Faust - Ο Μύθος

[Δημήτρης Ν.]

Faust …Επαναστάτες του ηχου ; …Τεχνοκράτες της Μουσικής ; Θεράποντες της Σιωπής ; Ολετήρες του ροκ ; Πράκτορες του υποσυνείδητου ; Αβαν- γκαρντ συνθέτες που θέλησαν να ασχοληθούν και με το ροκ ; Ροκ μουσικοί με αβαν – γκαρντ βλέψεις ; Ιερείς του απρόβλεπτου και του σοκαριστικού ; Ιεραπόστολοι με ζήλο και σκοπό ; ( «Υπάρχει τόσο mainstream γύρω μου που αισθάνομαι την ανάγκη να ηχογραφήσω κάποια αντίδοτα ενάντια σ’ αυτήν την άμορφη μάζα του ομοιόμορφου muzak» - Hans Joachim Irmler ) .

Όλα αυτά και άλλα τόσα μαζί ήταν και είναι οι Faust και κατά πως φαίνονται τα πράγματα θα είναι οι Faust και στο απώτερο μέλλον , καθώς είναι μια από τις σπάνιες περιπτώσεις συνδυασμού δημιουργικότητας και μακροβιότητας που δεν υπέκυψε ποτέ σε καμμία δισκογραφική εταιρία , σε κανέναν μάνατζερ , ούτε καν στο ίδιο τους το κοινό. Ισως γιατί το κάθε μέλος των Faust ήταν και είναι μόνος του οι Faust , όπως είχαν συμφωνήσει από την αρχή . . .

Γερμανία . . .μετά τον πόλεμο . . .Ολα αρχίζουν από το μηδέν . Υπάρχει μια σαφής διαχωριστική γραμμή που χωρίζει την προπολεμική από την μεταπολεμική γενιά. Η δεύτερη δεν θέλει να έχει καμμία σχέση με την πρώτη , οπότε επανασχεδιάζει σχεδόν τα πάντα . Την τεχνολογία , την βιομηχανία , τις τέχνες γενικά , την μουσική ειδικότερα και τα σχεδιάζει με τέτοιο τρόπο , ώστε να μην βασίζεται καθόλου στο παρελθόν . . .

Λίγα χρόνια μετά τον Β’ παγκόσμιο Πόλεμο στην Αμερική και στην Μεγάλη Βρεταννία ξεσπά η καταιγίδα του ροκ’εν’ρολ . Το καινούργιο είναι εδώ. Αμερικανοί και Αγγλοι καλλιτέχνες σαρώνουν τα πάντα με την νέα μουσική γλώσσα . Οι υπόλοιπες χώρες δεν έχουν ούτε την διάθεση , ούτε και την δυνατότητα να αντισταθούν και επειδή ακριβώς δεν έχουν τίποτα δικό τους να αντιπροτείνουν περιορίζονται στον ρόλο του μιμητού . Εχουμε πεί και άλλοτε ότι καμμία χώρα δεν κατάφερε να μπολιάσει το ροκ με δικά της στοιχεία . . Καμμία εκτός από την Γερμανία , την χώρα που πέτυχε να αποκτήσει και δικό της όρο προσδιοριστικό της μουσικής της συνεισφοράς : “Krautrock” .

 

[Δημήτρης Ν.]

Το σημαντικότερο ίσως γκρούπ της γερμανικής σκηνής ήταν οι Faust . Τόσο για την νεωτερικότητα της ματιάς τους στην μουσική , όσο και για την μακροβιότερη πορεία στα μουσικά δρώμενα που χαρακτηρίστηκε , από τον αμείωτο ζήλο , τα αναλλοίωτα μουσικά ιδανικά και την ασυμβίβαστη στάση τους . Μετά από 36 ολόκληρα χρόνια οι Faust είναι ακόμη εδώ . Το εύρος της επιρροής τους στην σύγχρονη εναλλακτική μουσική σκηνή επιβεβαιώνεται ολοένα και περισσότερο . Οι πρωτοποριακές λύσεις τους σε θέματα ηχογραφήσεων και μοντάζ των ήχων , κυρίως και χάριν της κατασκευής μηχανημάτων προοριζομένων αποκλειστικά για δική τους χρήση , με την βοήθεια του μηχανικού και τεχνικού ήχου Kurt Graupner ( προερχομένου από τις τάξεις της Deutche Grammophone ) είναι σήμερα κοινός τόπος . Η μουσική τους πρόταση συνεχίζει να αποτελεί ένα ριζοσπαστικό μίγμα αβαν γκαρντ και τευτονικού μεγαλείου , ενώ η αισθητική τους απελευθέρωσε απίστευτες δυνάμεις που κινούν ακόμη και σήμερα τα νήματα , πίσω από κάθε πρωτοποριακή έκφραση .

Το 1969 στο Αμβούργο ανάμεσα σε πολλές μπάντες υπήρχαν δύο που η συνένωση τους θα οδηγούσε στην γέννηση των Faust : οι Campylognathus Zitelli ( με μέλη τον Werner “Zappi” Diermaier , τον Hans Joachim Irmler και τον Arnulf Meifurt ) και οι Nukleus – αποτελούμενοι από τους Rudolf Sosna , Jean Herve Peron και Gunther Wusthoff . Τα δύο αυτά γκρούπ είχαν αντίθετο μουσικό περιεχόμενο , με τους πρώτους να ξανοίγονται σε free form απόπειρες , ενώ οι δεύτεροι προσπαθούσαν να παίξουν πιο δομημένη μουσική , με στίχους και αρχικά δεν είχαν επαφή μεταξύ τους . Ωσπου ο Zappi Diermaier γνώρισε μια κοπέλλα που ήταν φίλη του Peron κι έτσι γνωρίστηκαν μεταξύ τους κι ανακάλυψαν το κοινό ενδιαφέρον τους : την μουσική. Κι επειδή οι Campylognathus Zitelli είχαν δικό τους χώρο για πρόβες κάλεσαν και τους Nukleus κι έτσι οι σκέψεις για μια πιο σοβαρή προοπτική άρχισαν να παίρνουν σάρκα και οστά . Το πρόβλημα ήταν ότι δεν ήθελαν επ’ ουδενί να ακολουθήσουν την πεπατημένη , να παίξουν δηλαδή σε διάφορα κλαμπ. Ηθελαν να κάνουν μια μεγαλειώδη πρώτη εμφάνιση , που θα έκανε πάταγο καθώς θα ήταν ήδη σε πλήρη φόρμα « σαν να είχαν καταψυχθεί όλη τους τη ζωή από την ημέρα γέννησης τους και ξαφνικά νa πεταγόντουσαν εκρηκτικά από τον πάγο» .

 

[Δημήτρης Ν.]

Οπότε , μέσα από συζητήσεις ατελείωτες , ολονύκτιας διάρκειας και πλήρεις αποκαλυπτικού και αναλυτικού περιεχομένου , ωρίμασε μέσα τους η ιδέα να απομακρυνθούν όλοι μαζί για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα , τουλάχιστον έτους , και να ζήσουν μαζί χωρίς επικοινωνία με τον έξω κόσμο , δίχως την διαβρωτική επίδραση της τρέχουσας μουσικής σκηνής και κυρίως με την δυνατότητα να ηχογραφούν τα πάντα . Ετσι αποφασίστηκε να φύγουν μακριά από το Αμβούργο , μακριά από την κριτική , μακριά από ζήλειες και συγκρίσεις . Το όνειρο ήταν να βρούν ένα δικό τους στούντιο ηχογραφήσεων πλήρως εξοπλισμένο και εκεί να απομονωθούν. Το πρόβλημα ήταν ότι αυτού του είδους τα όνειρα για να πραγματοποιηθούν χρειάζονται πολλά χρήματα . Κι ένα γκρούπ που επισήμως , σχεδόν δεν υπήρχε , χωρίς συμβόλαιο με δισκογραφική εταιρία και χωρίς προηγούμενη δουλειά να επιδείξει , που θα έβρισκε τα χρήματα ; Τότε εμφανίστηκε στο προσκήνιο , ο από μηχανής θεός , ο Uwe Nettelbeck .

Ο Νettelbeck ήταν δημοσιογράφος , και μάλιστα αρκετά γνωστός , που έγραφε για μουσική και για ταινίες . Εχοντας παρατήσει την δημοσιογραφία , έψαχνε για λογαριασμό της Polydor International μια περίεργη γερμανική μπάντα . Μεσάζων στην γνωριμία με τους faust ήταν ο Helmut Costard , σκηνοθέτης , φίλος του Peron. Ετσι ο Uwe αποφασίζει να τους αναλάβει και μαζί τους να πραγματοποιήσει το όνειρο τους για μια σπουδαία Γερμανική μπάντα . Φυσικά η Polydor δεν είχε ιδέα που έμπλεκε , καθώς ο πραγματικός της σκοπός ήταν να βρεί τους Γερμανούς Beatles . Τώρα το γιατί δέχτηκε να τους χρηματοδοτήσει και δη αφειδώς , από την στιγμή που οι άνθρωποι της είχαν ακούσει ένα όλο κι όλο demo κι αυτό με ομιλίες και ήχους από μηχανές , και πως αυτό συμβιβαζόταν με την αναζήτηση των γερμανών Beatles είναι μυστήριο . Η ουσία πάντως είναι ότι η Polydor άνοιξε τα ταμεία και άρχισε να μοιράζει χρήμα . Μ’ αυτά τα λεφτά , αγοράστηκαν μηχανήματα , νοικιάστηκε ένα οίκημα ( παλιό σχολείο ) απομονωμένο κάπου μεταξύ Αμβούργου και Βρέμης , το οποίο μετατράπηκε σε στούντιο ( το περίφημο Wumme ) , δόθηκαν προκαταβολές στο γκρούπ , προσελήφθη ως μηχανικός ήχου ο Kurt και οι Faust μετακόμισαν εκεί και στρώθηκαν αμέσως . Όχι όμως στην σύνθεση , αλλά στην πλάκα , στα ψυχεδελικά ναρκωτικά , στο ποτό , σ’ένα κοινοβιακό στυλ , και στην ηχογράφηση των πάντων – οι faust πάνε στην τουαλέτα , οι faust μαγειρεύουν , οι faust κουρδίζουν τα όργανα τους , οι faust παίζουν κ.ο.κ. Χωρίς ραδιόφωνα , δίχως εφημερίδες και περιοδικά , ανευ επαφής με τον έξω κόσμο , κανονικοί ερημίτες . «Ηταν κάτι περισσότερο από ένα μουσικό πείραμα» θυμάται αργότερα ο Irmler «αλλά αν δεν ζήσεις μαζί με κάποιους , εάν δεν καυγαδίσεις , τότε πως θα αγαπήσεις ;» Οι καυγάδες πάντως ήταν συχνοί .

