...ή τι έκανα όσο είχε πέσει η σελίδα -bye-
Όπως ίσως γνωρίζετε, τελευταίως αρκετοί έχουν αρχίσει να προσαρμόζουν με ειδικούς αντάπτορες και να χρησιμοποιούν παλιούς φακούς, χειροκίνητης εστίασης, στην τελευταίας τεχνολογίας Canon dslr τους. Νομίζω πιο διαδεδομένη είναι η χρήση των λεγόμενων "βιδωτών" (μοντούρα Μ42) φακών όπως και φακών μοντούρας Contax/Yashica, διότι δεν απαιτείται παρά ένας απλός αντάπτορας, δίχως οπτικό στοιχείο, για τη χρήση τους σε μοντούρα EOS. Υπάρχει και αντάπτορας για Νικον, αλλά νομίζω υπάρχει πρόβλημα με την εστίαση των φακών στο άπειρο.
Γιατί τώρα να προτιμήσει κανείς Μ42 φακούς...
πρώτον, για το κόστος. Μπορείς να βρεις φακό σε άριστη κατάσταση για ελάχιστα χρήματα. Ένας Carl Zeiss Jena MCS 3.5/135 μου βγήκε 45 λίρες με την αποστολή στην Ελλάδα. Ο Pentacon 4/200 (ουσιαστικώς είναι ο αντίστοιχος Meyer Orestor με άλλη ονομασία) μόλις 30 λίρες κομπλέ.
δεύτερον, για την ποιότητα. Τόσο της κατασκευής (βλ. φωτογραφίες, μιλάμε για πλήρως μεταλλικές κατασκευές) όσο και η οπτική. Σε Μ42 μεταξύ των φακών της σειράς, υπάρχουν και θρύλοι, όπως οι Pancolar 1.8/50, Sonnar 3.5/135, 2.8/180 & 2.8/200, flektogon 2.4/35 κ.α. της Carl Zeiss Jena (του τμήματος δλδ που περιήλθε στην πρώην Ανατολική Γερμανία), ή ο Super Multi Coated Takumar 1.4/50 της Asahi Pentax, κάτι απίστευτοι Ρωσσικοί Jupiter kai Helios και πάει λέγοντας. Χαρακτηριστικά, ο Takumar 1.4/50 είναι ο αγαπημένος 50άρης, γράφει το luminus landscape... η Pentax λέει τον κατασκεύαζε τέλειο και με χασούρα, μόνο για το πρεστίζ... και μπορεί να τον βρει κανείς ακόμη για κάτω από 80 ευρώ!
τρίτον, οι μικρές διαστάσεις τους. Δεν έχουν μηχανισμούς αυτόματης εστίασης, και δείχνουν πολύ μικροί για το διάφραγμά τους... δείτε στις παρακάτω φωτο σύγκριση μεγέθους με τους 18-55 & 28-135is
τώρα τι χάνουμε... Πρώτα-πρώτα έχουμε μόνο μηχανική και οχι ηλεκτρική άρμωση... Άρα πάει το autofocus, πάει και ο ηλεκτρονικός έλεγχος διαφράγματος... η μηχανή δείνει σαν να μην υπάρχει φακός: διάφραγμα 0.0. Χάνουμε ακόμη και τις ευκολίες των Μ42 φακών, δλδ την μέτρηση με ανοικτό διάφραγμα. Σε πρώτη κίνηση, καδράρουμε και εστιάζουμε σε ανοικτό διάφραγμα, και σε δεύτερη κλείνουμε στο επιθυμητό διάφραγμα, φωτομετρούμε και τραβουμε μόνο σε πρόγραμμα Α (πρ. διαφράγματος) ή και Μ. Εννοείται δεν βλέπουμε ούτε τι διάφραγμα έχουμε επιλέξει (αν και παρατήρησα ότι κάθε κλικ του σαφούς σε αίσθηση δαχτυλιδιού -στον CZJ- είναι 1/3 του στοπ).
Ωραίο πράγμα το autofocus, δεν λέω... αλλά να ρωτήσω, είναι τόσο απαραίτητο στον ερασιτέχνη όταν βλέπει μία σκηνή και ήσυχος την αποτυπώνει? Βλέπω τις φωτογραφίες που τραβούσα με την παλιά Olympus OM του πατέρα μου... Ούτε μία ανεστίαστη, και λόγω του χρόνου που έτρωγα, νομίζω καλύτερα καδραρισμένες... Βέβαια είχε split screen, που οι σημερινές (τουλάχιστον οι βασικής και μεσαίας κατηγορίας) dslr δεν διαθέτουν... όμως μπορεί να μπει.
Αυτά γι' αρχή... κι εννοείται τα γράφω ως νεοφώτιστος και όχι ειδικός, από ψάξιμο που έκανα στο web τα έμαθα κι εγώ...
Όπως ίσως γνωρίζετε, τελευταίως αρκετοί έχουν αρχίσει να προσαρμόζουν με ειδικούς αντάπτορες και να χρησιμοποιούν παλιούς φακούς, χειροκίνητης εστίασης, στην τελευταίας τεχνολογίας Canon dslr τους. Νομίζω πιο διαδεδομένη είναι η χρήση των λεγόμενων "βιδωτών" (μοντούρα Μ42) φακών όπως και φακών μοντούρας Contax/Yashica, διότι δεν απαιτείται παρά ένας απλός αντάπτορας, δίχως οπτικό στοιχείο, για τη χρήση τους σε μοντούρα EOS. Υπάρχει και αντάπτορας για Νικον, αλλά νομίζω υπάρχει πρόβλημα με την εστίαση των φακών στο άπειρο.
Γιατί τώρα να προτιμήσει κανείς Μ42 φακούς...
πρώτον, για το κόστος. Μπορείς να βρεις φακό σε άριστη κατάσταση για ελάχιστα χρήματα. Ένας Carl Zeiss Jena MCS 3.5/135 μου βγήκε 45 λίρες με την αποστολή στην Ελλάδα. Ο Pentacon 4/200 (ουσιαστικώς είναι ο αντίστοιχος Meyer Orestor με άλλη ονομασία) μόλις 30 λίρες κομπλέ.
δεύτερον, για την ποιότητα. Τόσο της κατασκευής (βλ. φωτογραφίες, μιλάμε για πλήρως μεταλλικές κατασκευές) όσο και η οπτική. Σε Μ42 μεταξύ των φακών της σειράς, υπάρχουν και θρύλοι, όπως οι Pancolar 1.8/50, Sonnar 3.5/135, 2.8/180 & 2.8/200, flektogon 2.4/35 κ.α. της Carl Zeiss Jena (του τμήματος δλδ που περιήλθε στην πρώην Ανατολική Γερμανία), ή ο Super Multi Coated Takumar 1.4/50 της Asahi Pentax, κάτι απίστευτοι Ρωσσικοί Jupiter kai Helios και πάει λέγοντας. Χαρακτηριστικά, ο Takumar 1.4/50 είναι ο αγαπημένος 50άρης, γράφει το luminus landscape... η Pentax λέει τον κατασκεύαζε τέλειο και με χασούρα, μόνο για το πρεστίζ... και μπορεί να τον βρει κανείς ακόμη για κάτω από 80 ευρώ!
τρίτον, οι μικρές διαστάσεις τους. Δεν έχουν μηχανισμούς αυτόματης εστίασης, και δείχνουν πολύ μικροί για το διάφραγμά τους... δείτε στις παρακάτω φωτο σύγκριση μεγέθους με τους 18-55 & 28-135is
τώρα τι χάνουμε... Πρώτα-πρώτα έχουμε μόνο μηχανική και οχι ηλεκτρική άρμωση... Άρα πάει το autofocus, πάει και ο ηλεκτρονικός έλεγχος διαφράγματος... η μηχανή δείνει σαν να μην υπάρχει φακός: διάφραγμα 0.0. Χάνουμε ακόμη και τις ευκολίες των Μ42 φακών, δλδ την μέτρηση με ανοικτό διάφραγμα. Σε πρώτη κίνηση, καδράρουμε και εστιάζουμε σε ανοικτό διάφραγμα, και σε δεύτερη κλείνουμε στο επιθυμητό διάφραγμα, φωτομετρούμε και τραβουμε μόνο σε πρόγραμμα Α (πρ. διαφράγματος) ή και Μ. Εννοείται δεν βλέπουμε ούτε τι διάφραγμα έχουμε επιλέξει (αν και παρατήρησα ότι κάθε κλικ του σαφούς σε αίσθηση δαχτυλιδιού -στον CZJ- είναι 1/3 του στοπ).
Ωραίο πράγμα το autofocus, δεν λέω... αλλά να ρωτήσω, είναι τόσο απαραίτητο στον ερασιτέχνη όταν βλέπει μία σκηνή και ήσυχος την αποτυπώνει? Βλέπω τις φωτογραφίες που τραβούσα με την παλιά Olympus OM του πατέρα μου... Ούτε μία ανεστίαστη, και λόγω του χρόνου που έτρωγα, νομίζω καλύτερα καδραρισμένες... Βέβαια είχε split screen, που οι σημερινές (τουλάχιστον οι βασικής και μεσαίας κατηγορίας) dslr δεν διαθέτουν... όμως μπορεί να μπει.
Αυτά γι' αρχή... κι εννοείται τα γράφω ως νεοφώτιστος και όχι ειδικός, από ψάξιμο που έκανα στο web τα έμαθα κι εγώ...