Ο δύσκολος δρόμος... [John Mayall And The Bluesbreakers]

[grio]

Η έκρηξη του Μπλουζ στα '60ς​

Various – The Blues Scene (1999/2020, Decca) [CD/2-LP]

​

Καλλιτέχνες • Τραγούδια: A1 The Bluesbreakers (Peter Green) • Curly (Green) - 4:51, A2 Eddie Boyd (John Mayall's Bluesbreakers) • Key To The Highway (Broonzy, Seeger) - 2:34, A3 John Mayall's Bluesbreakers With Peter Green • The Super-Natural (Green) - 2:56, A4 Otis Spann (Eric Clapton) • Pretty Girls Everywhere (Church, Williams) - 2:52, A5 Eddie Boyd (John Mayall's Bluesbreakers) • Blue Coat Man (Boyd) - 2:33, A6 Champion Jack Dupree With John Mayall And Eric Clapton • Third Degree (Boyd) - 3:17, B1 John Mayall's Bluesbreakers With Eric Clapton • Steppin' Out (Bracken) - 2:30, B2 Savoy Brown • Train To Nowhere (Youlden, Simmonds) - 4:12, B3 Curtis Jones • Roll Me Over (Jones) - 2:37, B4 Zoot Money • Get On The Right Track Baby (Turner) - 1:52, B5 Alexis Korner's Blues Inc. • Night Time Is The Right Time (Boyd) - 4:20, B6 Mae Mercer • Sweet Little Angel (King) - 3:22, B7 Graham Bond Organization • Strut Around (Bond) - 2:38, C1 Steve Anglo & John Mayall • Long Night (Mayall, Anglo) - 2:02, C2 Davy Graham • Goin' Down Slow (Dupree) - 2:28, C3 Savoy Brown • Taste & Try Before You Buy (Youlden) - 2:22, C4 Keef Hartley • Me And My Woman (Barge) - 5:05, C5 Eddie Boyd • Dust My Broom (James) - 2:39, C6 Champion Jack Dupree & Mickey 'Guitar' Baker • Barrel House Woman (Dupree) - 2:03, D1 Rod Stewart • I'm Gonna Move To The Outskirts Of Town (Weldon, Jacobs) - 2:57, D2 John Mayall's Bluesbreakers With Peter Green • Double Trouble (Rush) - 3:22, D3 Champion Jack Dupree • 24 Hours (Boyd) - 4:06, D4 Alexis Korner's Blues Inc. • Early In The Morning (Trad.) - 2:58, D5 Savoy Brown Blues Band • Let Me Love You Baby (Dixon) - 3:05, D6 John Mayall's Bluesbreakers • I Need Your Love (Mayall) - 4:15

Ω Θεέ μου, εύχομαι στο κρεβάτι μου να μην ήταν τόσο σφιχτά τα μεταξωτά σεντόνια Πρέπει να κρατήσω τη δύναμή μου να κάνω μια παράσταση απόψε Θα έχω ένα φλιτζάνι καφέ, ενώ ακούω τις ειδήσεις Δεν χρειάζεται να ξυριστώ γιατί θα τραγουδήσω τα μπλουζ Λοιπόν, νομίζω ότι θα κάνω ένα μασάζ, ίσως χάσω λίγο βάρος Οπότε θα πρέπει να πάω στο κέντρο με την ολοκαίνουργιά μου Κάντιλακ Η υπηρέτης μου έρχεται και με ντύνει, ανάβω ένα μεγάλο πούρο Επειδή μου αρέσει να μοιάζω με τον Νεβρώδ [ΣτΜ. βιβλική φιγούρα] όταν οδηγώ στο αμάξι μου Μπορούν οι λευκοί να τραγουδήσουν τους λυπημένους ανθρώπους [ΣτΜ. αναφέρεται στους μαύρους] Ή είναι υποκριτές τραγουδώντας, γου, γου, γουώου; Και τώρα πλησιάζει η ώρα, για να εμφανιστώ στη σκηνή Αλλάζω το σκούρο μου γκρι μοχέρ κοστούμι και βάζω τα βρώμικα τζιν μου Η μπάντα έρχεται για να με πάρει, φωνάζω, "Γειά σας, παιδιά" Πρέπει να ανακατέψω τα μαλλιά μου, θα κάνω λίγο θόρυβο μπρρρ Μπορούν οι λευκοί να τραγουδήσουν τους λυπημένους ανθρώπους Ή είναι υποκριτές τραγουδώντας, γου, γου, γουώου; Ω Κύριε, κάποιος να με βοηθήσει - Can Blue Men Sing the Whites (Vivian Stanshall)

- Can Blue Men Sing the Whites · The Bonzo Dog Band -

«Μπορούν οι λευκοί να τραγουδήσουν τους λυπημένους ανθρώπους;» ρώτησαν οι μεγαλύτεροι-σατιριστές, Bonzo Dog Band. Ηχογράφησαν αυτή την παρωδία στο αποκορύφωμα της Έκρηξης του Βρετανικού Μπλουζ/British Blues Boom, την δεκαετία του '60, αλλά το είδος ήταν βαθιά ριζωμένο στη βρετανική ποπ και ροκ για πολλά χρόνια πριν από αυτό.

Ο καταλύτης ήταν ο Muddy Waters που περιόδευσε το Ηνωμένο Βασίλειο το 1958 κατόπιν αιτήματος του τζαζ τρομπετίστα Chris Barber/Κρις Μπάρμπερ. Το γεγονός ότι ο Waters έπαιζε ηλεκτρική κιθάρα τρέλανε τους καθαρολόγους - σκιές του Dylan στο Newport - αλλά άλλοι ενθουσιάστηκαν. Μεταξύ αυτών που ξεμυαλιστήκαν ήταν οι Alexis Korner και Cyril Davies, οι οποίοι λειτουργούσαν το Blues and Barrelhouse Club σε μια παμπ του Soho, στο Roundhouse. Το ντουέτο εν συνεχεία εντάχθηκε στην επιθεώρηση του Barber, υποστηρίζοντας την τραγουδίστρια Ottile Paterson/Οτίλι Πάτερσον σε ένα μπλουζ διάλειμμα. Στις αρχές της δεκαετίας του '60 η θέση είχε γίνει τόσο δημοφιλής που οι Korner και Davies έφυγαν για να σχηματίσουν το δικό τους συγκρότημα, Blues Incorporated. Το γκρουπ έκανε το ντεμπούτο του στις 17 Μαρτίου 1962 στο Ealing Rhythm and Blues Club, ένα χώρο που είχε ιδρύσει το ζευγάρι σε ένα υπόγειο κάτω από το τοπικό σινεμά κατάστημα τσαγιού ABC.

