Το επιχείρημα που κανείς δεν μπορεί να μην λάβει υπόψη του είναι η αύξηση του προσδόκιμου ζωής που προφανώς η ιατρική έχει βοηθήσει άμεσα (πχ με φάρμακα και θεραπείες) και έμμεσα (πχ. με αναγνώριση παραγόντων που επηρρεάζουν το προσδόκιμο που κατόπιν έχουν περιοριστεί/απαγορευτεί από τη νομοθεσία σαν τον αμίαντο).
Λόγω της πανδημίας είχαμε μικρή μείωση στο προσδόκιμο ζωής, κάτι πλήρως αναμενόμενο.
Είναι κατανοητό πως ο παραπάνω δείκτης δεν δείχνει την ποιότητα ζωής του ηλικιωμένου. Αν δεν ζήσει όμως κάποιος δεν μπορείς να του βελτιώσεις την ποιότητα ζωής, η οποία και αυτή αυξάνεται (χαρακτηριστικό η δημιουργία της ειδικότητας της γεροντολογίας).
Επίσης είναι πολύ χαρακτηριστικό το τελείως αφελές επιχείρημα ότι οι μεγάλοι εμφανίζουν πολλές αρρώστιες που παλιά δεν εμφανίζονταν σε τέτοιο βαθμό. Ο βασικός λόγος αυτού είναι πολύ απλός. Ας θεωρήσουμε ότι κάποιος έχει καρδιά και στα 65 βάζει βηματοδότη (εγχείρηση ρουτίνας πια). Παλαιότερα απλά θα είχε πεθάνει από καρδιά σε αυτή την ηλικία. Τώρα όμως συνεχίζει να μεγαλώνει. Μπορεί στα 75 να εμφανίσει ζάχαρο, μπορεί στα 80 τα εμφανίσει άνοια και στα 85 κάποιο τύπο καρκίνου και τελικά να πεθάνει στα 90. Τι θα ήταν καλύτερο; Να είχε φύγει στα 65; Γλύτωσε και έζησε 10 χρόνια πολύ καλής ζωής μέχρι τα 75. Εκεί απέκτησε πρόβλημα που είναι διαχειρίσιμο με την ιατρική. Άρα άλλα 5 χρόνια αξιοπρεπούς ζωής. Στα 90 ξεκίνησε η άνοια. Η φαρμακευτική αγωγή δεν τον άφησε να πεθάνει σε 1-2 έτη και καθυστέρησε πολύ την εξέλιξη της ασθένειας, οπότε μέχρι τα 85 περίπου η ζωή ήταν αποδεκτής ποιότητας. Τα τελευταία 5 χρόνια πολύ δύσκολα με όσα είχε περάσει μέχρι να καταλήξει. Πολύ δύσκολα χρόνια και για αυτόν και για την οικογένειά του, χρόνια που κάποιοι θα ήθελαν ακόμη και να μην υπάρξουν. Όμως δεν είναι άσπρο-μαύρο.
Και αύριο μπορεί η θεραπεία για την άνοια να καθυστερεί την εξέλιξη της νόσου τόσο ώστε να μην επηρρεάζει τελικά πολύ την ποιότητα ζωής μέχρι το τέλος.
Με τις θεραπείες mRNA θα μπορούν να αντιμετωπίζονται πολύ καρκίνοι που σε ηλικίες σαν την παραπάνω σήμερα απλά δεν αντιμετωπίζονται γιατί οι παρενέργειες των σημερινών θεραπειών είναι πολύ μεγάλες.
Η επιστήμη της ιατρικής θα συνεχίσει μέχρι να καταφέρει να δώσει αξιοπρεπή ζωή σε όλους μέχρι το τέλος.
Και τώρα στο θέμα μας με τα εμβόλια. Ναι τα mRNA είναι καινούργια τεχνολογία και ναι αν δεν περάσουν χρόνια δεν θα έχουμε μια σίγουρη εικόνα για τα αποτελέσματά τους αν και μετά από τόσα εκατομμύρια εμβολιασμούς έχουμε μια καλή εικόνα και μια καλή εκτίμηση για το μέλλον. Όλοι αυτοί που δεν θέλουν mRNA έχουν όπως είπαμε πιο πάνω αρκετές άλλες επιλογές δοκιμασμένης τεχνολογίας από 15 χρόνια (για τα ιικού φορέα) μέχρι πολλές 10ετίες για τα πρωτεϊνικά και τα απενεργοποιημένου ιού. Όμως αν κάποιος είχε μια ανίατη μορφή καρκίνου που με τη σημερινή ιατρική απλά περιμένεις το τέλος και υπήρχε η εναλλακτική για θεραπεία mRNA με κάπου 20-30 ενέσεις σε 6 μήνες, που όμως θα ξεπέρναγε τον καρκίνο τι θα λέγατε; Ότι αν πεθάνει από παρενέργεια 10 χρόνια μετά της θεραπείας κακώς την έκανε, ενώ κέρδισε 10 χρόνια υγειούς ζωής;;;;;
