- 14 June 2010
- 4,435
Χαιρετώ απαξάπαντες/άπασσες,
Γράφοντας για πρώτη φορά σε αυτό το section του Forum θα ήθελα να μοιραστώ τον ενθουσιασμό μου για ένα παραγνωρισμένο "ταινιάκι" που ποτέ δεν έλαβε της προσοχής και της αναγνώρισης που του άξιζε.
Πρόκειται για την ταινία Henry Fool του πάπα του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου για τα 90s Hal Hartley. Ο Hartley έχει θεωρηθεί και ως ο Jean Luc Godard του αμερικανικού κινηματογράφου, αν και οι ταινίες του έχουν αρχή-μέση-τέλος, και μάλιστα με αυτή τη σειρά, εν αντιθέσει προς την περίφημη φράση του Γάλλου σκηνοθέτη όταν αναφερόταν στις ταινίες του.
Η ταινία, παραγωγής 1997, προβλήθηκε στην Ελλάδα το 1998 με τον τίτλο αμετάφραστο, αν και σε ελεύθερη μετάφραση θα μπορούσαμε να το αποδώσουμε ως "ο τρελό-Henry", άμεση αναφορά στον Τρελό-Πιερό του Godard. Η ταινία, αν θυμάμαι καλά, παίχτηκε για 1-2 εβδομάδες (το είχα δει στο Έλλη), πήγε "άπατη" και έκτοτε πέρασε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Αρχές της περασμένης δεκαετίας την είχα βρει σε τοπικό Video Club σε VHS αλλά πλέον δεν τη βρίσκω σε ελληνικό DVD. Έτσι την παρήγγειλα από το αμερικανοκό amazon.
Ενδεχομένως να αναρωτηθήτε προς τι ο ενθουσιασμός μου για αυτή την ταινία. Γιατί είναι μία από τις πιο πρωτότυπες ιστορίες που έχω παρακολουθήσει ποτέ στην κινηματογραφική οθόνη. Το story της είναι "αλλού για αλλού" χωρίς να υπεισέρχεται ούτε μία φορά στα χωράφια της επιτήδευσης. Πρωταγωνιστής είναι ένας νεαρός, αντικοινωνικός, απροσάρμοστος οδοκαθαριστής, o Simon, που μένει με την αλκοολική μητέρα του και τη μισότρελη αδερφή του διάγοντας βίο μονότονο και στενάχωρο. Μέχρις ότου καταφτάνει στο σπίτι τους ο Henry, ένας μποέμ διανοούμενος με θεοσκότεινο παρελθόν, για να ενοικιάσει το υπόγειό τους. Η επίδραση του τρελό-Henry στην οικογένεια και ειδικά στον Simon είναι καταλυτική. Θα φέρει στο προσκήνιο το ποιητικό του ταλέντο που θα τον οδηγήσει μέχρι το νομπέλ λογοτεχνίας!!! Μέχρις όμως να φτάσουμε εκεί, το τι έχει προηγηθεί, αλλά και το τι έπεται, δεν περιγράφεται εύκολα. Αυθεντικές σουρεαλιστικές και τρελές καταστάσεις οι οποίες εκτυλίσσονται με τη μεγαλύτερη φυσικότητα!!!
Σαν είδος, θα χαρακτήριζα την ταινία ως γλυκόπικρη κομεντί με ίσες δόσεις τραγωδίας και κωμωδίας (έτσι άλλωστε δεν είναι και η ζωή
. Το μεγάλο της ατού είναι το πρωτότυπο σενάρίο της (βραβεύτηκε στις Κάννες το 1998) όπου επί 137 συναπτά λεπτά δεν μπορείς να εντοπίσεις ούτε ένα κλισέ. Στο ίδιο όμως επίπεδο κινείται και η αφαιρετική σκηνοθεσία, η οποία καταφέρνει να αποτυπώνει σπαρταριστές καταστάσεις με αφοπλιστική αποστασιοποίηση, ενώ εξαίρετες είναι και οι ερμηνείες ΟΛΩΝ των ηθοποιών.
Ο Hartley δεν έχει υπογράψει μόνο τη σκηνοθεσία, αλλά βρίσκεται και πίσω από το σενάριο, την παραγωγή και τη μουσική (κάτι ανάλογο συναντάμε σε σκηνοθέτες όπως ο Chaplin και ο Carpenter). Ο Hartley έγινε γνωστός στους σινεφίλ κύκλους της Ελλάδας τη δεκαετία του 90 όταν προβλήθηκαν και άλλες αξιόλογες ταινίες του όπως τα Trust (1990, το προτείνω ανεπιφύλακτα), Simple men (1992), Amateur (1994) και Flirt (1995). Την δεκαετία που μόλις τελείωσε σταμάτησαν να έρχονται οι ταινίες του στη χώρα μας (με μία μόνο εξαίρεση πριν 4-5 χρόνια που το όνομά της μου διαφεύγει δυστυχώς) με αποτέλεσμα να ξεχαστεί.
Ψάξτε, βρείτε, αγοράστε, κατεβάστε την ταινία!!! Γιατί θα σας κάνει να γελάσετε και να κλάψετε. Για το λυτρωτικό, απογειωτικό και συγκινητικό φινάλε. Γιατί τέτοια σενάρια σπάνια γράφονται πλέον. Και γιατί διαθέτει μία σκηνή ανθολογίας (με μία πρόταση γάμου πιο συγκεκριμένα) που θα σας γονατίσει!!!
Αριστούργημα; Ίσως και να υπερβάλλω. Είναι εντελώς ιδιοσυγκρασιακή και, επομένως, ανοιχτή στις πιο απρόβλεπτες αντιδράσεις και κριτικές. Είναι πάντως μία από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες ever.
Τα στοιχεία της ταινίας:
http://www.imdb.com/title/tt0122529/
Το trailer:
http://www.youtube.com/watch?v=twoF56_e9mU
Γράφοντας για πρώτη φορά σε αυτό το section του Forum θα ήθελα να μοιραστώ τον ενθουσιασμό μου για ένα παραγνωρισμένο "ταινιάκι" που ποτέ δεν έλαβε της προσοχής και της αναγνώρισης που του άξιζε.
Πρόκειται για την ταινία Henry Fool του πάπα του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου για τα 90s Hal Hartley. Ο Hartley έχει θεωρηθεί και ως ο Jean Luc Godard του αμερικανικού κινηματογράφου, αν και οι ταινίες του έχουν αρχή-μέση-τέλος, και μάλιστα με αυτή τη σειρά, εν αντιθέσει προς την περίφημη φράση του Γάλλου σκηνοθέτη όταν αναφερόταν στις ταινίες του.
Η ταινία, παραγωγής 1997, προβλήθηκε στην Ελλάδα το 1998 με τον τίτλο αμετάφραστο, αν και σε ελεύθερη μετάφραση θα μπορούσαμε να το αποδώσουμε ως "ο τρελό-Henry", άμεση αναφορά στον Τρελό-Πιερό του Godard. Η ταινία, αν θυμάμαι καλά, παίχτηκε για 1-2 εβδομάδες (το είχα δει στο Έλλη), πήγε "άπατη" και έκτοτε πέρασε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Αρχές της περασμένης δεκαετίας την είχα βρει σε τοπικό Video Club σε VHS αλλά πλέον δεν τη βρίσκω σε ελληνικό DVD. Έτσι την παρήγγειλα από το αμερικανοκό amazon.
Ενδεχομένως να αναρωτηθήτε προς τι ο ενθουσιασμός μου για αυτή την ταινία. Γιατί είναι μία από τις πιο πρωτότυπες ιστορίες που έχω παρακολουθήσει ποτέ στην κινηματογραφική οθόνη. Το story της είναι "αλλού για αλλού" χωρίς να υπεισέρχεται ούτε μία φορά στα χωράφια της επιτήδευσης. Πρωταγωνιστής είναι ένας νεαρός, αντικοινωνικός, απροσάρμοστος οδοκαθαριστής, o Simon, που μένει με την αλκοολική μητέρα του και τη μισότρελη αδερφή του διάγοντας βίο μονότονο και στενάχωρο. Μέχρις ότου καταφτάνει στο σπίτι τους ο Henry, ένας μποέμ διανοούμενος με θεοσκότεινο παρελθόν, για να ενοικιάσει το υπόγειό τους. Η επίδραση του τρελό-Henry στην οικογένεια και ειδικά στον Simon είναι καταλυτική. Θα φέρει στο προσκήνιο το ποιητικό του ταλέντο που θα τον οδηγήσει μέχρι το νομπέλ λογοτεχνίας!!! Μέχρις όμως να φτάσουμε εκεί, το τι έχει προηγηθεί, αλλά και το τι έπεται, δεν περιγράφεται εύκολα. Αυθεντικές σουρεαλιστικές και τρελές καταστάσεις οι οποίες εκτυλίσσονται με τη μεγαλύτερη φυσικότητα!!!
Σαν είδος, θα χαρακτήριζα την ταινία ως γλυκόπικρη κομεντί με ίσες δόσεις τραγωδίας και κωμωδίας (έτσι άλλωστε δεν είναι και η ζωή
. Το μεγάλο της ατού είναι το πρωτότυπο σενάρίο της (βραβεύτηκε στις Κάννες το 1998) όπου επί 137 συναπτά λεπτά δεν μπορείς να εντοπίσεις ούτε ένα κλισέ. Στο ίδιο όμως επίπεδο κινείται και η αφαιρετική σκηνοθεσία, η οποία καταφέρνει να αποτυπώνει σπαρταριστές καταστάσεις με αφοπλιστική αποστασιοποίηση, ενώ εξαίρετες είναι και οι ερμηνείες ΟΛΩΝ των ηθοποιών. Ο Hartley δεν έχει υπογράψει μόνο τη σκηνοθεσία, αλλά βρίσκεται και πίσω από το σενάριο, την παραγωγή και τη μουσική (κάτι ανάλογο συναντάμε σε σκηνοθέτες όπως ο Chaplin και ο Carpenter). Ο Hartley έγινε γνωστός στους σινεφίλ κύκλους της Ελλάδας τη δεκαετία του 90 όταν προβλήθηκαν και άλλες αξιόλογες ταινίες του όπως τα Trust (1990, το προτείνω ανεπιφύλακτα), Simple men (1992), Amateur (1994) και Flirt (1995). Την δεκαετία που μόλις τελείωσε σταμάτησαν να έρχονται οι ταινίες του στη χώρα μας (με μία μόνο εξαίρεση πριν 4-5 χρόνια που το όνομά της μου διαφεύγει δυστυχώς) με αποτέλεσμα να ξεχαστεί.
Ψάξτε, βρείτε, αγοράστε, κατεβάστε την ταινία!!! Γιατί θα σας κάνει να γελάσετε και να κλάψετε. Για το λυτρωτικό, απογειωτικό και συγκινητικό φινάλε. Γιατί τέτοια σενάρια σπάνια γράφονται πλέον. Και γιατί διαθέτει μία σκηνή ανθολογίας (με μία πρόταση γάμου πιο συγκεκριμένα) που θα σας γονατίσει!!!
Αριστούργημα; Ίσως και να υπερβάλλω. Είναι εντελώς ιδιοσυγκρασιακή και, επομένως, ανοιχτή στις πιο απρόβλεπτες αντιδράσεις και κριτικές. Είναι πάντως μία από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες ever.
Τα στοιχεία της ταινίας:
http://www.imdb.com/title/tt0122529/
Το trailer:
http://www.youtube.com/watch?v=twoF56_e9mU