Η μπάντα και το κλαμπ έγιναν μαγνήτης για πολλούς επίδοξους μπλουζ μουσικούς, συμπεριλαμβανομένων των Paul Jones, Long John Baldry, Nicky Hopkins και όλων των μελλοντικών μελών των Graham Bond Organisation. Ίσως πιο κρίσιμα, ο Mick Jagger, ο Brian Jones και ο Charlie Watts συναντήθηκαν μέσω της επιρροής του Korner, και έτσι έγινε η πνευματική μαία των Rolling Stones. Η επιτυχία τους οδήγησε τα Ρυθμ εντ μπλουζ και Μπλουζ στο ποπ τσαρτ και άνοιξαν τους εμπορικούς καταρράκτες. Αυτό που ήταν μια αντεργκράουντ λατρεία πέρασε στην εθνική συνείδηση. Οι Pretty Things, Yardbirds, Animals και Manfred Mann ακολούθησαν τους Stones ενώ ο ήχος των νυχτερινών κέντρων του Λονδίνου ακούγονταν στα άλμπουμ των Georgie Fame και Zoot Money.

Αν το γκρουπ του Korner ήταν ο καταλύτης για την πρώτη γενιά των Βρετανικών Μπλουζ συγκροτημάτων, οι Bluesbreakers του John Mayall υπήρξαν για τη δεύτερη. Ο Mayall αρχικά έδρευε στο Μάντσεστερ όπου ηγήθηκε των Powerhouse Four και Blues Syndicate, και ήταν ο Korner που πρότεινε στον John να μετακομίσει στο Λονδίνο όπου δημιουργήθηκαν οι πρώτοι Bluesbreakers. Ο Eric Clapton, ο Peter Green και ο Mick Taylor ακολούθησαν ο ένας μετά τον άλλο σε αυτό το σπερματικό σχήμα που όχι μόνο άφησε το δικό του σημάδι στη βρετανική μουσική, αλλά έβαλε τους σπόρους τόσο για τους Cream όσο και για τους Fleetwood Mac.

Ένας από τους κύριους λόγους που η Decca μπορούσε να προσελκύσει τους Μπλουζ μουσικούς ήταν ο ενθουσιασμός του εσωτερικού παραγωγού Mike Vernon. Όχι μόνο αναγνώρισε και καλλιέργησε το Βρετανικό ταλέντο, αλλά χρησιμοποίησε επίσης την αγάπη και τη γνώση του για να ηχογραφήσει τους επισκέπτες Αμερικάνους μουσικούς. Οι Otis Span, Eddie Boyd και Champion Dupree είναι μερικοί από αυτούς που ηχογράφησαν εξαιρετικά άλμπουμ για την ετικέτα, πολλοί με την υποστήριξη νέων Βρετανών μουσικών.

Ωστόσο, όταν η Μπλουζ έκρηξη ήταν σε πλήρη εξέλιξη, η Decca είχε χάσει την εξέχουσα θέση της. Ο Vernon είχε φύγει για να λειτουργήσει τη δική του ετικέτα, την Blue Horizon, ο Mayall είχε μετακομίσει στις ΗΠΑ και τελικά θα μεταπηδούσε στην Polydor, ενώ ο Korner δεν θα είχε ποτέ τη δημοφιλή αναγνώριση που άξιζε το πρωτοποριακό του όραμα.

(*****, πηγές: εξώφυλλo, σημειώσεις ένθετου, wikipedia.org, discogs.com, Brian Hogg)

Ο Βρετανός μπλουζ κιθαρίστας Alexis Korner (1928-1984) εμφανίζεται ζωντανά στη σκηνή με τον Cyril Davies (1932-1964) και τον ντράμερ Charlie Watts (πίσω) στο Ealing Jazz Club, στο Ίλινγκ του Λονδίνου το 1962 (φωτογραφία David Redfern)​

 

[grio]

Ο δύσκολος δρόμος...​

Πάντοτε, ο δρόμος υπήρξε δύσκολος, όταν δεν τον διαβαίνεις ανυποψίαστος ή με άγνοια, αλλά ως γνωστόν οι δυσκολίες μετατρεπόμενες σε προκλήσεις, χτίζουν χαρακτήρες. Στον δρόμο αισθάνεσαι τους κραδασμούς της ζωής, αλληλεπιδρώντας με τα δρώμενα και συνεχώς αναμετριέσαι με τα κέρδη και τις απώλειές σου.

Ο δρόμος είναι αναμφίβολα διδακτικός και είμαστε τυχεροί όταν στη διαδρομή ζήσουμε ένα καθοριστικό γεγονός στη γέννησή του. Υπάρχουν φυσικά και οι περιπτώσεις (τις περισσότερες φορές) που βιώνουμε διαμορφωμένες καταστάσεις, σε δεύτερο χρόνο ή και πολύ μετέπειτα, που δεν είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε τον ρόλο και την επιδραστικότητα των 'συντελεστών' στην όποια εξέλιξη. Η διαδικασία είναι σαφώς δυναμική και αέναη αφού πάντα τα πράγματα υπόκεινται σε νέες ζυμώσεις-αντιδράσεις από επόμενους πρωτεργάτες, προκύπτοντας και πάλι κάτι ακόμη πιο καινούργιο (χρονικά, όχι κατ' ανάγκη πληρέστερο ή καλύτερο) και ούτω καθεξής.

