Μπλουζ, κόμικς και ...Ελλάδα! [John Mayall With Eric Clapton]

  • Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

    Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του AVClub στη Θεσσαλονίκη για το 2024 την Κυριακή 07 Απριλίου και ώρα 14.00

    Δηλώστε τη συμμετοχή σας εδώ, θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά.

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
BBJMEC.gif

Ο John Mayall (γεν. 1933) είναι ερμηνευτής, συνθέτης, και πολυοργανίστας. Θεωρείται, μαζί με τον Alexis Corner, από τους γεννήτορες του Βρετανικού μπλουζ και υπήρξε πρωτοπόρος και επιδραστικός σε όλη τη μουσική σκηνή της εποχής του. Από τους Bluesbreakers, την μπλουζ μπάντα του, ξεπήδησαν όλοι οι μετέπειτα μεγάλοι μουσικοί που πρωτοστάτησαν τα επόμενα χρόνια. Η ικανότητά του να ανακαλύπτει ταλέντα και να τα αναδεικνύει ήταν χαρακτηριστική. Από τις τάξεις των Bluesbreakers παρήλασαν οι κιθαρίστες Eric Clapton, Peter Green, Mick Taylor, Harvey Mandel, οι μπασίστες John McVie, Jack Bruce, Andy Fraser, Larry Taylor, οι ντράμερ Hughie Flint, Mick Fleetwood, Aynsley Dunbar, Jon Hiseman, οι "πνευστοί" Dick Heckstall-Smith, Johnny Almond, ο βιολιστής Don "Sugarcane" Harris, για να αναφέρουμε μερικούς και εκλεκτούς. Ο Mayall, όπως ερμήνευσε στο Hard Road, ήρθε να ταράξει να ήσυχα νερά και στηριζόμενος στην παράδοση των μπλουζ παρουσίασε τη δική του εκδοχή στην οποία εμμένει μέχρι και σήμερα.

Το παρακάτω οικογενειακό δένδρο του Pete Frame δείχνει με παραστατικό τρόπο τους μετασχηματισμούς και τις μεταλλάξεις των Bluesbreakers της συγκεκριμένης περιόδου που θα μας απασχολήσει.

FamilyTreeStrangeBrew.jpg

Ο άλλος βασικός πόλος της παρουσίασής μας είναι ο Eric Patrick Clapton (γεν. 1945) γνωστός και ως "αργοχέρης". «Ο μάνατζέρ μας, ο Giorgio Gomelsky επινόησε το όνομα σε μία από τις πνευματώδεις στιγμές του. Συνήθιζε να με παρουσιάζει με αυτόν τον τρόπο, όταν εμφανιστήκαμε στη σκηνή του Crawdaddy Club». Η δεκαοκτάμηνη παραμονή του Ερικ στους Yardbirds (Οκτώβριος '63 - Μάρτιος '65) και η πρώτη μεγάλη επιτυχία τους, το "For Your Love", του έδωσε κάποια αναγνωρισιμότητα αλλά η αλλαγή προσανατολισμού του γκρουπ, στην ποπ, τον δυσαρέστησε. Ήδη είχε αρχίσει να προσελκύεται από τα μπλουζ και να επιζητά ανάλογη εκφραστική διέξοδο.

Τον Απρίλιο του 1965 ο Κλάπτον προσχώρησε στους Bluesbreakers του John Mayall και παρέμεινε μέχρι τον Αύγουστο, όταν μέσα στην καλοκαιρινή παραζάλη, με μερικούς συντρόφους έφυγε για την Ελλάδα με ένα μεγάλο αμερικανικό αυτοκίνητο. Ο ιστορικός Christopher Hjort στο βιβλίο του Strange Brew: Eric Clapton And The British Blues Boom 1965-1970 αναφέρεται στην "Οδύσσεια" του Κλάπτον στην Ελλάδα η οποία κράτησε μέχρι τον Οκτώβριο του '65 με το αγγλικό γκρουπ The Glands ή όπως μετονομάστηκε σε Greek Loon Band.

