Και 'γω ήμουν εκεί, τουλάχιστον ο μισός (ο ...υπόλοιπος ήταν με τον Ολυμπιακό
). Η αίθουσα δεν ήταν γεμάτη, αλλά δε με ξάφνιασε. Αφενός κάποιες θέσεις (οι πρώτες της πλατείας και τα θεωρεία πάνω στη σκηνή) δεν ήταν διαθέσιμες γιατί δεν είχαν οπτική επαφή με τους υπέρτιτλους, αφετέρου το εισιτήριο ήταν ακριβό, πόσο μάλλον εν μέσω κρίσης. Όπως υπήρχαν αρκετοί νέοι.
Ο Γκαίρνε άρεσε πολύ και είχε και καλή χημεία με τον πιανίστα. Η φωνή του βελούδινη, άλλοτε λυρική (στα τραγούδια του Μπετόβεν), άλλοτε σκοτεινή και δραματική (στα τραγούδια του Σούμπερτ). Σκηνικά ήταν αεικίνητος, τοποθετημένος πάντα δίπλα στο πιάνο αλλά το σώμα του λύγιζε, τεντωνόταν και στρεφόταν δεξιά και αριστερά, παρασυρόμενο θαρρείς από το πάθος του τραγουδιού. Η μεγάλη αίθουσα δεν ευνόησε τη διάκριση της άρθρωσης του λόγου, που φάνηκε κάπως θαμπή στη ροή του τραγουδιού.
Στο τέλος χειροκροτήσαμε θερμά και ο ίδιος και ο πιανίστας, φάνηκε να το απολαμβάνουν.