Όχι, τους πρωτοπόρους της τέχνης (και όχι μόνο αυτής) δεν τους (ανα)γνωρίζουν οι πάντες, συχνά αγνοούνται σαν να μην υπήρξαν ποτέ και τα κεκτημένα (μας), για τα οποία συνέδραμαν, θεωρούνται δεδομένα και κυρίως αυθύπαρκτα. Εξάλλου αυτό επιτείνεται από την χειραγωγούμενη αγελαία μάζα, που ο ρόλος της υπήρξε πάντα παθητικός και άκρως καταναλωτικός σ' αυτά που σκόνταφταν πάνω της ή της λανσάρονταν, περιορίζοντας στο ελάχιστο τις επιλογές που φυσιολογικά θα έπρεπε να διατίθενται αλλά και τη συνειδητοποίηση, που ο δύσκολος πια ατομικός δρόμος απαιτεί.

Είπαμε ο καθείς είναι αποτέλεσμα των επιμέρους συνισταμένων του και βάσει αυτών πορεύεται στα σταυροδρόμια της ζωής. Τα ερεθίσματα είναι αυτά που μας σώζουν πολλές φορές, τροφοδοτώντας τη σκέψη και την αίσθηση με τις χαμένες ψηφίδες που απαιτούνται για να συνθέσουν κάτι που αξίζει να εμβαθυνθεί, για να αποτελέσει με τη σειρά του, παράγοντα προσωπικής συνδιαμόρφωσης...

Άφησα μια ζωή να γλιστρήσει μέσα απ' τα χέρια μου Πού να στραφώ; Εγώ είμαι η αιτία του προβλήματος Και κάνει την άμοιρη καρδιά μου να καίγεται Άνθρωποι, προσπαθώ να σας πω Ότι τα μπλουζ με έπληξαν στη ζωή μου Ξέρετε ότι γεννήθηκα για μπλεξίματα Και είναι δύσκολος ο δρόμος μέχρι να πεθάνω Αγάπησα και έχασα τόσες πολλές γυναίκες Η αιτία πολλών ραγισμένων καρδιών Έπινα και περιπλανήθηκα όλα αυτά τα χρόνια Και είδα την οικογένειά μου να διαλύεται Θα μαζέψω τη βαλίτσα μου Θα βάλω μέσα τη δυστυχία μου Θα ρίξω λίγο πόνο και προβλήματα Και αυτός είναι ο δρόμος που θα πάρω ... - A Hard Road (John Mayall)

​

...Έτσι τραγουδάει στο A Hard Road, με αυτή την ιδιόμορφη αλλά άκρως πειστική φωνή. Και ναι δεν ερμηνεύει αλλά περισσότερο μας εξομολογείται με ειλικρίνεια και πάθος. Ο Μάγιαλ και όλοι αυτοί οι εκλεκτοί συνοδοιπόροι του, που γι' αυτούς υπήρξε εμπνευστής, μέντορας και καθοδηγητής άλλαξε τη πορεία και τελικώς συνδιαμόρφωσε την εξέλιξη της μουσικής μας και μόνο γι' αυτό θα τον ευγνωμονούμε για πάντα...

Ο John Mayall γεννήθηκε στο Μάκλσφιλντ του Τσεσάιρ (Macclesfield, Cheshire) στις 29 Νοεμβρίου 1933. Ανακαλύπτοντας τους κόσμους των μπλουζ και της τζαζ σε νεαρή ηλικία μέσω του πατέρα του, ενός φανατικού συλλέκτη, ο Mayall πρωτοστάτησε στην αποδοχή των Μπλουζ ως έγκυρη μορφή μουσικής τέχνης στη Βρετανία σε μια εποχή που υπήρχαν λίγοι μουσικοί αρκετά γενναίοι για να το κάνουν. Πάντα παραμένοντας πιστός στις πεποιθήσεις και τις αξίες του και απέχοντας από τις εμπορικές σκοπιμότητες, μόνος του 'ανέθρεψε' μερικούς από τους καλύτερους δημοφιλείς μουσικούς που αναδύθηκαν από τα Βρετανικά Νησιά. Αξιοσημείωτα μέλη των Bluesbreakers περιελάμβαναν διασημότητες όπως οι Eric Clapton, Jack Bruce, Peter Green, Mick Taylor, Mick Fleetwood, John McVie, Keef Hartley και Aynsley Dunbar. Χωρίς τον Mayall, είναι αμφίβολο αν θα είχαν ξεπεράσει τα μουσικά ύψη που πολλά από αυτά προσεγγίσαν αργότερα. Οι ηχογραφήσεις του John Mayall για την Decca Records μεταξύ 1964 και 1968 είναι ίσως μερικά από τα καλύτερα παραδείγματα μπλουζ και ρυθμ εντ μπλουζ που έχουν ποτέ μαγνητοσκοπηθεί από έναν Βρετανό μουσικό και χρησιμεύουν ως συνεχής υπενθύμιση της καινοτομίας και της μουσικής του ικανότητας.

​

 

[grio]

οι Bluesbreakers τον Ιούνιο του 1966: John McVie, Hughie Flint, Peter Green και John Mayall​

 

[grio]

Ξεσκονίζω τα μπλουζ​

John Mayall And The Bluesbreakers - A Hard Road (Φεβρουάριος 1967, Decca)

​

Τραγούδια: A1 A Hard Road (John Mayall) - 3:14, A2 It's Over (Mayall) - 2:51, A3 You Don't Love Me (Willie Cobbs) - 2:50, A4 The Stumble (Freddie King, Sonny Thompson) - 2:54, A5 Another Kinda Love (Mayall) - 3:06, A6 Hit The Highway (Mayall) - 2:17, A7 Leaping Christine (Mayall) - 2:23, B1 Dust My Blues (Elmore James, Joe Josea) - 2:51, B2 There's Always Work (Mayall) - 1:37, B3 The Same Way (Peter Green) - 2:11, B4 The Supernatural (Green) - 2:57, B5 Top Of The Hill (Mayall) - 2:40, B6 Some Day After Awhile (You'll Be Sorry) (King, Thompson) - 3:01, B7 Living Alone (Mayall) - 2:25
Μουσικοί: John Mayall (φωνητικά, όργανο, πιάνο, φυσαρμόνικα: A1, A3, A7, B2, B7, πεντάχορδη κιθάρα: B1, B5, εννιάχορδη κιθάρα: B3, B7, σημειώσεις, ζωγραφιά εξωφύλλου, σχεδίαση θήκης), Peter Green (κύρια κιθάρα, φωνητικά: A3, B3), John McVie (μπάσο, φωτογραφία εξωφύλλου), Aynsley Dunbar (ντραμς), Alan Skidmore, John Almond, Ray Warleigh (πνευστά)
Παραγωγή / Μηχανικός: Mike Vernon / Gus Dudgeon

Ηχογραφήθηκε στις 11, 12, 19, 24 Οκτωβρίου και 11 Νοεμβρίου 1966, στα West Hampstead Studios, Λονδίνο.