Το περίεργο είναι ότι ουδείς είχε υπογράψει συμβόλαιο με κάποιον κι η Polydor ξόδευε λεφτά χωρίς να έχει ακούσει τίποτα απολύτως από αυτά που ηχογραφούντο στο Wumme . Φυσικό είναι ότι κάποια στιγμή απαίτησε ένα demo . Οι faust τότε έστειλαν μια κασέτα , το περιεχόμενο της οποίας οι ίδιοι περιγράφουν ως « μια απόλυτη έκρηξη θορύβων , ο ήχος κάποιου που πλένει πιάτα και όλοι μαζί να προσπαθούμε να μιμηθούμε μια γυναικεία χορωδία» .Musique concrete και field recordings εν ολίγοις . Η Polydor , τάπαιξε στην κυριολεξία και άρχισε να ασκεί μεγαλύτερη πίεση για μια ολοκληρωμένη δουλειά , καθώς ο χρόνος περνούσε – ήδη είχε περάσει το μισό και πλέον 1971. Τότε είναι που υπογράφονται και τα πρώτα συμβόλαια επιτέλους ( κάτι που μάλλον ενδιέφερε περισσότερο την Polydor παρά την αναρχική κολλεκτίβα των faust οι οποίοι έβλεπαν και τις απαιτήσεις τους να ικανοποιούνται και λεφτά να πέφτουν συνεχώς ) κι η εταιρία πλέον ζητά επίμονα δίσκο , έχοντας χάσει κάθε υπομονή και φοβούμενη ότι θα συνεχίσει να χάνει χρήματα . Η Polydor πιέχει τον Uwe , αυτός με την σειρά του πιέζει το γκρούπ και κάποια στιγμή , λαμβάνεται η μεγάλη απόφαση « Ο.Κ. ας αρχίσουμε το άλμπουμ» . Σύντομα ο πρώτος δίσκος τους είναι έτοιμος . Και ο τίτλος αυτού , ο ίδιος με το όνομα του γκρούπ. Ένα απλό Faust ( 9,7 / 10 ) .

 

[Δημήτρης Ν.]

Mινιμαλιστικής σχεδίασης ήταν και ο φάκελος του δίσκου. Διαφανές πλαστικό με μια ακτινογραφία ενός χεριού σφιγμένου σε γροθιά , διαφανές ένθετο με τους τίλους των κομματιών , ένα μεγάλο κείμενο στα γερμανικά και αυτά . Τα κομμάτια ;

Why don’t we eat carrots ?

Meadow meal

Miss fortune

Το πρώτο αρχίζει με αποσπάσματα από Stones ( I can’t get no satisfaction) και Beatles ( All you need is love ) που χάνονται γρήγορα γρήγορα στο βάθος ενώ νότες από πιάνο παίρνουν την θέση τους και αμέσως μετά μια μεγάλη ορχήστρα με πνευστά , παίζει κάτι στο στυλ του james last κι έπειτα θόρυβοι , με το κυρίως θέμα να επανέρχεται και πάλι αλλά να διακόπτεται συνέχεια από θορύβους που αναπτύσσονται παράλληλα και ανεξάρτητα από αυτό … «Εντάξει» λένε οι Faust ‘ "αυτή είναι η αρχή . Επρεπε να δείξουμε ποιο είναι το χθες κι από πού ερχόμαστε. Κάτι σαν συμπιεσμένη ιστορία της μουσικής , με σκοπό να καταδειχθεί ότι όλα αυτά ήταν ωραία κάποτε . The beatles κλπ , αλλά τώρα τέλειωσαν . Τώρα έρχεται ο θόρυβος . Τώρα έρχεται το Νέο ( the new thing ) [ Irmler ] .

Ακολουθεί το Meadow meal . κρουστά διάσπαρτα , μέγα θόρυβοι επί δύο λεπτά κι αμέσως μετά η μελωδία , τραγούδι συνοδεία ακουστικής κιθάρας , χωρίς όμως οι μικρο θόρυβοι να παύσουν ούτε λεπτό . και ξαφνικά στη μέση του κομματιού έρχεται το ξέσπασμα : ροκ ύφος , ηλεκτρικές κιθάρες , αισθητική Zappa. Οι κιθάρες σολάρουν μανιασμένες κι έπειτα σβύνουν και ο χαρακτηριστικός ήχος του οργάνου βγαίνει στην επιφάνεια . Ντανταϊστικό κολλάζ , musique concrete , ο Stockhausen για τις μάζες , παράνοια , μανία , διαδρομή κόλαση – παράδεισος με εισητήριο πρώτης θέσης .

