Ένα πληθωρικότατο γυναικείο καστ ενσαρκώνει τις πηγές έμπνευσης που αναζητά ο Daniel Day-Lewis, ως ο μεγάλος ιταλός σκηνοθέτης που δεν μπορεί να γράψει το σενάριο για τη νέα του ταινία. Η σχέση του με αυτές και με την τέχνη του κινηματογράφου αποκαλύπτεται μέσα από μουσικοχορευτικές σκηνές διαφορετικών στυλ και διαθέσεων. Αυτός είναι και ο λόγος που πολλοί κατηγόρησαν την ταινία για έλλειψη συνοχής. Οι υπόλοιποι την βρήκαν από άσχετη έως προσβλητική για τον Fellini και το έργο του - όλο, όχι μόνο το 8 1/2 στο οποίο βασίζεται.
Κατά πως φαίνεται, είμαι από τους λίγους που κατάφεραν να μπουν στην ταινία και να την εκτιμήσουν. Ο Rob Marshall, σε καλύτερη "μέρα" από το Chicago, παίζει εναλλάσσει ταχυδακτυλουργικά τις ρεαλιστικές και τις φανταστικές σκηνές, και εγώ, με την αδυναμία μου στο μοντάζ, δεν είχα περιθώρια αμφιβολιών.
Η Penelope Cruz εκρηκτική ερωμένη, η Marion Cotillard δεν δυσκολεύει να συγκινήσει ως σύζυγος και η ερμηνεία της Fergie στο "Be Italian" στριφογυρίζει ακόμα στο μυαλό μου. Ο Lewis δεν εκπλήσσει με την υποκριτική του, τον ξέρουμε πόσο καλός είναι. Περισσότερο μαγευτική είναι η εικόνα του, είτε κάθεται και παρακολουθεί τα "νούμερα", είτε περπατάει πάνω στον καναπέ με κόντρα φωτισμό. Ωραίος και ο μικρός Giuseppe Spitaleri. Nicole Kidman και Sophia Loren (ω, ναι!) εξαιρετικές ως παρουσίες, αλλά με μέτρια τραγούδια.
http://www.youtube.com/watch?v=x3L35DF--Wc
Υπάρχουν και λιγότερο πετυχημένες στιγμές, όπως το τραγούδι της Judi Dench, αλλά δεν με ενόχλησαν τόσο, ενώ αυτό της Kate Hudson διχάζει ως προς τις προθέσεις του. Εγώ το εξέλαβα ως μια ειρωνική ματιά προς την πιο επιφανειακή ανάγνωση του ιταλικού νεορεαλισμού, άλλοι ως επιτομή της επιφανειακότητας όλου του έργου. Δυστυχώς, δεν είμαι τόσο οικείος με τον Fellini ώστε να μπορώ να επιχειρηματολογήσω σχετικά. Πιθανότατα για αυτό μου άρεσε τόσο το Nine. Αν αποφύγετε τις συγκρίσεις, ίσως να αρέσει και σε εσάς.