John Mayall, Peter Green, John McVie​

«Τα μέλη των Bluesbreakers έχουν αλλάξει από το τελευταίο μας LP, και το άλμπουμ αυτό χρησιμεύει ως κατάλληλη εισαγωγή για δύο νέα μέλη του γκρουπ... τον Peter Green στην ληντ κιθάρα και τον Aynsley Dunbar στα ντραμς. Νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι αντιλαμβάνονται πόσο δύσκολη στιγμή περίμενε οποιονδήποτε κιθαρίστα σε αυτήν τη χώρα όταν θα αντιμετώπιζε τη σύγκριση και την κριτική, αντικαθιστώντας τον καταξιωμένο μάστερ της μπλουζ κιθάρας, Eric Clapton, στην μπάντα μου. Ωστόσο, ο Peter Green ανέλαβε τη δουλειά και κατάφερε να παραμείνει γενναίος στην καταιγίδα. Στην αρχή ακουγόταν σαν μιμητής του Κλάπτον, όχι αφύσικα αφού έπρεπε να παίξει το τρέχον ρεπερτόριο που ο Έρικ βοήθησε να γίνει διάσημο και η μετάβαση σε νέο υλικό έπρεπε να γίνει σταδιακά. Μέσα σε λίγες εβδομάδες όμως άρχισε να αναπτύσσει τις δικές του ιδέες, και την τεχνική για να τις εκφράσει, και μέχρι τώρα είναι προφανές ότι τόσο ο Peter όσο και ο Eric έχουν βελτιωθεί ξεχωριστά σε αφάνταστο βαθμό αλλά σε εντελώς διαφορετικές κατευθύνσεις. Μιλώντας για τους σύγχρονους νέους μπλουζ κιθαρίστες που έχω ακούσει 'ζωντανά', σίγουρα θα στρίμωχνα στο ίδιο βάθρο τους Jimi Hendrix, Buddy Guy, Otis Rush, Eric Clapton και Peter Green. Κατά τη γνώμη μου, όλοι ακούγονται εντελώς ιδιαίτεροι, αλλά όλοι μοιράζονται το ίδιο συναισθηματικό μεγαλείο. Το μόνο που μπορώ να πω για τον Peter είναι ότι, έχοντας εργαστεί μαζί του σχεδόν κάθε βράδυ από τον περασμένο Ιούλιο και παρακολουθώντας την ταχεία πρόοδό του ως μπλουζ παίκτη, είναι ο ιδανικός κιθαρίστας για τον συνολικό ήχο της μπάντας και ένα υπέροχο άτομο για να συνεργαστείς.

Ο νέος μας ντράμερ, Aynsley Dunbar, είναι επίσης ένα σημαντικό μουσικό ταλέντο και σ' όλο το άλμπουμ δείχνει τη δύναμή του και την αίσθηση του μπλουζ μαζί με τον μπασίστα John McVie στη ρυθμ σέξιον. Αν και ο John πέρασε καλές και κακές στιγμές μαζί μας, γνωρίζω από την εμπειρία ότι θα ήταν δύσκολο να βρεθεί ένας καλύτερος μπλουζ μπασίστας σε αυτήν τη χώρα. Ως εξαιρετική ρυθμ σέξιον, ο Aynsley και ο John δεν πρέπει να υποεκτιμώνται ως προς τη σημασία τους σε κάθε κομμάτι στο οποίο ακούγονται.

Μια κουβέντα, για τη χρήση των πνευστών που ακούγονται στο "Another Kinda Love", "Someday After Awhile" και σε μερικά ακόμη... Βρίσκω ένα πλεονέκτημα σ' αυτά τα κομμάτια, αλλά θα διαβεβαιώσω όλους τους φαν μας, ότι δεν έχω καμία πρόθεση αύξησης των Bluesbreakers στο μέλλον, εκτός από σκοπούς ηχογράφησης.

Αυτές τις μέρες παίζω κιθάρα σε πολλά κομμάτια του ρεπερτορίου μας και η πεντάχορδή μου ακούγεται στο υπέροχο κλασικό του Elmore James "Dust My Blues" και πάλι στο "Top of the Hill". Παίζω την παλιά μου εννιάχορδη κιθάρα στο "The Same Way" και στο "Living Alone". Η φυσαρμόνικα εμφανίζεται στα "It's Over", "Living Alone", "Leaping Christine", "You Don't Love Me" και "There's Always Work". Ο παράξενος ήχος υποστήριξης για το τελευταίο επιτεύχθηκε με την ιδιαίτερη ενίσχυση των κλικ και βόμβων του ελαττωματικού πεταλιού που εκπέμπονταν από την καμπίνα τόνων του οργάνου, ενώ οι Mike Vernon, Gus Dudgeon και εγώ κάναμε τους ήχους των ψαλμωδιών και μουρμουρητών. Καθώς είναι σχεδόν αδύνατο να χρησιμοποιώ πιάνο για εμφανίσεις σε κλαμπ, πάντα ανυπομονώ να χρησιμοποιήσω ένα στις ηχογραφήσεις μας. Πρόσθεσα από πάνω το πιάνο σε μερικά από αυτά τα κομμάτια και το χρησιμοποίησα στο "A Hard Road" και στο "Hit The Highway".

Ο Peter εμφανίζεται ως βασικός τραγουδιστής στο "You Don't Love Me" και στη δική του σύνθεση "The Same Way". Η κιθάρα του αναδεικνύεται αρκετά στο "The Stumble" και ιδιαίτερα στο "The Super-natural" που έγραψε ειδικά για να συμπεριληφθεί σε αυτό το LP. Θεωρώ ότι αυτό είναι ένα από τα πιο σημαντικά οργανικά που έχω ακούσει και σίγουρα στέκεται ως ένα από τα υψηλά σημεία στο δίσκο.

Η μουσική που περιέχεται εδώ σημαίνει πολύ περισσότερα για μένα από οτιδήποτε έχουμε ηχογραφήσει στο παρελθόν και ελπίζω να βρείτε τα δικά σας ιδιαίτερα αγαπημένα κομμάτια από τους πολλούς διαφορετικούς τύπους μπλουζ που αντιπροσωπεύονται εδώ. Τα μπλουζ στην αληθινή τους μορφή είναι μια αντανάκλαση της ζωής ενός ανθρώπου και πρέπει να προέρχονται από προσωπικές εμπειρίες, καλές και κακές. Αποδέχομαι ότι έχω πληγώσει άθελά μου πολλούς ανθρώπους που με γνώρισαν, έχω απομείνει με λίγους φίλους και τώρα το μόνο πράγμα που πρέπει να ζήσω είναι τα μπλουζ. «Άνθρωποι, προσπαθώ να σας πω, ότι τα μπλουζ με χτύπησαν στη ζωή μου. Ξέρετε ότι γεννήθηκα για μπλεξίματα και ο δρόμος είναι δύσκολος, μέχρι να πεθάνω». - John Mayall (από τις σημειώσεις του αρχικού οπισθόφυλλου)

 

[grio]

Το υπερφυσικό!​

o Peter Green σε ζωντανή εμφάνιση με τους Bluesbreakers το 1967 (φωτο John Slade)​

Ένα από τα πιο ανθεκτικά άλμπουμ της βρετανικής αναβίωσης των μπλουζ της δεκαετίας του 1960, το A Hard Road σηματοδοτεί την ιστορική σύγκλιση δύο από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες του κινήματος, του τραγουδιστή/πολυοργανίστα John Mayall και του, σύντομα, θρυλικού ήρωα της κιθάρας Peter Green. Η ετήσια θητεία του Green στη κομβική μπάντα του Mayall, τους Bluesbreakers, απέδωσε μια πληθώρα αξιομνημόνευτης μουσικής που συγκαταλέγεται στα πιο ολοκληρωμένα και επιδραστικά ηλεκτρικά μπλουζ που έχουν ηχογραφηθεί ποτέ.

Όταν κυκλοφόρησε το τρίτο του LP, A Hard Road, τον Φεβρουάριο του 1967, ο John Mayall είχε ήδη καθιερωθεί ως ένας από τους πρωτοπόρους της βρετανικής μπλουζ έκρηξης, ταιριάζοντας τη βαθιά έλξη για την παράδοση με μια ανήσυχη πειραματική διάθεση. Ενώ οι περισσότεροι από τους ομοίους του επικεντρώνονταν στη διασκευή υλικού των σπουδαίων Αμερικάνικων μπλουζ, το ρεπερτόριο του Mayall αποτελούνταν σε μεγάλο βαθμό από δικές του συνθέσεις, οι οποίες συνδύαζαν μια έμπειρη γνώση των ιδιωμάτων του παραδοσιακού μπλουζ με μια πιο προσωπική, σύγχρονη ευαισθησία. Ο Mayall ήταν επίσης ένας απαιτητικός αρχηγός μπάντας με ικανότητα στην ανακάλυψη και την καλλιέργεια ταλέντων. Ένας αξιοσημείωτος αριθμός μελλοντικών αστέρων θα περνούσε από τη συνεχώς μεταβαλλόμενη σύνθεση των Bluesbreakers.

Ο Mayall, ο οποίος έπαιζε σε ημι-επαγγελματικά σύνολα στη γενέτειρά του, το Μάντσεστερ από τα μέσα της δεκαετίας του '50, ήταν ήδη στα 30 του, το 1963, όταν μετά από πρόταση του Βρετανού νονού των μπλουζ, Alexis Korner, μετακόμισε στο Λονδίνο. Μετά τη μετεγκατάσταση, η καριέρα του κέρδισε γρήγορα δυναμική. Το προηγούμενο άλμπουμ του, Bluesbreakers: John Mayall with Eric Clapton (κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 1966) ήταν ένας σημαντικός άθλος, πλησιάζοντας το νούμερο έξι στο τσαρτ των άλμπουμ του Ηνωμένου Βασιλείου και έλαβε σημαντική αναγνώριση τόσο από τους κριτικούς όσο και από τους μπλουζ φανατικούς, χάρη στη δεξιοτεχνία του Eric Clapton, που κορυφώθηκε με το γκράφιτι "Clapton Is God" που εμφανίστηκε στους τοίχους του Λονδίνου.

Όταν συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τον Mayall, ο Peter Allen Greenbaum (29 Οκτωβρίου 1946 – 25 Ιουλίου 2020) ήταν ένας 19χρονος Λονδρέζος της εργατικής τάξης του οποίου το περιορισμένο βιογραφικό περιλάμβανε συμμετοχή στους Shotgun Express, μαζί με έναν νεαρό Rod Stewart, τον μελλοντικό πληκτρίστα των Them/Camel, Peter Bardens και τον ντράμερ Mick Fleetwood. Αφού ο Clapton άφησε ξαφνικά τους Bluesbreakers στα μέσα του 1965 για να κάνει παρατεταμένες διακοπές στην Ελλάδα, ο Green άσκησε επιτυχώς πιέσεις στον Mayall για τη δουλειά, αλλά κατάφερε μόνο να παίξει μερικές συναυλίες πριν επιστρέψει ο Clapton. Έξι μήνες αργότερα, ο Κλάπτον τα παράτησε οριστικά και ο Γκριν επέστρεψε στη σύνθεση. Γρήγορα απέδειξε ότι ανταποκρίθηκε στην πρόκληση να αντικαταστήσει τον περίφημο προκάτοχό του, ξεπερνώντας τον αρχικό σκεπτικισμό των θαυμαστών με το παθιασμένο, οικονομικό παίξιμό του, το οποίο μετέφερε ένα ευρύ φάσμα συναισθημάτων με ελάχιστα τεχνάσματα.

