Ο κήπος με τις πατάτες - Μαύρη Ντάλια

[MOUKIOUROUFIS KOSTAS]

Αν αυτή είναι η πιο καλή από τις τελευταίες ταινίες, τότε δεν πάμε καθόλου καλά.
Αν αυτό το φιλμ σπάει ταμεία, τότε ο Φώσκολος θα έπρεπε να κάνει περίπατο κάθε χρονιά στα Όσκαρ.
Μέχρι τα μισά σχεδόν, κάτι υπήρχε να σου κρατήσει το ενδιαφέρον. Από εκεί και μετά το σενάριο έπαιρνε ό,τι μορφή ήθελε ο λαός. Από kinky ερωτικό θρίλερ μέχρι "Καλημέρα Ζωή" ψυχοτροπικές συμπεριφορές, δοσμένα τόσο χύμα στο κύμα και από το πουθενά που σε αφήνει κουλό! Το μόνο που σε ξύπναγε από το λήθαργο ήταν κάποιοι ιδιαίτερα εντυπωσιακοί πυροβολισμοί και μερικά μεγαλόπρεπα φωτιστικά να σκάνε στο πάτωμα...
Aτμόσφαιρα εντελώς fake και προσποιητή, ούτε καν ακούμπαγε στο προσδωκόμενο.
Για να περνάει η ώρα και πάλι... με δυσκολία!
Τι να πω άλλο... δεν μπορώ να συμπάσχω με τίποτα!

Αν κάτι έχετε να πείτε (θετικό/αρνητικό), θα με ενδιέφερε.

 

[Larry]

προσυπογραφω καθε προταση του φιλου Κωστα...ημαρτον

αλλα ρε Κωστα τι εννοεις σπαει ταμεια γιατι και γω βγαινοντας απο την αιθουσα εσπασα στο ξυλο τον ταμεια να παρω τα λετα μου πισω

 

[ANNA]

Τόσο χάλια, δηλαδή? Κι έλεγα να πάω να το δω, μετά από ένα χρόνο που έχω να πατήσω στο σινεμά... Σπιτάκι και πάλι σπιτάκι!

 

[Lepton]

Εγώ πάλι δεν το βρήκα άσχημο. Η σκηνοθεσία κλασσική de Palma, μου θύμισε το Untouchables. Το σενάριο είχε κάποιες τρύπες, κυρίως όσον αφορά στον Blanchard (Eckhart), αλλά κατά τα άλλα ήταν κλασσικό noir, με τα κλισέ που συνεπάγεται αυτό. Αυτό που πραγματικά απόλαυσα ήταν η ηθοποιία του Eckhart και της Swank. Γενικά, στο ίδιο στυλ με το L.A. Confidential (από την ίδια τριλογία βιβλίων, αν δεν απατώμαι), αλλά το L.A. ήταν σαφώς καλύτερο.

 

[Chris M]

Δυστυχώς έμεινε πολύ πιστή στο βιβλίο και αυτό τη χάλασε ως ταινία. Ακόμα και το L.A. Confidential με την λαβυρινθώδη πλοκή του είχε αφήσει έξω τουλάχιστον το μισό βιβλιό. Προσπαθώντας να τα χωρέσει όλα, αναγκάστηκε να μοιράσει πολύ τον χρόνο μεταξύ των χαρακτήρων, με αποτέλεσμα στο φινάλε να χρειαστεί να μας βομβαρδίσει με πληροφορίες και χαρακτήρες σημαντικούς σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Τα βιβλία του Ellroy είναι αριστουργήματα αλλά θέλουν πολύ δουλειά από τον σεναριογράφο για να βγουν καλές ταινίες. Όταν βλέπω τέτοια adaptations, τόσο πιο πολύ σέβομαι τον Peter Jackson για την τόλμη που είχε να επέμβει στο υλικό του Άρχοντα και να κάνει τις απαραίτητες αλλαγές που διασφάλιζαν ότι θα έκανε μια καλή ταινία που θα ήταν πιστή στο πνεύμα του βιβλίου.