Jackson Browne - η άλλη όψη της folk

[Σπύρος Κωστόπουλος]

Ελάχιστα έως καθόλου γνωστός στη χώρα μας, λόγω του εξαιρετικά χαμηλού προφίλ και της σκοτεινής, σχεδόν μυστικιστικής μουσικής του, ο Jackson Browne υπήρξε, κατά την ταπεινή μου άποψη, πολύ πιο σημαντικός για τη σύγχρονη δυτική παράδοση του τροβαδούρου-συνθέτη από ότι ο James Taylor, ή ο Al Stewart, για παράδειγμα, αλλά δυστυχώς ούτε στο ένα δέκατο το ίδιο «πιασάρικος» εμπορικά.

Η ατμόσφαιρα που αποπνέει ο ομώνυμος πρώτος του δίσκος του 1972, ο οποίος γυρνάει τώρα που γράφω αυτές τις αράδες στο πλατό, παραπέμπει περισσότερο σε παραδοσιακούς θρησκευτικούς ύμνους και λιγότερο σε country-rock μπαλάντες, ενώ η ενορχήστρωση θα ταίριαζε γάντι σε προκλασική μουσική δωματίου για πιάνο, βιολί και κιθάρα.

Οι αλλεπάλληλες προσωπικές και οικογενειακές ατυχίες σμίλεψαν ένα μοναδικό, προσωπικό, όσο και φιλοσοφημένο στυλ στη μουσική έκφραση του Browne, που έφτασε στο ζενίθ με το απαράμιλλο Late For The Sky του 1974, αλλάζοντας μεμιάς τη μορφή αυτού που είχαμε συνηθίσει να αποκαλούμε folk-rock.

Για πολλούς, αυτό το μεταχίπικο κράμα προσωπικού πόνου, πικρίας και νοσταλγίας σημάδεψε ανεξίτηλα τη μουσική σκηνή της Δυτικής Ακτής και επηρέασε τις μετέπειτα συνθέσεις ογκόλιθων σαν τους Eagles, τους Nitty Gritty Dirt Band και την Linda Ronstadt.

Παράλληλα, ήταν ένα από τα πρώτα ακούσματα που είχα την τύχη να πέσω πάνω τους, χάρη στον μιγά (μισό Ινδιάνο, μισό Ισπανό) συγκάτοικό μου στη φοιτητική εστία της Πασαντένα, που είχε λιώσει κυριολεκτικά τα τρία πρώτα άλμπουμ του στην καθημερινή βραδινή ιεροτελεστία της ακρόασης.

Περιττό να πω ότι έγινα κι εγώ φαν του μακρυμάλλη μάστορα της μελωδίας και των στίχων και, παρότι ομολογώ ότι τα τελευταία άλμπουμ του ήταν απογοητευτικά, υπάρχει πάντα η κρυφή ελπίδα ότι –όπως και με τον άλλο κολοσσό, Neil Young, «the best is yet to come...».

 

[Σπύρος Κωστόπουλος]

The hippie life

Ο Clyde Jackson Browne γεννήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 1948 στη Χαϊδελβέργη της Γερμανίας από μια οικογένεια αμερικανών στρατιωτικών. Όταν ήταν τριών ετών, οι γονείς του μετακόμισαν στο Λος Άντζελες, όπου και μεγάλωσε ακούγοντας παραδοσιακή φολκ μουσική.

Στην εφηβεία του άρχισε να γράφει τραγούδια μετά από προτροπή των δύο καλύτερων φίλων του, Greg Copeland και Steve Noonan, με τους οποίους σχημάτισε τη θεατρική ομάδα Paradox club και μελοποιούσε έργα μεγάλων συγγραφέων στο αμφιθέατρο του σχολείου.

Εκεί σύχναζαν μέλη του συγκροτήματος Nitty Gritty Dirt Band, που τον στρατολόγησαν στις τάξεις τους τον Φεβρουάριο του 1966. Ο Browne έμεινε μαζί τους μόλις έξι μήνες, αλλά αρκετές από τις πρώϊμες συνθέσεις του φιγουράρισαν στα μετέπειτα άλμπουμ τους.
Φεύγοντας, πήρε και ένα συμβόλαιο στη Nina Music, το εκδοτικό παρακλάδι της δισκογραφικής Elektra Records. Έτσι, τα περισσότερα τραγούδια του ηχογραφήθηκαν από καλλιτέχνες της εταιρίας, όπως ο Tom Rush και ο παλιός γνωστός Noonan που έκανε σόλο καριέρα.

19 ετών πλέον, ο Jackson Browne μετακομίζει στο Greenwich Village, και πιάνει δουλειά σαν δεύτερα φωνητικά για τους Tim Buckley και Nico στο Dom club του Andy Warhol. Στο δίσκο της τελευταίας “Chelsea Girl” υπάρχουν τρεις συνθέσεις του Browne, αλλά η ζωή της Νέας Υόρκης δεν ταίριαζε στον Καλιφορνέζο χίπι που σύντομα επέστρεψε στη Δυτική Ακτή και στα 1968 υπέγραψε με την Asylum Records, που ξεκινούσε τότε με νέα ονόματα.

Το πρώτο του άλμπουμ, με τίτλο το όνομά του, συχνά μπερδεύει τους ιστορικούς του ροκ που το ονομάζουν «Saturate Before Using» από τον παραπλανητικό υπέρτιτλο στην κορυφή.
Ο David Crosby βοήθησε στην ενορχήστρωση των διασκευών στα "Jamaica Say You Will" και "Rock Me On The Water", των Byrds και Brewer And Shipley αντίστοιχα, καθώς και στο "Doctor My Eyes", που έφτασε στο Top 10 των ΗΠΑ, αλλά έγινε ακόμα μεγαλύτερο χιτ από τους Jackson Five (μαζί ακόμα με τον άσωτο Michael).

Τα εύσημα ανήκουν στον Browne και για το γνωστό "Take It Easy", που έγραψε μαζί με τον Glenn Frey σε μια περίοδο που μοιράζονταν ένα διαμέρισμα, ένα επίδομα ανεργίας και ...μια γυναίκα. Το μουσικό στυλ του έγινε μανιέρα για τους μετέπειτα δεινόσαυρους Eagles, που δε δίστασαν να το κοπιάρουν σε μια σειρά χιτ, όπως τα "Nightingale", "Doolin' Dalton" και "James Dean". Στην ίδια περίοδο, ο Browne γράφει τραγούδια και για άλλα μεγάλα ονόματα, όπως οι Byrds και η Linda Ronstadt.

 

[supersonic]

Αποφάσισες ως πρώτος αναμάρτητος τον πρώτον λίθον....

ετοιμάσου τώρα γιά τα επακόλουθα...
Λύμπεεεεε...
πάντως εγώ προσυπογράφω, αν και δεν δηλώνω φαν του συγκεκριμένου.

 

[Σπύρος Κωστόπουλος]

Η επιτυχία έχει δύο όψεις

Την επόμενη χρονιά (1973) η βερσιόν Browne στο "Take It Easy" φιγουράριζε στο δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ, με τίτλο «For Everyman», όπου επίσης ξεχώριζε το "These Days", ένα από τα δημοφιλέστερα τραγούδια του συνθέτη.
Σε αυτό το άλμπουμ ξεκίνησε μια μακριά σχέση συνεργασίας με τον πολυτάλαντο David Lindley, που έπαιζε σχεδόν όλα τα όργανα του δίσκου και υπέγραψε το ροκαμπίλι "Redneck Friend". Και αυτός ο δίσκος πέρασε απαρατήρητος στα ραδιόφωνα, αλλά πούλησε πολύ στο Λος Άντζελες.

Το ’74 ήρθε το για πολλούς κορυφαίο άλμπουμ του Jackson Browne, «Late For The Sky». Τραγούδια σαν τα “Before The Deluge”, “Fountain Of Sorrow” και το ομώνυμο “Late For The Sky” έγιναν συνώνυμα του West Coast Sound και παίζονται ακόμα και σήμερα από τα τοπικά ραδιόφωνα, ενώ δεκάδες γκαράζ-μπάντες τα έχουν διασκευάσει.

Παράλληλα, όμως, ο Browne περνούσε από το αλκοόλ στα σκληρά ναρκωτικά, όταν η σύζυγός του έχανε το πρώτο τους παιδί μετά από τετράμηνη κύηση και γέννησε νεκρό το δεύτερο. Η αστυνομία τον συνέλαβε μετά από έφοδο στα καμαρίνια του κλαμπ, όπου βρέθηκε ποσότητα κοκαίνης, και προφυλακίστηκε μέχρι να βρεθούν τα χρήματα της εγγύησης, που ήταν ουσιαστικά τα έσοδα από τους δύο δίσκους του.
Ήταν μια ζοφερή περίοδος για τον καλλιτέχνη, που όμως φαίνεται ότι έχτισε σιγά σιγά αυτό το φιλοσοφημένο του στιλ.

