H Θύελλα και η Γαλήνη.

  • Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

    Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του AVClub στη Θεσσαλονίκη για το 2024 την Κυριακή 07 Απριλίου και ώρα 14.00

    Δηλώστε τη συμμετοχή σας εδώ, θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά.

17 June 2006
14,350
sr64.jpg


Beethoven: Piano Sonata No 17, Op.31 No.2 “The Tempest” / Sviatoslav Richter, piano (EMI CD)

Η Σονάτα τελείωσε το 1802 αλλά πήρε το παρατσούκλι “Τρικυμία” πολύ αργότερα. Ο Anton Schindler, που ήξερε το συνθέτη, είπε πως ο Beethoven την εμπνεύσθηκε από το έργο του Σαίξπηρ.
Είναι ανάμεσα στις δημοφιλέστερες από τις Σονάτες για πιάνο του μεγάλου Γερμανού.
Τη θυμήθηκα γιατί πρόσφατα έκανα μιά αναδιάταξη στη δισκοθήκη μου κι έπεσα πάνω της. Την έχω με διάφορους, βέβαια. Αλλά η αγαπημένη μου εκδοχή είναι αυτή του Sviatoslav Richter. Θεωρείται μέσα στις 3-4 κορυφαίες ηχογραφήσεις που κληροδότησε συνολικά ο Ρώσος στους ανθρώπους. Ερχεται από το 1961, τότε που ο Richter ήταν στο απόγειό του. Είναι ηχογραφημένη εξαιρετικά στα στούντιο Abbey Road του Λονδίνου. Η ΕΜΙ την προσέθεσε σαν συμπλήρωμα στο 2ο διπλό άλμπουμ με τις Σουίτες του Handel (EMI double forte 5 69340-2)
Κατ αρχήν να πώ πως το έργο είναι σπουδαίο ακόμα κι άν το ακούσεις από έναν μέτριο πιανίστα.
Αλλά χρειάζεται ένας μαίτρ για να το απογειώσει. Με άγγιγμα ακτινοβόλο, υπέροχο από άποψη βάθους και πυκνότητας, με απέραντη παλέτα από αποχρώσεις και ηχητικές φωτοσκιάσεις που μεταγγίζουν στη συγκεκριμένη Σονάτα όλη την υπνωτική της δύναμη.
Αυτό που σου κάνει εντύπωση κατ αρχήν με την εκτέλεση του Richter, είναι ο ήχος του: αυτός εδώ είναι ένας Beethoven νεανικός και ευερέθιστος, εμπρηστής που αντιδρά στα ερεθίσματα με την ευαισθησία σεισμογράφου και εκρήγνυται μέσα σ ένα ήχο γεμάτον από φλογερή υγεία. Το Largo ξεκινάει με ένα παράτολμο, εκφραστικό rubato κι έπειτα σκάει το Allegro μέσα σε φρενήρη ταχύτητα με υποδειγματική άρθρωση, ανάλαφρο και μαζί μεγαλειώδες. Το τραγούδι του στο Adagio, πολύ συγκινητικό, σχεδόν λυπητερό, μοιάζει φορτωμένο με μιά εσωτερική ένταση απλά τρομερή. Μόλις έρχονται οι παραλλαγές, στο Allegretto, έχεις πια την εντύπωση ότι είσαι μάρτυς ενός φανταστικού άθλου, τόσο πιανιστικού όσο και μουσικού.
Ισως η πιο προσωπική “Τρικυμία” της δισκογραφίας και μέσα στις πιο λαμπρές στιγμές του Μπετοβενικού πιάνου, από καταβολής ηχογραφήσεων μέχρι τις μέρες μας.
Αξεπέραστη.


B000060PAB.01.LZZZZZZZ.jpg


Jean-Michel Pilc Trio: Welcome Home (Dreyfus CD 2001)

Ενα άλμπουμ που αντιλαλεί από έξαψη απ άκρη σ άκρη, έργο μιάς έξοχης φαντασίας.
Ο Jean-Michel Pilc είναι Γάλλος, από τους 4 ή 5 πιο σημανικούς Ευρωπαίους πιανίστες σήμερα.
Ποτέ δεν ακούς αυτόν ή τους μουσικούς που τον συνοδεύουν να καταφεύγουν σε εύκολες λύσεις, να παίζουν τα προφανή ή να κρύβονται πίσω από την εξαιρετική τεχνική τους. Αποδομούν εδώ πασίγνωστα standards και τα ξαναπροσδιορίζουν απ την αρχή. Η ευθεία μπορεί να είναι η συντομότερη διαδρομή αλλά δεν είναι πάντα η πιο συναρπαστική – και, ώρες ώρες, έχεις την εντύπωση, πως το τρίο κάνει τα πράγματα όσο πιο δύσκολα γίνονται και για τους ίδιους και για τον ακροατή. Οι μελωδίες σχεδόν ποτέ δεν διατυπώνονται ευθέως, οι αρμονικές γίνονται οχήματα για ακολουθίες από εξαίσιους αυτοσχεδιασμούς. Ο Pilc ιδαθέτει αξιοζήλευτη τεχνική, γόνιμο συνθετικό ταλέντο κι ένα ασυνήθιστα επινοητικό χάρισμα για αυτοσχεδιασμό. Οι 4 δικές του συνθέσεις εδώ είναι περίπλοκες, πρωτότυπες και πολύ πλούσιες σε ιδέες. Από κοντά μιά rhythm section που μασάει σίδερα: οι Francois Moutin (μπάσο) και Ari Hoenig (τύμπανα), και οι δύο με ααστραπιαία αντανακλαστικά, σε διαρκή εγρήγορση και με τα αυτιά πάντα ορθάνοιχτα.
Το Rhythm-A-Ning του Monk αποσυναρμολογείται ανελέητα, το Giant Steps του Coltrane το μεταποιούν απ την αρχή και αλλάζουν τα φώτα στο Scarborough Fair των Simon & Garfunkel.
Δύσκολος δίσκος: Θέλει την απόλυτη προσοχή του ακροατή του απ την αρχή ως το τέλος - αλλά τον ανταμοίβει πλουσιοπάροχα γι αυτήν.


ran_blake_tied.jpg


Ran Blake Trio: Sonic Temples (GM CD 2001)
Ran Blake: All That Is Tied (Tompkins Square CD 2006)


Ο Blake είναι πιά 72 ετών. Διδάσκει πιάνο και σύνθεση στο Κονσερβατουάρ της Νέας Αγγλίας. Πρόσφατα οργάνωσε σεμινάρια πάνω στον Σοστακόβιτς που έκαναν παγκοσμίως πάταγο και νιώθει σαν στο σπίτι του στη μουσική του Thelonious Monk. Εχει κυκλοφορήσει κάπου 35 άλμπουμ και θεωρείται εμβληματική φιγούρα αυτής της “σχολής” που στη τζάζ ονομάζεται Τρίτο Ρεύμα και είναι εξίσου παραδοσιόπληκτοι και εικονοκλάστες: έχουν δηλαδή το ένα πόδι στην παράδοση και το άλλο στη Σύγχρονη Σοβαρή Μουσική.
H δεξιοτεχνία του Blake στο πιάνο δεν έχει να κάνει με δακτυλισμούς και απαστράπτουσες τρεχάλες πάνω στο κλαβιέ. Είναι υπαινικτικός, αφαιρετικός, εσωστρεφής και πάρα πολύ προσωπικός, γεμάτος αρμονικές παραφωνίες και ρυθμική ανακολουθία. Με μιά φοβερή αίσθηση timing, αποφασισμένος να αποδομήσει και να φέρει στα μέτρα του κάθε τραγουδάκι που άκουσε ποτέ, ένας ποιητής των δυναμικών μικροσκιάσεων, άγγιγμα ζυγισμένο με το μικρογραμμάριο. Τους εκκλησιαστικούς ύμνους των βαπτιστών, το gospel, το swing και το stride (τη Μαύρη σχολή του πιάνου, των χαμαιτυπείων του Χάρλεμ), περισσότερο τα μαντεύεις μέσα στο παίξιμό του παρά τα ακούς. Κάθε λεπτό νιώθεις ότι είσαι σε μιά περιήγηση που κάνει στάσεις σε όλα τα στιλ της Σύγχρονης έντεχνης μουσικής. Τα blues, όταν διαμείβεται με άλλους, θα έκαναν τους Grateful Dead να πουλήσουν τη μάνα τους στο διάβολο. Tα ακούσματα που εκπορεύονται από έθνικ ρίζες μοιάζουν να κινούνται ανάμεσα στο ερεβώδη πεσσιμισμό και στην πιό χαρμόσυνη, κραυγαλέα γιορτή. Συχνά, με το γκρούπ του, αρέσκoνται να ψιθυρίζουν – νιώθεις τότε το μεγάλο σκοτεινό φτερό ενός αγγέλου να σου χαϊδεύει απαλά το πρόσωπο. Κάνεις περίεργες συγκρίσεις: οι Can, ο Hendrix, το jam - αλλά όχι σαν επίδειξη, περισσότερο σαν πνευματική λύτρωση.
O δίσκος με το σόλο πιάνο (All That IS Tied) μοιάζει με σύνοψη ολόκληρης της πορείας του μέχρι σήμερα. Μονόλογοι, περισυλλογή, εσωτερική ενατένιση, όλες οι ιδιαιτερότητες κι όλη η ομορφιά της γραφής του στη βιτρίνα-πρώτο πλάνο. Το γεγονός ότι σαν μουσικός είναι βαθύτατα θεατρικός έκανε τον κόσμο Εξω να μιλάει για μουσική υπόκρουση σε film-noir.
Αλλά εγώ το βλέπω περισσότερο σαν διαθήκη.
Ενα Αριστούργημα.
 
