Κοινωνική συνείδηση στην καλλιτεχνική δημιουργία - Απαραίτητη ή όχι ;

[Δημήτρης Ν.]

Σε παρα-διπλανό θέμα , τέθηκε το ζήτημα της κοινωνικής συνείδησης του δημιουργού , αλλά και του τρόπου ζωής του . Μου δημιουργήθηκαν ορισμένα ερωτήματα , τα οποία πιστεύω ότι μπορεί να υπάρχουν και σε εσάς . Ετσι τα θέτω , ως αφορμή για συζήτηση .
Πιστεύετε ότι είναι βασική προϋπόθεση για έναν καλλιτέχνη/μουσικό/δημιουργό να έχει κοινωνική συνείδηση ;
Πιστεύετε ότι αυτή η κοινωνική συνείδηση θα πρέπει να εκφράζετε στο έργο του και αν ναι πως ; Μήπως έτσι πέφτουμε στην λούμπα της στρατευμένης τέχνης
Πιστεύετε ότι η ζωή ενός καλλιτέχνη πρέπει να είναι υπόδειγμα συμμόρφωσης προς τα πιστεύω του - έαν έχει ;
Πιστεύετε ότι τα εξωμουσικά κριτήρια έχουν ρόλο στην κριτική θεώρηση του καλλιτεχνικού δημιουργήματος ;
Πιστεύετε ότι η ανατρεπτική αισθητική ενός έργου συνεπάγεται την ανατρεπτική πολιτική και φιλοσοφική θέση του δημιουργού του ;Και αν ναι , αυτή η ανατρεπτική θέση πρέπει να είναι "αριστερή" ;Και πόσο αριστερή ( Chairman Mao , Ερυθροί Χμερ , οπαδοί των Δημοκρατικών στην Αμερική ; ) Και τι γίνεται με ακροδεξιούς δημιουργούς ( Εζρα Πάουντ - Κνούτ Χάμσον) ;Πετάμε το έργο τους στα σκουπίδια επειδή δεν μας αρέσει η ιδεολογία τους ; Εμπόδισε το ύποπτο ιδεολογικά και εσχατολογικό περιεχόμενο των δίσκων των Magma ( λύτρωση και εξαγνισμός δια του θανάτου ) τους μουσικούς τους να γράψουν μία από τις πλέον λαμπρές σελίδες της μουσικής ; Το ίδιο εσχατολογικό περιεχόμενο των Black Sabbath ( καταστροφή του κόσμου πυρηνικός όλεθρος ) γιατί δεν γέννησε αριστουργήματα ; Μειώνεται η αξία του πλειστάκις συλληφθέντος δια βιαιοπραγίες ( ιδίως κατά των συζύγων του ) νονού της σόουλ James Brown ;
Είναι κακό που ο Isaac Hayes κυκλοφορούσε με Ρολς ;

 

[gureto]

Η καλλιτεχνική δημιουργία είναι τάλαντο. Όταν μάλιστα μιλάμε για τεράστιες μουσικές προσωπικότητες, όπως αυτές (και άλλες) που αναφέρει ο κύριος Ντοκατζής, τότε μιλάμε για χάρισμα μοναδικό. Πολύ συχνά (για να μην πω συνήθως) η καλλιτεχνική ευφυία αυτών των ανθρώπων, κρύβει περίεργες, ιδιότροπες, αντισυμβατικές ακόμα και διεστραμμένες προσωπικότητες).

Όπως κάποιοι μαθητές στο σχολείο που ενώ τους είναι εξαιρετικά εύκολο και αγαπητό να διαπρέπουν στις σπουδές τους είναι παντελώς ανίκανοι για άλλες "καθημερινές" δραστηριότητες και ασχολίες ή ακόμα είναι και τελείως αντικοινωνικοί. Πάντα πίστευα ότι η διάνοια σε ένα τομέα προϋποθέτει ελλείψεις σε άλλες πτυχές της προσωπικότητας.

Όχι, δεν θεωρώ ότι πρέπει ο καλλιτέχνης να συμμορφώνεται με κανόνες σε ό,τι αφορά την δημιουργία του. Αυτός δημιουργεί και το κοινό του αποδέχεται ή όχι το έργο του.

Μην ξενχνούμε όμως και τους άλλους καλλιτέχνες, αυτούς τους καθημερινούς ανθρώπους που η φύση δεν προίκισε με εξαίρετη δημιουργική ικανότητα, αλλά με τη διάθεση και την αγάπη για την απόλαυση των καλλιτεχνικών δημιουργιών. Πόσο καλλιτέχνες είμαστε άραγε εμείς, οι απλοί εραστές της μουσικής, που μπορούμε να αφιερώσουμε ώρες στην πολυθρόνα ακούγοντας τους αγαπημένους μας ήχους/στίχους, ή στο δισκοπωλείο ψάχνοντας για κάτι συγκλονιστικό?

Αν εμείς θέσουμε πρώτοι όρια στην αναζήτηση της μουσικής περιπλάνησης, τότε αυτομάτως θέτουμε όριο (για να μην πω λογοκρισία) στην καλλιτεχνική δημιουργία. Αυτός είναι και ο λόγος που ποτέ δεν ασχολήθηκα προσωπικά με τις βιογραφίες των αγαπημένων μου καλλιτεχνών. Δεν ενδιαφέρθηκα ποτέ να καταλάβω το "γιατί" ή το "πως" μιας δημιουργίας αλλά το "τι" (την υπόσταση, την πεμπτουσία της, το νόημά της στο τέλος-τέλος).

Δεν ξέρω αν απάντησα απόλυτα στα ερωτήματά σας κ. Ντοκατζή, όμως θεώρησα το θέμα σας κατάλληλο να παραθέσω αυτές τις απόψεις μου.

 

[Δαμιανός Δημητριάδης]

Αναγκαία συνθήκη Ντοκ, για την μουσική που φιλοδοξεί να είναι κάτι παραπάνω από διακοσμητική, είναι η ύπαρξη περιεχομένου, είτε αυτό είναι αισθητικό/φιλοσοφικό, είτε ψυχολογικό, είτε κοινωνικό/πολιτικό. Να σου δίνει την εντύπωση πως σου αποκαλύπτει κάποιες αλήθειες τέλος πάντων.

Αν τώρα η συγκεκριμένη μουσική πλασάρεται η ίδια ως 'αντικομφορμιστική', ή ακόμη περισσότερο ως 'ανατρεπτική', μέρος ενός καλλιτεχνικού ρεύματος με αντίστοιχα χαρακτηριστικά και σαφείς κοινωνικές καταβολές, είναι αναπόφευκτο πέρα από το ύφος και το μήνυμα, να υπεισέρχεται στην κρίση -ως ένα ακόμη κριτήριο, όχι το μοναδικό - και η συνέπεια του δημιουργού ως προς αυτά τα οποία πρεσβεύει.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Ο Εζρα Πάουντ είναι Δικός μας 1000% - σιγά που θα τον χαρίσουμε σ Αυτούς.
Ο Πάουντ είναι ένας απεγνωσμένος που θρηνεί έναν κόσμο που χάνεται. Το ότι ζήτησε καταφύγιο σε μιά αυταπάτη που την ταύτισε με τον φασισμό δεν μειώνει στο ελάχιστο την αξία της υπόγειας λάβας του. Ο Πάουντ υπερβαίνει την πραγματικότητα και τις συμβάσεις της ακριβώς όπως κάθε Ποιητής, απο τον Κομφούκιο μέχρι τον Μαγιακόφσκυ.
Στα μάτια μου ο Πάουντ είναι ο μεγαλύτερος Ποιητής του αιώνα του - και ένας από τους Τελευταίους.

 

[ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΝΩΛΑΚΟΣ]

Εγώ δεν τα συνδέω καθόλου. Κοινωνική συνείδηση σημαίνει και μία μίνιμουμ (τουλάχιστον) αποδοχή του συστήματος.
Αυτόματα θέτει όρια πιο στενά από την φαντασία.

Ο τρόπος ζωής ενός δημιουργού μπορεί να είναι συμβατικός αλλά η μουσική του μπορεί να έχει αναφορές σε εναλλακτικές πηγές.

Μπορώ να αποδεχτώ οποιαδήποτε "νοικοκυρά" που τραγουδάει κάποιο I love you baby με ένα τρόπο που με στέλνει για χόρτα.

Εντάξει δεν μιλάμε για παραδείγματα Χριστιανών που στη μουσική τους εξυμνούν τον Βελζεβούλ ή πάμπλουτους ρόκερς που τραγουδούν για την ανεργία και τις κοινωνικές ανισότητες. Αυτό είναι απάτη.

Μετά από κάποια χρόνια μουσικών διαδρομών, το fake μου κάνει μπαμ.
Ίσως και για αυτό ακούω νέα παιδιά.

Ντοκ. μεγάλη σημασία έχει και το είδος μουσικής που παίζεις , οι στίχοι που γράφεις.
Από την Νταϊάνα Κραλ δεν έχω καμμία απαίτηση να ζει και να συμπεριφέρεται κάπως. Είναι παντελώς αδιάφορο.

 

[ΜΗΤΣ]

H τέχνη είναι έκφραση. «Πρέπει» ή «θα έπρεπε» δεν υπάρχουν. Kάθε καλλιτέχνης, μαζί και εγώ, έχει το δικαίωμα να κάνει αυτό που τον εκφράζει για να περάσει το μήνυμα που θέλει. Tο κοινωνικό σύνολο μετά θα τον κρίνει...

 

[Maria An.]

Το θέμα που ανοίγεις Δημήτρη είναι πολύ κοντά σε σκεπτικό με ένα που είχα και εγώ στο μυαλό μου.

Πάρα πολλά συγκροτήματα μπορεί μουσικά να είναι πολύ ενδιαφέροντα και να συμβαίνει ένα από τα παρακάτω (απλοποιημένη version):

α) να έχουν αδιάφορο στιχουργικό περιεχόμενο

β) ενδιαφέροντες στίχοι και ασυμφωνία στίχων και στάσης ζωής

γ) η μουσική να είναι το μέσο για προώθηση της ιδεολογίας τους (είτε συμφωνούμε με αυτήν είτε όχι)

Συνδυασμός των παραπάνω σε διάφορες αναλογίες κατά περίπτωση.

Λοιπόν έχουμε και λέμε.

Καταρχήν η κακή γνώση ξένων γλωσσών σε βοηθάει ώστε να αντιμετωπίσεις τη μουσική μόνο ως μουσική. Η φωνή του τραγουδιστή είναι ένα ακόμα μουσικό όργανο στο σχήμα και η αξιολόγηση γίνεται βάση αρμονικών συνιστωσών. Πρόκειται για το γνωστό ΛΑ ΛΑ ΛΑ ΛΑ.

Μια πρόσθετη περίπτωση ώστε κάποιο συγκρότημα να ενταχθεί στην παραπάνω κατηγορία είναι και η περίεργη προφορά μερικών τραγουδιστών. Αν δεν είναι κάποιος από την ίδια περιοχή αποκλείεται να καταλάβει έστω και μία λέξη. Στην περίπτωση αυτή ανήκουν και τα γκρουπ από τα γκέτο που για την αργκό τους χρειάζεσαι ιδιαίτερο ετυμολογικό λεξικό ή μεταπτυχιακό στα πεζοδρόμια.

´Εστω ότι ξεπεράσαμε τα παραπάνω και μπαίνουμε στο ζουμί. Όπου ζουμί = στίχος. Στην περίπτωση α έχουμε την εκδοχή μιας ελαφριάς σούπας. Κοτόσουπα, ψαρόσουπα κλπ. Ελαφριά, εύπεπτη, μας τονώνει, αλλά δεν θα μας δώσει τίποτα παραπάνω.

Η β εκδοχή είναι η πιο ύπουλη. Μοσχομυρίζει, νομίζεις ότι αυτό είναι που χρειάζεσαι, αλλά μπορεί πολύ άνετα να σε αλλοτριώσει κι εσένα. Είναι σαν τα σνακ και τα fast food. Απίθανα και εθιστικά στην κατανάλωση, αλλά όσο πιο πολύ πέφτεις στην παγίδα τους τόσο καταστρέφεις την υγεία σου.

Η τελευταία εκδοχή είναι για γερά στομάχια. Πάρα πολλούς θα τους πειράξει και θα έχουνε κακό ύπνο, ταραχή και κρύο ιδρώτα. Αυτοί όμως που θα τη γευτούνε σωστά έχουν περάσει σε νέα διάσταση.

Η Βέφα στο πλατώ σας

 

[ΜΗΤΣ]

Το θέμα που ανοίγεις Δημήτρη είναι πολύ κοντά σε σκεπτικό με ένα που είχα και εγώ στο μυαλό μου.

Πάρα πολλά συγκροτήματα μπορεί μουσικά να είναι πολύ ενδιαφέροντα και να συμβαίνει ένα από τα παρακάτω (απλοποιημένη version):

α) να έχουν αδιάφορο στιχουργικό περιεχόμενο

β) ενδιαφέροντες στίχοι και ασυμφωνία στίχων και στάσης ζωής

γ) η μουσική να είναι το μέσο για προώθηση της ιδεολογίας τους (είτε συμφωνούμε με αυτήν είτε όχι)

Συνδυασμός των παραπάνω σε διάφορες αναλογίες κατά περίπτωση.

Λοιπόν έχουμε και λέμε.

Καταρχήν η κακή γνώση ξένων γλωσσών σε βοηθάει ώστε να αντιμετωπίσεις τη μουσική μόνο ως μουσική. Η φωνή του τραγουδιστή είναι ένα ακόμα μουσικό όργανο στο σχήμα και η αξιολόγηση γίνεται βάση αρμονικών συνιστωσών. Πρόκειται για το γνωστό ΛΑ ΛΑ ΛΑ ΛΑ.

Μια πρόσθετη περίπτωση ώστε κάποιο συγκρότημα να ενταχθεί στην παραπάνω κατηγορία είναι και η περίεργη προφορά μερικών τραγουδιστών. Αν δεν είναι κάποιος από την ίδια περιοχή αποκλείεται να καταλάβει έστω καμία λέξη. Στην περίπτωση αυτή ανήκουν και τα γκρουπ από τα γκέτο που για την αργκό τους χρειάζεσαι ιδιαίτερο ετυμολογικό λεξικό ή μεταπτυχιακό στα πεζοδρόμια.

´Εστω ότι ξεπεράσαμε τα παραπάνω και μπαίνουμε στο ζουμί. Όπου ζουμί = στίχος. Στην περίπτωση α έχουμε την εκδοχή μιας ελαφριάς σούπας. Κοτόσουπα, ψαρόσουπα κλπ. Ελαφριά, εύπεπτη, μας τονώνει, αλλά δεν θα μας δώσει τίποτα παραπάνω.

Η β εκδοχή είναι η πιο ύπουλη. Μοσχομυρίζει, νομίζεις ότι αυτό είναι που χρειάζεσαι, αλλά μπορεί πολύ άνετα να σε αλλοτριώσει κι εσένα. Είναι σαν τα σνακ και τα fast food. Απίθανα και εθιστικά στην κατανάλωση, αλλά όσο πιο πολύ πέφτεις στην παγίδα τους τόσο καταστρέφεις την υγεία σου.

Η τελευταία εκδοχή είναι για γερά στομάχια. Πάρα πολλούς θα τους πειράξει και θα έχουνε κακό ύπνο, ταραχή και κρύο ιδρώτα. Αυτοί όμως που θα τη γευτούνε σωστά έχουν περάσει σε νέα διάσταση.

Η Βέφα στο πλατώ σας

Aπόλυτα σωστή παρατήρηση που ισχύει θα έλεγα στο μεγαλύτερο ποσοστό των ακροατών...

 

[Maria An.]

Αλήθεια ήθελα να ρωτήσω αν το παθαίνουν κι άλλοι αυτό:

Στην ιδανική περίπτωση που το μουσικό κομμάτι είναι από τα πολύ αγαπημένα μας, τα κύμματα ευχαρίστησης διατρέχουν το πίσω μέρος του κεφαλιού από χαμηλά προς τα επάνω και δεξιά, ενώ συγχρόνως ανατριχιάζουμε. Σε επανάληψη του αγαπημένου κομματιού παθαίνουμε πάλι το ίδιο.

Συμβαίνει και σε άλλους γιατρέ ή έχω πρόβλημα?

 

[ΜΗΤΣ]

XAXA! Mάλλον είναι θέμα συναισθηματισμού και χαρακτηριστικών του ανθρώπου. Eμένα προσωπικά δεν θυμάμαι να μου έχει συμβεί με μουσική αλλά σίγουρα μου συμβαίνει έτσι ακριβώς όπως το λες με επιτυχημένα teaser trailers ταινιών.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Aπόλυτα σωστή παρατήρηση

Μπράβο ΜΗΤΣ - το καλοκαίρι επέδρασε ευεργετικά πάνω σου: παλιά μας έλεγες πως δεν μπορούσες ούτε να διαβάσεις μεγάλο κείμενο, τώρα όχι μόνο τα διαβάζεις αλλά απαντάς κιόλας.
Ευγε!:aktion033:

 

[ΜΗΤΣ]

Kάνω προσπάθειες...:award: :grinning-smiley-043 :flipout:

 

[MOUKIOUROUFIS KOSTAS]

Απάντηση: Re: Κοινωνική συνείδηση στην καλλιτεχνική δημιουργία - Απαραίτητη ή όχι ;

Αλήθεια ήθελα να ρωτήσω αν το παθαίνουν κι άλλοι αυτό:

Στην ιδανική περίπτωση που το μουσικό κομμάτι είναι από τα πολύ αγαπημένα μας, τα κύμματα ευχαρίστησης διατρέχουν το πίσω μέρος του κεφαλιού από χαμηλά προς τα επάνω και δεξιά, ενώ συγχρόνως ανατριχιάζουμε. Σε επανάληψη του αγαπημένου κομματιού παθαίνουμε πάλι το ίδιο.

Συμβαίνει και σε άλλους γιατρέ ή έχω πρόβλημα?

Ωχ ωχ ωχ! Μαράκι να σου συστήσω κλινική? Κάθε τόσο νοσηλεύομαι για μικροεπεμβάσεις αφαίρεσης riffs, breaks και γεφυρών που επικάθονται στον εγκέφαλο και προκαλούν τα συμπτώματα που λες. :Banane0:

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Kάνω προσπάθειες

δεν σου φαίνεται: σου βγαίνει φυσικά, οπότε μάλλον είσαι στο σωστό δρόμο:grandpa:

 

[Maverick]

Ωραίο θέμα, που ήθελα να το συνεχίσουμε στο άλλο τόπικ αλλά μου το γυρίσατε πάλι στην ατέρμονα διαμάχη μετααξύ progressive και punk.
Λοιπόν, επιγραμματικά θα έλεγα ότι οι φιλόσοφοι μας έχουν δείξει ότι η αντίληψη της κοινωνικής πραγματικότητας από τα άτομα δεν είναι μία
απευθείας αντανάκλασή της στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Τα αισθητηριακά δεδομένα διαμεσολαβούνται από τις βιολογικές καταβολές, την
κοινωνική-ταξική προέλευση, την παιδεία, την εργασιακή πραγματικότητα και τις κοινωνικές σχέσεις που αναπτύσσει το άτομο. Όλα αυτά
διαμορφώνουν αυτό που λέγεται ιδεολογία και που μπορεί να είναι άλλοτε ψευδής συνείδηση (φενάκη) και άλλοτε διαυγής αντίληψη του
εξωτερικού κόσμου. Η τέχνη τώρα, είναι ιδιαίτερη μορφή κοινωνικής συνείδησης αλλά είναι και τρόπος έκφρασης, τρόπος ζωής και όχημα
επικοινωνίας μεταξύ καλλιτέχνη και αποδεκτών του καλλιτεχνικού δημιουργήματος.
Ο καλλιτέχνης εκφράζεται μέσα από το έργο του και ταυτόχρονα εκφράζει και εξωτερικεύει την συνολική του κοσμοαντίληψη (την ιδεολογία)
μέσα από τις δηλώσεις του, τα γραπτά του και την εν γένει κοινωνική του παρουσία. Αυτά τα δύο όμως μπορούν να βρίσκονται σε αγεφύρωτη
αντίθεση μεταξύ τους για τους λόγους που εξήγησα παραπάνω. Έτσι εξηγούνται τα φαινόμενα τύπου Εζρα Πάουντ - Κνούτ Χάμσον αλλά και
Χατζηδάκι, Θεοδωράκη για να έρθουμε και σε πιο οικεία παραδείγματα: το έργο τους ήρθε πολλές φορές σε απευθείας αντίθεση με
την κοινωνική τους πρακτική χωρίς αυτό να μειώνει στο ελάχιστο την λάμψη και το μεγαλείο του.
Το ίδιο πράγμα εμφανίζεται και στη μουσική όπου μπορεί να υπάρχει ανταγωνιστική αντίθεση μεταξύ των στίχων στα τραγούδια (άμεση έκφραση ιδεολογίας) και της μουσικής που τους περιβάλλει.
Άρα η άποψή μου είναι ότι πρέπει να διαχωρίζουμε το καλλιτεχνικό έργο από τον δημιουργό του και να εξετάζουμε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση σε συνάρτηση με τα ιδεολογικά και γνωσιολογικά της "συμφραζόμενα"...

 

[ΜΗΤΣ]

δεν σου φαίνεται: σου βγαίνει φυσικά, οπότε μάλλον είσαι στο σωστό δρόμο:grandpa:

Tο κατα δύναμην... Aς μην είμαστε άλλο off topic.-bye- :grandpa:

 

[Δημήτρης Ν.]

Χμ... εγώ ήθελα περισσότερο - όχι ότι δεν είναι ενδιαφέροντα όλα αυτά που ανεπτύχθησαν πιό πάνω , ίσως μάλιστα η κάθε απάντηση να είναι ένα θρεντ από μόνη της - να δούμε , να εξετάσουμε το σύστημα κριτηρίων που χρησιμοποιούμε για να ερμηνεύσουμε το καλλιτεχνικό έργο και δη στις περιπτωσεις εκείνες που ο καλλιτέχνης δεν εκφράζεται με ρητό και κατηγορηματικό τρόπο μη επιδεχόμενο αμφισημιών στην ερμηνεία της θέσης του , αλλά στις περιπτώσεις όπου είτε με το υλικό του αφήνει ερμηνευτικό πεδίο απέραντο , είτε όταν καίτοι το υλικό του προσφέρεται για καλλιτεχνική ερμηνεία εν τούτοις εμείς προκρίνουμε την εφαρμογή εξωμουσικών κριτηρίων .
Δηλαδή , όταν οι Pop Group τιτλοφορούν ένα δίσκο τους "How much longer do we tollerate mass murder" το θέμα είναι σαφές . Οταν μάλιστα υπάρχει στίχος που λέει "Rob a bank" , τότε εκτός από σαφή τα ζητήματα είναι και απλά , ειδικά όταν το λευκό επιθετικό φάνκ τους τελεί σε απόλυτη αρμονία με τους στίχους και την ιδεολογική τους στάση .
Στην περίπτωση όμως πχ των Supertramp - και τους αναφέρω γιατί θυμάμαι μιά κριτική για το "Breakfast In America" όπου ο συντάκτης της κατακεραύνωνε το δίσκο για τον συντηρητισμό της στάσης τους , την ύποπτη ιδεολογία τους ( κλπ κλπ ) - γιατί θα πρέπει να τους εξετάσουμε με εξωμουσικά κριτήρια και να μην αναφερθούμε στις έξοχες πχ μελωδίες τους ;
Γιατί ο Λυμπε , όταν αναφέρεται στους Deep Purlpe , Black Sabbath κλπ χρησιμοποιεί εξωμουσικά κριτήρια για να δικαιολογήσει ότι η μουσική τους είναι χειρότερη από αυτήν της Πάτι Σμιθ ( προσέξτε το η μουσική τους ) .
Και αν θέλετε να το πάμε και αλλού γιατί στην προ ημερών διοργανωθείσα αναδρομική έκθεση του Αρνο Μπρέκερ στην Γερμανία , ο τίτλος σχεδόν σε όλες τις εφημερίδες ήταν ' ο αγαπημένος γλύπτης του Χίτλερ" και τα ερωτήματα που έθεσαν οι κριτές ήταν εξωγλυπτικά όπως : " πώς ένας τόσο ταλαντούχος καλλιτέχνης επέτρεψε στον εαυτό του να διαφθαρεί σε τέτοιο βαθμό από το καθεστώς των ναζιστών;" ή «Όλοι μπορούν να αντιληφθούν ότι υιοθετούμε ιδιαίτερα επικριτική στάση ως προς τον Μπρέκερ και ως εκ τούτου η έκθεση δεν μπορεί να εκληφθεί ως αποκατάσταση του ονόματός του» όπως τόνισε ο δήμαρχος της πόλης που διοργανώνει την έκθεση .

 

[MOUKIOUROUFIS KOSTAS]

Σε ό,τι αφορά το ίδιο το θέμα του Δημήτρη, εκείνο που αρχικά ζητάω από τη Τέχνη είναι να μου "μιλήσει" με τον τρόπο της. Αν αυτό είναι ένα παράξενο χρώμα σε μια γωνιά ενός πίνακα, αν είναι οι στίχοι των Black Flag ή το περφεξιονιστικό παίξιμο του Cobham στα τύμπανα, εκείνο που τελικά μετράει είναι αυτό που παίρνεις. Ένα πολυκατάστημα με δώρα είναι η Μουσική και κάθε φορά διαλέγεις για τον εαυτό σου κάτι ταπεινό, χλιδάτο ή βαθειά στοχαστικό. Εκείνο που δεν αντέχω είναι η μονοδιάστατες ρότες. Χρειαζόμαστε και τα κοσμήματα αλλά και το χαρτί τουαλέτας, αρκεί οι επιλογές και στα δυο να καθρεφτίζουν το είναι μας και τις απαιτήσεις που θέτουμε.
Αν ο Rollins τρώει σε πανάκριβα εστιατόρια ή ο Cobham μετακινείται με παπάκι 50αρι με τρύπια εξάτμιση αυτό έχει να κάνει με τη προσωπικότητα και τις αξίες της.
Το ιδανικό, το αληθινό πέρα από αδυναμίες πάντα θα συγκινεί έτσι κι αλλιώς.

 

[Τσάκωνας Βασίλης]

Είναι κατ'αρχήν βασική προϋπόθεση για έναν δημιουργό να έχει συνείδηση των έσω & του γύρω απ'αυτόν. Και όχι απαραίτητα κοινωνική. Να έχει θέση για τα πράγματα. Σημείο αναφοράς. Ζωντανό εγώ. Point zero. Και να νιώθει το καλύτερο & το χειρότερο. Την ασχήμια και το ωραίο. Το δίκιο και την ανισότητα. Δυστυχώς τα σπουδαιότερα έργα γραφτήκαν σαν έκφραση αγανάκτησης και λιγότερα λατρείας. Αλλά έτσι δεν είναι η ζωή? Αυτή δεν είναι που μας κάνει ναι νιώθουμε πόνο χαρά ζήλεια καταπίεση πόθο πείνα θαυμασμό? Διαφορετικότητα! Και αυτό εκφράζεται στην τέχνη. Αυτό αποτυπώνεται στο έργο. Η θέση μας την συγκεκριμένη στιγμή στο συγκεκριμένο ζήτημα που μας καίει. Μία στιγμή αισθαντικότητας. Και αυτό σαν αποδέκτες παίρνουμε. Σε ένα πίνακα, σε ένα γλυπτό σε ένα δίσκο. Και αυτό μόνο πρέπει να κρίνουμε από τη μεριά μας. Καμία σημασία δεν έχει η υπόλοιπη καθημερινότητα του δημιουργού. Ούτε τι φοράει ούτε με τι κινείται (Rolls ή Αλυσίδα Ελβιέλα). Ούτε ποιος θα μπορούσε να είναι δέκα είκοσι χρόνια μετά ή πριν. Παραδείγματα πολλά βέβαια (Ozzy, Σαββόπουλος) που σήμερα φέρονται σαν δεξιάρες. Ως τόσο κάποτε μας έδωσαν αριστουργήματα και μόνο αυτά θα πρέπει να μας απασχολούν. Είναι ζήτημα αισθητικής. Τις περισσότερες φορές ανατρεπτικής. Εφόσον η ζωή τις περισσότερες φορές είναι αβάσταχτη. Μακάρι βέβαια να μην υπήρχε λόγος ύπαρξης της τέχνης, να ήταν όλα λυμένα. Αισθηματικά κοινωνικά… Μακάρι να ήμασταν όλοι κεντρώοι, να μην υπήρχε αιτία εκμετάλλευσης και αδικίας (δεξιά), να υπήρχαν και έτερα ήμιση κατά την προσδοκία μας δίπλα μας. Όσο όμως είμαστε διαφορετικοί, άλλο τόσο αριστεροί θα είμαστε.

 

[send]

λίγο ιδεαλιστικά μου φαίνονται αυτά που διαβάζω. Τέχνη μπορεί να είναι και απλώς η αναζήτηση του καλλιτέχνη για το όμορφο. Δηλαδή αυτό τη μειώνει ως τέχνη;
Ειδικά στο τραγούδι, μου φαίνεται για υπερβολική απαίτηση η ύπαρξη οπωσδήποτε κάποιου μηνύματος και η αντανάκλαση ή υπονόηση κάποιας ιδεολογίας στο ίδιο το έργο. Εάν καταφέρνει ο καλλιτέχνης και το περνάει αβίαστα, δίχως καν να καταλαβαίνεις ότι υπάρχει εάν δεν το ακούσεις και δεύτερη φορά, έχει καλώς. Διαφορετικά, η επιτήδευση με απωθεί.