Has My Fire Really Gone Out?

[Γιώργος Κουν.]

Ο Paul Weller είναι αναμφισβήτητα ένας πολύ προικισμένος καλλιτέχνης, καθώς πέρα απο πολύ καλός συνθέτης-τραγουδιστής- κιθαρίστας, παίζει πλήκτρα - μπάσο και τύμπανα και έχει γνώσεις τεχνικής studio και παραγωγής.
Είναι και μιά ιδιάζουσα πραγματικά περίπτωση στη βρετανική ροκ σκηνή, καθώς ξεκίνησε και έγινε γνωστός την εποχή του punk, (παρόλο που οι Jam, το τότε όχημα του, μάλλον με την ευρύτερη έννοια new wave μπορούν να «κατηγοριοποιηθούν») αλλά οι μουσικές του καταβολές ξεκινούσαν απο τους Who και τους Kinks και έφταναν στη soul, το rhythm & blues μέχρι τις παρυφές της jazz!
Και ενώ οι Jam απολάμβαναν την εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία που πολλά group θα ζήλευαν (το “Setting Sons” παραμένει ένα απο τα αγαπημένα μου άλμπουμ), αποφάσισε να τους διαλύσει εν πλήρει δόξη, παρά να αναγκαστεί να το πράξει όταν θα είχαν φθαρεί, όπως απορημένος είχα διαβάσει σε μια συνέντευξή του τότε.
Η απορία μου, έγινε έκπληξη με το επόμενο βήμα του, τους Style Council και το “Cafe Bleu”. Ενας δίσκος έτη φωτός μακρυά απο ότι ξέραμε. Ένα laid back κράμα jazzy-white soul- r&b – pop (μέχρι και rap!) κομψοτεχνημάτων, πασπαλισμένων με αντίστοιχα φωνητικά, βγάζαν στην επιφάνεια τις καταβολές που λέγαμε.
Στην τσαντίλα μου, τον προσπέρασα, παρόλη την αισθητική ανάλυση που προσπάθησαν να μου κάνουν φίλοι των οπoίων το μουσικό γούστο εκτιμούσα (γειά σου Greg). Σήμερα βέβαια τον θεωρώ πολύ σημαντική στιγμή της μουσικής των 80’s και τον προτείνω ανεπιφύλακτα.
Συνεχίζοντας στο ίδιο στυλίστικο μοτίβο (το οποίο παρακολουθούσα φιλολογικά και μακρόθεν μέχρι που βαρέθηκα), o Paul Weller έφθασε δυστυχώς στο σημείο που ποτέ ίσως δεν φαναταζόταν, να του αρνηθεί δηλαδή η εταιρία του την κυκλοφορία του 5ου τους δίσκου. Η διάλυσή τους ήταν γεγονός.
Μετά απο δυό περίπου χρόνια και κάτι απραξίας, επέστρεψε στο προσκήνιο με μια σόλο δουλειά που είχε τίτλο το όνομά του, με κάποια σχετική επιτυχία σε ένα δίσκο ποικιλόμορφων μουσικών στύλ.
Όντας ήδη 35 ετών, παντρεμένος και γονιός, διαβάζω πως περνούσε ένα στάδιο προσωπικής εσωστρέφειας και αναζήτησης, αναρωτώμενος αν η έμπνευση μαζί και η φλόγα της δημιουργίας τον είχαν εγκαταλείψει. Η αλήθεια είναι πως είχε αρχίσει να απολαμβάνει ξανά το παίξιμο της κιθάρας (ηλεκτρικής και ακουστικής) και με μια κάπως διαφορετική προσέγγιση. Και έφτιαξε μερικά demos με κάποιες ιδέες. Το επόμενο στάδιο ήταν να φωνάξει τους Steve White (τύμπανα) και Marco Nelson (bass) και να τους γνωστοποιήσει όλα αυτά. Και πως τον ενδιέφερε το τρίο αυτό να πορευτεί σαν μπάντα, όχημα και εκφραστής των νέων του αναζητήσεων και να φτιαξουν κάτι που θα γουστάρουν στα αλήθεια. Και έτσι οι τρεις τους με την καθοδήγηση του παραγωγού Brendan Lynch ξεκίνησαν τα sessions για το “Wild Wood” (1993)

 

[Γιώργος Κουν.]