Last edited:
17 June 2006
14,350
by the way, οι δύο παραπάνω δίσκοι του Ran Blake με την προσθήκη του The Short Life of Barbara Monk είναι ένα αξιοπρεπέστατο πανόραμα πάνω στο συνθέτη.
 
Αυτό που σου κάνει εντύπωση κατ αρχήν με την εκτέλεση του Richter, είναι ο ήχος του: αυτός εδώ είναι ένας Beethoven νεανικός και ευερέθιστος, εμπρηστής που αντιδρά στα ερεθίσματα με την ευαισθησία σεισμογράφου και εκρήγνυται μέσα σ ένα ήχο γεμάτον από φλογερή υγεία.

Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που η έξοχη ερμηνεία του Ρίχτερ δεν είναι η δική μου ιδιαίτερη προτίμηση, στη σονάτα αυτή. :rolleyes: Θέλω μια πιο Απολλώνια προσέγγιση, ένα εξίσου διαυγές, αλλά ελαφρύτερο χέρι, περισσότερο σε ύφος Χάυδν. Γι' αυτό είμαι ερωτευμένος με την ερμηνεία του γέρο-Μπάκχαουζ στην Ντέκα, το 1963.

Το έργο μπορεί να έχει το προσδιοριστικό Τρικυμία και να είναι νεανικός Μπετόβεν, προτιμώ όμως την οπτική γωνία της αναδρομικής αφήγησης από τα χρόνια του ασπρομάλλη. Αποκαλύπτεται μια εσωτερικότητα και μια πνευματική ένταση που σε μένα τουλάχιστον φαντάζει τρομακτική. :blink:
 
10 July 2006
5,257
Θεσσαλονίκη
Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που η έξοχη ερμηνεία του Ρίχτερ δεν είναι η δική μου ιδιαίτερη προτίμηση, στη σονάτα αυτή. :rolleyes: Θέλω μια πιο Απολλώνια προσέγγιση, ένα εξίσου διαυγές, αλλά ελαφρύτερο χέρι, περισσότερο σε ύφος Χάυδν...

Έχω την εντύπωση πως οι παρακάτω εκτελέσεις του Ρίχτερ είναι πιό κοντά στα γούστα σου -bye-
 

Attachments

  • richter1.jpg
    richter1.jpg
    88.1 KB · Views: 78
  • richter2.jpg
    richter2.jpg
    125.1 KB · Views: 67
Βασίλη στους Πίνακες, ο Ρίχτερ είναι ένας κόσμος ολόκληρος. Πνευματώδης, σκοτεινός, λυρικός, εξπρεσσιονιστής, παγανιστής, μεγαλειώδης. Του άρεσε τόσο η έκδοση για πιάνο, που θεωρούσε την ενορχήστρωση του Ραβέλ αλλοίωση αυτού που ονόμαζε ένα από τα μεγαλύτερα έργα της ρωσικής μουσικής στο πιάνο.

Υπάρχει και άλλη ηχογράφηση του, δυστυχώς και αυτή τη φορά μονοφωνική, που έγινε τη δεκαετία του '60 στην Αγγλία και κυκλοφορεί από το BBC.
 
10 July 2006
5,257
Θεσσαλονίκη
Όσο καλύτερα (από τεχνικής πλευράς), μπορούσε να αποτυπωθεί εκείνη την εποχή αυτό το ρεσιτάλ πιάνου (χάλια δλδ για τα σημερινά δεδομένα και όχι μόνο γιατί η ηχογράφηση είναι μονοφωνική, αλλά και το κοινό (κάτι ασεβείς κορασίδες που ψιθυρίζουν βήχουν και κουνιούνται συνεχώς σαν να ευρίσκοντο εκεί δια της βίας (...κόμμα) αλλά και το απίστευτο φύσημα της ταινίας)), δεν καταφέρνουν ακόμη και στα πιο ήσυχα σημεία να κρύψουν ή να αλλοιώσουν στο παραμικρό το αίσθημα, τα χρώματα τον δυναμισμό και την ευαισθησία του Ρίχτερ, που πράγματι ξεχωριστά και μοναδικά ερμηνεύει. Ανάγει το πιάνο ως υπέρτατο μουσικό όργανο και ούτε μια στιγμή δεν νιώθεις πως θα μπορούσε να σταθεί κάτι άλλο δίπλα του.
Πρόκειται για ένα ντοκουμέντο –απάντηση στις μετέπειτα εκτελέσεις των πινάκων με μεγάλες ορχήστρες και άψογη οργάνωση.
 

ΝΕΟΣ ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ

Established Member
18 June 2006
122
ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ
Re: Απάντηση: H Θύελλα και η Γαλήνη.

(κάτι ασεβείς κορασίδες που ψιθυρίζουν βήχουν και κουνιούνται συνεχώς σαν να ευρίσκοντο εκεί δια της βίας (...κόμμα) QUOTE]

Μάλλον τις συγχέετε με το κοινό που συνωθείται στο Πεγκουλίνι. Γίνονταν διαδηλώσεις για ένα εισιτήριο όποτε έπαιζε ο Ρίχτερ. Τα τζηνάκια τους τις στένευαν.
 
589796.jpg
backhs.jpg


Αγόρασα το εξαιρετικό σετ δύο διπλών cd με τα έργα του Χέντελ για πλήκτρα με το Ρίχτερ και το Γκαβρίλωφ, και έβαλα κατευθείαν ν' ακούσω τη σονάτα 17 του Μπετόβεν με το Ρίχτερ, που υπάρχει σαν έξτρα στο δεύτερο τόμο. Πριν λίγες ημέρες είχα ακούσει στο dim das τη 17 με την Γκριμώ και είχα απογοητευτεί.

Να προσθέσω κατ' αρχήν σ' αυτά που ήδη έχει γράψει ο Κώστας, πως η σονάτα είναι καταστάλαγμα μεγάλης προσωπικής κρίσης του συνθέτη. Γράφτηκε την περίοδο που είχε καταφύγει στο Χάιλιγκενσταντ, την περίοδο που είχε αρχίσει να κουφαίνεται. Το όνομα της πόλης έμεινε γνωστό από την ομώνυμη διαθήκη που έγραψε σε στιγμή απελπισίας, σκεπτόμενος την αυτοκτονία.

Στο φυλλάδιο του cd της EMI αναφέρεται πως ο Μπετόβεν είχε προτρέψει, χρόνια αργότερα, αυτούς που τον ρωτούσαν για το νόημα του έργου, να διαβάσουν την 'Τρικυμία' του Σαίξπηρ, χωρίς όμως να υποθέτει σε καμία περίπτωση πως η σονάτα έχει 'προγραμματική' αναφορά σ' αυτήν. Τα ίδια έλεγε εξάλλου και για την Απασσιονάτα.

