Re: Ο ΕΠΙΜΟΝΟΣ ΚΗΠΟΥΡΟΣ
Ξαναγράφω ότι έγραψα πέρισυ τον Νοέμβριο σε άλλο φόρουμ, όταν είδα την ταινία στο σινεμά:
Πρέπει να το πω πρώτα από όλα. Ο Mereilles είναι μεγάλος σκηνοθέτης. Ότι μαλακία και αν αποφασίσει να γυρίσει στο Hollywood στο μέλλον, έχει χαρίσει στην ανθρωπότητα 2 μικρα αριστουργήματα. Μετά την Πόλη του Θεού και τις φαβέλες του Ρίο, ο Βραζιλιάνος σκηνοθέτης, αποφασίζει να παίξει εκτός έδρας, με βρετανικό καστ, και σε 2 διαφορετικά locations. Ευρώπη (κυρίως Αγγλία) και Αφρική.
Δύο χώροι, δύο χρώματα, δύο κόσμοι, ένας έντονος προβληματισμός. Πόσο μπορούμε να αποστασιοποιηθούμε από την ανθρώπινη εκμετάλλευση όταν αυτή μας χτυπάει την πόρτα; Πόσο πιο πάνω από την ανθρώπινη ζωή μπορούμε να βάλουμε το κέρδος; Μπορούμε να τελικά να ζούμε σε έναν μικρόκοσμο που οι ίδιοι έχουμε στήσει, έτσι ώστε να κρατάμε τις άμυνές μας απέναντι σε ότι μας είναι απεχθές μεν, τα αποτελέσματά του είναι ευεργετικά για τον τρόπο ζωής μας δε, και τον πολιτισμό μας εν γένει;
Βαθύτατο θέμα, που θέτει πρώτα ο John Le Carre στο ομότιτλο βιβλίο του, έντεχνα καμουφλαρισμένο πίσω από ένα θρίλερ που αφορά τη δολοφονία της γυναίκας ενός Βρεττανού διπλωμάτη, και του συνεργατη της, όταν αυτή ερευνά τα πεπραγμένα μιας μεγάλης φαρμακοβιομηχανίας στην Κένυα. Αυτό είναι το σκηνικό. Το σετ, αν θέλετε. Ένα σκηνικό που είναι διάσπαρτο από θανατερές ατάκες βγαλμένες μέσα από το βιβλίο, χαρακτήρες δουλεμένους πολύ στη λεπτομέρεια και σε βάθος, αλλά ένα σκηνικό που δεν αρκούσε στον Mereilles και αυτό είναι που τον κάνει μεγάλο σκηνοθέτη στα δικά μου μάτια τουλάχιστον. Πήρε αυτό το διπλωματικό θρίλερ, και του έδωσε μια έντονη ποίηση παρουσιάζοντας με απαράμιλλη αισθητική και μοντάζ τον πόνο του διπλωμάτη-κηπουρού για τον χαμό της συζύγου του, αλλά και την οργή του όταν ξαφνικά "ξυπνάει", παρατάει τον κήπο του και ξεκινά ένα ταξίδι αναζητώντας την αλήθεια, για ναβρεθεί στο τέλος να συνεχίζει και να ολοκληρώνει το έργο που η αγαπημένη του άφησε ημιτελές.
Οι σεναριακές ανατροπές δεν λείπουν, οι ερμηνίες είναι άψογες, όλοι οι χαρακτήρες είναι καλοδουλεμένοι και σχεδόν όλοι τους σε εκπλήσουν με τα δύο και τρία πρόσωπα που σου αποκαλύπτουν στην πορεία. Η ίδια η πλοκή σου προκαλεί ένα έντονο αίσθημα ανασφάλειας και σε βυθίζει στη θλίψη όσο η ιστορία προχωρά.
Ο Ρέιφ Φάινς είναι περσόνα. Ξέρει να παίζει μονάχα έναν ρόλο, αλλά ρε γαμώτο τον παίζει τέλεια. Είναι η τρίτη ταινία που τον βλέπω να χηρεύει, και οι τρείς μου άρεσαν κυρίως εξ αιτίας της δικής του ερμηνείας. Σου βγάζει μια ευγενή μελαγχολία τόσο στα μάτια του όσο και τον τόνο της φωνής του που απλά σε κερδίζει.
Η Ρέιτσελ Βάις έπαιξε πολύ πάνω από τις δυνατότητές της και αυτό είναι επίτευγμα τόσο δικό της όσο και του σκηνοθέτη. Συν τοις άλλης είναι και πολύ σέξυ ακόμα και με την κοιλιά στο στόμα (έγκυος 9 μηνών).
Οι υπόλοιποι ρόλοι -αν και μικροί- ενσαρκώθηκαν από σπουδαίους βρετανούς ηθοποιούς του θεάτρου κυρίως, με τον τύπο που έπαιζε τον γέρο βρετανό πράκτορα να κλέβει κατά τη γνώμη μου την παράσταση.
Αγαπημένο μου πλάνο, το πέρασμα από το γκολφ του Ναιρόμπι, στις φαβέλες της πόλης με ένα αεροπλάνο να ίπταται πάνω από αυτές, μεταφέροντάς μας στο Χίθροου, μέσα σε ένα κυκλικό οριζόντιο πανοραμικό που σηματοδοτεί την επιστροφή του Φάινς στο Λονδίνο. Ο ορισμός του απόλυτου ρακόρ.
Έχοντας ξαναδεί και στη μικρή οθόνη την ταινία άλλες 2 φορές, και με όση αποστασιοποίηση φέρνει κάτι τέτοιο, δεν παίρνω πίσω τίποτα από όσα έγραψα τότε γι αυτήν.
fftopic: 
