Re: Απάντηση: Kurt Weill & Bertolt Brecht: μουσικές ενυπώσεις και ιδεολογικοί προβλημ
__Fuse, πολύ ωραίο post, ιδίως η τελευταία παράγραφος! Πολύ ωραίο post και του Suria. Μπράβο και στον Lepton για το πολύ ωραίο θέμα!!
__Είμαι και εγώ απ' αυτούς που δίνουν ΠΟΛΥ μεγάλη σημασία στους στοίχους -ΟΤΑΝ αυτοί έχουν κάτι να πουν. Γιατί μερικές φορές απλά ντύνουν τη μουσική. Ομως, τα τραγούδια (όχι "οι μουσικές") που αγγίζουν την ψυχή μου είναι αυτά που έχουν να πουν κάτι, ΤΟΣΟ απο θέμα μουσικής, όσο και στοίχου. Πρόσφατα έγγραψα και το "Scarsick" των Pain Of Salvation. Στο Disco Queen, με αναφορές στην παιδοφιλία (ίσως) και στα κατασκευασμένα και άγουρα πρότυπα ομορφιάς και το πως κάποιοι αρέσκονται σ' αυτά, την ώρα που οι στοίχοι εκφράζουν όλο αυτό, κυριαρχεί ένα ριφ που παραπαίει, ένα διεστραμμένο ριφ... αυτό εμένα με συγκλονίζει. Οι στοίχοι, υποστηρίζουν την άρρωστη κατάσταση /ιδεολογία (μιας εκπρωσοπούν αυτή την ομάδα ανθρώπων) και η μουσική την υπονομεύει, την σχολιάζει αφυπνίζοντάς μας. Αυτό είναι τέχνη. Αυτό έχει νόημα και ουσία. Αυτό έχει κάτι να μου πει.
__Και εδώ θέλω να κάνω και ένα σχόλιο για την όταν η μουσική έρχεται κόντρα στον στοίχο που είπε ο Lepton. Εγώ νομίζω πως αυτό εντάσσεται στην τεχνική της αποστασιοποίησης και της αποξένωσης. Για να αναφέρω πάλι του Pain Of Salvation και το Scarsick, π.χ. στο America, όπου σχολιάζουν με πολύ καυστικό τρόπο τον σύγχρονο τρόπο ζωής μία κυρίαρχης καταναλωτικής κοινωνίας (και την αλλαζονία και την ιδεολογική αυτο-έκπτωση μιας υπερδύναμης), όλο το τραγούδι φορτίζεται πολύ περισσότερο απ' το χαρούμενο και cheesy ύφος του, μεγάτο στην επίφαση και την ειρωνεία (χρησιμοποιούν και το κεντρικό θέμα του West side story καθώς και Πάντζο), και έτσι όταν στο τέλος τραγουδούν το "each year a new wor, each day a new store", όλο αυτό ενδυναμώνεται ακόμη περισσότερο. Σε ξαφνιάζει, σε αναγκάζει να ξαφνιαστείς και να "αποστασιοποιηθείς" απ' το πριν για να σκεφτείς τα δεύτερα επίπεδα.
__Αλλωστε, όπως ήδη έχετε γράψει, αυτό ήταν και το ζητούμενο (ένα απο τα) του Μπρεχτ. Να αφυπνίσει. Να ξαφνιάζει τον θεατή και να μην τον αφήνει να ταυτίζεται. Κάθε τόσο ο ηθοποιός έπρεπε να "κλείνει το μάτι" στον θεατή, προσδίδονταν το δικό του σχόλιο, έτσι ώστε και ο θεατής να κάνει το ίδιο. Προσπαθούσε να γαλουχήσει μία γενειά σκεπτόμενων θεατών στο θέατρο, έτσι ώστε οι άνθρωποι αυτοί να μην μπλέκουν άθελα τους σε έναν μιθριδατισμό όπου θα είναι παθητικοί θεατές και στη ζωή τους.
__Αν λοιπόν κάπου η μουσική ήταν σε αντίστιξη με τους στοίχους, αυτό προωθούσε το σχόλιο και τα δεύτερα επίπεδα. Ισως βέβαια να γίνεται αυτό που φοβάται ο Lepton στο πρώτο του μήνυμα. Μέσω μιας ωραίας μουσικής να περνούν "στα ψιλά" (χαχαχα, στην περίπτωσή του με τους υπέρτιτλους αυτό ήταν κυριολεκτικό!) οι στοίχοι.
__Δε νομίζω. Γιατί αυτοί που μπορούν και ΘΕΛΟΥΝ να είναι σκεπτόμενοι, εμβαθύνουν και τους ακούν προσεκτικά. Οσοι κωφεύουν, ηθελημένη ή μη, πάλι αναγκάζονται να τους ακούσουν, με έναν γλυκά ύπουλο τρόπο και αν μη τι άλλο, απο το τίποτα, κάτι είναι και αυτό... Αλλωστε, αυτό δε το ανακάλυψαν μόνο οι Weill & Brecht, το είχε πει πολύ εύστοχα και ο Μολιέρος (σε ελεύθερη απόδοση):
"τα βέλη της σάτιρας είναι πιο αποτελεσματικά απο αυτά της κλασσικής ηθικής (ηθικολογίας), σωφρονίζοντας τους ανθρώπους ξεμπροστιάζοντάς τους ιδία ψευγάδια"
__Ισως λοιπόν ο Weill να διάλεξε το ένδυμα της χαρούμενης ή παραπλανητικής μουσικής που πιθανόν να καπελώνει σε πρώτη φάση τον στοίχο, για να διεισδύσει στα αυτιά των θεατών και... ποιος ξέρει... ίσως η μουσική του καταφέρει να μεταφέρει τους στοίχους και λίγο πιο μέσα, στο μυαλό τους...
