Σ' αυτό το σημείο λοιπόν έχουμε και το ζουμί της ιστορίας. Πηγαίνοντας για να παραλάβω τα κομάτια του πικάπ (αδύνατον να μεταφερθεί ολόκληρο και ούτως η άλλως θέλει προσοχή ο άξονας, άρα αναγκαστικά μεταφέρεται σε κομάτια) παρατήρησα στη θέση του ένα άλλο. Ήταν ένα Sota, το οποίο ο άνθρωπος που μου πούλησε το Nottingham το είχε δανειστεί από κάποιον κουμπάρο μέχρι να του έρθει αυτό που είχε παραγγείλει. Δεν ξέρω και πολλά για αυτή τη μάρκα (πέρα από το ότι είναι Αμερικάνικη) αλλά ήταν μοντέλο ακριβώτερο από το HyperSpace (δεν γνωρίζω βέβαια την ηλικία του συγκεκριμένου μοντέλου). Μ' ένα πονηρό χαμόγελο λοιπόν μου λέει 'κάτσε λίγο να ακούσεις και θα καταλάβεις'. Έβαλε πάλι ένα δίσκο συμφωνικής μουσικής... και το αποτέλεσμα θα το χαρακτήριζα επιεικώς μέτριο. Ένας φτωχότερος ήχος που όχι απλά δε γέμιζε το δωμάτιο αλλά είχες τη σαφή αίσθηση ότι ο ήχος δεν ξεκολάει από τα ηχεία. Εκεί παράγεται και εκεί μένει.
Και τα δύο πικάπ έπαιξαν στο ίδιο σύστημα με μια διαφορά ωρών, άρα έχουμε έναν κοινό παρανομαστή. Η διαφορά μεταξύ τους, κάτι παραπάνω από εμφανής. Μ' ολα αυτά δε θέλω να σε ψήσω να πάρεις Nottingham (δεν έχω να κερδίσω κάτι), ούτε φυσικά να μην πάρεις Sota. Απλά καλό είναι να ακούσεις πριν απορρίψεις. Εδώ μέσα (στο forum) έχω παρατηρήσει ότι υπάρχουν δύο σχολές φανατικών, αυτοί των πικάπ ανάρτησης κι αυτοί των πικάπ μάζας. Εννοείται ότι οι μεν απορρίπτουν τους δε και το ανάποδο. Για ποιο λόγο ακριβώς... δεν εχω καταλάβει. Εσύ, ειδικά αν είναι να ξοδέψεις χιλιάρικα, άσε τις προκαταλήψεις, δώσε χρόνο στον εαυτό σου και άκου όσα πιο πολλά πικάπ μπορείς. Όσο πιο μακρόχρονη η διαδικασία, τόσο πιο σίγουρη (και γλυκιά) η τελική επιλογή!
