων επιτυχιών Walk on the wild side και Vicious. Ίσως να ήταν η ευτυχής συγκυρία ή το μαγικό άγγιγμα των φίλων - fans του Bowie και Ronson που έτρεξαν να κάνουν την παραγωγή του "δάσκαλού" τους. Ναι όλα φαίνονται τόσο πολλά υποσχόμενα. Και ξαφνικά αντί της μεγάλης επιτυχίας έρχεται ένας βαρύς στην παραγωγή και ασήκωτος δίσκος, με πραγματικά καλούς μουσικούς, το Berlin (1973) που αν και συνθετικά ήταν ψηλά δεν άγγιξε το κοινό με τίποτα.
Το κενό αίσθημα ήταν τόσο έντονο στον ίδιο και στην εταιρεία του που έσπευσαν να καλύψουν τα σπασμένα με ένα βιαστικό live δίσκο, εκ των ενόντων. Κάτι έπρεπε να σηκώσει την τσακισμένη προσωπικότητα. Και δεν φαινόταν να υπάρχει καλύτερη ιδέα γιά υλικό από παλιές επιτυχίες από την εποχή των velvets όπως τα γνωστά Heroin και Sweet Jane μεταξύ άλλων. Βέβαια από την άλλη πλευρά εν έτει 1974 ένας δίσκος ζωντανός που να μιλάει γιά heroin ίσως να μην ήταν το καλύτερο. Δεν υπήρχαν όμως εναλλακτικές.
Ευτυχώς υπήρχε και πάλι καλό προσωπικό γιά να απογειώσει το παλιό καλό υλικό σε νέα επίπεδα. Το όνομα αυτών Steve Hunter και Dick Wagner. Δυο κιθαρίστες, το απόλυτο βαρύ πυροβολικό της εποχής.
Ο Hunter μέλος των Detroit του Mitch Ryder γνώρισε αργότερα τον Wagner και κατά παράξενο τρόπο δέσανε μαγικά μαζί. Αν και δεν αποτέλεσαν ποτέ γκρουπ (ηχογράφησαν και μαζί) ήταν το απώτατο όνειρο session μουσικών γιά συγκροτήματα όπως Aerosmith, Kiss, Alice Cooper κ.α. Όποιος ήθελε κιθάρες στις αρχές του 70 έπαιρνε αυτούς. Ο παραγωγός Bob Ezrin έστησε στα γρήγορα μιά session μπάντα γιά τον Reed.
Οι δυό κιθαρίστες μπήκαν μπροστά, πήραν τα κομμάτια του Lou και τα απογείωσαν. Η εισαγωγή στο Sweet Jane έχει μείνει μνημειώδης (αν και απεχθής από τους καθαρόαιμους οπαδούς του άρχοντα) ως η καλύτερη εισαγωγή σε γνωστό κομμάτι. Μιά σχεδόν τετράλεπτη σύνθεση του Hunter, όπου οι δυό κιθαρίστες εναλλάσσουν τη σκυτάλη, παίρνοντας κυριολεκτικά ο ένας από τη χορδή του άλλου, τόσο που ώρες ώρες νομίζεις ότι παίζει ο ίδιος. Αριστοτεχνικό δέσιμο, καθαρό ποιοτικό ροκ που κορυφώνεται στο χαρακτηριστικό ριφ του Sweet Jane γιά να μπεί η φωνή του αποσβολωμένου συνθέτη ...να κάνει τι...
Το κοινό από κάτω το λάτρεψε. Ο ίδιος ο Reed...μάλλον όχι.
Κάτι αντίστοιχο γίνεται στο Heroin. Εκεί βέβαια τα πράγματα είναι διαφορετικά, καθώς η φωνή του Reed, τρεμουλιαστή και στοιχειωτική, φέρνει ανατριχίλες στη ράχη και η μπάντα πραγματικά συνοδεύει και αναδεικνύει το κομμάτι. Στις 5 στροφές του, υπάρχει η σταδιακή κορύφωση του δράματος, καθώς αρχικά η υποβλητική ατμόσφαιρα από τους δυό κιθαρίστες και το B3 σε ταξιδεύει μακρυά με ένα ιστιοφόρο, όπως λένε κι οι στίχοι, χαλαρώνεις στις σκοτεινές θάλασσες, γιά να φας το χαστούκι από τις δίφωνες κιθάρες στο ρεφραιν. Και στην τρίτη στροφή ο σέσσιον οργανίστας Ray Colcord σε πάει αλλού καθώς δανείζεται, ευφάνταστα, ό,τι θυμάται από την Tocatta του Bach με αρκετή δόση βέβαια Leslie της εποχής. Το κομμάτι έχει μιά απροσμενα μεγάλη διάρκεια, όπως όλα σχεδόν τα κομμάτια του δίσκου με τους δυό κιθαρίστες, τον μεν Hunter να έχει καθαρό ήχο δεξιά και τον Wagner με phaser αριστερά και αρκετή παραμόρφωση στο ρεφραιν. 13 λεπτά το heroin, 8 σχεδόν το Sweet Jane.