Paul Weller – Wild Wood 2xCD (Remastered Deluxe Edition), 2008

Η έκπληξη των συνεργατών του (αλλά και ημών) ήταν πως ο Paul είχε και και άλλες μουσικές προτιμήσεις πέραν των γνωστών έως τώρα. Από πολύ νωρίς κατάλαβαν πως τα τραγούδια που είχε γράψει πατούσαν γερά, εκτός των άλλων, για πρώτη φορά και στην folk, την ψυχεδέλεια, το Progressive rock των 60’s – 70’s. Πως όμως θα έβαζε ο Weller και τους άλλους στο κλίμα που ήθελε να δημιουργήσει?
Κατ αρχήν επέλεξε ένα studio με ξενώνα (The Manor) στη βρετανική ύπαιθρο. Έτσι το γκρούπ θα ήταν σε «κοινοβιακή» κατάσταση κατά την διάρκεια των sessions απερίσπαστοι απο τα μικρά «καθημερινά» πράγματα. Θα δούλευαν τη συνοχή τους και θα πραγματοποιούσαν την επιθυμία του Paul για παίξιμο-εγγραφή live, με ελάχιστα takes. Απο την άλλη, ο στόχος του ήταν η απουσία πολλών εφέ (κυρίως reverb), που θα προσέδιδε μεγαλύτερη αμεσότητα στο αποτέλεσμα, πράγμα επίσης απόλυτως επιθυμητό.
Μετά ήταν και το «φροντιστήριο».Κατα μαρτυρία του Nelson, ο Weller τους έπαιζε δίσκους για να τους βάλει στο κλίμα. Traffic, Small Faces, Van Morrison, Crosby Stills Nash & Young, Nick Drake μεταξύ άλλων. Οχι μόνο μπήκαν στο νόημα γρήγορα αλλά και όλη η φάση απογειώθηκε. Οι ίδιοι περιγράφουν πως, καθώς δεν είχαν λόγο να κοιτάζουν το ρολόι όπως θα γινόταν σε ένα συμβατικό studio, στις πρόβες συχνά βρίσκονταν να παίζουν πράγματα εκτός προγράμματος μόνο και μόνο γιατί ρίχτηκε μια ιδέα και όλοι ακολούθησαν. Το γεγονός είναι οτι η συγκεκριμένη επιλογή του Weller «λειτούργησε». Και ο ίδιος, θυμούνται, έδειχνε άλλος άνθρωπος, αντλούσε έμπνευση απο το μέρος και όλοι διαπίστωναν την τρομερή του όρεξη για να παίξει μουσική.
“ Everything seemed exciting, fresh and new. It was almost like starting over. I wasn’t making Wild Wood for anyone else. I was making it for myself. And it was a very positive and creative time. I have very fond memories of it. There was a party vibe, drunken nights and stoned nights” θα πεί ο ίδιος ο Paul Weller.

Τα συστατικά λοιπόν ήταν σωστά και οι προδιαγραφές το ίδιο. Τι άλλο κάνει έναν δίσκο καλό; Τα καλά κομμάτια.
Πολύ καλό; Τα πολλά καλά κομμάτια.
Εξαιρετικό; Το να μην πετάς τίποτα.
Θα πω απερίφραστα λοιπόν πως ο συγκεκριμένος είναι ένας απο τους πολύ αγαπημένους μου δίσκους, τον θεωρώ δε όχι μόνο απο τους κορυφαίους των ‘90’ς (που είναι), αλλά εφάμιλλο με τους μεγάλους δίσκους ever.
Είχα ακούσει το “Sunflower” και το “Wild Wood” πριν τον αγοράσω. Όταν τον έβαλα για πρώτη φορά πίστευα πως κι άλλα δύο τέτοια να είχε, θα ήμουν ευχαριστημένος. Όταν τελείωσε η πρώτη ακρόαση, μαζί με την τεράστια έξαψη, ένοιωσα μαζί και ευγνωμοσύνη για τον Paul Weller. Μια τεράστια υπόκλιση στο ταλέντο του αλλά και μιά αναγνώριση της εντιμότητάς του να χωρέσει όλα αυτά τα διαμάντια σε ένα δίσκο, αντί να τα «απλώσει» σε δύο-τρείς. (χωρίς υπερβολή, πείτε πόσους δίσκους θεωρούμε «καλούς» επειδή έχουν τρία-τέσσερα καλά κομμάτια).
Ο δίσκος έχει ένα γκρούπ δεμένο και σε τρομερή φόρμα να δίνει τη βάση. Ξετυλίγει ένα σωρό ευρήματα, στολίδια και κεντίδια στο μουσικό καμβά. Απο φυσαρμόνικες και Hammond μέχρι σαξόφωνα, φευγαλέα δεύτερα φωνητικά, φλάουτα, πιάνα, whistling, καμπανάκια. Έχει και τον Weller να παίζει τις λογής λογής απίστευτες κιθάρες, να κάνει τα καλύτερα φωνητικά του, σε κάποια απο τα καλύτερα τραγούδια που έγραψε ποτέ. Peak!
Μια σχετικά σύντομη ματιά:

 

[Γιώργος Κουν.]

“Sunflower”
Ο αντιγραφή του ήχου του αρχικού riff, έγινε η αφορμή να «χτιστούν» καριέρες στη brit-pop μουσική σκηνή
....
Along winding streets we walked hand in hand
And how I long for that sharp wind
To take my breath away again
I'd run my fingers through your hair
Hair like a wheatfield I'd run through
And I miss you so - I miss you so
No you're gone I feel so alone
And I miss you so


“Can you heal us (Holy Man)”
Πιάνο η βάση, με φαζαρισμένη κιθάρα στα ρεφρέν…….
...
Can you bring the hand of God?
Can you stop the killing?
Get us back to hope and love - Never more be needed –
..


“Wild Wood”
Υμνος. Ακουστική κιθάρα στα καλύτερά της .
....
Climbing forever trying
Find your way out - of the wild wild wood
Now theres no justice
Theres only yourself - that you can trust in
And I said - high tide mid afternoon
People fly by in the traffics boom
Knowing - just where youre blowing
Getting to where you should be going.
....

“Instrumental one”Σύντομο φάνκυ μουσικό σχεδίασμα.Μουσική γέφυρα για το

“Pictures on the wall”
Υμνος. Ακουστική κιθάρα στα καλύτερά της. Το ξαναείπα ε; Τι να κάνω; Ο τρόπος που «τσιμπάει» τις χορδές στο riff με κόβει. Και το γλυκό σολάκι της ηλεκτρικής πάντως μια χαρά..
Ο ρυθμός κοφτός, δόνηση κυριολεκτική. Εσω και έξω. Και η νοσταλγική υποψία φυσαρμόνικας.. Θέλω να παιξω και γω! (που θάλεγε και ο chief). Ποτέ δεν μπορώ να το ακούσω μόνο μια φορά.
...
And all the pictures on the wall
Serve only to remind you of it all
The wasted days we could have lived
Now we're left with nothing left to give
There was a time I really loved you
But when that was I just can't say
...


“Has my fire really gone out?”Η εισαγωγή με τη φυσαρμόνικα και το mid tempo δεν σε προδιαθέτει οτι κάποια στιγμή θα σε πάει και μια βόλτα στο ... Leeds. Τιμή στους δασκάλους!
…
A lot of words but no one talking
I don't want no part of that
Something real is what I'm seeking
One clear voice in the wilderness

And put an end to all your doubts -
Has my fire really really gone out?


“Country”One man , one guitar.
…
I know a place not far from here
Where life’s sweet perfume fills the air
And if you want I'll take you there
If you want I'll take you there
…
To τραγουδάει με μια θλίψη, που φανερώνει πως δεν πιστεύει οτι θα πραγματοποιηθεί ποτέ.. RIP Nick..


“Instrumental two”
Σύντομο ψυχεδελικό σχεδίασμα, μουσική γέφυρα για το


“5th Season”
Kαίει κηροζίνη, εθιστικό beat. Στοιχηματίζω οτι όταν το «έπιαναν» στις πρόβες, δύσκολα σταματούσαν.
....
A storm is raging inside my head
The wind is howling such thoughts of death
Why am I so lost and confused?
Can't find the reason for feeling blue
There's so much I can't explain
Hope this season changes soon
..


“The Weaver”
Ροκιά ολκής.
..
Can you put a smile back on - all these different faces
Of all these people from - such different places
And if you can succeed - what then will you achieve
With a different tune to play - you've been saving for a rainy day
Will you heal the scar that's on - the years been wasted
The tears spent on the past - just filling spaces
I'm the weaver of your dreams - I get rid of your bogeyman
..


“Foot of the Mountain”Ατμόσφαιρα απο “John Barleycorn”. Ακουστική και φωνή
..
Like a dream on the ocean
Always drifting away
And I can't catch up
She just skips away - on the tide
Sometimes a great notion
Can lead you astray
So weak to devotion
So strong to desire
Baby, baby, baby won't you let me ride
Take me off on your sail boat ride
Come on now angels, are on your side
But she slips away - oh, and never stays
..


“Shadow of the Sun”
Όσο και άν άλλάζουμε, όλο και κάτι μένει..
..
Remember when we wanted to fly forever
On a magic carpet ride
Well forever seems a long time
Cutting us down in size
No matter how hard we try -

And I could see all I had done
Just chasing dreams across the fields
In the shadow of the sun
…

“Holy man”(reprise)
Σύντομη μουσική γέφυρα βασισμένη στο θέμα του ομότιτλου κομματιού


“Moon on your Pyjamas”Mιά χαμηλόφωνη γλυκερή μπαλάντα, που παραπέμπει σε Style Council. Νανούρισμα αφιερωμένο στο μικρό του γιό του. Οπότε, αντίρρησις καμμία..

You've got the moon on your pyjamas
And the stars in your eyes
Sweet child you're a dream in disguise
Angels on silver strings hang from above
Let love and laughter shine wherever you go
..

 

[Γιώργος Κουν.]

Γιατί η Deluxe Edition?

Γιατί ο δίσκος συμπληρώνεται με 7(!) bonus tracks
Tα “Hung up” , “Another New Day”, “ The loved” , “Ends of the earth” της ίδιας περιόδου, “Wild Wood” στο remix των Portishead, “Magic Bus” που κατ ουσίαν είναι το εξαιρετικό “Bull Rush” απο τον προηγούμενο δίσκο παιγμένο live, με το τελείωμα λίγων δευτερολέπτων απο το ομώνυμο κομμάτι των Who και τέλος το “This is no time” επίσης live. Με την εξαίρεση ίσως του ‛Ends of the earth” που είναι απλά συμπαθητικό, τα υπόλοιπα είναι πραγματικό bonus γιατί είναι κομματάρες.
Αυτός ήταν ο πρώτος δίσκος. Γιατι υπάρχει και ο δεύτερος!
Με αρκετά ενδιαφέρουσες demo versions πολλών τραγουδιών, για να πάρουμε μια ιδέα της σύλληψης και αποτύπωσης της αρχικής ιδέας . Και επιπρόσθετα, εκτός απο μερικές εγγραφές αποκλειστικά για το BBC, έχουμε και demo διασκευές!
‛I’m only dreaming” των Small Faces, το “Ohio” των CSN&Y, το παραδοσιακό gospel
“ Oh happy day” και το “Black Sheep Boy” του Tim Hardin.

Επίσης στη συσκευασία περιλαμβάνεται 30σέλιδο βιβλιαράκι, με πολλές πληροφορίες για τα sessions (απο όπου άντλησα πολλές απο τις πληροφορίες που παρέθεσα), συνεντεύξεις, φωτογραφίες και φυσικά τους στίχους.
Ολα αυτά με 22,50 ευρώ.

Απο τεχνικής πλευράς τώρα, σαν πρώτη εντύπωση, το remastering έχει αναδείξει το «άπλωμα» της στερεοφωνικής εικόνας με επακόλουθο τον πιο σαφή καθορισμό των οργάνων. Επίσης αναδεικνύονται λεπτομέρειες και μουσικές ή φωνητικές φράσεις και ψηφίδες (πλήκτρα, διπλοεγγραφές, ψίθυροι, κρουστά) σχεδόν «θαμμένες» στον αρχικό δίσκο. Η άρθρωση στα φωνητικά είναι εμφανώς βελτιωμένη και στις ακουστικές κιθάρες ακούγεται με σαφήνεια το κτύπημα της πένας στις χορδές καθώς και ο αρμονικός πλούτος του οργάνου. Τα τύμπανα, μου ακούγονται πιο φυσικά επίσης. Στις συνθήκες της συγκεκριμένης ακρόασης δεν έχω άποψη για το μπάσο.
Βέβαια εκτός των παραπάνω, υπάρχει και μιά διαφορά στη ακουστική στάθμη (προς τα πάνω) και αυτό δεν ξέρω τι αποτελέσματα μπορεί να έχει σε κορυφώσεις κλπ. Αν κάποιος φίλος μπορέσει να κάνει κάποες μετρήσεις, καλό θα ήταν να μας τις δημοσιοποιήσει να έχουμε μια ένδειξη.


Κλείνω με μια φράση του Λύμπε: (με την άδειά του, υποθέτω)
«Ζηλεύω όποιον ακούσει αυτόν τον δίσκο πρώτη φορά»

I know a place not far from here
Where fresh cut grass will fill your hair
And if you want we'll lay a while there
And if you want we'll lay a while there...
“Country”

 

[Tasos_Th]

. Ευχαριστούμε Γιώργο !

 

[Σπύρος Σούρλας]

Ωραίος Γιώργη...
Είχα πάντα μεγάλη συμπάθεια στον Paul.
Πέραν τών Jam πού απετέλεσαν μιά σημαντική μου αγάπη στά νιάτα μου ,εν συνεχεία μέ εξέπληξε πολύ θετικά η δημιουργία τών Style Council,με όλο αυτό το κράμα μουσικών ,πού περιέγραψες.Και πάντα εκτιμώ καλλιτέχνες πού κάνουν τέτοιες ´μουσικές στροφές´υπό την προϋπόθεση οτι έχουν κάτι να πούν..
Cafe Bleu και Cost of loving ήταν από τά αγαπημένα μου άλμπουμ.
Toν ξαναβρήκα το 92 με το Paul Weller και εν συνεχεία μέ το Wild Wood τού 93,αλλά και το Heavy Soul τού 97..
Μετά σταμάτησα αλλά συχνά ανέτρεχα στούς δίσκους του..
Ευκαιρία να ψάξω ξανά στην δισκοθήκη μου γιατί υπάρχει και μάλιστα μπόλικος ακόμα...................

 

[Stergito]

Ευκαιρία να κοιτάξω και λίγο πέρα από τους Jam.

Thanks Γιώργο!

 

[petros_m]

Moυ αρεσει κι εμενα παρα πολυ ο Weller. Στο μυαλο μου τον εχω κατι σαν τον Βρετανό Tom Petty. Δεν ξερω γιατι κανω αυτον τον συνειρμο.

Τσεκαρετε οποσδηποτε και το Heavy Soul του '97, οπως και το Stanley Road του '99 (περιεχει το You do something to me). Καλες ηταν και οι διασκευες του στο Studio 150, του '04.

 

[MOUKIOUROUFIS KOSTAS]

Γιώργο τα είπες ακριβώς όπως είναι.
Ο Weller είναι μεγάλη αγάπη, από εκείνες που σε κάθε εποχή ή φάση της ζωής σου έχουν να σε διδάξουν.

Νομίζω πως κανένα από τα προσωπικά του άλμπουμ δεν υστερεί. Όλα είναι σε πολύ καλό επίπεδο και άνω.
Προσωπικά ακούω πολύ και τα δυο των Style Council, έχουν τη σωστή Βρετανικίλα παρά το κυριλέ.

Thanks!

 

[Δημοκηδής]

Παιδιά , +1000 για όλα όσα γράψατε ...

Και γω τον 'πάω' πολύ και έχω αρκετό πράγμα ....

Το wild wood είναι από τα πολύ αγαπημένα μου ....