Ο παραγωγός Mike Vernon φέρεται να ήταν εξοργισμένος όταν ο Mayall και η μπάντα, που διέθετε επίσης τη δυναμική ρυθμ σέξιον του μπασίστα John McVie και του ντράμερ Aynsley Dunbar, εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στο στούντιο χωρίς τον Clapton, αλλά γρήγορα τον κέρδισαν οι οργανικές δεξιότητες του Green. Η έμφαση στον τόνο και τη χροιά του νέου κιθαρίστα πάνω από τα επιδεικτικά πυροτεχνήματα ήταν εμφανής στο ντεμπούτο, εκτός-LP σινγκλ, με τους Bluesbreakers, που κυκλοφόρησε στις 21 Οκτωβρίου του 1966, συνδυάζοντας χαρακτηριστικές διασκευές του αισιόδοξου ρυθμ εντ μπλουζ , "Looking Back" του Johnny "Guitar" Watson, και του "So Many Roads" του Paul Marshall, που πρωτοεκτέλεσε ο Otis Rush. Ακόμη και όταν 'αντιπαρατέθηκε' με ένα επιθετικό τμήμα πνευστών, ο ακατέργαστος τόνος, το ρευστό ριφ και τα συνοπτικά σόλο του Green ανακοινώνουν την άφιξή του με εξαιρετικό στυλ.

Hughie Flint, Peter Green, John McVie και John Mayall​

Ο Green κάνει επίσης αισθητή την παρουσία του μέσα στα πρώτα δευτερόλεπτα του ομώνυμου εναρκτήριου κομματιού του A Hard Road, συμπληρώνοντας τα παρακλητικά φωνητικά του Mayall με μια αυτοσυγκράτηση που αποτελεί παράδειγμα της νοοτροπίας και της διακριτικότητας, που έφερε με συνέπεια, στη δουλειά του με τον Mayall. Κατά τα άλλα, το "It's Over" που αγκομαχεί, μπορεί να υπερηφανεύεται για κάποια υπέροχη αλληλεπίδραση μεταξύ της κιθάρας του Green και της φυσαρμόνικας του Mayall, ενώ το "Another Kinda Love" διαθέτει ένα ανησυχητικό γκρουβ που οδηγείται από τις απειλητικές συγχορδίες του Green και το όργανο του Mayall που βράζει. Τα διπλά ηχογραφημένα φωνητικά και το εύθυμο πιάνο του Mayall οδηγεί το λιτό "Hit the Highway", ενώ το θορυβώδες μπούγκι "Leaping Christine" φουσκώνει με νευρική ενέργεια και υπερδραστήρια φυσαρμόνικα. Εν τω μεταξύ, οι διπλές φυσαρμόνικες και η αιθέρια φωνητική ψαλμωδία του ενάμιση λεπτού, "There's Always Work" απεικονίζουν την τάση για περιπέτεια που πάντα έκανε τον Mayall περισσότερο καλλιτέχνη παρά αρχειοφύλακα.

Το οργανικό "The Super-Natural", που δικαιολογεί από μόνο του την απόκτηση του δίσκου, είναι απλά συναρπαστικό κάνοντας χρήση πυκνού σαστέιν, ελεγχόμενο, συναισθηματικό και βαθιά ατμοσφαιρικό, πρότυπο για ένα πιο χαλαρό "Albatross" και για μεγάλο μέρος της καριέρας του Carlos Santana. Το "You Don't Love Me" του Willie Cobbs διαθέτει δυνατά κύρια φωνητικά από τον Green, καθώς και το δικό του "The Same Way", ενώ μια δυνατή απόδοση με διπλή κιθάρα του στάνταρτ "Dust My Blues" του Elmore James προσφέρει ένα καθηλωτικό όχημα για τον διαπεραστικό τόνο του Green και τις γρήγορες κινήσεις των διακτύλων. Το ίδιο ισχύει για ένα ζευγάρι κλασικά του Freddie King, δηλαδή το δυναμικό οργανικό "The Stumble" και το φλογισμένο "Some Day After Awhile (You'll Be Sorry)", που βρίσκει τον Mayall σε ιδιαίτερα συναρπαστική φωνητική φόρμα.

Ο δίσκος, που φιλοξενείται σε ένα εντυπωσιακό εξώφυλλο, με τους Bluesbreakers ζωγραφισμένους εκπληκτικά από τον ίδιο τον John Mayall (αλήθεια, τι πολυπράγμων καλλιτέχνης ; ), έφτασε το νούμερο δέκα, στις θέσεις του βρετανικού τσαρτ, αποστομώνοντας τους κριτικούς που πίστευαν ότι ο Mayall δεν θα μπορούσε να αντιπαρέλθει την απώλεια του Eric Clapton από το γκρουπ του. Να μην τα ξαναλέμε για την αγάπη μου στο σκίτσο, αλλά ήταν αυτό, ένας από τους πρωταρχικούς λόγους που απέκτησα τον δίσκο στα τέλη των '70ς, σε πολύ καλής εγγραφής κόπια της London Records, που είχε αναλάβει τη κυκλοφορία του στην Αμερική.

Στα μέσα του 1967, ο Γκριν προχώρησε στην παρουσίαση των Fleetwood Mac, παίρνοντας μαζί του τους Bluesbreakers, John McVie και Mick Fleetwood (ο οποίος είχε πρόσφατα αντικαταστήσει τον Aynsley Dunbar). Οι Fleetwood Mac έκαναν το δημόσιο ντεμπούτο τους τον Αύγουστο του 1967, έναν μήνα πριν ο Mayall παρουσιάσει μια νέα Bluesbreakers μπάντα στο επόμενο LP Crusade, που θα περιλάμβανε τους Mick Taylor, Keef Hartley και άλλους. Ο Green θα οδηγούσε τους Fleetwood Mac μέσα από αρκετά άλμπουμ με προοδευτικό ψυχεδελικό μπλουζ-ροκ μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '60, όταν δυστυχώς ψυχικό νόσημα (σχιζοφρένεια) και η χρήση ουσιών, έχοντας παγιωθεί, τον ανάγκασαν να αποσυρθεί από τα μουσικά πεπραγμένα. Απροσδόκητα θα επέστρεφε στην ενεργό δράση στα μέσα της δεκαετίας του 1990, κάνοντας εκτενείς περιοδείες και ηχογραφήσεις με τους Peter Green Splinter Group. Ο Mayall συνέχισε να ηχογραφεί και να αποδίδει παραγωγικά, παραμένοντας ένας από τους κορυφαίους –και πιο περιπετειώδεις– εκφραστές του σύγχρονου μπλουζ στον κόσμο.

Εν τω μεταξύ, η μουσική που έφτιαξαν μαζί ο John Mayall και ο Peter Green διατηρεί το αρχικό της πάθος και απήχηση, στέκοντας ως διαχρονική απόδειξη των ταλέντων αυτών των δύο μοναδικών μουσικών.

(*****, πηγές: εξώφυλλο, σημειώσεις επανεκδόσεων, Scott Schinder, Mark Powell)

οι Bluesbreakers από τον Ιούλιο του 1966 έως τον Μάιο του 1967: John McVie, Aynsley Dunbar, Peter Green και John Mayall​

 

[grio]

- John Mayall & The Bluesbreakers · A Hard Road [Playlist] -

 

[grio]

​

Τόσοι πολλοί δρόμοι, ναι Τόσα πολλά τρένα για ταξίδι Τόσοι πολλοί δρόμοι, ναι Τόσα πολλά, τόσα τρένα για ταξίδι Ω, πρέπει να βρω το μωρό μου Ω, για να νιώσω ικανοποίηση Στεκόμουν στο παράθυρό μου Όταν άκουσα αυτό το σφύριγμα Στεκόμουν στο παράθυρό μου Όταν άκουσα αυτό το σφύριγμα (Ξέρεις), σκέφτηκα ότι ήταν η Yπερταχεία [ΣτΜ. ατμομηχανή μεγάλης ταχύτητας/Streamline] Ω, (αλλά) ήταν της Βαλτιμόρης και Οχάιο (B & O) Ήταν ένας κακός γέρος πυροσβέστης, ναι Ήταν ένας σκληρός, σκληρός γέρος μηχανικός Ήταν ένας κακός, κακός γέρος πυροσβέστης, ναι Ήταν ένας σκληρός, σκληρός γέρος μηχανικός Ναι, (που) πήραν το μωρό μου Ουάου, και με άφησε να στέκομαι εδώ Ναι, ναι - So Many Roads (Marshal Paul –στην πραγματικότητα ο Marshal Chess ο γιος του Leonard Chess)

Είμαι τόσο μόνος Δεν έχω καν ένα φίλο Είμαι τόσο μόνος Δεν έχω φίλο Έχω ρίξει τόσο κλάμα θα γελάσω ποτέ ξανά; Άνθρωποι κακοί άνθρωποι μην με πληγώνετε τόσο άσχημα Το μυαλό μου έχει σπάσει η καρδιά μου αισθάνεται τόσο λυπημένη Κακοί άνθρωποι δεν μπορώ καν να βγω από την πόρτα μου Δεν είμαι διαφορετικός από κανέναν και απλά δεν αντέχω άλλο Πρέπει να φύγω που πηγαίνω, δεν ξέρω Πρέπει να φύγω που πηγαίνω, απλά δεν ξέρω Και είχα τόσα πολλά προβλήματα Φεύγω μακριά, δεν αντέχω πλέον άλλο - Out Of Reach (Peter Green)

Οι CD επανεκδόσεις, δικαιώνοντας για άλλη μια φορά την ύπαρξή τους, εκτός από το αρχικό A Hard Road LP, ενσωμάτωσαν αρκετά σινγκλ, και κομμένα κομμάτια από τα σέσιον - πολλά από τα οποία είχαν προηγουμένως συγκεντρωθεί στις συλλογές του Mayall, Looking Back (1969) και Thru the Years (1971) - που τεκμηριώνουν περαιτέρω τον πλούτο της θητείας του Green στους Bluesbreakers. Ενδεικτικά παραθέτω τους στίχους και ακουστικά δείγματα των "So Many Roads" και "Out of Reach" σαν ταιριαστά παραδείγματα μπλουζ θεματολογίας και εκτέλεσης. Στο τελευταίο οι στίχοι ξενίζουν δεδομένης της ηλικίας του Green, ήταν μόλις στα εικοσιένα, αλλά ο εύθραυστος ψυχισμός του ήταν παρόν...

- So Many Roads -

- Out of Reach -

 

[opsim]

Μετά τα Αμερικανικά μπλουζ να και η παρουσίαση της ιστορίας του Βρετανικού.
Πολλά ευχαριστώ Γρήγορη.

 

[Δημήτρης Ιωάννου]

ο δύσκολος δρόμος της γραφής είναι ο μόνος δρόμος της γνώσης..

σε ευχαριστούμε Γρηγόρη για αλλη μια φορά!

 

[rockrock]

John Mayall.
Aπο τους κορυφαιους, και απο τους πρωτους (μετα τον Alexis Korner) των Βρετανικων λευκων Blues .
Eχω ολα του τα album μεχρι το 1973, σε βινυλια.

 

[Γιώργος Κουν.]

Ωραίος όπως πάντα Αρχηγέ, και στην εμβριθή κοινωνικο-φιλοσοφική ανάλυση, όσο και στη μουσική παρουσίαση. Απο τους πιο "δυσεύρετους" δίσκους σε καλή κατάσταση της δισκογραφίας του, είναι και ο λόγος που έχω μείνει τόσα χρόνια μόνο με το cd, περιμένοντας να πετύχω τη "σωστή" κόπια

 

[Cicadelic Ranger]

Τα λευκα μπλουζ ... τεραστειο κεφαλαιο και καποτε θα ερευνηθει ανθρωπολογικα. Επειδη η αισθητικη εμπειρια ειναι κατι πολυ προσωπικο και ιδιαιτερο, τι λεω, μοναδικο,, θα κανω ως συνηθως θα δηιγηθω ενα προσωπικο βιωμα που οπως ολα τα βιωματα αποτυπονονται σε νεανικη ηλικια οπως αυτα τα μαρκαρισματα απο καυτες σφραγιδες στα καπουλια των αμερικανικων αγελαδων απο τους κατα εποχην καουμποϋδες.