Στην δεύτερη πλευρά το Miss Fortune , αυτοσχεδιασμός συλλογικός , ένα live jam από τα θησαυροφυλάκια ( vaults ) μια απόπειρα συνδυασμού των βαγκνερικών καταβολών με την ψυχεδέλεια , του δράματος και του μεγαλείου με το κενό και την άβυσσο.

Το πρώτο άλμπουμ των faust αποτελεί την χρυσή τομή ανάμεσα στα πρότυπα της musique concrete και στην ψυχεδελική έκφραση , αποτελώντας κατ’ ουσία μια μουσική μεταγλώσσα δραματική και απολύτως εκκεντρική. Ενας κοσμικός άνεμος σαρώνει τα πάντα και μεταφέρει τα θραύσματα του παρελθόντος στο μέλλον . Η επίδραση του στην εξέλιξη της ρόκ μουσικής είναι ανυπολόγιστη ( this heat , Chrome , Throbbing gristle , όλη η techno trance σκηνή , οι Tortoise , το post rock εν γένει , όλοι αυτοί είναι επίγονοι των faust ) .

Ο πρώτος τους δίσκος υπολογίζεται ότι πούλησε γύρω στα 20.000 κομμάτια . Η εν πάση περιπτώσει τόσα τυπωθηκαν . Λέγεται ότι πέντε από αυτά πουλήθηκαν στην Αίγυπτο ( ? ) . Η Polydor περίμενε να πουλήσει τουλάχιστον 100.000!!!!

 

[Δημήτρης Ν.]

Λίγο πριν την κυκλοφορία του , ετοιμαζόταν το πρώτο κονσέρτο τους . Η Polydor ήθελε να γίνει πιο γρήγορα και δυστυχώς αυτή της η πρεμούρα οδήγησε σε καταστροφικά αποτελέσματα. Οι Faust ήθελαν να δουλέψουν με ένα σύστημα πολλαπλών ηχείων , κάτι σαν το σημερινό surround αλλά τριάντα χρόνια πρίν . Σκοπός τους ήταν να αμπλακεί το ακροατήριο σε απόλυτο βαθμό . Ο Kurt Gnaupper είπε πως ήθελε τρείς μήνες για να το ετοιμάσει , η εταιρία όμως έδωσε ένα μήνα προθεσμία. Την νύχτα του κονσέρτου αυτό που έλαβε χώρα τελικά ήταν ένα fluxus event , ένα απόλυτο χάπενινγκ .

Κατ’’ αρχήν πέντε φορτηγά καταφθάνουν στον χώρο της συναυλίας . Τα δύο γεμάτα με μηχανήματα και όργανα , το ένα γεμάτο με άδεια τενεκεδένια κουτάκια , και τα υπόλοιπα δύο άδεια . Ετσι τουλάχιστον ισχυρίζεται ο Irmler . Οι τρείς πρώτες σειρές είναι γεμάτες από την αφρόκρεμα του μουσικού τύπου . Ολο το musikhalle του Αμβούργου είναι γεμάτο . Φήμες λένε ότι γέμισε από διάφορους περαστικούς που τους τραβήξανε μέσα και από εκατοντάδες προσκλήσεις . Δεν έχουν επιβεβαιωθεί ποτέ . Στην αρχή δεν δουλεύει τίποτα . Δεν βγαίνει ήχος από πουθενά . Το μόνο που μπορεί να ακουστεί είναι οι φωνές . Oι Faust φέρνουν έγχρωμες τηλεοράσεις , τις ανεβάζουν στην σκηνή και προτρέπουν το κοινό να δει τηλεόραση μέχρι να λυθούν τα προβλήματα . Μετά ο Zappi έχει την ιδέα , αφού μόνον οι φωνές ακούγονται , να ανέβουν στην σκηνή και ο καθένας να τραγουδήσει το μέρος του και όλοι μαζί να ερμηνεύσουν έτσι φωνητικά το κονσέρτο . πράγματι βγαίνουν στην σκηνή κι αρχίζει ο καθένας να μουρμουρίζει το δικό του μέρος , ενώ συγχρονως συνεχίζονται οι προσπάθειες για να δουλέψουν τα μηχανήματα . Κάποια στιγμή σταματούν και λένε στο κοινό να πάει απέναντι σε ένα μπαρ , να πιεί ένα ποτό και να ξανάρθει σε καμμιά ώρα . Εν τέλει τα μηχανήματα αρχίζουν να δουλεύουν , ο κόσμος επανέρχεται και το κονσέρτο αρχίζει . Ηδη έχει στηθεί ένας τεράστιος τοίχος από τα τενεκεδένια κουτάκια ( α ρε καημένε Waters άργησες μερικά χρόνια ) και η ιδέα είναι να πέσει κάποια στιγμή προς το τέλος . Ο Zappi όμως βιάζεται να ακούσει τον θόρυβο από την πτώση τους και τα ρίχνει αμέσως , με το που ξεκινάει η συναυλία . Και ενώ κάποια στιγμή , τα μηχανήματα σταματούν και πάλι και επανέρχονται , η ώρα έχει φτάσει περασμένες μία και ο hausmeister , ανεβαίνει με το ρολόϊ στην σκηνή και τους σταματά .»Με περιμένει η γυναίκα μου εδω και πολύ ώρα» είναι η δικαιολογία .