Στο έργο υπάρχει άφθονο πάθος, ορμή, πείσμα, πόνος, ευγένεια και μεγαλείο ψυχής, και απαιτεί από την ερμηνεία του να το προσεγγίσει όχι μόνο με ευαισθησία, αλλά και με επίγνωση του πόνου, με τη βουβή αξιοπρέπεια των κατεστραμμένων που κατόρθωσαν παρ' όλα αυτά να περισώσουν την ευγένεια της ψυχής τους.

Ο Κώστας έχει απόλυτο δίκιο πως χρειάζεται ένας μαιτρ για να αποδώσει σωστά το έργο. Να διαθέτει την ωριμότητα, την τεχνική, την ευαισθησία και τον αυτοέλεγχο για να παραμείνει διάφανος. Να μη σκιάσει, ούτε να παραλλάξει την μεγαλειώδη δομή του έργου, ν' αποδώσει με σαφήνεια την ανησυχία και την απίστευτη εσωτερική ένταση του πρώτου μέρους - όποτε το ακούω νομίζω πως θα διαλυθώ σε χίλια κομμάτια - ιδιαίτερα όταν η μουσική συμπυκνώνεται σε φράσεις φορτισμένες με Προμηθεϊκό θάρρος και καρτερικότητα, που στα χέρια των πολλών κινδυνεύουν ν' ακουστούν απλά χαριτωμένες! :angry: (Αυτό άλλωστε είναι και το βασικό σημείο κριτικής μου για την ερμηνεία της Γκριμώ).

Να κρατήσει την λεπτή ισορροπία του δεύτερου μέρους, όπου θαρρείς πως η μουσική πασχίζει να ορθοποδήσει μέσα σε συντρίμμια και αντιλαμβάνεσαι την απαράμιλλη ευγένεια των μπετοβενικών αργών μερών, που αυτή τη φορά όμως αναδύεται από τα έγκατα της ψυχής.

Να αναδείξει το διπολισμό του τρίτου μέρους, ανάμεσα στην μελαγχολία και την ελπίδα, τη χάρη και το πάθος, την αναπόληση αλλά και τη φυγή προς τα μπρος που υπάρχει στο κελλαριστό allegretto.

Η ερμηνεία του Μπακχαουζ, ηχογραφημένη από τη Ντέκα το 1963 παραμένει για μένα αξεπέραστη, με την ερμηνεία του Ρίχτερ όμως να αποτελεί το αντάξιο alter ego της. Ο Μπακχαουζ είναι πιο γρήγορος, πιο διάφανος, ελαφροχέρης αλλά και αποφασιστικός, δίνει την αίσθηση πως επιτελεί ιερή αποστολή, δεν παρεκκλίνει ποτέ από το σκοπό του.

Ο Ρίχτερ είναι πιο δραματικός, πιο αμφιταλαντευόμενος, με τη γνωστή κορυφαία εκφραστικότητα του. Στη στοχαστικότητα της αποστολής του Μπακχαουζ, παραθέτει τη δική του στοχαστικότητα του οδοιπόρου, η διαδρομή του είναι πιο ελικοειδής, τα βήματα του πιο ασταθή ορισμένες φορές από αυτά του γέρου δασκάλου.

Η σονάτα αρ. 17 του Μπετόβεν είναι κατά τη γνώμη μου από τα σημαντικότερα μουσικά έργα που γράφτηκαν ποτέ. Είναι όμως και από τα απαιτητικότερα από τον ερμηνευτή τους. Την έχω και την έχω ακούσει από πολλούς, μερικοί από τους οποίους υπήρξαν και κορυφαία ονόματα. Αρκετοί απ' αυτούς με απογοήτευσαν ή με άφησαν 'κρύο'. Προσοχή στην επιλογή σας.
 

