- 27 June 2006
- 7,771
DREDG - CATCH WITHOUT ARMS
Ήρθε η στιγμή να μιλήσω ανοιχτά για το καινούργιο μου μεγάλο κόλλημα!
3 studio albums κι ενα live σε μια διαδρομή 16 χρόνων δείχνει ότι ακολουθούν το μέτρο, αν μη τι άλλο.
Στο catch without arms όμως δεν υπάρχει κανένα μέτρο, σε οποιοδήποτε επίπεδο. Η μουσική τους, αν και εκ πρώτης ηχεί λες και βγήκε από τη πιο teenage mainstream εκπομπή του MTV, δεν χωράει σε κανένα κουτάκι. Σπαζοκεφαλιά κανονική να τους κατηγοριοποιήσεις και εν τέλει χωρίς νόημα.
Αν το επιχειρήσεις θα χάσεις πολλά από τον ορμητικό χείμαρο ενός modern rock/prog/post-rock/whatever θαύματος που συντελείται στο χώρο ακρόασης.
Φαντάζεσαι μια εκδοχή των Incubus ή των Cave In αλλά μοιάζει λίγη. Το γυρνάς προς τους Μars Volta και Tool χωρίς να πέσεις έξω, αλλά ήδη έχεις εξαιρέσει τη μαζικότητα. Σου κάθεται καλά για Good Charlote, Blink 182 και Circa Survive, όμως όλοι τους κουβαλάνε παιδικότητα, αφέλεια και βόλτα στις κούνιες με παγωτό χωνάκι.
Εδώ συζητάμε για κάτι σοβαρότερο. Δυναμική μουσική, τέλεια κουρδισμένη, εμπορική μα και πειραματική μέσα στη γνώριμη για το αυτί απήχηση που αφήνει. Ένα αλλόκοτο έργο που καταφέρνει να περνιέται για την επόμενη χοντρή κονόμα των πολυεθνικών. Οι σημερινοί U2 απαλλαγμένοι από τα πρέπει. Μια αμερικανιά με ψαχνό.
Ολόκληρο το άλμπουμ ασχολείται θεματικά με τα opposites της ζωής, τα αντικρουόμενα, τα αντίθετα, με το γιν και γιαν που υπάρχει στο κάθε τι. Η εκπληκτική ανάλυση του project που διαβάζει κανείς εδώ: http://www.dredg.traversing.pinkpenguins.com/catchwithoutarms.htm ανοίγει πόρτες επαφής.
Για μένα από τα καλύτερα εμπορικά δείγματα ever. Η μέτρια στιγμή δεν υφίσταται. 12 ύμνοι που παίζουν όπου βρεθώ.
Υποκλίνομαι μπροστά στη speed of light ταχύτητα του The Tanbark Is Hot Lava με τα "πολλών κιλών" παιξίματα της μπάντας και την αίσθηση ότι είσαι η βολίδα μέσα στο κανόνι, στο μελωδικό κρεσέντο του Sang Real με ενα απο τα καλύτερα ρεφραίν της νεο/πιτσιρικο/music, το εναρκτήριο Ode To The Sun που έχει κάτι από System of a Down, το Bug Eyes με τον επικό powerful συνδυασμό ριφς/φωνητικών, τη desperate διάθεση του Jamais Vu που ξεσπά σαν το κύμα στα βράχια, το πολυβόλο Hung Over On A Tuesday με το ρεφραίν που απαγορεύεται να ακούσεις ενώ οδηγείς... και και και... δεν υπάρχει τέλος.
Συστήνεται από τον 16αρη μέχρι τον ανήσυχο ροκά που έχει κάνει χαρτιά για σύνταξη ΟΓΑ.
P.S. τα μέλη της μπάντας είναι κοντά στα 40(!), κάτι που χρειάζεται τουλάχιστον 5 καλές ακροάσεις να το αντιληφθείς.
Όσοι το ακούσετε, διαβάστε μετά οπωσδήποτε το παραπάνω link
Last edited:
