- 27 June 2006
- 7,771
Tόσα χρόνια στη σκηνή αλλά εγώ δεν είχα αξιωθεί να τους γνωρίσω δια ζώσης. Τουλάχιστον μια δεκαπενταετία το ραντεβού δεν στέριωνε, πάντα αναβαλλόταν.
Είναι και η προκατάληψη.. Πως να εκφράσει πειστικά μια ελληνική μπάντα ένα τόσο απαιτητικό στυλιστικά ξενόφερτο μουσικό ιδίωμα? Υπήρξαν κάποτε οι Sound Explosion που τα πήγαν καλά, αρκετά καλά δηλαδή, μέχρι ενός σημείου πάντα. Οι υπόλοιποι που προσπάθησαν ξεχάστηκαν σύντομα και πανεύκολα.
''Λες τα κορίτσια να είναι... άλλο ανέκδοτο?'' ήταν η ελπίδα ξεκινώντας για το Αν club το περασμένο Σάββατο. ''Αll girl band... χμ, δύσκολο. Εδώ τόσοι και τόσοι δεν κατάφεραν ούτε τα κεριά του Protrudi να μοιάζουν με τα δικά τους...''
Η ώρα περασμένες 12 μεσάνυχτα και το Αν αναμένει ακόμα να φανούν οι κοπελιές (με τον περιπτωσάρα ντράμερ τους ονόματι Ringo Starr-τι θράσσος!!!).
Το support είχε προ πολλού κατέβει από τη σκηνή με κουραστικότατα αποτελέσματα για τα αυτιά μου αλλά και της φίλης μου. Πολύ αργούν...
Υπάρχει ''μύθος'' από πίσω βέβαια... Σπανιότατα live και ελάχιστες κυκλοφορίες σε 45αρια...
Φτάνει η ώρα και τις βλέπουμε να ανεβαίνουν στο stage. Απλά καθημερινά κορίτσια, νορμάλ κατά τ'άλλα και ίσως πολύ μαζεμένες για αυτό που επρόκειτο να επιχειρήσουν... Η αλήθεια είναι ότι τα είδα λιγάκι σκούρα για τη βραδιά.
Με το πρώτο ριφ ακατέργαστου rock'n'roll, τα πρώτα beats πάνω στο σφιχτότατο μπάσσο, το punk του'60 κατά τους γραφιάδες, πλυμμήρισε το χώρο..
Η βελόνα των vibes σάλεψε σαν τρελλή.
Έπειτα από μιάμιση ώρα ακατάπαυστων farfiso riffs, ατελείωτα reverb της κιθάρας, shake (ναι χόρευε shake όλο το Αν..), animal brakes στα τύμπανα, αχόρταγα ουρλιαχτά της τραγουδίστριας και εξιταρισμένων αισθήσεων, κανείς δεν είχε κουραστεί ζητώντας κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο..... μέχρι να λιώσουν τα καλώδια.
Ω του θαύματος ''τα κορίτσια το'χουν... πολύυυ''. Δέσιμο σατανικό, πολλά χρόνια πρόβες και τα συναφή..
Αλλά κυρίως γνώση των μυστικών. Πολυσχιδείς εισαγωγές στα κομάτια, πανέξυπνες γέφυρες μεταξύ ρεφρέν κουπλέ (δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται για εκείνους που παίζουν από αγάπη και μόνο εασιτεχνικά).
Η μια χιτάρα πίσω από την άλλη.. Δικοί τους ύμνοι και διασκευές γνωστών standards του είδους (medication, she's wicked, 99th floor κ.α., όλα σε σούπερ εκτελέσεις, αψεγάδιαστες με όλο το feeling που απαιτεί ο συγκεκριμένος ήχος. Τη καταβρήκε ο κάθε πικραμένος!
Τις κοίταζα και δεν το πίστευα.. Έδειχναν στατικές, αλλά σίγουρες. Πολύ περίεργη αίσθηση.
Μέσα σε όλο το κλίμα, άκουσα προσωπικά 3-4 δικά τους κομάτια που είναι ικανά να γκρεμίσουν οποιοδήποτε χιτ έχει ανέβει σε οποιαδήποτε λίστα...
Τι να πω, δεν περίμενα κάτι τέτοιο, αν και ο Πολυχρονίδης με είχε προειδοποιήσει πως δεν θα πιστέψω αυτό που θα ακούσω.
Επιστρέφοντας μονολογούσα πως θα ξεθάψω ό,τι βινύλιο είχα θάψει χρόνια στα ράφια μου. Έτσι κι έγινε.. η Κυριακή με βρήκε αγκαλιά με ένα μπουκέτο λουλούδια και συντροφιά με τις Pandoras, τους Not Quite, τους Fuzztones, τους Fleshtones, τους Vibrasonic, τους Βarracudas, τους Cynics, τους Chesterfield Kings, τους Chocolate Watchband, τους Miracle Workers, τους Lyres, τους Kingsmen, τους Vipers, τους Thee Fourgiven, τους Stomach Mouths, τους Midnight Men, τις συλλογές Girls In The Garage (vol.1 - 20), Pebbles, New Mexico Punk (vol.1-6), τους Blacklight Chameleons, τους Fe-Fi-Four Plus Two, τους Sonics, τους Standells, τους Haunted... ατέλειωτη αυτή η αγκαλιά.
Νομίζω πως ένα εκτενέστατο αφιέρωμα το χρωστάμε εδώ.
To μικρόβιο ζει παντοτινά για εκείνον που πέρασε στα ενδότερα έστω και για μια φορά...
.jpg)