- 17 June 2006
- 49,350
James Taylor One man Dog. Warner Bros – Reprise 1972
Ο James Taylor ήταν πάντα και κατ ομολογία ένας καλλιτέχνης της folk. ¨Ή τουλάχιστον με αρκετές επιρροές από αυτήν. Αυτό και μόνο είναι αρκετό για να διώξει αρκετούς από τους δυνητικούς ακροατές. Βλέποντας και ο ίδιος προς τα πίσω (πχ στη ζωντανή του συναυλία live at the Beacon Theatre) συχνά αναφέρεται ειρωνικά στην great folk scare of the sixties. Μπορεί να έχει και δίκιο. Τι έμεινε στον κόσμο από όλο αυτό το κίνημα? Και αν έμεινε κάτι αυτό σίγουρα είναι μικρής απήχησης σήμερα.
Έχοντας βγει αρκετά νωρίς στο προσκήνιο, σαν ταλέντο που ανακάλυψε ο McCartney ήταν από τα πιο σταθερά ονόματα στο χώρο της folk μπαλάντας με επιρροές και περάσματα προς την ποπ και την ροκ.
Τροβαδούρος, με ιδιόμορφη ένρινη φωνή και αξιολογότατη ευχέρεια στην ακουστική κιθάρα ήταν από μόνος του ένα ακλόνητο one man show της εποχής που κυριάρχησε από τα τέλη του 60 μέχρι και σήμερα χωρίς άμεσο ανταγωνιστή.
Η επιτυχία στην αρχή ήταν τεράστια, κύρια χάρη στο You’ve got a friend της Carole King, μια πολύ καλή μπαλάντα. Στο άλμπουμ Mud slide Slim που περιέχονταν αυτό το κομμάτι όλα ήταν στο ίδιο πνεύμα. Απαλές μπαλάντες, γλυκειά φωνή, easy listening, στίχοι για την αγάπη. Το ίδιο σχεδόν όλοι οι δίσκοι.
Όλοι? Ίσως όχι….
Το 1972 κυκλοφορεί το One man Dog.
Μια ρήξη με τον ίδιο του τον εαυτό. Ένας folk δίσκος που δεν ήταν folk. Ήταν ροκ, ήταν τζαζ, ήταν πανκ? Ναι ήταν ΚΑΙ πάνκ. Όχι το πανκ που ανακαλύφθηκε 5 χρόνια μετά. Το πανκ που εννοούνταν πριν από αυτό. Αλήτικο παίξιμο, έξω από τις αυστηρά καθιερωμένες φόρμες της εποχής.
Ο James και η παρέα του μαζεύτηκαν στο σπίτι στούντιό του και γράψανε τα βασικά tracks. Αργότερα στη Νέα Υόρκη προστέθηκαν ορισμένα όργανα ακόμα. Η παρέα δεν είναι μια απλή παρέα.
Ο πιστός του Daniel Kootch Kortchmar (ένας κιθαρίστας άγνωστος στους περισσότερους, μα με τόση γνώση στο όργανο όσο ίσως κανείς), ο μπασίστας Leland Sklar με την τεράστια γενειάδα που εδώ και 20 σχεδόν χρόνια είναι καπαρωμένος από τον Phil Collins, και οι Carole King, Carly Simon, Linda Rondstadt, οι αδερφοί Brecker, ο Mahavishnu John McLaughlin και άλλοι λιγότερο γνωστοί.
Τα κομμάτια όλα διαμάντια. Μικρά, σύντομα, μεστά, το ένα να μπαίνει μέσα στο άλλο με ελάχιστο κενό. Μερικά να διαρκούν κάτω και από ένα λεπτό. Με διαφορετικό ύφος ενορχήστρωσης το ένα από το άλλο κρατώντας σε εγρήγορση τον ακροατή. Πολλά κομμάτια νομίζεις ότι τελειώνουν άκαιρα, ρπιν την ώρα τους. Ο δίσκος δημιουργεί την εντύπωση ώρες ώρες ότι είναι ένα concept album με μερικά κομμάτια να αποτελούν απλά τη γέφυρα από το προηγούμενο στο επόμενο. Οι στίχοι από ειρωνικοί, πεζοί, μέχρι φυσικά τις χαμένες αγάπες ή το αύριο χωρίς αυτήν.