Δημοκηδής

Μέλος Σωματείου
23 June 2006
9,926
Εδώ και κάμποσο καιρό είμαι βυθισμένος στον κόσμο της 17ης, όπως την ερμήνευσε ο Μπάκχαουζ …. Δεν μπορώ –κατ’ ουσία- να γράψω οιοδήποτε σχόλιο, καθώς το τελευταίο θα φαίνεται τόσο μέτριο, τόσο ελάχιστο μπροστά στο μεγαλείο αυτής καθ’ εαυτής της μουσικής…. Αυτό το γαμίδι το πρώτο μέρος είναι ότι πρέπει για να σε κάνει κομματάκια, τόσο πολλά, τόσο μικρά, ώστε ουδέποτε ο εσωτερικός σου κόσμος να ξαναβρεί την συνεκτικότητα του, ανεξάρτητα από την επιδεξιότητα του μελλοντικού επίδοξου έσω ή εξω-τερικού παζλ–αδόρου ….. Τόσα πολλά ‛’θέλω’’ συμπυκνωμένα σε κουρκούτι οργής για την αδυναμία των άλλων αλλά κυρίως τη δική μας … Τόση πολλή ‛απαίτηση’ …. Αυτή η παραδοχή ήττας στο δεύτερο μέρος, όταν τα ‛θέλω’ μένουν αναπάντητα, αυτό το μούδιασμα, η συνειδητοποίηση του λιλιπούτειου ‛εγώ’ μπρος στο αβυσσαλέο ‛έξω’….. και εν τέλει αυτή η επανακάμπτουσα τρυφερότητα στο τρίτο, όταν αποφασίζουμε να μην σταματήσουμε τις διεκδικήσεις … παρότι γνωρίζουμε πλέον ότι κτυπάμε πόρτες ακατοίκητων σπιτιών ….

Η μουσική αποτελεί το ύστατο καταφύγιο στην βαρβαρότητα των καιρών… αυτή ειδικά η μουσική αποτελεί και καθρέπτη για να υποψιασθούμε, επιτέλους, ότι μέρος της βαρβαρότητας πηγάζει και από εκεί που δεν το περιμέναμε ….
 
Last edited:
17 June 2006
14,350
Η μουσική αποτελεί το ύστατο καταφύγιο στην βαρβαρότητα των καιρών… αυτή ειδικά η μουσική αποτελεί και καθρέπτη για να υποψιασθούμε, επιτέλους, ότι μέρος της βαρβαρότητας πηγάζει και από εκεί που δεν το περιμέναμε ….

:SFGSFGSF::worshippy: :ernaehrung004:
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,333
B000060PAB.01.LZZZZZZZ.jpg


Jean-Michel Pilc Trio: Welcome Home (Dreyfus CD 2001)


τι κρίμα να μη θέλεις να εμβαθύνεις ανάλογα και σε κιθαριστικά τρίος.....
Πάντως αυτός με τραβάει ιδιαίτερα...
Συμπαθώ και την dreyfus
 

Γιώργος Κουν.

Supreme Member
19 June 2006
8,022
Αιγάλεω
Απάντηση: Re: H Θύελλα και η Γαλήνη.

τι κρίμα να μη θέλεις να εμβαθύνεις ανάλογα και σε κιθαριστικά τρίος.....

Δε βλέπεις που μπήκαμε εδω μέσα, όντες του κιθαριστικού και μας έχουν βάλει οι μπαγάσηδες να εμβαθύνουμε στα του πιανιστικού; :grinning-smiley-043
Έχω καταλήξει, τον τελευταίο καιρό, να ακούω κιθάρα και να λέω: Έτσι ακούγεται; Α, ωραίο όργανο! :grandpa:
:flipout:
 

Emilot

AVClub Fanatic
18 June 2006
32,852
Εξάρχεια
Re: Απάντηση: Re: H Θύελλα και η Γαλήνη.

Δε βλέπεις που μπήκαμε εδω μέσα, όντες του κιθαριστικού και μας έχουν βάλει οι μπαγάσηδες να εμβαθύνουμε στα του πιανιστικού; :grinning-smiley-043
Έχω καταλήξει, τον τελευταίο καιρό, να ακούω κιθάρα και να λέω: Έτσι ακούγεται; Α, ωραίο όργανο! :grandpa:
:flipout:

Αν και κιθαρίστας(ερασιτέχνης βέβαια), δεν μπορώ να αντέξω την ρίγη όταν ακούω πιάνο να τραγουδάει άριες.

Το τρίτο μέρος το έχω λιώσει από το πρωί.