Οι άνθρωποι της Polydor είναι έξαλλοι με το γκρούπ . Ο Γερμανικός μουσικός τύπος βρίσκει ευκαιρία να τους χτυπήσει και οι τίτλοι τα λένε όλα : « Faust H κατάρα του ρόκ» . Το ίδιο και ο Μeifurt , ο οποίος τριγυρνά και λέει στους υπόλοιπους ότι έπρεπε να είχαν κάνει περισσότερες πρόβες , ότι σας τα είχα πεί αλλά δεν με ακούγατε κλπ. Ο Irmler τσακώνεται μαζί του και σε λίγο η πρώτη αποχώρηση από τις τάξεις τους είναι γεγονός .

Μόλις έφυγε ο Meifurt oι υπόλοιποι faust ρίχνονται στην δουλειά για να ηχογραφήσουν το δεύτερο άλμπουμ τους . Εχουν ήδη αποφασίσει να κάνουν κάτι πιο συμβατικό με καθορισμένες δομές , με τραγούδια ( εν πάση περιπτώσει η έννοια αυτή με τους faust έχει πάντα άλλο περιεχόμενο από το σύνηθες ) . Και έτσι ηχογραφείται το δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο “So Far” ( 9,6/10 ) , ακόμη στην Polydor . Το packaging είναι εκπληκτικό . Μαύρος πολυτελής χάρτινος φάκελος , και μέσα ισάριθμες με τα τραγούδια ζωγραφιές εμπνευσμένες από αυτά ( εννέα τον αριθμό ) . ( στο cd χάνει πολύ )

 

[Δημήτρης Ν.]

Από τις πρώτες νότες καταλαβαίνει ο ακροατής ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει ριζικά . Εδώ δεν υπάρχουν τα ηχητικά κολλάζ , δεν υπάρχουν οι χαοτικές δομές του πρώτου lp , εδώ υπάρχουν πιο συμβατικές φόρμες και τραγούδια , αλλά εδώ υπάρχει και η ωμή ενέργεια του ροκ των Velvets εκφρασμένη μέσα από τους πρωτόγονους και επαναληπτικούς ρυθμούς των κρουστών , ειδικά στο εναρκτήριο “It’s a rainy day , sunshine girl” . Ηχος τραχύς , μετρονομικά χτυπήματα στα ντραμς , κι ένα σόλο σαξόφωνο στο τέλος , κάτι μεταξύ free jazz και τώρα -μαθαίνω –να- παίζω . Το αμέσως επόμενο “On the way to Abamae” είναι ένα γλυκό κιθαριστικό κομμάτι που οδηγεί ήρεμα στο δεκάλεπτο “No Harm” , που ξεγελά με το αλά επική μπαλάντα των 60’ς θέμα των πρώτων τριών λεπτών . Αλλά οι Faust είναι πάντα faust . Εκεί μετά το 3:00 ξεσπάνε ασυγκράτητοι , λυσσαλέοι , με τις κιθάρες να πουσάρουν ασφυκτικά και με μανία τα επαναληπτικά ριφ τους , το απίστευτο μπάσο να ανεβοκατεβαίνει κλίμακες και τον peron να ουρλιάζει τους στίχους « Daddy , take a banana , tomorrow’s Sunday» . Dada ιδεολογία με ροκ ρυθμολογία και avant garde , όλα ενωμένα σε ένα απίστευτο κομμάτι , rock , post rock , non – rock . Χάος .

Η β´ πλευρά ανοίγει με το ομότιτλο κομμάτι , έναν επαναληπτικό ρυθμό , μια space μάντρα , υπνωτική , με τα πνευστά να παίζουν δυο νότες στο τέλος κάθε φράσης . Γερμανική μονολιθικότητα σε όλο της το μεγαλείο , Τεύτονες που παρελαύνουν με σκοπό να καταστρέψουν την κυριαρχία των Αμερικανοεγγλέζων και να αφανίσουν το mainstream. Αμέσως μετά το “Mummie is blue” . Κάπου εδώ βρίσκει και τις απαρχές του ο όρος πριόνια , αφού εδώ οι κιθάρες και τα ηλεκτρονικά , ακούγονται σαν τόρνοι και πριονοκορδέλες που δουλεύουν ασταμάτητα στο διπλανό εργοτάξιο , οικοδομώντας το μέλλον της γερμανίας . Full blown επίθεση . Το «I ‘ve got my car and my tv» που ακουλουθεί είναι συμβατικό ροκ , με σόλο σαξόφωνο που το διαδέχεται σόλο κιθάρας , το οποίο όμως υπονομεύεται διαρκώς από το θέμα των σύνθις ( που ακούγεται χαρούμενο και και απλοϊκό , σχεδόν παιδικό ) . Το “picnιc” και το «Me lack space» που ακολουθούν είναι μικρά κολλάζ ήχων και ο δίσκος κλείνει με το “ . . .in the spirit” μια απρόβλεπτη , τζαζέ σύνθεση σε στυλ γαλλικού καμπαρέ , ενδιαφέρουσα αλλά αταίριαστη με το όλο κλίμα .