Ο James Taylor ήταν πάντα και κατ ομολογία ένας καλλιτέχνης της folk. ¨Ή τουλάχιστον με αρκετές επιρροές από αυτήν. Αυτό και μόνο είναι αρκετό για να διώξει αρκετούς από τους δυνητικούς ακροατές. Βλέποντας και ο ίδιος προς τα πίσω (πχ στη ζωντανή του συναυλία live at the Beacon Theatre) συχνά αναφέρεται ειρωνικά στην great folk scare of the sixties. Μπορεί να έχει και δίκιο. Τι έμεινε στον κόσμο από όλο αυτό το κίνημα? Και αν έμεινε κάτι αυτό σίγουρα είναι μικρής απήχησης σήμερα.
Έχοντας βγει αρκετά νωρίς στο προσκήνιο, σαν ταλέντο που ανακάλυψε ο McCartney ήταν από τα πιο σταθερά ονόματα στο χώρο της folk μπαλάντας με επιρροές και περάσματα προς την ποπ και την ροκ.
Τροβαδούρος, με ιδιόμορφη ένρινη φωνή και αξιολογότατη ευχέρεια στην ακουστική κιθάρα ήταν από μόνος του ένα ακλόνητο one man show της εποχής που κυριάρχησε από τα τέλη του 60 μέχρι και σήμερα χωρίς άμεσο ανταγωνιστή.
Η επιτυχία στην αρχή ήταν τεράστια, κύρια χάρη στο You’ve got a friend της Carole King, μια πολύ καλή μπαλάντα. Στο άλμπουμ Mud slide Slim που περιέχονταν αυτό το κομμάτι όλα ήταν στο ίδιο πνεύμα. Απαλές μπαλάντες, γλυκειά φωνή, easy listening, στίχοι για την αγάπη. Το ίδιο σχεδόν όλοι οι δίσκοι.
Όλοι? Ίσως όχι….
Το 1972 κυκλοφορεί το One man Dog.
Μια ρήξη με τον ίδιο του τον εαυτό. Ένας folk δίσκος που δεν ήταν folk. Ήταν ροκ, ήταν τζαζ, ήταν πανκ? Ναι ήταν ΚΑΙ πάνκ. Όχι το πανκ που ανακαλύφθηκε 5 χρόνια μετά. Το πανκ που εννοούνταν πριν από αυτό. Αλήτικο παίξιμο, έξω από τις αυστηρά καθιερωμένες φόρμες της εποχής.
Ο James και η παρέα του μαζεύτηκαν στο σπίτι στούντιό του και γράψανε τα βασικά tracks. Αργότερα στη Νέα Υόρκη προστέθηκαν ορισμένα όργανα ακόμα. Η παρέα δεν είναι μια απλή παρέα.
Ο πιστός του Daniel Kootch Kortchmar (ένας κιθαρίστας άγνωστος στους περισσότερους, μα με τόση γνώση στο όργανο όσο ίσως κανείς), ο μπασίστας Leland Sklar με την τεράστια γενειάδα που εδώ και 20 σχεδόν χρόνια είναι καπαρωμένος από τον Phil Collins, και οι Carole King, Carly Simon, Linda Rondstadt, οι αδερφοί Brecker, ο Mahavishnu John McLaughlin και άλλοι λιγότερο γνωστοί.
Τα κομμάτια όλα διαμάντια. Μικρά, σύντομα, μεστά, το ένα να μπαίνει μέσα στο άλλο με ελάχιστο κενό. Μερικά να διαρκούν κάτω και από ένα λεπτό. Με διαφορετικό ύφος ενορχήστρωσης το ένα από το άλλο κρατώντας σε εγρήγορση τον ακροατή. Πολλά κομμάτια νομίζεις ότι τελειώνουν άκαιρα, ρπιν την ώρα τους. Ο δίσκος δημιουργεί την εντύπωση ώρες ώρες ότι είναι ένα concept album με μερικά κομμάτια να αποτελούν απλά τη γέφυρα από το προηγούμενο στο επόμενο. Οι στίχοι από ειρωνικοί, πεζοί, μέχρι φυσικά τις χαμένες αγάπες ή το αύριο χωρίς αυτήν.