Βέβαια, ο Κλάπτον είχε και συμμετοχή στο ελληνικό γκρουπ Τζούνιορς, αφού κατά τον Ν. Μαστοράκη ξεμυαλίστηκε στο καφέ-ξενυχτάδικο της γειτονιάς μου, "Σόνια" της Λ. Αλεξάνδρας και πείσθηκε να τους πλαισιώσει. «Είχαν ένα φοβερό κιθαρίστα που πες-πες στη "Σόνια", τον ξεμυαλίσαμε και παράτησε τους συμπατριώτες του. Το αγγλικό γκρουπ διαλύθηκε κι ο κιθαρίστας έπαιξε με τους Τζούνιορς στα ρεσιτάλ της "Τερψιθέας", αφήνοντας το ακροατήριο εμβρόντητο». Στους Τζούνιορς ο Κλάπτον αντικαθιστούσε τον σπουδαίο κιθαρίστα Αλέκο Καρακαντά (εκπληκτικός στα Δυο Μικρά Γαλάζια Άλογα του Γιώργου Ρωμανού) ο οποίος είχε τραυματιστεί στο αυτοκινητιστικό δυστύχημα που έχασε πρόωρα τη ζωή του ο Θάνος Σουγιούλ. Εμφανίσεις έγιναν στο "Ιγκλού Κλαμπ" στην Κυψέλη και στο σινέ "Τερψιθέα" στον Πειραιά.

John Mayall- «Ο Έρικ ήταν πάντα ένας ανήσυχος μουσικός - αλλά μένοντας δυσαρεστημένος με τους Yardbirds, ενώθηκε μαζί μας και έπαιξε σε μια ατέλειωτη σειρά από νυχτερινές παραστάσεις... Υποθέτω ότι απλά βαρέθηκε με αυτό. Έτσι, αποφάσισε να πάρει μερικούς φίλους και να πάει στην Ελλάδα. Φυσικά, για μένα ήταν μια κατάσταση πανικού γιατί είχαμε βασιστεί σε αυτόν τόσο πολύ και εκεί έξω υπήρχαν τόσο λίγοι άνθρωποι για να τον αντικαταστήσουν. Πήραμε αμέτρητες απαντήσεις από μια αγγελία στο Melody Maker και για την εβδομάδα μετά την αποχώρηση του, χρησιμοποιούσα από έναν κιθαρίστα κάθε νύχτα...»​

BluesBreakers_EC.jpg

Ο Κλάπτον τελικά επέστρεψε και έπαιξε με τον Mayall, από το Νοέμβριο του 1965 για άλλους 8 μήνες. Από αυτή την περίοδο, αρχίζει να κερδίζει τη φήμη του και να κτίζει τον μύθο του. Τότε ήταν που εμφανίστηκε το γκράφιτι στο Λονδίνο με τη φράση "Clapton is God". Ο ήχος που ενέπνεε τις εκδηλώσεις λατρείας έβγαινε πλέον από τον συνδυασμό μιας κιθάρας Gibson Les Paul Standard του '60 και ενισχυτή Marshall αντί της Telecaster και Vox που χρησιμοποιούσε προηγούμενα.

Ο Paul Trynka του MOJO αναφέρει «μαζί με τη θρασύτητα του Έρικ και τη διδασκαλία του Mayall ήρθε και η τύχη. Έχοντας δει την πόζα του Freddie King με την τότε πρόσφατα διακοπείσα Gibson Les Paul σε ένα εξώφυλλο (πιθανότατα στο "Let's Hide Away and Dance Away"), ο Έρικ αποφάσισε να δοκιμάσει το τότε παλιομοδίτικο όργανο, ελπίζοντας ότι θα είναι σε θέση να πάρει κάτι κοντά στον τόνο του King. Συμπτωματικά, όταν συνδυάζεται με τον αγγλικής κατασκευής ενισχυτή Marshall 1962 Model combo, οι ισχυροί humbucking μαγνήτες της Les Paul Sunburst έδιναν ένα πιο παχύ, σταθερό και υπεροδηγημένο ήχο από οτιδήποτε είχε μέχρι τότε ακουστεί από το Chicago. Δεν ξέρω πώς ανακάλυψα τον Marshall», μου είπε πρόσφατα. «Υποθέτω ότι ο στόχος μου ήταν να πάρω κάποιο "πάχος" το οποίο άκουγα να παίζουν σε συνδυασμό με την "παράταση"/sustain μιας σλάιντ κιθάρας. Εγώ ίσως απλά βρήκα τυχαία τον Marshall, αλλά ξέρω ότι ανακάλυψα ένα ενισχυτή που λειτούργησε χωρίς να το ξέρουν. Ποτέ ξανά δεν επανέλαβα αυτόν τον ήχο».

EricRecording.jpg

Ο Neil Slaven θυμάται το σοκ. «Εξακολουθώ να έχω την εικόνα του Eric στη σκηνή του κλαμπ Klooks Kleek και ήταν η ίδια που είχα στο μυαλό μου όταν έγραφα τις σημειώσεις του εξωφύλλου. Ο Eric είχε αλλάξει εντελώς. Τα μαλλιά ήταν διαφορετικά, οι φαβορίτες είχαν φυτρώσει και έπαιζε την Les Paul, η οποία είχε ένα εντελώς διαφορετικό ήχο από την Tele. Και ο Mayall απλά τον άφηνε, ήταν ο ένας καταλύτης για τον άλλο. Ο John άλλαξε την προσωπική του προσέγγιση ριζικά, επειδή ο Eric ήταν τόσο αδιάλλακτα μπλουζ-προσανατολισμένος. Ο Eric άνοιξε την πόρτα για τα τραγούδια του Otis Rush. Πιστεύω ότι ο Eric είπε: Αυτό είναι που πρέπει να κάνουμε».
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Μπλουζοσπάστες...​

John Mayall With Eric Clapton - Blues Breakers (Ιούλιος 1966, Decca)

BluesBreakers.jpg

Τραγούδια: A1 All Your Love (Rush, Dixon) - 3:33, A2 Hideaway (King, Thompson) - 3:15, A3 Little Girl (Mayall) - 2:35, A4 Another Man (Mayall) - 1:45, A5 Double Crossing Time (Clapton, Mayall) - 3:02, A6 What I'd Say (Charles) - 4:25, B1 Key To Love (Mayall) - 2:06, B2 Parchman Farm (Allison) - 2:20, B3 Have You Heard (Mayall) - 5:55, B4 Ramblin' On My Mind (Johnson) - 3:07, B5 Steppin' Out (L.C. Frazier) - 2:30, B6 It Ain't Right (Jacobs) - 2:40
Μουσικοί: John Mayall (φωνητικά, πιάνο, όργανο, φυσαρμόνικα), Eric Clapton (φωνητικά, κιθάρα), John McVie (μπάσο), Hughie Flint (τύμπανα: A1, A2, A3, A6, B6), Alan Skidmore (τενόρο σαξόφωνο: B1, B3, B5), Johnny Almond (βαρύτονο σαξόφωνο: A5, B1, B3, B5), Dennis Healey (τρομπέτα: B1, B3, B5)
Παραγωγή / Μηχανικός: Mike Vernon / Gus Dudgeon

Ηχογραφήθηκε από τον Μάρτιο μέχρι τον Απρίλιο του 1966 στο στούντιο Decca No. 2, Γουέστ Χάμπστεντ, Λονδίνο

BluesbreakersLondon1966.jpg
John Mayall, John McVie, Hughie Flint και Eric Clapton

Η σύνθεση των Bluesbreakers πέρα του John Mayall στο όργανο, πιάνο, φυσαρμόνικα, φωνητικά και του Eric Clapton στην κιθάρα, ήταν στο μπάσο ο John McVie (o Mac των Fleetwood Mac), στα τύμπανα ο Hughie Flint και στα πνευστά, οι σαξοφωνίστες Johnny Almond, Alan Skidmore και ο τρομπετίστας Dennis Healey. Παραγωγός ήταν ο γνωστός Mike Vernon. Ο δίσκος έγινε γνωστός και ως Beano-album, λόγω του εξωφύλλου που δείχνει τον Έρικ να διαβάζει το παιδικό κόμικ Beano.

Το 1976, δέκα χρόνια περίπου μετά την κυκλοφορία του, αγόρασα με το πενιχρό μου χατζιλίκι τον όχι και τόσο άθλιας ελληνικής εγγραφής, δίσκο του αφιερώματός μας, τον οποίο βέβαια γνώριζα από το ραδιόφωνο -αμερικάνο και ραδιοπειρατές. Φυσικά, μαζί μ' εμένα τον προμηθεύτηκε και όλη η γυμνασιακή παλιοπαρέα και κάθε φορά που μαζευόμασταν ο ένας στο σπίτι του άλλου ξεκινάγαμε αλλά και τελειώναμε τις ακροάσεις μας, με αυτόν. Από τότε τον αγόρασα αρκετές φορές σε βινύλιο και κατόπιν σε ψηφιακή μορφή. Είναι από τους δίσκους που ακούω με την ίδια όρεξη και λαχτάρα όπως την πρώτη φορά.

BluesbreakersAtSession.jpg

Με το πρώτο κιόλας αργό μπλουζ, "All Your Love" του Otis Rush εγκαινιάζεται ο εντυπωσιακός και περίτεχνος ήχος της κιθάρας του Έρικ. Ο Μάγιαλ τραγουδά και ο Έρικ άλλοτε σιγοντάρει και άλλοτε ξεσπά με τον ξεχωριστό εκφραστικό του τρόπο. Στο οργανικό "Hide Away" του Freddie King, ο Έρικ κεντάει ακολουθώντας το πρωτότυπο και βάζει την υπογραφή του με την απέραντη δεξιοτεχνία του. Η ανάπτυξη του κομματιού είναι εκπληκτική και ο ήχος της υπεροδηγημένης κιθάρας του, καθηλωτικός. Ακολουθεί το "Little Girl" του Μάγιαλ με τα φωνητικά του και συνοδεία από τον Έρικ ώσπου το κομμάτι επιταχύνεται από το κλιμακούμενο σόλο του και ολοκληρώνεται πάλι με φωνητικά και συνοδεία. Το "Another Man", σύνθεση του Μάγιαλ, όπου δεσπόζει η φωνή και η εκφραστική φυσαρμόνικά του. Το "Double Crossin' Time", είναι τραγούδι των Μάγιαλ και Κλάπτον γραμμένο για τον Jack Bruce. Ξεκινά με δραματικό τόνο, με ένα πιάνο και τη φωνή του Mayall να συνομιλεί με την κιθάρα, ώσπου o Έρικ ξεσπά σε ένα σόλο συγκλονιστικό, γεμάτο έκφραση και πάθος.

Είναι ένα παλιό κακό σκηνικό
Όταν πρόκειται για την ώρα της προδοσίας
Ενώ νομίζεις ότι έχεις καλούς φίλους
Θα γυρίσουν και θα στη φέρουν χωρίς να το καταλάβεις

Ο προδοτικός άνθρωπος είναι κακός
Θα προσπαθήσει να τα καταφέρει, έτσι ώστε να χάσεις
Θα γεμίσεις το μυαλό σου με στεναχώρια,
Ξέρεις, με πόνεσε με τα μπλουζ
...​

Όντως, δεν είναι να σου τύχει η περίπτωση, αλλά το "Double Crossin' Time" είναι ένα από τα ωραιότερα μπλουζ που ηχογραφήθηκαν ποτέ. Η πρώτη πλευρά κλείνει με μια ωραία διασκευή του πασίγνωστου "What'd I Say" του Ray Charles.

Με το "Key to Love" του Μάγιαλ, ξεκινά η δεύτερη πλευρά και είναι ένα μπλουζ με αυξανόμενο τέμπο, όπου το πολύ γρήγορο και οικονομικό σόλο του Έρικ εντυπωσιάζει. Εδώ η κιθάρα του ορθώνει πραγματικό wall of sound. Το "Parchman Farm" του Mose Allison είναι το δεύτερο κομμάτι με τη φυσαρμόνικα του Μάγιαλ να πρωταγωνιστεί. Το "Have You Heard", ένα αργό μπλουζ του Μάγιαλ, ξεκινά με εκφραστικό σαξόφωνο ενώ ο Έρικ μετά από μερικά γεμίσματα ξεσπά σε μια σειρά από υπέροχα, γρήγορα και διακοπτόμενα σόλα. Το επόμενο, "Ramblin' on My Mind" του Robert Johnson διάλεξε ο Έρικ για να κάνει φωνητικά, πηγαίνοντας αρκετά καλά, πιστός στο πρωτότυπο, με την κιθάρα στην παράδοση των μπλουζ του Δέλτα. Στη συνέχεια το "Stepping' Out" του James Bracken, από τα αγαπημένα κομμάτια και αναμφίβολα κόσμημα του δίσκου. Εδώ ο Έρικ σολάρει αδιάκοπτα με παρεμβολές από όργανο και πνευστά. Αριστούργημα... Και ο δίσκος κλείνει με το "It Ain't Right" του Little Walter, το οποίο υπηρετείται εξαιρετικά από τη φυσαρμόνικα του Μάγιαλ.

MayallClaptonMcVieFlint.jpg

Ο Κλάπτον αναγνωρίζει, ότι ο χρόνος του με τον Mayall, παρότι σύντομος, ήταν ίσως η πιο διαπλαστική περίοδος της καριέρας του. Όπως ο ίδιος περιγράφει, «Είχα εντατικοποιηθεί, ο John ήταν ένας πραγματικός πατέρας, και ήμουν σε θέση να μεγαλώσω, σε σύντομο χρονικό διάστημα, χάρη στη βοήθειά του». Μετρημένες φορές στη μετέπειτα πορεία του, ο Έρικ έφτασε σε τόσο υψηλό επίπεδο καλλιτεχνικής έκφρασης και δεξιοτεχνίας.

Ο δίσκος είναι έτσι δομημένος ώστε, να μην κουράζει τον ακροατή, να ψυχαγωγεί με την ποιότητά του και να διδάσκει με την πολυποικιλότητά του. Ένας δίσκος ιστορικός, πραγματικό ορόσημο του μπλουζ και απαραίτητος για κάθε σοβαρή δισκοθήκη. (*****)

ClaptonIsGod.jpg
 
17 June 2006
14,350
:ernaehrung004:

να πώ και ...την αμαρτία μου; το USA Union μου αρέσει λίίίγο περισσότερο.
έχω μια ψύχωση με τον Harvey Mandel.

:blush:
 
Last edited by a moderator:

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,336
Re: Ελλάδα, κόμικς και μπλουζ

Eυχαριστούμε και επισημαίνουμε την προσπάθεια και την παρουσίαση ως εαυτή.

Προσωπικά ανακάλυψα τον θεό γύρω στο 72 και στο νούμερο 3 μετά τον Carlos και τον Richie (ένας είναι ο Carlos και ένας ο Richie).
Οι λόγοι....είχα και εχω την εντύπωση μέχρι και σήμερα ότι μαζί με τον Θεοδωράκη η χούντα είχε απαγορέψει και τον Ερικ.
Οι δίσκοι στην ελληνική δισκογραφία ελάχιστοι.
Βασικά το History of Eric Clapton και μετά...το χάος.
Ποτέ δεν μπορέσαμε να καταλάβουμε αν ανήκε σε συγκρότημα.
Υπήρχε σε μιά compilation ...the quitar album.
Επίσης έπαιζε στο Bangla Desh....
Εν τω μεταξύ ψάχνοντας τότε στα ΝΜΕ το πού έπαιζε ο άνθρωπος, βλέπαμε ότι κάθε κομμάτι και άλλο γκρουπ.....
γρίφος.
Μετά αγοράστηκε ένας δίσκος επίσης compilation το γερμανικό karoussell Cream I feel free....
Εκεί ανακαλύπτω το sunshine of your love.
To απόλυτο must.
Μετά ένα μεταχειρισμένο Disrealli gears....
Στην πρώτη μου συναυλία παίζω το sunshine of your love και το ...Presence of the Lord...που είχα δανειστεί σε κασέτα.
Όταν στη μεταπολίτευση κυκλοφόρησε ο δίσκος των Blind Faith...ΤΟΤΕ κατάλαβα γιατί δεν κυκλοφορούσαν δίσκοι του Ερικ...

Θενκς Γκρεγκ...
 
Last edited by a moderator:
17 June 2006
14,350
Re: Ελλάδα, κόμικς και μπλουζ

επί χούντας κυκλοφορούσε στην παρέα ένα Best των Cream, ελληνική κυκλοφορία, που άλλαζε χέρια συνέχεια: είχα λιώσει το White House, δεν χόρταινα να ακούω τον Ginge.
Δεκέμβρη του 70 βγήκε το Layla έξω. Γενάρη 71 το είχαμε στα χέρια μας: ένας γνωστός που τον υποψιαζόμασταν και για καρφί της Ασφάλειας ( είχε μπαμπά διπλωματικό υπάλληλο) ζήτησε απ τον πατέρα του αυτό, το Untitled (των Byrds) και το πρώτο Hot Tuna. Εγινε πανικός και κάναμε ουρά ποιός θα τα πρωτοδανεισθεί. Τους δίσκους 'τους παίρναμε παρτούζα' κατα το κοινώς λεγόμενο τότε και οι αγορές γίνονταν προγραμματισμένα: 'θα πάρω εγώ αυτό, πάρε εσύ εκείνο και αλλάζουμε'. Ποτέ δεν ψώνισα Deep Purple με εξαίρεση το In Rock που έγινε αμέσως massive και το ξεφορτώθηκα σε 10 μέρες. Το αντάλλαξα, δεν θυμάμαι με τι. Τα γράφαμε σε κασσέτες . Λεφτά δεν υπήρχαν (το 71, ήμουν 17, 5η Γυμνασίου τότε).
 
17 June 2006
14,350
Re: Ελλάδα, κόμικς και μπλουζ

...καλοκαίρι του 71 βέβαια 'έμπλεξα'. Ασχημα. Ακουσα το Morrison Hotel, μετά πέθανε ο Θεός, βγήκε ελληνική κυκλοφορία το '13' και το L.A Woman. Αντε γειά: κόλλημα τρελλό.
Κανείς δεν τους άκουγε τότε. Τους θεωρουσαν ξενέρωτους. Μόλις ξύπνησαν και τους έπιασαν Αυτοί, τους άφησα εγώ.
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
Re: Ελλάδα, κόμικς και μπλουζ

Υπήρχε σε μιά compilation ...the quitar album.
To The Guitar Album μου το είχε δανείσει συμμαθητής στο γυμνάσιο για ακρόαση. Αμέσως από αυτόν, πέρα από τον Θεό, ξεχώρισα το After Hours με τον μετέπειτα αγαπημένο μου Roy Buchanan και τα Marriage Madness, Unanswered Questions των Mick Taylor και Harvey Mandel αντίστοιχα. Τα δύο τελευταία κομμάτια βέβαια είναι από ένα άλλο διπλό δίσκο του John Mayall το Back to the Roots το οποίο αναζήτησα και αγόρασα αργότερα από το "Pop 11".

επί χούντας κυκλοφορούσε στην παρέα ένα Best των Cream, ελληνική κυκλοφορία, που άλλαζε χέρια συνέχεια: είχα λιώσει το White House, δεν χόρταινα να ακούω τον Ginge.
Κώστα, μια γερμανική ανθολογία Best of Cream ήταν και ο δικός μου πρώτος δίσκος με τον Έρικ, και βέβαια εξίσου εντυπωσιακοί ήταν και οι Jack Bruce, Ginger Baker.
 

superfly

Moderator
Staff member
21 November 2008
15,689
πετρουπολη
Απάντηση: Ελλάδα, κόμικς και μπλουζ

Γρηγορη...:grinning-smiley-043
Ελειπε αυτος ο δισκος απο εδω μεσα.
Την περιπετεια του Κλαπτον στην Ελλαδα την ειχα διαβασει στο ZOO.Με πολυ ωραιες λεπτομερειες.Iστορια για ταινια....
 

Haagenti

AVClub Fanatic
18 November 2006
16,515
Ministry Of Silly Walks
Εξαιρετική παρουσίαση για έναν δίσκο που μυρίζει μπαρούτι...

Μερικές πρόχειρες από τον δίσκο

_1016802-1.jpg


_1016804-1.jpg


_1016812-1.jpg
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Επιλεγμένη Δισκογραφία​

Για να συμπληρώσουμε το παζλ των Bluesbreakers θα αναφερθούμε συνοπτικά σε τρεις ακόμα δίσκους, εξίσου ενδιαφέροντες και αδιαμφισβήτητα αξιόλογους.
Σε όλους βέβαια, ο John Mayall κάνει φωνητικά και παίζει πληκτροφόρα, φυσαρμόνικα και κιθάρα.

covers.jpg

1. A Hard Road (Decca, 1967) με Peter Green, John McVie, Hughie Flint, Aynsley Dunbar, John Almond, Alan Skidmore και Ray Warleigh. Ο Peter Green συμμετέχει και με δύο συνθέσεις του, το The Same Way και το εκπληκτικό οργανικό The Supernatural όπου δίνει δείγματα του τεράστιου ταλέντου και της ευαισθησίας του. Μετά τη συνεργασία του με το Mayall, ο Peter Green μαζί με τους John McVie και Mick Fleetwood σχημάτισαν τους Peter Green's Fleetwood Mac. (*****)

2. Crusade (Decca, 1967) με τους Mick Taylor, John McVie, Hughie Flint, Keef Hartley, Rip Kant και Chris Mercer. Η τεχνική του Mick Taylor δεν έχει σχηματοποιηθεί πλήρως, όπως την γνωρίζουμε από τους Rolling Stones, αλλά σίγουρα η δεξιοτεχνία του είναι κάτι παραπάνω από έκδηλη. Εκπληκτική η διασκευή του Oh, Pretty Woman και η εκτέλεση του δικού του Snowy Wood. (****1/2)

3. Bare Wires (Decca, 1968) με τους Mick Taylor, Chris Mercer, Dick Heckstall-Smith, Jon Hiseman, Henry Lowther και Tony Reeves. Ο δίσκος στη πρώτη πλευρά περιέχει μια σουίτα 23 λεπτών με πολλά τζαζ στοιχεία και εντυπωσιακές εναλλαγές μεταξύ των τμημάτων της. (****)

Καταναλώστε, άφοβα...

Για να μην κατηγορηθούμε για μονομέρεια επιβάλλεται να κάνουμε μνεία σε τέσσερις ταλαντούχους εκτελεστές πνευστών που βγήκαν από τη βρετανική μουσική σκηνή των '60ς και υπήρξαν μέλη των Bluesbreakers.
- Alan Skidmore, σπουδαίος τζαζ σαξοφωνίστας με άπειρες συνεργασίες -αξίζουν ιδιαίτερα οι συμμετοχές του στους δίσκους του αβαντγκαρντίστα John Surman.
- John Almond σημαντική φιγούρα της μπλουζ-ροκ σκηνής με συνεργασίες και συμμετοχές σε Chicken Shack, Fleetwood Mac, Ben Sidran, Mark-Almond κ.α.
- Chris Mercer γνωστός μας και από τους Juicy Lucy, Keef Hartley Band και Jesus Christ Superstar.
- και ο εξαιρετικός Dick Heckstall-Smith με συνεργασίες και συμμετοχές στους Alexis Korner's Blues Incorporated, Graham Bond Organisation, Colosseum κ.α.
 

Γιώργος Κουν.

Supreme Member
19 June 2006
8,022
Αιγάλεω
Απάντηση: Ελλάδα, κόμικς και μπλουζ

Ο δίσκος είναι τοτέμ.
Δεν ακουμπιέται, δεν σχολιάζεται. Σε αυτήν την κατηγορία για μένα.
Φίλος κι αδερφός.
Εχω ακόμη τον πρώτο που αγόρασα και λατρεύω τα -λίγα- χριτς χρατς του.
Και το ψηφιακό, με τη Mono καί Stereo εκδοχή μια χαρά είναι

Γκρέγκ σου χρωστάω κι εγώ κάτι.:a0210:
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
Re: Απάντηση: Ελλάδα, κόμικς και μπλουζ

Και το ψηφιακό, με τη Mono καί Stereo εκδοχή μια χαρά είναι
Γιώργο έχεις απόλυτο δίκιο. Εγώ έχω την γιαπωνέζικη επανέκδοση και είναι πράγματι εξαιρετική. Καταλαβαίνεις και την σκοπιμότητα του Mono για τα fullrange μεγάφωνα σε συνδυασμό με τους λαμπάτους ενισχυτές, αλλά και την μοντέρνα τότε Stereo καινοτομία για πιο "εξεζητημένα" γούστα.
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
Re: Απάντηση: Ελλάδα, κόμικς και μπλουζ

Την περιπετεια του Κλαπτον στην Ελλαδα την ειχα διαβασει στο ZOO.Με πολυ ωραιες λεπτομερειες.Iστορια για ταινια....
Δύο φωτογραφίες-ντοκουμέντα των Juniors με τον EC. Στη πρώτη, ό Έρικ είναι ο μαυροφορεμένος δεξιά.

juniors.jpg

Ωστόσο, παρότι το πέρασμά του από την Ελλάδα ήταν σύντομο, οι εντυπώσεις έμειναν βαθιά χαραγμένες στη μνήμη αυτών που τον είδαν. Υπήρχαν τύποι μεγαλύτεροι από μας που συναντούσαμε στα μπιλιάρδα της Κυψέλης, Παναθηναίων και Νεάπολης, τότε στα μέσα του '70, που μας εξιστορούσαν την εμπειρία τους από τις ζωντανές εμφανίσεις του γκρουπ με τον Έρικ. Εμεις τους ακούγαμε ευλαβικά και μετά ψάχναμε υλικό για ακρόαση και κουβέντα...
 

superfly

Moderator
Staff member
21 November 2008
15,689
πετρουπολη
Απάντηση: Ελλάδα, κόμικς και μπλουζ

Οταν εφυγε αφησε εδω τον ενισχυτη του γιατι δεν μπορουσε να τον κουβαλησει μαζι του.
Τον πουλησε ο ντραμμερ Μακης Σαλιαρης και του εστειλε τα λεφτα.
Οποιος τον εχει,μιλαμε για κειμηλιο.
Αν εισαι φετιχιστης βεβαια...
 

Stellios papa

AVClub Fanatic
17 June 2006
10,804
Ελλαδα
Απάντηση: Re: Απάντηση: Ελλάδα, κόμικς και μπλουζ

Δύο φωτογραφίες-ντοκουμέντα των Juniors με τον EC. Στη πρώτη, ό Έρικ είναι ο μαυροφορεμένος δεξιά.

Ωστόσο, παρότι το πέρασμά του από την Ελλάδα ήταν σύντομο, οι εντυπώσεις έμειναν βαθιά χαραγμένες στη μνήμη αυτών που τον είδαν. Υπήρχαν τύποι μεγαλύτεροι από μας που συναντούσαμε στα μπιλιάρδα της Κυψέλης, Παναθηναίων και Νεάπολης, τότε στα μέσα του '70, που μας εξιστορούσαν την εμπειρία τους από τις ζωντανές εμφανίσεις του γκρουπ με τον Έρικ. Εμεις τους ακούγαμε ευλαβικά και μετά ψάχναμε υλικό για ακρόαση και κουβέντα...

Παραμυθια δεν πιστευω
ποιοι ειναι αυτοι που τον ειδαν και τρελλαθηκαν
Γεννηθηκα στη Φωκιωνος Νεγρη δυο τερταγωνα κοντα στο θρυλικο Igloo
παρακολουθουσα πιτσιρικας τους JUNIORS
δεν ειχε παιξει ποτε μαζι τους
δεν ξερω τι γραφουν και δειχνουν οι φωτο
ο Εric το 1965 ηταν ηδη αστερι στην Αγγλια
με μουσια και μαλλια .
μαλλον για καποιον αλλο Εric γινεται λογος
 

superfly

Moderator
Staff member
21 November 2008
15,689
πετρουπολη
Απάντηση: Re: Απάντηση: Ελλάδα, κόμικς και μπλουζ

Παραμυθια δεν πιστευω
ποιοι ειναι αυτοι που τον ειδαν και τρελλαθηκαν
Γεννηθηκα στη Φωκιωνος Νεγρη δυο τερταγωνα κοντα στο θρυλικο Igloo
παρακολουθουσα πιτσιρικας τους JUNIORS
δεν ειχε παιξει ποτε μαζι τους
δεν ξερω τι γραφουν και δειχνουν οι φωτο
ο Εric το 1965 ηταν ηδη αστερι στην Αγγλια
με μουσια και μαλλια .
μαλλον για καποιον αλλο Εric γινεται λογος

Για τον ιδιο προκειται Στελιο.Η ιστορια δεν ειναι ψευτικη.