Ο δίσκος έτυχε θετικής υποδοχής από τα μέσα , τόσο εντός όσο και εκτός ( θετικός ο Ian McDonald του NME ) , αλλά φυσικά δεν πούλησε . Το αφεντικό της Polydor , ο Herr Vogelsang κάνει τους λογαριασμούς του με τον συνήθη τρόπο των μεγάλων μάνατζερ : « τρείς το λάδι , τρείς το ξύδι . . .» , ήτοι έχουμε ένα γκρούπ που πιστεύαμε ότι θα πάει καλά κι έτσι επενδύσαμε χρήμα , έπρεπε να πουλήσουμε τόσους δίσκους , δεν πουλήσαμε , δεν δουλεύει … τέλος» Και έτσι λήγει η συνεργασία με την Polydor.

 

[Δημήτρης Ν.]

Η Virgin του Branson αποτελεί τότε την τουλάχιστον prima faciae αυτονόητη επιλογή , σε σχέση με την Chryssalis και κάνα δυο άλλες . Το Manor βέβαια δεν είναι Wumme και ο Irmler αργότερα θα χαρακτηρίσει ως gloomy τον ήχο του «Faust IV» που ηχογραφήθηκε εκεί . Το «Faust IV» είναι και ο τελευταίος δίσκος της α´ φάσης των Faust , αφού το «The Faust tapes» θα κυκλοφορήσει μεν με την ετικέττα της Virgin έχει όμως ηχογραφηθεί τις μέρες του “So Far” στο Wumme.

Το «The Faust Tapes» ( 7,5/10 ) εμελλετο να αποτελέσει την πιο πετυχημένη εμπορικά στιγμή τους , αφού πούλησε 100.000 αντίτυπα . Σ’ αυτό βέβαια βοήθησε και η πολύ χαμηλή τιμή ( 48 p) στην οποία διατέθηκε – ένα δώρο των faust στους φίλους τους . Το Tapes είναι στην πραγματικότητα ένα ηχητικό ημερολόγιο της παραμονής τους στο Wumme που όμως περιέχει και μερικά από τα πιο στρωτά και ωραία τραγούδια που ηχογράφησαν ποτέ οι Faust ( Flashback Caruso , Stretch out time , j’ai mal aux dents ) Αυτά βέβαια , ανάμεσα σε ηχογραφημένα τμήματα , με ήχους βημάτων που ανεβοκατεβαίνουν σκάλες , με ήχους ποτηριών , με ήχους κουζίνας και άλλα με ηλεκτρικές κιθάρες παραμορφωμένες , μόνον με συνοδεία drums . γενικά φαίνεται ότι το γκρούπ ηχογραφούσε ότι του κατέβαινε στο κεφάλι . Η β´πλευρά επι παραδείγματι είναι κάτι μεταξύ ενός παλαβωμένου ( deranged) Miles Davis κι ενός Gil Evans που πάσχει από αλτσχάϊμερ.

Την ίδια χρονιά ( 1973 ) κυκλοφόρησε και το «Faust IV» ( 8/10 ) . Σίγουρα δεν στέκει στο ύψος των δύο προηγουμένων Lps , γεγονός που για τα υψηλά στάνταρς των faust σημαίνει ότι είναι ένα αριστούργημα για τους λοιπούς , αλλά όχι γι αυτούς . Το «Bad Skinhead» για παράδειγμα είναι ένα παιχνίδι με την ρέγγε που δεν έχει σχέση με τους Faust , την δυναμική και την αισθητική που κουβαλούσαν μέχρι τότε . Το «Picnic on a frozen river , deuxieme tableau» στο δεύτερο μέρος του εκμεταλεύεται το μοτίβο του «I’ve got my car and my tv» χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι υπνωτικό και αρκετά ροκ . Γενικά στον δίσκο υπάρχει μια θλίψη που κορυφώνεται στο “Jeniffer” , ένα αργό μελαγχολικό κομμάτι όπως και το «It’s a bit of pain» που παραπέμπει σε Pink Floyd με τα ζεστά φωνητικά .Εδώ όμως υπάρχει ο ύμνος το Krautrock , ο ορισμός του ειδους . Τόνοι κιθάρες και συνθις δείχνουν τον δρόμο στους post rock επιγόνους σε ένα δωδεκάλεπτο σχεδόν , ντελίριο .

Με την κυκλοφορία του IV τελειώνει ο α´κύκλος του μυθικού γκρούπ που επαναπροσδιόρισε τα όρια του μοντέρνου στο ροκ , απέχοντας πολλές φορές έτη φωτός από αυτό . Έμελλε να περάσουν δέκα επτά χρόνια , για να αρχίσει η β´ φάση , με την επιστροφή τους να γίνεται σε ένα κονσέρτο στο Αμβούργο το 1990 , το οποίο ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε σαν «Faust Concerts Vol. 1» και είκοσι ένα μέχρι την κυκλοφορία νέου LP , με καινούργιο υλικό

 

[Δημήτρης Ν.]