Λοιπον σε νεανικη ηλικια επαθα ενα απο αυτα που λεμε "πολιτισμικο σοκ" με το μπλουζ. Το οριτζιναλ, το μπλακ... τελειως τυχαια γιατι ειχα δει και ακουσει στην ΤΒ (αντε ψαξε πως κατεληξε τοτε σε Ελληνικη ΤΒ) μια συναυλια των Argent. Καμμια σχεση με μπλουζ βεβαια αλλα για μενα παντα εξαιρετικο συγκροτημα στο επιπεδο Hμουν μεταξυ παιδικης και εφηβικης ηλικιας, τοτε μεγαλωναμε πιο αργα απο τα σημερινα παιδια. Επαθα την πλακα μου και εψαχνα δισκο που φυσικα δεν υπηρχε σε Ελληνικη εκδωση και βρηκα χρονια μετα μετα απο αγγελια (απιστευτο στις μερες μας, βρηκα δισκο δισκο σε αγγελια περιοδικου ουτε καν σε δισκαδικο εισαγωγων).
Τηλεφωνησα στο παιδι ευχομαι να ειναι παντα καλα και δωσαμε ραντεβου στο πεδιο του Αρεως για να πρρβω στην αγορα του πολυποθητου διπλου δισκου απο χρονια -ημουν πλεον οχι παιδι αλλα προχωρημενα εφηβος και με μουσικες ασχολιες... Τα ειπαμε οπως οι Ελληνες τα λενε συχνα οταν βρισκονται ανταλαξαμε αποψειςκαι τελικα του κανω την ερωτηση (οχι απο υποψια οτι ο δισκος δεν ηταν καλος αλλα απο καθαρη περιεργια τοσο με ειχε εντυπωσιασει την πρωτη και μοναδικη φορα που "εμπειρευτηκα" την μουσικη αυτη σε τρυφερη ηλικια...

"Μα γιατι τον πουλας ; " - " γιατι πλεον δεν ακουω παρα μπλουζ" μου απαντησε. Μου ηρθνα στο νου τα γνωστα (και αξιωτιμα παντα) σλοου των Ροκ συγκροτηματων που ακουγαμε Scorpions και τετοια.... " Οχι, μου λεει το αυθεντικο μπλουζ" παραδειγμα του Σικαγου... Και μου εφτιαξε μια μικρη λιστα με ονοματα και δισκους.
Η περιεργεια μου αυξηθηκε πολυ περισσοτερο επειδη μου πουλησε το Encore και βαλθηκα να ψαχτω και να ακουσω...
Και εκει ηρθε αυτο ππου λεμε πολιτιστικο σοκ. Κατι τελειως νεο για μενα, ξενο ιδιαιτερο και αυθετνικο οπως οι αισθησεις σου δεν μπορουν να απατηθουν απο την αυθεντικοτητα και την αμεσοτητα... Και κολησα ακουστικα και αισθητικα. Σπουδαζα και κλασσικη μουσικη τοτε και τα ψιλοπαραταγα για να κανω καινουριες γκαμες που παντα μου γαιναν περιεργω σε δωδεκαμετρα.

Αλλα μετα απο καιρο παρατηρησα κατι... η λιστα ηταν παντα μικρη, και οτι ο ιδιος μου εβγαινε σε αυτοσχεδιασμο μου εβγαινε παντα το ιδιο... και τοτε αιφνης και εξ αφυπνησεως θα ελεγα δεν θυμαμαι ακριβω πως... μου ηρθε, (η εγω πηγα και το συναντησα ; ) το λεγομενο "λευκο μπλουζ"... Alexis Korner, John Mayall, η πρωϊμη παρεα του Jimmy Page και Eric Clapton, Jeff Beck επειτα περνοντας στην επεναντι οχθη του Ατλαντικου Blues Project, Mike Bloomfield, Al Kooper, Paul Butterfield Nick Gravenites... μετα ξαναπερασα στην ανατολικη ακτη του ωκαιανου, το μπλουζ εγινε πιο βαρυ και πιο εξεζετημενο με περισσοτερα τερτιπια κια φαντασιακα παιχνιδια... τεσπα,.... το ακατεργαστο συναισθημα παρθηκε και κατεργαστηκ με τροπο μοναδικο που εδωσε απλαιστα παρακλαδια στη μουσικη που ακολουθω ακομα και συνοδευουν τη ζωη μου (οταν ειμαι σε καλες φασεις)....

Τι θελω να πω με ολα αυτα... πολλα και τιποτα αλλα ισως καποιοι καταλαβουν, αυτη την μοναδικη ικανοτητα της φαρας μας να βρισκουμε ενα πραγμα, να το εκτιμουμε να το κατανοουμε και να το ταξιδευουμε στο χρονο και στους οριζοντες ξεπερνοντας ορια.

Και αυτο ειναι μοναδικη εμπειρια αλλα και χαρισμα αυτων που το καταφερνουν. Και φαινεται οτι το καταφαιρναμε και μαλιστα πολυ καλα μεχρι καποια συγκεκριμενη στιγμη.

Αιφνης μου δημιουργηθηκε η αναγκη να ακουσω νυχτιατικα With a little help from my friends, να στε καλα ολοι σας και κυριως εσυ Γρηγορη που μ ου ξυπνατε τετοιες θυμησες και τετοιες αναγκες απολαυσης παρα τους καιρους που διανυουμε ...

Αυτα τα πραγματα δεν θα τα ξαναζησουμε, και οι νεοι δεν θα τα γνωρισουν, βεβαια καποιοι θα πουν θα ζησουν αλλα... ε ας ειναι ετσι, παντως μεσα αυτων των αναφορων ισως καποιοι παρουν καποια ιδεα και τους δημιουργηθει καποια περιεργεια. Κι ας ειναι οπως αυτη των αρχαιολογων. Ακομα και ετσι αναζωπυρωνονται τα παθη.

- Και γω που ειχα ορκιστει εδω κι ενα δυο χρονια οτι δε θα ξαναπαω συναυλια συντομα θα τρεχω παλι σε ροκ κοντσερτο διπλα στη θαλασσα να δω τους Hives, κι ας φοραω ωτοασπιδες στη συναυλια σαν να ημουν σε σταντ σκοποβολης...τετοιες τασεις δεν μπορω να τις εξαλειψω τελειως ακομα.