Διαβάστε μερικά ενός σημαντικού ανθρώπου του χώρου μας, του Δ. Σταματάκου, που θα μας βοηθήσουν να μην πηγαίνουν χαμένα λεφτά και κόπος.
Πιστό στο ετήσιο ραντεβού του με την audiophile κοινότητα, το Ήχος Εικόνα Show έδωσε και εφέτος την ευκαιρία σε όσους ενδιαφέρονται για την υψηλή πιστότητα και αναζητούν συσκευές ή, απλώς ενημέρωση και γνώση γύρω από τα τεκταινόμενα στον χώρο να έλθουν σε επαφή με το αγαπημένο τους αντικείμενο. Αρκετές νέες παρουσίες, ενθαρρυντική συμμετοχή Ελλήνων κατασκευαστών και αρκετό (για τα δεδομένα της εποχής) κέφι ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά.
Προειδοποίηση TL;DR: Αν και τέτοιου είδους εισαγωγές, συνήθως, περιλαμβάνουν μια γενική εκτίμηση γύρω από τα όσα είδαμε κατά την διάρκεια του σόου, ο υπογράφων θα ήθελε, τακτικός επισκέπτης ων και δοθείσης της ευκαιρίας, να παρουσιάσει μια μικρή λίστα με παρατηρήσεις/προτάσεις, ως μια μικρή συνεισφορά στην ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία της επόμενης διοργάνωσης, ελπίζοντας να ενεργοποιήσει μια γόνιμη συζήτηση μεταξύ διοργανωτών και συμμετεχόντων, αλλά και τον προβληματισμό των επισκεπτών, γύρω από θέματα που τους αφορούν. Πολλά από αυτά έχουν συζητηθεί κατ'επανάληψη σε διαδρόμους, δωμάτια και προ-εκθεσιακές συναντήσεις, αλλά μια οργανωμένη, γραπτή, παρουσίασή τους είναι, κατά τη γνώμη μου, μια καλή ιδέα. Ιδού:
1. Το μέγεθος των δωματίων. Τα δωμάτια στα ξενοδοχεία είναι πάντα μικρά και σχεδόν πάντα ακατάλληλα για σοβαρές εγκαταστάσεις. Το σχόλιο περιλαμβάνει και τα δωμάτια του Venetian στο Las Vegas. Είναι ευθύνη του εκθέτη να στήσει ένα σύστημα που να μπορεί να λειτουργήσει επαρκώς στους δεδομένους χώρους. Επομένως το να διαμαρτύρεται κανείς συνεχώς για το μέγεθος των δωματίων είναι αντιπαραγωγικό.
2. Το μέγεθος των μεγάλων χώρων. Υπάρχει κάτι που λέγεται “Loudspeaker Base width, Β” και είναι η απόσταση μεταξύ των δύο ηχείων. Δεν είναι του παρόντος μια ανάλυση, αλλά υπάρχει διεθνώς αποδεκτή σύσταση για το μέγεθος αυτό (ITU-R BS1116-1), η οποία αναφέρει επί λέξει: “Values of B up to 4m may be acceptable in suitably designed rooms”. H φράση αυτή, στην πράξη, αποτρέπει την εγκατάσταση οικιακών δικαναλικών συστημάτων με Β μεγαλύτερο του 4. Επομένως, τα μεγάλα ηχεία της έκθεσης, στους μεγάλους χώρους της έκθεσης, πρέπει να τοποθετούνται αναλόγως. Ή να μικρύνουν οι χώροι.
2α.Το B καθορίζει εν πολλοίς την απόσταση των ακροατών από τα ηχεία. Η ίδια προδιαγραφή αναφέρει ότι το μέγιστο όριο της απόστασης αυτής είναι 1.7xB. (πολλοί έχουν αντιρρήσεις και εμμένουν στον τυπικό κανόνα του ισοσκελούς τριγώνου, αλλά αυτό δεν είναι πάντα πρακτικό σε μια έκθεση). Μεγαλύτερες αποστάσεις τοποθετούν τους ακροατές βαθιά στο πεδίο αντήχησης, επομένως οι εντυπώσεις τους σχετίζονται περισσότερο με την ακουστική του χώρου και λιγότερο με τις επιδόσεις των -κατά τεκμήριο- καλύτερων ηχείων της έκθεσης, ένα σημαντικό πρόβλημα που βλέπουμε (και ακούμε) στα περισσότερα demo σε μεγάλους χώρους.
3. Πληροφορίες για τα συστήματα. Προσωπικά, θα πρότεινα στον διοργανωτή να επιβάλλει (ευγενικά) την ανάρτηση μιας λίστας με τις συσκευές που λειτουργούν στο δωμάτιο (ει δυνατόν και με ενδεικτικές τιμές), ώστε οι επισκέπτες να γνωρίζουν τι είναι αυτό που ακούν. Πολλοί εκθέτες το κάνουν ήδη με διάφορους τρόπους. Θα προτιμούσα μια τυποποιημένη, απλή, παρουσίαση την οποία, ίσως, ο επισκέπτης θα μπορούσε να προμηθεύεται στην είσοδο.
4. Είναι Show, ο demonstrator είναι ο Showman. Οι άνθρωποι που επιδεικνύουν τα συστήματα πρέπει να έχουν οργανώσει όσο το δυνατόν καλύτερα τις παρουσιάσεις τους. Κατά τη γνώμη μου, το λιγότερο που θα πρέπει να αναφέρουν, εκτός των χαρακτηριστικών των συσκευών, είναι το ποια σημεία του προγράμματος θα πρέπει να προσέξει ο ακροατής ώστε να αξιοποιήσει καλύτερα τον χρόνο του στο δωμάτιο (και να πλουτίσει τις γνώσεις του). Η θετική παρουσία είναι, φυσικά, εκ των ου άνευ, προαπαιτούμενο.
4α. Ο χρόνος είναι σημαντικός. Μια ηχητική επίδειξη πρέπει να είναι μικρή και περιεκτική. Προσωπικά, θα συνέθετα ένα μικρό medley (σε αρχείο ή σε κάποιο CD-R) με αποσπάσματα από καμιά δεκαριά τρακ (το κάθε ένα με διάρκεια το πολύ μισό λεπτό), με μικρές παύσεις μεταξύ τους ώστε να κάνει ο demonstrator μια μικρή εισαγωγή.
4β. Ο προγραμματισμός είναι καλό πράγμα. Δεν θα ήταν κακή ιδέα να δημιουργηθεί μια συγκεκριμένη δομή στις επιδείξεις (για παράδειγμα 10 λεπτά demo, 10 λεπτά συζήτηση, 10 λεπτά demo με μουσική που φέρνει σποραδικά κάποιος επισκέπτης, 10 λεπτά “ελεύθερο” πρόγραμμα, χωρίς καθοδήγηση) η οποία ανακυκλώνεται χαλαρά μεν αλλά συστηματικά, ειδικά τις ώρες της αιχμής.
5. Η μουσική παίζει φυσικά κυρίαρχο ρόλο. Ίσως δεν μπορεί κανείς να αποφύγει εντελώς μερικά “κλασικά” audiophile ακούσματα, αλλά η επιλογή κάποιων τρακ που ξεφεύγουν από το κατεστημένο το οποίο έχει ατύπως δημιουργηθεί, θα δώσει ένα ξεχωριστό χαρακτήρα σε κάθε επίδειξη και -πιθανώς- θα προσελκύσει ακροατές με ηλικία, μουσική ευαισθησία και προτιμήσεις που ξεφεύγουν από τις esoteric ηχογραφήσεις κουαρτέτων προ-κλασικής σε εκκλησίες και (για όνομα!) την Sara K.
Και, τέλος,
6. Οι οδηγίες, δεν είναι ντροπή. Ακόμη και έμπειροι επισκέπτες/ακροατές βρίσκονται κατά την διάρκεια του σόου σε ένα είδος επικοινωνιακού σοκ (πολλές πληροφορίες, πολλά μηχανήματα, πολλά πρόσωπα) επομένως συχνά δεν εφαρμόζουν στοιχειώδεις κανόνες. Μια ευγενική υποδοχή, με μερικές βασικές πληροφορίες και μια προσπάθεια να εξασφαλισθούν οι καλύτερες δυνατές συνθήκες ακρόασης για όλους, κάνει την συνολική εμπειρία καλύτερη. Για παράδειγμα το να γίνεται σαφές ότι όταν ακούς όρθιος, βρίσκεσαι (εντελώς) εκτός άξονα, επομένως, βγάζεις λάθος συμπεράσματα, ή η υπόδειξη για μια περιστροφική αλλαγή θέσεων (ώστε να μην κάθεται κάποιος πάντα στη χειρότερη θέση) είναι προς όφελος του demo και δείχνει σεβασμό τόσο έναντι του επισκέπτη όσο και έναντι των προϊόντων που επιδεικνύονται.
