Πριν από 30 ακριβώς χρόνια κυκλοφόρησε αυτό το σημαντικότατο έργο , σημαντικό
όχι μόνο διότι επιχείρησε μια διείσδυση στο πρόβλημα σχέσεως της ανθρώπινης με την τεχνική νοημοσύνη , σε εποχές καθε άλλο παρά hi tech , είναι σημαντικό διότι αποτελεί μια επιτυχημένη συνάθροιση ποπ - ροκ μουσικής διάσπαρτης με καθαρά καταπραυντικά ambient ηχοτόπια.
Αν και δεν είναι συναισθηματικά πανίσχυρο όπως πχ το wish you were here ,είναι αρκούντως αλλόκοτο και πολυεπίπεδο έτσι ώστε να στέκεται με άνεση πλάι στα σημαντικότερα πονήματα των yes.
To έτος κυκλοφορίας του (77) αποτέλεσε από μόνο του ένα σημαντικό εμπόδιο,
η χρονιά που συνδέθηκε άμεσα με την πανκ επανάσταση κάθε ποπ - ροκ απόπειρα
όσο σημαντική και αν ήταν ( steely dan - aja , fleetwood mac - rumours , eric clapton - slowhand , pink floyd - animals) έμοιαζε αφάνταστα passe.Εδώ όμως έχουμε ένα solid έργο το οποίο αψήφισε τις μουσικές επιταγές του καιρού του και άντεξε το απόλυτο τεστ του χρόνου.
Επιχειρώντας μια track by track ανάλυση αποδεικνύεται του λόγου το αληθές.
Το title track είναι ένα συμπαγές - θεαματικό κομμάτι ηλεκτρονικού φανκ , προφανέστατα επηρεασμένο από τους early kraftwerk αν και πολύ λιγότερο minimal από τις δημιουργίες των RALF und FLORIAN επιτυχάνοντας κατ'αυτόν τον τρόπο την διείσδυση σε πιο mainsteam ακροατήριο.
Στο επόμενο με την μορφή του ''i wouldn't want to be like you'' η παρέλαση της εκλεκτικής ποπ ξεκινά με ένα εξίσου φανκίζον track.O μόνιμος βοκαλίστας του Αlan , Lenny Zakatek ''παραπονιέται'' με πειστικότητα και επιμονή για τις ''μηχανές''.
Απίστευτα catchy με άψογο guitar solo (ο μόνιμος αξιότιμος κος IAN BAIRNSON)
εναλλαγές ρυθμών , εκφραστικά vocals , τι άλλο να ζητήσει κάποιος.
Υποσημείωση : Το ομώνυμο video αποτέλεσε την πρώτη official κυκλοφορία του
project με τον ίδιο τον Parsons σε πρωταγωνιστικό ρόλο στην υποτυπώδη ιστορία όπου ο άνθρωπος στο τέλος νικάει - καταστρέφει την μηχανή - ρέπλικα του , πραγματικά ενδιαφέρον.
Some other time : Σε ballad mood με απαλούς ακουστικούς ρυθμούς με ένα haunting
σόλο φλάουτο που εξελισσόμενο στην συνεχεία επαναλαμβάνεται υπο την μορφή
synthesized πνευστών τα οποία συμβάλλουν τα μέγιστα στην δημιουργία
μιας επαναστατικής , ιεροπρεπούς , μυστικιστικής ατμόσφαιρας.
Η φωνή των Ηollies (Alan Clarke) με το τραχύ και οξύ ηχοχρωμά της μας
επαναφέρει σε funky ρυθμούς (BREAKDOWN) με διαφορετικό όμως τρόπο ,
πολύ πιο ρομποτικό και παγωμένο από ότι το ''i wouldn't ...'' κάτι απόλυτα λογικό μιά
και το τελευταίο υποτίθεται ότι τραγουδιέται από άνθρωπο εκφράζοντας την ανθρώπινη λογική - άποψη σε αντίθεση με το breakdown όπου μια σχεδόν εξανθρωπισμένη replica
αναλογίζεται την μοίρα της. Χωρίς να είναι rock track ενσωματώνει ένα ιδιαιτέρως εντυπωσιακό prog. / rock φινάλε.
Το don't let it show αποτελεί με αμιγώς μουσικά κριτήρια την πλέον συμβατική σύνθεση του lp , τυπική 70's ballad με δραματική ενορχήστρωση η οποία όμως σε αντίθεση με την
συντριπτική πλειοψηφία των αντιστοίχων της ΔΕΝ θυσιάζει την λειτουργικότητα ούτε την λογική της εξέλιξη στον βωμό της εύκολης μελωδίας , παρ'όλα αυτά δυο τρια ακούσματα είναι αρκετά να κάνουν τον μέσο ακροσατή να σιγομουρμουρά το refrain ,
με ανυψωτικό - λυτρωτικό αν και βαρυφορτωμένο από τον POWEL τελείωμα.
ΤHE VOICE : H ψυχή των COCKNEY REBEL , STEVE HARLEY , στο peak της
καριέρας του (πριν λίγους μήνες είχε το μοναδικό του νο 1 στην Αγγλία) αναλαμβάνει
με την στριφνή του φωνή την δημιουργία της επικύνδυνης και συνάμα δυσοίωνης ατμόσφαιρας στην οποία κινείται το τρακ. Οι φάνκι wah - wah κιθάρες βασιλεύουν
σε αυτό το άκρως ατμοσφαιρικό κομμάτι (προσωπικά το αξιολογώ ως το κορυφαίο του άλμπουμ) κτισμένο γύρω από μια παλλώμενη bassline διανθισμένο με έξυπνα ηχητικά εφέ , gloomy synthesized ενορχηστρώσεις, ξεκάρφωτα κιθαριστικά solos , όλα συντείνουν στην δημιουργία ενός μουσικού καμβά το οποίο στέκει αυτούσιο και αντέχει κάθε σύγκριση με τις σύγχρονες τουΦλουντικές ατμόσφαιρες.
Το περιεκτικό ,πρωτόλειο - πρωτοποριακό trip-hop instrumental υπό τον τίτλο nucleus
οδηγεί σε πιο συμβατικούς δρόμους με την μορφή της τυπικής Floydian μπαλάντας
(μην ξεχνάμε την θητεία του Alan ) ''DAY AFTER DAY - THE SHOW MUST GO ON'' .Eδώ που τα λέμε 4 χρόνια αργότερα στο ''the wall'' υπήρξε track με τίτλο ''the show must
go on'' δηλαδή από ότι φαίνεται υπήρξε interaction ανάμεσα στους Waters - parsons και δεν ήταν μόνον one way επηρεασμός.
Tό έργο ολοκληρώνεται με δύο ακόμα οργανικά tracks , το χαωτικό - αποκαλυπτικό
''TOTAL ECLIPSE'' άμεση η αναφορά στο ''dark side'' σε όλα τα επίπεδα και το
απόλυτα καθυσυχαστικό και πομπώδες ''Genesis Ch. I. , V.32''.
Για τους θρησκευόμενους ο τίτλος του κτυπάει καμπανάκια μιας και στην παλαιά
διαθήκη το κεφάλαιο 1 έχει μόνο 31 στίχους, ενδεχομένως ο τίτλος παραπέμπει
σε μια κάποιας άλλης μορφής συνέχεια ... ή πιο απλοικά σκεπτόμενοι στην ελπίδα
για μια νέα και καλύτερη ζωή.
Συνοψίζοντας ένα πράγματι σημαντικό και κρίνοντας από την απόσταση των 30 ολόκληρων ετών που μας χωρίζει απο την κυκλοφορία του , διαχρονικό έργο που απέδειξε ότι το συνθετικό ταλέντο υπήρξε σε επάρκεια στο συνθετικό ντουέτο
parsons / woolfson τουλάχιστον όπως αυτό καταδεικνύεται άπό τα πρώτα τους έργα και βέβαια πρίν εισέλθουν στον χωρίς επιστροφή κατηφορικό δρόμο.
