- 17 June 2006
- 14,350
Με εξαίρεση ίσως το Adagio της 2ης, οι Συμφωνίες του Schumann ποτέ δεν μου είπαν κάτι ιδιαίτερο. Ο Schumann είναι μινιατουρίστας par excellence, μαίτρ της μικρής φόρμας, η ψυχή του είναι στα ηχητικά καλειδοσκόπια που είναι τα έργα του για solo πιάνο και τα lieder του. Δεν κατέχει την τέχνη ενός Beethoven ή ενός Schubert, τη μαστοριά τους να αλλάζουν κατά βούληση τους τονισμούς και να παίζουν με τα tempi. Η ρυθμική δομή των συνθέσεών του στα εκτεταμένα μέρη είναι συχνά μονότονη, συμβατική, λιγότερο ευφάνταστη και τολμηρή απ ότι στα έργα της νιότης του. Το κοντσέρτο για βιολοντσέλο μου φαίνεται κουρασμένο και στ αυτιά μου ηχεί σαν έργο ενός γέρου – ο Schumann το έγραψε στα 39 του (!). Γενικά ο συνθέτης, όσο μεγάλωνε έδειχνε να γίνεται πιο συντηρητικός, έχανε την αίσθηση της εφευρετικότητας και της περιπέτειας.
Τα 3 κουαρτέτα εγχόρδων του Schumann αποτελούν ένα Σύνολο, μιά ακολουθία με λογική συνέχεια, μιά Σουίτα με την οποία ήλπιζε να αναβιώσει και πιθανώς να ξαναπροσδιορίσει τη φόρμα από την αρχή του. Τα είχα αγοράσει παληότερα σε μιά έκδοση με τους Cherubini (EMI) που δέσποζε για χρόνια στη δισκογραφία. Τα θεώρησα έργα ήσσονος ενδιαφέροντος και σημασίας. Τα άκουσα θυμάμαι κάποιες φορές, περισσότερο από περιέργεια και μιά αίσθηση...υποχρέωσης απέναντι στο δημιουργό τους - ο Schumann είναι ανάμεσα στους 3 ή 4 συνθέτες που αποτελούν τα φετίχ μου – και μετά τα έβαλα στην άκρη και δεν ξαναασχολήθηκα μαζί τους.
Mέχρι που άκουσα το 1ο και το 3ο απ αυτά ξανά, ηχογραφημένα από τους Zehetmair Quartet στην ECM (2001). Ο δίσκος ήταν για μένα Αποκάλυψη: οι Zehetmair παίζουν αυτές τις μουσικές τις γεμάτες εσπερινές ανταύγειες, σελίδες που τις κατοικεί η νύχτα, φωτίζοντας τις μυστικές πολυφωνίες τους και κάνοντάς τες να μη μοιάζουν σε τίποτα με εκείνες τις παληές που ήξερα.
Σαν μακριά μαγική τελετουργία, ιεροτελεστία εξιλασμού ή εξορκισμού.
Last edited by a moderator:
