- 17 June 2006
- 49,350
μετά από τις γνωστές σε αρκετούς περιηγήσεις γύρω από τρανταχτά ονόματα όπως Ravi Shankar και οι Shakti (ας είναι καλά ο μακαρίτης ο Harisson ή ο McLaughlin) μετά από καιρό έπεσα επανω σε ένα μουσικό ασύλληπτου λυρισμού και μελωδίας στο παίξιμό του.
Ονομάζεται Ronu Majumdar και παίζει bansuri εκείνο το τεράστιο ξύλινο φλάουτο που ίσως έχετε ακούσει σε αντίστοιχα κομμάτια.
Η πρώτη γνωριμία ήταν στον δίσκο
Moonlight Whispers που υπογράφει ο κιθαρίστας Larry Coryell μαζί με τους Ronu Majumdar, Keyvan Chemirani, Abhijit Banerjee, Sina Vodjani. CD 205631 TIM-COMPANY
Ο δίσκος είναι σύμπραξη επί ίσοις όροις, με τον διάσημο στη Δύση Coryell, όπου ο τελευταίος τουλάχιστον καταφέρνει πολύ καλά στο να συγκεντρώσει όλους αυτούς τους άγνωστους σε μας ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΥΣ ΜΟΥΣΙΚΟΥΣ δίπλα του σε ένα άκουσμα ΟΝΕΙΡΙΚΟ.
Ο Coryell όπως έχω ξαναγράψει υπήρξε ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους του jazz fusion των μέσων της δεκαετίας 70 όπου συμμετείχε σε κάθε λογής τρίο, ντουέττα, κουαρτέτα, supergroups, κλπ με ηγέτη σχεδόν πάντα τον ίδιο με γνωστότερο ίσως jazz rock group τους Eleventh House.
(Κάποια στιγμή δεσμέυομαι γιά πραγματικά σωστό αφιέρωμα).
Έχοντας παίξει με όποιον μπορείτε να φανταστείτε, και όντας πραγματικά μουσικός χαμαιλέων, αναζήτησε συνεργασίες με τους πιό παράξενους μουσικούς.
Μετά την παραγωγική πενταετία του 75-80 έκανε πολλές ηχγοραφήσεις με παταγώδη αποτυχία και επιτυχία αντίστοιχα. Ιδίως μετά το 1980 η αγορά καλού Coryell είναι κάτι σαν ρωσσική ρουλέτα...
Ο δίσκος αυτός είναι ευτυχώς από τους καλούς, αν όχι στους 3-4 κορυφαίους του.
Η συνεργασία ανέλπιστα πετυχημένη, οι συνθέσεις μοιρασμένες μεταξύ ανατολής και δύσης, και ευτυχώς γιά μας τους δυτικούς, όπου είναι ανατολή είναι προσαρμοσμένες στα μέτρα μας, μέσα από το φίλτρο Coryell.
Εκτός από την πολύ εύηχη και λιτή (πάντα) ακουστική κιθάρα του, ο Larry κρατάει έναν σοφά συμμαζεμένο ρόλο συντονιστή, περιοριζόμενος στο να δίνει χρώμα εδώ και εκεί ανάμεσα στους ανατολίτες. Σχοινοβατεί χωρίς δίχτυ από κάτω και το πετυχαίνει.
Από την άλλη πλευρά ο Ronu που θεωρείται σήμερα ένας από τους καλύτερους Ινδούς μουσικούς και ο μαίτρ του bansuri (έχει πάρει και grammy) ενσωματώνεται θαυμάσια στο σύνολο, όταν δεν κρατάει πρωταγωνιστικό ρόλο.
Φυσικά ο πρωταγωνιστικός του ανήκει δικαιωματικά. Παίζει γλυκά, μελωδικά και μιλάει κατευθείαν στην ψυχή. Δεν κουράζει, χαϊδεύει τα αυτιά και σε αφήνει με μελαγχολία και ηρεμία.
Οι δυό κρουστοί από το Ιραν ο ένας και Ινδός ο άλλος, είναι επίσης καταπληκτικοί ως βάση του συνόλου. Ξεχάστε αυτά που ξέρατε με Shakti κλπ. Όχι ότι εκείνοι δεν ήταν καλοί. Απλά τότε ήταν άλλη εποχή, και ο McLaghlin τότε (όχι απαραίτητα επίτηδες) μπορούσε να πασάρει στη Δύση οποιοδήποτε πακέτο.
Ναι το ίδιο κάνει και ο Larry εδώ, αλλά απλά το κάνει με μέτρο, σεβασμό στον ήχο της Ινδίας και σοβαρότητα, άλλωστε τότε ο ένας ήταν 30 χρόνων και τώρα ο άλλος 50 και....
Στο δίσκο τα καλύτερα κομμάτια, 1,3 και 5 είναι όλα τα λεφτά. από το 1 μπαίνεις στο πνεύμα του δίσκου, το 3 σε στρώνει στην καρέκλα σου και το 5 σου βάζει χειροπέδες.....
Ακούστε και το 7 με καταιγισμό κρουστών που είναι σκληρή δοκιμασία γιά κάθε ηχείο....
(Άλλωστε τα έχουμε πει για το δίσκο στις κατηγορίες diy παλιότερα).
Ηχογράφηση πολύ καλή, ίσως όχι κορυφαία.
Ο δίσκος είχε παρουσιαστεί πριν 2 χρόνια στο avforum.
Ονομάζεται Ronu Majumdar και παίζει bansuri εκείνο το τεράστιο ξύλινο φλάουτο που ίσως έχετε ακούσει σε αντίστοιχα κομμάτια.
Η πρώτη γνωριμία ήταν στον δίσκο
Moonlight Whispers που υπογράφει ο κιθαρίστας Larry Coryell μαζί με τους Ronu Majumdar, Keyvan Chemirani, Abhijit Banerjee, Sina Vodjani. CD 205631 TIM-COMPANY
Ο δίσκος είναι σύμπραξη επί ίσοις όροις, με τον διάσημο στη Δύση Coryell, όπου ο τελευταίος τουλάχιστον καταφέρνει πολύ καλά στο να συγκεντρώσει όλους αυτούς τους άγνωστους σε μας ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΥΣ ΜΟΥΣΙΚΟΥΣ δίπλα του σε ένα άκουσμα ΟΝΕΙΡΙΚΟ.
Ο Coryell όπως έχω ξαναγράψει υπήρξε ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους του jazz fusion των μέσων της δεκαετίας 70 όπου συμμετείχε σε κάθε λογής τρίο, ντουέττα, κουαρτέτα, supergroups, κλπ με ηγέτη σχεδόν πάντα τον ίδιο με γνωστότερο ίσως jazz rock group τους Eleventh House.
(Κάποια στιγμή δεσμέυομαι γιά πραγματικά σωστό αφιέρωμα).
Έχοντας παίξει με όποιον μπορείτε να φανταστείτε, και όντας πραγματικά μουσικός χαμαιλέων, αναζήτησε συνεργασίες με τους πιό παράξενους μουσικούς.
Μετά την παραγωγική πενταετία του 75-80 έκανε πολλές ηχγοραφήσεις με παταγώδη αποτυχία και επιτυχία αντίστοιχα. Ιδίως μετά το 1980 η αγορά καλού Coryell είναι κάτι σαν ρωσσική ρουλέτα...
Ο δίσκος αυτός είναι ευτυχώς από τους καλούς, αν όχι στους 3-4 κορυφαίους του.
Η συνεργασία ανέλπιστα πετυχημένη, οι συνθέσεις μοιρασμένες μεταξύ ανατολής και δύσης, και ευτυχώς γιά μας τους δυτικούς, όπου είναι ανατολή είναι προσαρμοσμένες στα μέτρα μας, μέσα από το φίλτρο Coryell.
Εκτός από την πολύ εύηχη και λιτή (πάντα) ακουστική κιθάρα του, ο Larry κρατάει έναν σοφά συμμαζεμένο ρόλο συντονιστή, περιοριζόμενος στο να δίνει χρώμα εδώ και εκεί ανάμεσα στους ανατολίτες. Σχοινοβατεί χωρίς δίχτυ από κάτω και το πετυχαίνει.
Από την άλλη πλευρά ο Ronu που θεωρείται σήμερα ένας από τους καλύτερους Ινδούς μουσικούς και ο μαίτρ του bansuri (έχει πάρει και grammy) ενσωματώνεται θαυμάσια στο σύνολο, όταν δεν κρατάει πρωταγωνιστικό ρόλο.
Φυσικά ο πρωταγωνιστικός του ανήκει δικαιωματικά. Παίζει γλυκά, μελωδικά και μιλάει κατευθείαν στην ψυχή. Δεν κουράζει, χαϊδεύει τα αυτιά και σε αφήνει με μελαγχολία και ηρεμία.
Οι δυό κρουστοί από το Ιραν ο ένας και Ινδός ο άλλος, είναι επίσης καταπληκτικοί ως βάση του συνόλου. Ξεχάστε αυτά που ξέρατε με Shakti κλπ. Όχι ότι εκείνοι δεν ήταν καλοί. Απλά τότε ήταν άλλη εποχή, και ο McLaghlin τότε (όχι απαραίτητα επίτηδες) μπορούσε να πασάρει στη Δύση οποιοδήποτε πακέτο.
Ναι το ίδιο κάνει και ο Larry εδώ, αλλά απλά το κάνει με μέτρο, σεβασμό στον ήχο της Ινδίας και σοβαρότητα, άλλωστε τότε ο ένας ήταν 30 χρόνων και τώρα ο άλλος 50 και....
Στο δίσκο τα καλύτερα κομμάτια, 1,3 και 5 είναι όλα τα λεφτά. από το 1 μπαίνεις στο πνεύμα του δίσκου, το 3 σε στρώνει στην καρέκλα σου και το 5 σου βάζει χειροπέδες.....
Ακούστε και το 7 με καταιγισμό κρουστών που είναι σκληρή δοκιμασία γιά κάθε ηχείο....
(Άλλωστε τα έχουμε πει για το δίσκο στις κατηγορίες diy παλιότερα).
Ηχογράφηση πολύ καλή, ίσως όχι κορυφαία.
Ο δίσκος είχε παρουσιαστεί πριν 2 χρόνια στο avforum.
Last edited:
