My life in Metal

[pontios]

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχετε ή είχατε οποιαδήποτε σχέση με την metal σκηνή. Δεδομένου όμως ότι προσωπικά αισθάνομαι ότι ένας κύκλος της κλείνει σιγά σιγά, αναπόλυσα την δικιά μου ιστορία αγάπης για αυτό το είδος μουσικής. Μια ιστορία που αισιώς φτάνει τα 22 χρόνια.
Θυμάμαι ήτανε χειμώνας του 1988 και τότε ήμουνα στην τρίτη γυμνασίου. Έτυχε λοιπόν να κάνουμε μια εκδρομή με το σχολείο ανταλλαγής μαθητών. Έτσι βρέθηκα να είμαι στην Γαλλία και έτυχε να βρω και να αγοράσω το πρώτο μου walkman. Sony παρακαλώ και για την εποχή του state of the art.
Έτσι μην έχοντας τι να ακούσω ζήτησα από έναν συμμαθητή μου να μου δώσει μια από τις κασέτες του. Για καλή μου τύχη ο περιθωριακός μεταλάς, μου έδωσε το Keeper of the seven keys part II των Helloween (http://en.wikipedia.org/wiki/Keeper_of_the_Seven_Keys,_Pt._2), το οποίο άκουγα ασταμάτητα για όλη την εβδομάδα της εκδρομής.
Όταν γυρίσαμε Ελλάδα, το μόνο που θυμόμουνα (δεν ήξερα τόσο καλά Αγγλικά τότε) ήτανε το ρεφρέν του ομώνυμου επικού τραγουδιού των 13 λεπτών και 38 δευτερολέπτων. Ακόμα θυμάμαι να τραγουδάω "You're the Keeper of the Seven Keys, that lock up the seven seas".
Πρώτο μου άλμπουμ λοιπόν και πρώτος μου μέταλ δίσκος που αγόρασα.
Το καλοκαίρι του '09 στη κατασκήνωση πήραμε με τον αδερφό κάποιες κασέτες και γνωρίσαμε και τους Twisted Sister.
Σιγά σιγά με πολύ κόπο (βλέπετε τότε για είσαι μεταλάς έπρεπε να φτύσεις αίμα) και μελέτη άρχισα να γνωρίζω αυτόν τον καινούριο κόσμο, και όταν πια τελείωσα το λύκειο, ήξερα πιο πολλά και είχα πιο πολλούς δίσκους από όλους αυτούς που με κοροιδεύανε ότι δεν θα γίνω μεταλάς ποτέ.
Πρώτη μου συναυλία που θυμάμαι είναι οι Scorpions με support τους Winger το 1989 στο Ειρήνης και φιλίας.
Από τότε έχω δει αμέτρητες συναυλίες εδώ και στην Αγγλία, και έχω ζήσει απίστευτες στιγμές.
Από τις καλύτερες αναμνήσεις μου είναι (χωρίς ειδική σειρά):

Annihilator στο Underground στο Λονδίνο, με την σκηνή στο ύψος του γόνατου μου και εγώ κάτω από τον Waters και headbanging μπροστά του στο Alice in hell.
Savatage με τον Chris αλλά χωρίς τον Jon.
Savatage με τον Jon αλλά χωρίς τον Chris.
King Diamond στο Ρόδον με το solo του La Roque να σώζει stage diver τελευταία στιγμή από τα δόντια ντουλάπας στην οποία είχε προσγειωθεί.
Gamma Ray στο Άλσος, να παίζουνε 30 λεπτά το 12λεπτο Heading for tomorrow.
Τον Hetfield να αναδύεται από το πάτωμα παίζωντας τις αρχικές νότες του ONE όταν οι Mettalica το 1992 παίξανε στο Webley arena.
Το ξύλο από τα ματ στην Νέα Σμύρνη όταν περιμένα με από τις 12 το μεσημέρι για να ανοίξουν οι πόρτες στι 5 για τους Metallica.
Εμένα και τους άλλους 9 Έλληνες στο Marquee στο Λονδίνο να χτυπιόμαστε μπροστά στην σκηνή για τους Killers του Paul di'Anno και τους Άγγλους να μας κοιτάνε.
Το θεό David De Feys, που δεν αρνήθηκε φωτογραφία σε εμένα και τον φίλο μου στο Underground στο Λονδίνο και ας κράταγε στο ένα χέρι το πιάτο με το burger και στο άλλο την Ελληνική σημαία. Και που μετά το τέλος της συναυλίας τα ήπιαμε μαζί και μίλησε από το τηλέφωνο στον αδερφό μου που ήτανε φαντάρος στην Ρόδο.
Τους θεούς Ramones στο Brixton academy, να παίζουνε ασταμάτητα, με μόνη παύση από τραγούδι σε τραγούδι το one two three, του Joey.
Τον Zack Wylde των 20 Les Paul (ήμουνα security και τις χάζευα) να χαζεύει την ξύλινη σκαλιστή Les Paul των Γιαπωνέζων Loudness.
Τους Saxon και στις 5 φορές που τους έχω δει μέχρι τώρα (άντε ρε παιδιά ελάτε πάλι).
Τους Manowar να βγαίνουνε στις 12 το βράδυ και να παίζουνε μέχρι τις 2:30.
Την γυναίκα μου να με παίρνει αγκαλιά την ώρα του Believe όταν ο τεράστιος Jon Oliva μας έκανε την τιμή να έρθει με τους J.O's Pain.
Την έντρομη φάτσα της γυναίκας μου όταν όρμισα στο πλήθος και έκανα schizophrenia στην υπόκρουση του Hall of the mountain king.
Τα δάκρυα του Jon Oliva όταν του έδειξα την playlist με την υπογραφή του Chris.

Σίγουρα εάν συνεχίσω δεν θα τελειώσω ποτέ. Η λίστα είναι τεράστια και οι αναμνήσεις ατελείωτες.
Τα κειμήλεια δυστηχώς περιορισμένα, αλλά έστω και έτσι έχω κρατήσει ένα μικρό μέρος.
Στις μέρες μας που η καλή μουσική αγνοείται, οι παλιοί καλοί δίσκοι μέταλ είναι μια όαση.
Ελπίζοντας να μην σας κούρασα και θέλοντας μόνο να μειραστώ την τρέλα μου, σας αφήνω με μερικές έντυπες αναμνήσεις.

Death to false metal.

Δεν είναι ημερομηνίες, είναι το age of consent (ηλικία που μπορείς να κάνει σεξ) στην κάθε χώρα και πόλη.

 

[pontios]

 

[pontios]

 

[akisnm156]

Τι εννοείς με τη φράση ''προσωπικά αισθάνομαι ότι ένας κύκλος της κλείνει σιγά σιγά'' ;

Σε ρωτάω γιατί εγώ στα 36 μου πλέον ( και Married with 2 children) εχθές πήγα μαζί με τη γυναίκα μου στους Fates Warning και όταν άκουσα τις πρώτες νότες από το Nothing Left To Say την παράτησα σύξυλη και πήγα μπροστά πρώτη μούρη! (Για την Ιστορία είχα να το κάνω αυτό από το Rockwave με τους Megadeth.....)

Δεν νομίζω ότι για μένα θα κλείσει ποτέ ο κύκλος................

P.S. Είδες Savatage με τον Criss!!!!
Σε ζηλεύω.............

 

[pontios]

Απάντηση: Re: My life in Metal

Τι εννοείς με τη φράση ''προσωπικά αισθάνομαι ότι ένας κύκλος της κλείνει σιγά σιγά'' ;

Σε ρωτάω γιατί εγώ στα 36 μου πλέον ( και Married with 2 children) εχθές πήγα μαζί με τη γυναίκα μου στους Fates Warning και όταν άκουσα τις πρώτες νότες από το Nothing Left To Say την παράτησα σύξυλη και πήγα μπροστά πρώτη μούρη! (Για την Ιστορία είχα να το κάνω αυτό από το Rockwave με τους Megadeth.....)

Δεν νομίζω ότι για μένα θα κλείσει ποτέ ο κύκλος................

P.S. Είδες Savatage με τον Criss!!!!
Σε ζηλεύω.............

Εννοώ απλά ότι δεν βγαίνει πια κάτι καινούριο που να αξίζει. Εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις.

 

[akisnm156]

Θεωρείς ότι θα καταντήσουμε να ακούμε μόνο ότι έχει κυκλοφορήσει από το 1980-1995 το πολύ; ΧΑΧΑΧΑΧΑ θα γίνουμε δεινόσαυροι δηλαδή; Δεν αισθάνομαι και τόσο γέρος ακόμα.....

Δεν ξέρω πάντως, oι Rage για παράδειγμα κυκλοφόρησαν έναν πολύ καλό cd (Τίμια μπάντα όπως πάντα) σε λίγο κυκλοφορούν οι Angra νέο δίσκο , καλά μου ακούστηκαν τα πρώτα δείγματα, και υπάρχουν κι άλλοι σχετικά ''νέοι'' ακόμα όπως οι Opeth ,οι Symphony X που έχουν ακόμα να δώσουν πολλά καλα πράγματα ελπίζω συν το γεγονός ότι είμαι ίσως ο μοναδικός που πιστεύει ότι και οι Dream Theater θα αξιωθούν να βγάλουν ένα ακόμα ( τελευταίο; ) αριστούργημα σαν το Scenes from a Memory......

 

[Totsipaki]

Συμφωνώ αν και με λύπη γιατι το ταξίδι μου στην μουσική σαν έφηβος ξεκίνησε με το metal και για εμένα αν και λίγα χρόνια μετά τα γούστα μου εξαπλώθηκαν κυριολέκτικά στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα γεγονός που αποδεικνύει οτι ποτέ δέν ήμουνα 100% μέταλο.
Εξάλου άκουγα και Voivod φανατικά, γεγονός που αποδείκνυε στους άλλους ομοιδεάτες τότε οτι δεν ήμουν γνήσιος μεταλλάς το οποίο επαληθεύτηκε πανηγυρικά.
Παρόλα αυτά το metal πάντα θα έχει μια ξεχωριστή θέση σην καρδιά και στην δισκοθήκη μου..
Τεσπά μετην κάψα θα μείνω για να δώ τους Voivid Live Piggy R.I.P. ήσουν μοναδικός στο είδος σου...

 

[farflung]

ενταξει ρε παιδια ολοι οι ροκαδες καπως ετσι ξεκινησαμε και γω με μεταλο με hard rock ψυχεδελεια απο τα 12-13 μεχρι τα 20 το πολυ 25 ειμουν φανατικος μεταλας μετα ανοιγουν οι οριζοντες,υπαρχουν και αλλα καταπληκτικα πραγματα εκτος απο μεταλο παντα γυρω απ το ροκ ομως, και εγω ξερετε ειμαι και 45 και με παιδι και ομως καμια φορα γκρεμιζω και κανα τοιχο απο την ενταση με καμια παλια χεβυμεταλια.σημερα πιστευω δεν βγαινει πια καλο μεταλο εχουν στερεψει οι ιδεες.

 

[superfly]

Σε καταλαβαινω Pontios.Το χω ξαναγραψει αλλωστε.Καποια στιγμη χωρισαν οι δρομοι μου με το μεταλ.Απλα εψαχνα για κατι καινουριο,ηθελα να ακουσω κι αλλα πραγματα.Καποια στιγμη μετα απο καιρο ενιωσα την αναγκη να ακουσω μια πενια.Και ετσι ξαναβρεθηκα μαζι του.Δεν εχω πεταξει ουτε ενα δισκο απο το μεταλ.τους κραταω ολους και επιστρεφω σ'αυτους οταν εχω ορεξη για αγρια πραγματα.Απλα δεν ψαχνομαι με τα καινουρια.Αν μου πεσει τιποτα στα χερια μου μπορει αλλα ετσι κι αλλιως δεν με εχει συγλονισει και τιποτα καινουριο.Αλωστε το πραγμα παραεγινε Death black και αναμασιμα του παλιου.Να φανταστεις οτι για μενα οτι καλυτερο ακουσα τα τελευταια χρονια ηταν το Monotheist των Celtic Frost.Μια μπαντα που μετραει 30 χρονια στο κουρπετι...
Χρωσταω πολλα ομως στο μεταλ και το βασικο ειναι οτι με εμαθε να μην κρινω κατι ποτε απο την εμφανιση.Ολα τα μεταλλα το περασαν αυτο καποτε.Οπως και οτι με εκανε ανοιχτομυαλο μουσικα.Παρ'οτι το ιδιο απο καποια στιγμη και μετα εγινε συντηρητικο....
Απο συναυλιες πολλες.Κραταω τους Motorhead στο Σπορτινγκ το 88 (Ελαχιστοι με εχουν συκλονισει πραγματικα οσο ο Lemmy στη σκηνη),τους Sepultura,D.R.I.,Anihhilator,Coroner,Rage,King Diamond στο Ροδον,τους Μαιντανους στο γηπεδο της ΑΕΚ,τους Μεταλλικα με τους Cult στη Νεα Σμυρνη,τους Fates Warning με τους Sanctuary σε ενα παλιο σινεμα.Την μεγαλη μου αγαπη τους Megadeth ντρεπομαι που το λεω αλλα δεν μπορεσα να τους δω ζωντανους.τουλαχιστον ειδα το καλοκαιρι το πρωτο συγκροτημα που με μυησε σ'αυτη τη μουσικη τους τεραστιους AC/DC.
για το κειμενο και τα αποκομματα συναυλιων.Εσυ αδερφε εισαι σκετος roadie....

 

[spcav]

Το οτι σπανια πλεον βγαινουν καλοι δισκοι (αραγε για ποσο καιρο θα το λεμε ακόμα αυτο (βλ. mp3, itunes κλπ) ; ) δεν ειναι ''προβλημα'' του metal, ουτε καν της μουσικης αλλα γενικο (αραγε ποσες πραγματικα καλες ταινίες βγαίνουν καθε χρονο; - για εμενα οχι πανω απο 2-3...)

Απο την αλλη, καλη μουσικη σημαινει πανω απ όλα εμπνευση. Και να περιμενεις να εχει εμπνευση ο καθε 45αρης+ μουσικος ειναι μαλλον ουτοπικο (ειδικα στο metal που αυτη προερχοταν σε ενα μεγαλο σημειο απο την οργη / πορωση / κεφι των νιατων...)

Καλοι δισκοι βγαινουν και σημερα αλλα οχι απο τα ιερα τερατα με τα οποια μεγαλωσαμε εμεις αλλα απο νεα / φρεσκα συγκροτηματα.

Απο τους ''παλιους'' το πολυ πολυ να περιμενεις κατι απλως αξιοπρεπες (το οποιο φυσικα μπορει να σε κανει να περασεις πολυ καλα λογω ''οικειότητας'')

Στην εξισωση βαλε και την παραμετρο της ηλικιας και του περιορισμενου μας πλεον χρονου που δεν μας δινει την δυνατοτητα να αφιερωσουμε σε νεους δισκους τον χρονο που διναμε παλια στα βινύλια πχ.

Ακομα και οχι και αριστουργηματα πλεον παντως σου προσφέρουν μικρες στιγμες, απαραίτητης πλεον, χαρας. Προχθες αυτη τη χαρα μου εδωσαν πχ τα τελευταια CD των Poisonblack και των UFO.

Α και πλεον πηγαινω πιο συχνα σε συναυλιες απ ότι πριν 20 χρόνια

 

[pontios]

Διαβάζοντας τα μυνήματα όλων βλέπω μια γενική ομολογία-συμφωνία. Τα μόνα άλμπουμ που περιμένουμε και ελπίζουμε να λένε κάτι είναι από παλιά συγκροτήματα, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Γενικά από την δεκαετία του 90 και μετά δεν υπάρχουν γκρουπ τα οποία να μπορούνε να κάνουνε την διαφορά.
Σίγουρα υπάρχουν σταθερές αξίες (Saxon, Gamma Ray, Rage, ACDC, Jon Oliva's pain...) αλλά σίγουρα υπάρχουν και αυτοί που θα έπρεπε να τα έχουνε παρατήσει αλλά ψάχνονται ακόμα να βγάλουνε λεφτά (Metallica, Judas Priest, Helloween, Iron Maiden...).
Το θέμα είναι ότι δύσκολα βρίσκω κάτι καλό καινούριο.
Όσο για το ότι όσο μεγαλώνουμε ανοίγουν οι ορίζοντες μας, εγώ πιστέυω ότι πάντα έιχα ανοιχτούς ορίζοντες και πάντα παραδεχόμουνα ότι μου αρέσουνε και άλλα. Ειδικά 80s Pop τρελένομαι, όπως και για blues.
Εάν κοιτάξετε όμως θα δείτε ότι η μουσική σήμερα είναι γενικά σε κρίση. Τα τραγούδια σε οποιοδήποτε είδος μουσικής είναι σε γενικές γραμμές από μέτρια εώς ανεπίτρεπτα. Και το μόνο πια που προωθείται είναι το γνωστό "Από φωνή κορμάρα".
Εγώ θα ευχαριστήσω τον Θεό που μου επέτρεψε να μεγαλώσω σε μια εποχή που έβγαλε από τις καλύτερες μουσικές σε όλα τα είδη αλλά και ίσως την καλύτερη εποχή για το μέταλ το οποίο λατρεύω.

Υ.Γ.1 akisnm156 τους είδα στο London Marquee με support τους Overkill. O Jon τότε έπαιζε μόνο πλήκτρα και είχε αφήσει το Zachery στην φωνή. Θυμάμαι ακόμα τα solo του Chris και ανατριχιάζω.

Υ.Γ.2 superfly είχα την τύχη και να δω πολλές συναυλίες εδώ και στην Αγγλία αλλά και να δουλέψω 8 χρόνια πόρτα σε συναυλιακούς χώρους στην Αγγλία. Δεν κράτησα όλα τα αποκόματα και το έχω πραγματικά μετανιώσει. Έχω όμως τόσες αναμνήσεις που μου φτάνουνε και με το παραπάνω. Κάποια στιγμή θα σκανάρω και την σημαία με όλες τις υπογραφές και την κολοκύθα που ζωγράφισε ο Wiekath.

 

[FragoulisNaval]

Συγνώμη αλλά δεν νομίζω να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Βέβαια δεν είμαι τόσα χρόνια στο χώρο όπως άλλοι συμφορουμίτες αλλά τολμώ να πώ ότι και σήμερα υπάρχουν αξιόλογα συγκροτήματα, τα οποία βέβαια πρέπει να ψάξεις....

Απλά οι καιροί έχουν αλλάξει και πλέον ο "κλασικός μεταλάς" δεν ασχολείται όσο παλαιότερα. Και με το δίκιο του, από την στιγμή που βλέπει ότι και το marketing δυστυχώς έβαλε τα πλοκάμια του και σε αυτό τον χώρο. Δεν θα ξεχάσω πριν 4~5 χρόνια τον χαμό που γινόταν με γυναίκες vocalists. Όλες οι μπάντες έψαχναν γυναίκες!! Χαμός. Συν το ότι το metal έγινε super trendy άκουσμα και έπεζε σε σκυλάδικα παραλιακής και σε κλαμπάκια!!!

Εγώ παρατηρώ ότι από θέμα τεχνικής των μουσικών έχει γίνει πρόοδος.
Αυτό που με στενοχωρεί είναι το θέμα των στοίχων. Πλέον οι στίχοι δεν είναι τόσο ψαγμένοι όσο παλιά με αποτέλεσμα εμείς που ακούμε τώρα νέα τραγούδια στην πλειονότητά τους να μην έχουν να μας πούν τίποτα....