 

[Σπύρος Κωστόπουλος]

Rise and Fall

Αυτό που έλειπε στην καριέρα του Jackson Browne, η μαζική αναγνώριση και η εμπορική επιτυχία που έρχεται συνήθως πακέτο, έγιναν πραγματικότητα το 1975, χάρη σε μια μεγάλη και κουραστική περιοδεία, στη διάρκεια της οποίας βρήκε χρόνο να κάνει την παραγωγή του πρώτου δίσκου του Warren Zevon στην Asylum, μπολιάζοντας με τη δική του σταθερότητα την εύθραυστη μουσική προσωπικότητα του ιδιόρρυθμου καλλιτέχνη.

Αυτή η εμπειρία τον οδήγησε στη συνεργασία με τον παραγωγό Jon Landau στο τέταρτο άλμπουμ του, «The Pretender». Ένα από τα ορόσημα του αμερικάνικου ροκ των ‘70s, έγινε σύντομα ο ύμνος της εργατικής τάξης με το γλυκόπικρο "Here Come Those Tears Again" και το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, αλλά και ταυτόχρονα σταθερή αξία στο χρηματιστήριο του ραδιοφωνικού AOR (Adult Oriented Rock), κερδίζοντας τον πρώτο χρυσό δίσκο στην καριέρα του.

Τα χτυπήματα της μοίρας, όμως, εξακολουθούσαν αμείλικτα. Τον Μάρτιο του 1976, η σύζυγός του Phyllis αυτοκτονεί και ο Jackson Browne ξανακλείνεται σε άσυλο απεξάρτησης. Βγαίνοντας, 9 μήνες μετά, συνθέτει και ηχογραφεί σε χρόνο ρεκόρ το «Running On Empty», ίσως το πιο γνωστό άλμπουμ του στη χώρα μας, χάρη σε μια κριτική του Αργύρη Ζήλου στον «Ήχο», που το ανέδειξε «Δίσκο του Μήνα».

Ήδη όμως ο Browne είχε αλλάξει την ιλουστρασιόν παραγωγή του προηγούμενου δίσκου του και στη θέση της έβαλε ένα κολάζ από τραγούδια δικά του, αλλά και του δίδυμου Danny O'Keefe και Danny Kortchmar, που έπαιξε σε διάφορες περιοδείες, όπως και την συγκινητική εκτέλεση του θρυλικού "Stay" των Maurice Williams And The Zodiacs.

Ο δίσκος έφτασε στο νούμερο 20 των αμερικάνικων τσαρτς, αλλά στην Αγγλία πήγε καλύτερα, φτάνοντας στο νούμερο 12. Κάπου εδώ αρχίζει η αλλαγή στροφής στην καριέρα του, που οδήγησε στην αναπόφευκτη πτώση.

 

[Σπύρος Κωστόπουλος]

No Nukes Age

Στα τέλη των 70s, ο Browne απέκτησε πολιτικό προφίλ και κοντραρίστηκε πολλές φορές με τα ΜΜΕ, όντας μέλος του αντιπυρηνικού κινήματος των ΗΠΑ. Μαζί με τον Graham Nash και την Bonnie Raitt οργάνωσαν πολλές αντιπυρηνικές εκδηλώσεις σε όλη την Αμερική, μπαίνοντας στο στόχαστρο του βιομηχανικού λόμπι. Αποκορύφωμα της δραστηριότητας αυτής, η σειρά κονσέρτων με τη συμμετοχή των μεγαλύτερων ονομάτων της μουσικής στο Madison Square Garden της Νέας Υόρκης. Απάνθισμα αυτών κυκλοφόρησε αργότερα σε video με τίτλο No Nukes.

Ήταν πια 1980 όταν ο Browne ξαναμπήκε στα στούντιο για νέο δίσκο, αλλά παρότι το «Hold Out» ήταν αναμφίβολα καλοφτιαγμένο, δεν έφτανε το επίπεδο της προηγούμενης δουλειάς του. Η ειρωνεία είναι ότι αυτό πούλησε περισσότερο, με δύο κομμάτια ("Boulevard" και "That Girl Could Sing") στο αμερικάνικο Top 20, ενώ το 1982 το "Somebody's Baby", ένα κομμάτι του από το soundtrack του «Fast Times At Ridgemont High» έφτασε στο Νο7.

Οι διαρκώς αυξανόμενες υποχρεώσεις στους κοινωνικούς αγώνες και ο διαφορετικός τρόπος ζωής που αυτές συνεπάγονται οδήγησαν στα απογοητευτικά «Lawyers In Love» (1983) και «Lives In The Balance» (1986), που καταμεσής της προεδρίας Reagan έδειχναν την αδυναμία του καλλιτέχνη να απαγκιστρωθεί από τα συμβόλαια με τις εταιρίες.

Το 1989 ακολούθησε το ένατο προσωπικό άλμπουμ με τίτλο «World In Motion» που επιχειρούσε μια στροφή στα παλιά μονοπάτια, αλλά με μισή καρδιά.

 

[Σπύρος Κωστόπουλος]

Ώριμος, αλλά βαρετός

Αυτή επέστρεψε, τέσσερα χρόνια αργότερα, στο δέκατο άλμπουμ με τον εύγλωττο τίτλο «I'm Alive» που ακολούθησε τον χωρισμό του με την ηθοποιό Daryl Hannah. Ο Browne έγραψε και πάλι καταπληκτικούς στίχους, που θύμιζαν την εποχή του «The Pretender», αποδεικνύοντας ότι μετά από 20 χρόνια τραγούδια παραμένει το ίδιο φρέσκος και επίκαιρος.

Δυστυχώς η επόμενη προσπάθεια, το «Looking East» το ’96 διέψευδε τις προσδοκίες όλων, όντας αδύναμο και χλωμό για τα στάνταρ του. Πριν επιχειρήσει την τελευταία του, μέχρι στιγμής, συνθετική προσπάθεια, ο Browne ξαναέπαιξε μαζί με τις κορυφαίες βοκαλίστριες Joan Baez και Bonnie Raitt, κερδίζοντας με τη δεύτερη ένα βραβείο Grammy.

Το πρώτο άλμπουμ του Browne στη νέα χιλιετηρίδα, το «Naked Ride Home» έχει πάρει ανάμικτες κριτικές, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι ο ώριμος πλέον καλλιτέχνης δείχνει να επιστρέφει στην ποιητική διάθεση των πρώτων του δίσκων και ειδικότερα του κλασικού «Late For The Sky», αφήνοντας δικαιολογημένες ελπίδες για το μέλλον.

 

[Σπύρος Κωστόπουλος]

Δισκογραφία

Jackson Browne (Saturate Before Using) Asylum, 1971
For Everyman (Asylum, 1973)
Late For The Sky (Elektra, 1974)
The Pretender (Asylum, 1976)
Running On Empty (Elektra, 1978)
Hold Out (Elektra, 1980)
Lawyers In Love (Elektra, 1983)
Lives in the Balance (Asylum, 1986)
World In Motion (Elektra, 1989)
I'm Alive (Elektra, 1993)
Looking East (Elektra, 1996)
The Naked Ride Home (Elektra, 2002)

Compilations
The Very Best Of Jackson Browne (Rhino Records, 2004)
The Next Voice You Hear: The Best Of... (Elektra, 1997)

Soundtracks
Forrest Gump (2001)
For Our Children (1999)
Miami Vice II (1990)

Video
Going Home [VHS] (Elektra Video, 1996)

 

[Larry]

Σπυρο χαιρομαι που σε ξαναδιαβαζω !!!!! προσωπικα μου ελειψες φιλαρακι σορρυ γαι το offtopic

 

[Γιώργος Κουν.]

Εγω τον γνώρισα μέσω του ιερού-της εποχής- ευαγγελίου το ανάγνωσμα με το Runnin on empty σαν δίσκο του μήνα.
Kαι πήγα πίσω στο Pretender και μετά στο Late for the sky όπου και σταμάτησα
Παλιόφιλος...
Εχω καιρό όμως να βάλω να τον ακούσω..

 

[Nikos F]

Διαφωνώ στο ότι δεν είχε εμπορική επιτυχία στην Αμερική , ακριβώς το αντίθετο. Οι πιο πολλοί του δίσκοι έχουν γίνει χρυσοί και βέβαια ο
Αl Stewart δε μπορεί να συγκριθεί μαζί του (εμπορικά) διότι έχει μόλις 2
χρυσά lp. Πρέπει να είναι στα ίδια επίπεδα με τον Τaylor.