To πρωτο και ισως κορυφαίο μερος της απόλυτης τριλογιας των Electric Light Orchestra (ELDORADO 1974 , FACE THE MUSIC 1975 , A NEW WORLD RECORD 1976) είναι ένα έργο με εκπληκτικη συνοχη , τα μελωδικα hooks ισχυρα όσο ποτε , η επικη αισθηση παρουσα χωρις να λειτουργεί σε βάρος του
rock - classical υβριδίου που ο Lynne επεξεργαστηκε και τελοιοποίησε και σχεδον πατενταρτισε...
Η μελωδική ισχύς των κομματιων πασιφανής , εχουμε να κάνουμε με ποπ top class ,όχι βεβαια στα κυβικά των δασκαλων τους (beatles)
αλλά ακόμα και ένα σκαλοπατι ποιο κάτω να βρισκονται αποτελει αξιοσημείωτο επιτευγμα.
Οποιος περμενει αλλοκοτες - απροσμενες αλλαγες στο τέμπο ή εξαισια time signature μάλλον δεν θα τα βρει (πλην ελαχιστων εξαιρεσεων), τα περισσοτερα απο τα tracks εχουν συμβατική δομή και προβλεψιμη εξέλιξη ενω ωφελούνται τα μέγιστα απο την πλουσια ενορχηστρωση η οποια οδηγει το συνολο του εργου περα από αυτο που κάποιος θα ονόμαζε power pop α' διαλογης βγαλμενη μέσα απο την καρδια των 70's.
Δεν έχουμε να κάνουμε με ένα ποπ αριστουργημα κυρίως διότι μερικα στοιχεια του έργου έχουν περιορισμενη λειτουργικότητα και αμφίβολη
χρησιμότητα. Για παραδειγμα η βαρυγδουπη εισαγωγη και το αντιστοίχως overblown κλεισιμο με την τετριμμενη απαγγελία (κάτι που χρησιμοποιούσαν και οι moody blues στα πρωτα τους lp) θα ήταν καλύτερα να μην υπήρχε όσο και αν κατι τετοιο θα ήταν αρνητικο για την concept δομή του άλμπουμ.
Μιλωντας για θεματικο ´μουσικό έργο άραγε ποιο είναι το αντικειμενο εδώ? Με αρκετη δόση ασάφειας και αντίστοιχα ομιχλωδη τρόπο αναδυονται ιδεες και σκεψεις για χαμενες και κερδισμενες ευκαιριες , φανταστικούς ,μαγικούς κοσμους ιδανικούς για αποδρασεις απο την καθημερινότητα , hocus pocus όλα τοποθετημενα μεσα στο γνωστο ασαφες πλάισιο των concept projects της περιοδου.
Περνώντας στη μουσική αποτιμηση του ELDORADO είναι προφανες ότι έχουμε μια αλληλουχια εξαιρετων ποπ συνθεσεων εμπλουτισμένων με την γνωστή
φόρμουλα των ELO δηλαδη : καλως ορισατε στο βασιλειο του cello και των λοιπων εγχόρδων , για όσους τυχον κοyραστουν απο την διαρκη παρουσια της τεσσαρακονταμελούς ορχήστρας υπάρχει μια ευπροσδεκτη ηχητική παρεκτροπη υπό τον τιτλο ''illusions in Gmajor'' ένα λειτουργικότατο boogie στο πνευμα του ''Roll over Beethoven' ' (της δικής τους version) που αποδεικνυει ότι η μπαντα μπορούσε ΚΑΙ να ροκαρει ενω για τις κιθαριστικές ικανότητες του Jeff ούτε λόγος να γίνεται ...
Τα higlights του lp ξεκινούν από τα 2 πρωτα κομμάτια , το πρωτο μεγάλο hit της μπαντας στην Αμερική ''can't get it out of my head'' είναι απλά εξαισιο
αν και στιχουργικα καποιοι θα έχουν τις ενστασεις τους αυτες γρήγορα ξεπερνιούνται με την υπέροχη - καταπραυντική φωνητική μελωδια συνεπικουρούμενη από την σχολή elo τα ίδια ισχυουν και για το ''boy blue'' με τον ενεργητικο , ρυθμικο , ξεσηκωτικο του χαρακτηρα ενω ως επιπροσθετο asset διαθετει και και ένα εντόνως singalong χωρωδιακο τμημα.
To tour de force του έργου έρχεται με την μορφή του title track το οποίο οροιοθετει την ιδανική κορυφωση της ακουστικής
εμπειριας(αν έλειπε και η βαρυγδουπη coda...)o κος Lynne κυριολεκτικα ασταφτει και βροντα , επινοώντας καθε δυνατο
φωνητικο - ηχητικό τρικ και οικοδομώντας λιθαρακι με λιθαρακι στιχο με στιχο το πανισχυρο οικοδομημα του ως την κορυφωση του όπως αυτη
λαμβανει σαρκα και οστα με τον βρυχηθμο του ''i will stay ., i will not be back , i will be free of the world ELDORADO''
Το track θα μπορουσε να λειτουργησει και ως μιας κάποιας μορφης προτρεπτικού υμνου για κάθε loser αυτού του κόσμου που προσπαθει
να κάνει κάτι ξεχωριστό ή απλά να βρει την ελευθερία του.
Συνδιαζοντας την κλασσική με το ροκ σε τετοιο επιπεδο οπως εδω είναι μια εξαιρετικα πολυτιμη και thought provoking εμπειρια , ο Jeff Lynne διαθετει μια φωνη ικανη για ποικιλες και πολλαπλες αποστολες η
οποιά συναρπαζει όσο και το ηχητικό του ψηφιδωτό.
ΤΟ Eldorado θα ήταν ισως το τοπ progressive lp του 1974 προσπερνοντας έργα
οπως : ''the lamb lies down'' και ''Relayer'' (του ίδιου έτους) αν δεν ήταν ουσιαστικα ένα σπουδαιο ποπ άλμπουμ....