Και στην δεύτερη πλευρά, το γαϊτανάκι συνεχίζεται. Τα δυνατά είναι τα White light/white heat και φυσικά το Rock 'n roll.
Ξεσηκωτικό το πρώτο (και πάλι αγνώριστο) και το ίδιο ρυθμικό το δεύτερο πάλι με διάρκεια πάνω από 10 λεπτά, αφήνουν ως μόνη ξεχασμένη, παραμελημένη slow επιτυχία το Lady Day.
Ο Reed σε ολο το δίσκο φαίνεται να ψάχνεται, δεν ξέρει πως να αντιμετωπίσει το ροκ σκηνικό πίσω του και εμπρός του, στο Sweet Jane είναι σχεδόν παράφωνος, και η φωνή του δεν καταφέρνει σχεδόν να αρθρώσει το Jane, ενώ κάπως αυτοσαρκαστικός ακούγεται στο White light και στο Rock 'n Roll. Φυσικά η ερμηνεία - όλα τα λεφτά είναι το Heroin. Βέβαια από μόνο του ήταν τραγούδι ίσως μιάς γενιάς.
when the smack begins to flow
then I really don't care any more
about all you jim jims in this town
and everybody putting everybody else down
and the politicians making crazy sounds
and all the dead bodies piled up in mounds
Ο δίσκος αυτός όπως και τόσοι άλλοι μείνανε στη μνήμη μου εκείνη την εποχή, ως μαθητής της 5ης γυμνασίου. Την ίδια μεγάλη εντύπωση που έκανε το Walk on the wild side ένα βράδυ του καλοκαιριού δυο χρόνια νωρίτερα, τώρα νόμιζα ότι ο καλλιτέχνης είχε φτάσει στο απώγειό του. Γιά τον Lou αν και ο δίσκος είχε επιτυχία, (που μάλιστα οι παραγωγοί προσπάθησαν να συνεχίσουν βγάζοντας αργότερα το Lou Reed Live με ό,τι ξεσκαρτάρισμα υπήρχε στην περιοδεία) χτύπησε ένα καμπανάκι. Οι δυό γιαλισμένοι κιθαρίστες του κλέβανε την παράσταση. Στις συνεντέυξεις λίγο μετά, τους κατηγόρησε ευθέως, αν και οι ίδιοι δήλωσαν ότι το σήκωνε η ατμόσφαιρα, και τουλάχιστον γιά την εισαγωγή είχανε συμφωνήσει. Απλά ο Reed την είδε ψύχραιμα και αλλιώς: ή αυτοί ή εγώ.
Έτσι στα γρήγορα αποκήρυξε το κομμάτι αυτό της καρριέρας του, και αμέσως μετά ήρθε το MMM, η τιμωρία των εταιρειών και των οπαδών που πίστεψαν ότι ο Reed ήταν σε σωστό δρόμο. Ευτυχώς αργότερα είπε γιά το διπλό ΜΜΜ: "όποιος άντεξε μέχρι την 4η πλευρά είναι βλάκας. Και εγώ έφτασα μέχρι εκεί. Τουλάχιστον εγώ πληρώθηκα."
Οι καταπληκτικοί κιθαρίστες, που είχαν παίξει ήδη με τον Cooper, μετά το δίσκο αυτό δέχτηκαν την προσφορά και μπήκαν στο γκρουπ του Alice Cooper και τα πήγαν πολύ καλά. Ο Reed πήρε το δρόμο που ξέρουμε όλοι, αλλιώτικο.
Ο δίσκος ξανακυκλοφόρησε σε remaster με 3 επί πλέον κομμάτια, που τον αγόρασα πριν από 5 χρόνια γιά να αντικαταστήσω το βινύλιό μου που χάθηκε μυστηριωδώς κάπου στο 78-79. Τα παραπάνω βρήκα ευκαιρία να τα γράψω εν αναμονή του χάρτινου γιαπωνέζικου.
Ένας αριστουργηματικός δίσκος αν και γιά πολλούς κόκκινο πανί.
Last edited:
