Nashville (1975) Robert Alman
24 κυριοι ρολοι.Αλλες τοσες ιστοριες.Ιστοριες που εξελισσονται παραλληλα,αλλες που διασταυρωνονται,αλλες που κινουνται περιφερειακα,αλλα που στο τελος ολες ενωνονται μεταξυ τους και ολα τα προσωπα συνδεονται.
Ενας πραγματικος ιστος αραχνης υφαινεται,με φοβερη μαστορια.Οι σκηνες διαδεχονται η μια την αλλη,με μια αψογη συνεκτικοτητα χωρις να κρεμαει τιποτα.
Μια πραγματικη "μουσικη συμφωνια" ηθοποιων,ενα πολυχρωμο παζλ χαρακτηρων,ενα καλειδοσκοπειο ιστοριων απο ενα δαιδαλωδες σεναριο της Joan Tewkesbury.Την παρτιτουρα αυτη ζωντανευει στο ποντιουμ ο μαεστρος Ρομπερτ Αλτμαν.
Το θεμα της ταινιας εχει να κανει με τη ζωη ανθρωπων που ασχολουνται με τη μουσικη βιομηχανια της καντρι και της γκοσπελ στο Nashville του Tennessee.Moυσικοι,παραγωγοι,επιχειρηματιες δινουν ζωη σ'αυτες τις ιστοριες αλλα η ταινια δεν εχει σκοπο μονο να διεισδυσει στα αδυτα της μουσικης βιομηχανιας και να τα σατυρισει.Η ανθρωπινη διασταση ενδιαφερει περισσοτερο τον Altman.Ολοι αυτοι οι χαρακτηρες ειναι πανω απ'ολα ανθρωποι και εκει ειναι το ζουμι.
Τα ντεκορ ειναι οι φυσικοι χωροι.Οι πρωταγωνιστες συναντιουνται σε καφε,σε μπαρ,σε στουντιο ηχογραφησεων,σε πλατειες και παντα με κοσμο.O Altman ηταν παντα οπαδος της ρεαλιστικης απεικονησης.Οι ήρωες δεν βρισκονται σε αδειους χωρους.Γυρω τους υπαρχει βαβουρα,κοσμος,κουβεντες.Ετσι πετυχαινει μια απολυτα φυσικη κατασταση η οποια ενισχυει τη ρεαλιστικη απεικονηση.Παρ'ολα αυτα δεν γινεται ουτε μια στιγμη κουραστικο,ισα ισα που αυτη η νατουραλιζε κατασταση ενισχυει το ενδιαφερον του θεατη.Οι ηθοποιοι αφηνονται ελευθεροι να αυτοσχεδιαζουν πολλες φορες αναλογα του περιβαλλοντος.
Ο Altman παντα πιστευε οτι δεν υπαρχει τιποτε πιο συναρπαστικο απο τις σχεσεις των ανθρωπων.Καλες οι θεαματικες περιπετειες,καλα τα θριλλερ αλλα τιποτα απ'ολα αυτα δεν ειναι καλυτερο και πο συναρπαστικο απο την περιπετεια της ζωης.
Και απο τον τροπο που τις αποτυπωνει σ'αυτο το φιλμ εχει περα για περα δικιο.Θα το ξανακανει και σε ενα αλλο μεγαλο αριστουργημα του το Shrortcuts.Βεβαια αυτο το στιλ κινηματογραφισης φαινεται απο την πρωτη του μεγαλη επιτυχια το Mash του 1970.
Το Νashville ομως το 1975 ειναι η ταινια που θα αγγιξει την τελειοτητα.Μια ταινια που μπορει να μην ειναι οπως ειπα περιπετεια ή θριλλερ ειναι ομως το ιδιο απολαυστκη,δεν σε αφηνει να πας ουτε για κατουρημα με την κλιμακωση της και παρα τη μεγαλη διαρκεια της δεν κρεμαει πουθενα,αφηνοντας σε στο τελος χορτασμενο σαν να σηκωνεσαι απο ενα καλο γευμα ή απο ενα βραδυ καλου....αντε να μην το πω μερες που ειναι.
Απολαυστικοι ολοι οι ηθοποιοι.Ned Beatty,David Arkin,Karen Black,Keith Carradine,Geraldine Chaplin,Shelley Duvall,Scott Glenn,Jeff Goldblum,Lily Tomlin.Ο Keith Caradine μαλιστα θα κερδισει και το οσκαρ τραγουδιου για το I'm easy ενα τραγουδι το οποιο εγραψε ο ιδιος.
24 κυριοι ρολοι.Αλλες τοσες ιστοριες.Ιστοριες που εξελισσονται παραλληλα,αλλες που διασταυρωνονται,αλλες που κινουνται περιφερειακα,αλλα που στο τελος ολες ενωνονται μεταξυ τους και ολα τα προσωπα συνδεονται.
Ενας πραγματικος ιστος αραχνης υφαινεται,με φοβερη μαστορια.Οι σκηνες διαδεχονται η μια την αλλη,με μια αψογη συνεκτικοτητα χωρις να κρεμαει τιποτα.
Μια πραγματικη "μουσικη συμφωνια" ηθοποιων,ενα πολυχρωμο παζλ χαρακτηρων,ενα καλειδοσκοπειο ιστοριων απο ενα δαιδαλωδες σεναριο της Joan Tewkesbury.Την παρτιτουρα αυτη ζωντανευει στο ποντιουμ ο μαεστρος Ρομπερτ Αλτμαν.
Το θεμα της ταινιας εχει να κανει με τη ζωη ανθρωπων που ασχολουνται με τη μουσικη βιομηχανια της καντρι και της γκοσπελ στο Nashville του Tennessee.Moυσικοι,παραγωγοι,επιχειρηματιες δινουν ζωη σ'αυτες τις ιστοριες αλλα η ταινια δεν εχει σκοπο μονο να διεισδυσει στα αδυτα της μουσικης βιομηχανιας και να τα σατυρισει.Η ανθρωπινη διασταση ενδιαφερει περισσοτερο τον Altman.Ολοι αυτοι οι χαρακτηρες ειναι πανω απ'ολα ανθρωποι και εκει ειναι το ζουμι.
Τα ντεκορ ειναι οι φυσικοι χωροι.Οι πρωταγωνιστες συναντιουνται σε καφε,σε μπαρ,σε στουντιο ηχογραφησεων,σε πλατειες και παντα με κοσμο.O Altman ηταν παντα οπαδος της ρεαλιστικης απεικονησης.Οι ήρωες δεν βρισκονται σε αδειους χωρους.Γυρω τους υπαρχει βαβουρα,κοσμος,κουβεντες.Ετσι πετυχαινει μια απολυτα φυσικη κατασταση η οποια ενισχυει τη ρεαλιστικη απεικονηση.Παρ'ολα αυτα δεν γινεται ουτε μια στιγμη κουραστικο,ισα ισα που αυτη η νατουραλιζε κατασταση ενισχυει το ενδιαφερον του θεατη.Οι ηθοποιοι αφηνονται ελευθεροι να αυτοσχεδιαζουν πολλες φορες αναλογα του περιβαλλοντος.
Ο Altman παντα πιστευε οτι δεν υπαρχει τιποτε πιο συναρπαστικο απο τις σχεσεις των ανθρωπων.Καλες οι θεαματικες περιπετειες,καλα τα θριλλερ αλλα τιποτα απ'ολα αυτα δεν ειναι καλυτερο και πο συναρπαστικο απο την περιπετεια της ζωης.
Και απο τον τροπο που τις αποτυπωνει σ'αυτο το φιλμ εχει περα για περα δικιο.Θα το ξανακανει και σε ενα αλλο μεγαλο αριστουργημα του το Shrortcuts.Βεβαια αυτο το στιλ κινηματογραφισης φαινεται απο την πρωτη του μεγαλη επιτυχια το Mash του 1970.
Το Νashville ομως το 1975 ειναι η ταινια που θα αγγιξει την τελειοτητα.Μια ταινια που μπορει να μην ειναι οπως ειπα περιπετεια ή θριλλερ ειναι ομως το ιδιο απολαυστκη,δεν σε αφηνει να πας ουτε για κατουρημα με την κλιμακωση της και παρα τη μεγαλη διαρκεια της δεν κρεμαει πουθενα,αφηνοντας σε στο τελος χορτασμενο σαν να σηκωνεσαι απο ενα καλο γευμα ή απο ενα βραδυ καλου....αντε να μην το πω μερες που ειναι.
Απολαυστικοι ολοι οι ηθοποιοι.Ned Beatty,David Arkin,Karen Black,Keith Carradine,Geraldine Chaplin,Shelley Duvall,Scott Glenn,Jeff Goldblum,Lily Tomlin.Ο Keith Caradine μαλιστα θα κερδισει και το οσκαρ τραγουδιου για το I'm easy ενα τραγουδι το οποιο εγραψε ο ιδιος.