Το αριστουργηματικό «Rien» ( 9,6/10) κυκλοφόρησε από την Table of the Elements το 1994 με παραγωγό τον γνωστό Jim O’ Rourke. H συσκευασία του cd στα χνάρια των πρώτων τους έργων. Στο εξώφυλλο δεν φαίνεται τίποτα , ούτε όνομα , ούτε τίτλος δίσκου . Τίποτα. Το χρώμα είναι ασημί ή μάλλον χρωμίου . Το 8σέλιδο booklet που περιέχει η συσκευασία είναι απλώς 8 άδειες ασημί σελίδες . Ο ίδιος ο συμπαγής δίσκος δεν γράφει τίποτα πάνω του . Μόνον μια μικρή καρτούλα μέσα με μια ακτινογραφία χεριού και τον ατομικό τύπο του στοιχείου Χρώμιο . Από τους παλιούς μόνον οι Zappi και Peron είναι παρόντες . Αλλά μαζί τους είναι ο keiji Haino , o Steve Lodbell και ο Michael Morley .

To «Rien» είναι ο απόηχος μιάς Ευρώπης που διαλύεται και καταρρέει . Ηχοι από ελικόπτερα που υπερίπτανται των ερειπίων μιάς τελειωμένης ηπείρου , θόρυβοι από μηχανές τρένων που διασχίζουν την ήπειρο με προορισμό την καταστροφή , θρήνος και απειλή , ζόφος και καταστροφή . Ετσι αρχίζει το τελευταίο κομμάτι του δίσκου το «Εroberung der Stille , Teil 2» και κατ’ άλλους Teil 1 ( υπάρχει μια σύγχυση με τα κομμάτια και τους τίτλους – ακόμη δεν ξέρω πως λέγεται το 5ο κομμάτι ή το 2ο ), το οποίο ενσωματώνει την 3η του Gorecki με αποτέλεσμα ο συνδυασμός της επικής μελαγχολίας της συμφωνίας με το industrial κλίμα των Faust ( κρουστά , ουρλιαχτά θανάτου , ηλεκτρονικοί βόμβοι ) να είναι συγκλονιστικός , κορυφώνοντας την τραγικότητα της στιγμής. Από την άλλη ο ψυχεδελικός οδοστρωτήρας του πέμπτου κομματιού με τα drums να χτυπούν ένα πένθιμο αργό τέμπο , ένα βόμβο να ακούγεται παράλληλα και την φωνή να απαγγέλει σχεδόν «Listen to the fish» , ίσως σαν απάντηση στην ρήση που ακούγεται πιο πριν : « Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα ενάντια στην σιωπή» , είναι από τις συγκλονιστικότερες εμπειρίες που μπορεί κανείς να έχει με τους faust , καθώς μάλλον ο Haino λίγο μετά εξαπολύει τους δολοφονικούς ήχους της παραμόρφωσης με την ηλεκτρική του κιθάρα σε ένα αντισυμβατικό σόλο . Στο «Long dinstance call in the desert» οι Faust είναι πραγματικά στην έρημο , στην κοιλάδα του θανάτου ( Death Valley , desolation canyon στην Καλιφόρνια ) . Μετέφεραν τα μηχανήματα τους ο καθ’ ένας στον δικό του λόφο άμμου και όταν έπεφτε η νύχτα και η σιωπή μεγάλωνε και κάλυπτε τα πάντα , άρχιζε ο καθένας να επικοινωνεί με τους υπόλοιπους κάνοντας «long distance calls in the desert» . Μάλιστα σε κάποιο σημείο , κάποιος τρίτος , προφανώς φαν του συγκορτήματος που τους είχε ακολουθήσει , παίζει μια Τούρκικη πίπιζα. Στο γκρούπ άρεσε τόσο πολύ ο ηχος της που την συμπεριέλαβαν τελικά στο κομμάτι και ακούγεται στο cd , στο προαναφερθέν κομμάτι . Δίσκος ορόσημο

Από κεί και μετά οι Faust συνεχίζουν να είναι κοντά μας , κυκλοφορώντας εξαιρετικούς δίσκους όπως πάντα , με κορυφαίους το Ravvivando του 1999 , το live στην Φινλανδία το 2000 ( In the land of Ukko and Rauni) , έναν ακόμη ηχητικό οδοστρωτήρα – ντοκουμέντο και το Derbe respect Adler όπου συνεργάζονται με το ράπερ Dalek , αποδομώντας ουσιαστικά και το ραπ. Εν τω μεταξύ θα αποχωρήσει ο Peron και θα επανέλθει ο Irmler . Αλλά είπαμε . Οι Faust είχαν συμφωνήσει ο καθένας τους να είναι μόνος του οι faust.

 

[Δημήτρης Ν.]

Δισκογραφία

Faust ( 1971) **

So Far ( 1972 ) **

The Faust tapes ( 1973 ) *

Faust IV ( 1973 ) **

Μunich and elsewhere - The Return of a legend ( 1986 )

Rien ( 1994 ) **

Faust Concerts Vol. 1 – live in Hamburg ( 1996 )

Faust Concerts Vol. 2 – live in London ( 1996 )

You Know Faust ( 1997 )

Edinburgh ( 1997 )

Faust wakes Nosferatu ( 1998 )

Ravvivando ( 1999) *

Land of Ukko and Rauni ( 2000 ) *

Freispiel ( 2002 ) *

Patchwork ( 2002 )

Derbe respect , adler ( 2004 ) *

71 minutes ( 1996 )

The Wumme years 1970-1973 ( 5 cd box) ( 2000 ) **

The BBC concerts ( 2001 )


Φυσικά συστήνονται όλα . Τα με * ανεπιφύλακτα . Τα με ** πρέπει να τα έχετε.

Πηγές : Τεύχη του Wire , allmusic.com , διαδίκτυο , οι δίσκοι τους

 

[Δημήτρης Ν.]

 

[nikos 1850]

Έμαθες αν έρθουν στην Ελλάδα,όπως είχες πει στο avforum?
Μπήκα στο faust-pages.com αλλά δεν είδα κάτι.

 

[nikos 1850]

Αντιγράφω από faust-pages.com

Faust will play in Lyons on May 24th at the Nuits Sonores Festival, with a lineup of Zappi Diermaier, Jean-Hervé Peron, Olivier Manchion, Amaury Cambuzat and a mystery guest member whose identity cannot yet be revealed. Also playing at the festival will be Duracell, Charles Hayward, Jad Fair, Blurt and Warren Suicide.

The same line-up will play an open air performance in Paris on June 25th at Villette Sonique and on Thurs 28th Sept in The Underworld, Athens. There will also be concerts in Thessalonika and Larissa. More news about all the concerts will follow when I have it.

Τον Σεπτέμβριο λοιπόν!:Banane0: :Banane0: :Banane0:

 

[Δημήτρης Ν.]

Για να δούμε

 

[nikos 1850]

Το εύχομαι!
Ευκαιρία να τα πούμε και από κοντά.

 

[Δημήτρης Ν.]

Πήρα το "So far" σε γιαπωνέζικο remastered cd 24bit , και το ακριβοπλήρωσα - περίπου 35 δολλάρια . Πρώτη φορά άκουσα έτσι τον δίσκο . Τύφλα να έχει το βινύλιο μου , τύφλα να έχει το remastered cd της Reccomended ( 2000). Τέλειο σε βαθμό συγκίνησης . Οι κοντοί κίτρινοι φίλοι μας , δεν παίζονται .

 

[supersonic]

ομολογώ το ίδιο.
ήταν άλλη μιά αποκάλυψη της χτεσινής βραδιάς.
Το sofar που δεν το ήξερα γενικώς με εντυπωσίασε στο remaster που άκουσα στην αρχή, γιά μουσική του 1970 κάτι και μετά απλά έψαχνα τη μασέλα μου όταν άκουσα το ίδιο από το γιαπωνέζικο.
Ακόμα και τα ξερά τύμπανα του εισαγωγικού κομματιού είχαν αρμονικές - και πολλές - από τις μεμβράνες.
απίστευτη δουλειά...

 

[nikos 1850]

Κρίμα, μπήκα χθες το βράδυ στο http://www.faust-pages.com
και βλέπω live μόνο στην Αθήνα.

Ντοκ ξέρεις κάτι άλλο?

 

[nikos 1850]

Ντοκ πήγε ένας φίλος μου στο live και μου είπε εντυπώσεις.
Black 'n' decker, σιδεροπρίονα. ο Jean-Hervé Peron να μένει κάποια στιγμή εντελώς γυμνός...
Έπαθε την πλάκα του και δεν ακούει kraut...

 

[nikos 1850]

Σε λίγο καιρό θα έχω και φωτογραφικό υλικό από την συναυλία.
(Μια εικόνα χίλιες λέξεις)

 

[Έκτωρ Κατσίκης]

Πριν μερικές μέρες που επέστρεψα στη Λήμνο με περίμενε το "Rien" μαζί με το Gyromancy των mnemonists.

Τί να πώ... η περιγραφή του δίσκου απο τον Δημήτρη με καλύπτει απόλυτα. Η musique concrete σε αντίστιξη με τις σποραδικές προφορικές νύξεις (You can't beat the silence σε Αγγλικά και Γαλλικά περπατώντας στην άμμο της Μοχάβε/ Listen to the fish) σε rock περιτύλιγμα. Και εξώφυλλο με μίγμα μινιμαλισμού και γοτθικού χιούμορ αντάξιο των Σβίτερς και Χάουσμαν τουλάχιστον. Οι κενές χρωμέ σελίδες και το σύμβολο του χρωμίου παρέα με τον ατομικό του αριθμό και τη σχετική του ατομική μάζα (για να είμαστε σύμφωνοι με τα σύγχρονα βιβλία του Λυκείου)

Επιβάλλεται ακρόαση (κατα προτίμηση με ακουστικά μην τυχόν και έχουμε γείτονες που ακούνε Τάμτα και ξυπνήσουμε σε κανα δωμάτιο με καπιτονέ τοίχους).