1. Tears
2. Ostinato
3. Music Matador
4. Walkman
5. Flame
6. Hardly
7. Head Over Heels
8. Solo Rose
9. For Roy E.
Παρουσιάσεις και αναφορές έχουν γίνει αρκετές πλέον γιά τον Paul Bley στην Μουσική Κατηγορία..
Αλλά φαίνεται πώς γι´αυτόν τον Σαμάνο τού πιάνου,ποτέ μήν λές ποτέ..
Solo piano τό Tears πού πρωτοκυκλοφόρησε τό 1983 και επανεκδόθηκε κατόπιν ηχητικής επεξεργασίας τό 2007...
Τά ´Δάκρυα´τού Bley δέν είναι σπαραξικάρδια.Μόλις αρχίσει η έκκρισή τους απο τούς δακρυϊκούς αδένες αρκεί ένα ανοιγόκλεισμα τών βλεφάρων γιά νά τά σταματήσει...
Τα ´Δάκρυα´τού Bley ειναι σκιές και μνήμες ,θραύσματα απο την Jazz τού παρελθόντος στόν αυτοσχεδιασμό τού μέλλοντος....
Ο μεγάλος Paul περιδιαβαίνει τίς έλικες τού μουσικού του μυαλού και αποδομεί τον Parker,τον Evans,τον Mingus,τόν Coleman ,τον Dolfhy(τί εξαίσια ανασύνθεση τού Music Matador) μέσα απο εκπληκτικό χειρισμό τού αριστερού του χεριού καί ταραχώδεις συγχορδίες ,καθώς ανακαλεί ψήγματα πολύτιμων ´λίθων´γιά νά τά μετατρέψει στό δικό του παρόν σέ μουσικά διαμάντια ενός απώτερου καιρού...
Τά πάντα καλύπτονται απο τό ημί-φως,και επιφανειακά προβάλλεται μιά ´ψυχρότητα´,μέ μελωδίες πού διακόπτονται από ´παράφωνα περάσματα´,από άξαφνες σιωπές,πού τίς διαδέχονται συγχορδίες μέ υπόκωφη ανάφλεξη ...
Tά ´Δάκρυα ´τού Bley δέν βρίθουν απο μελίρρυτες μελωδίες πού σέ λειώνουν συναισθηματικά..
Σάν το παιδί πού πάει νά βουρκώσει καί άν τού αποσπάσεις την προσοχή μένει το δάκρυ εκκρεμές και ´παγώνει´στο μάγουλο ,γιά νά ξεχαστεί μιά στιγμή αργότερα...
Ο μουσικός στόχος τού Bley δέν είναι νά δημιουργήσει μεγάλα ρομάντσα μέ Happy -End ή σπαραξικάρδιους χωρισμούς,άν και θάταν πανεύκολο γι´αυτόν νά διηγηθεί την ιστορία ολόκληρη καί νά εισπράξει τό χειροκρότημα.
Τά μελοδράματα είναι γιά άλλους........................
Στόχος του είναι νά προκαλέσει δημιουργικά κάθε εγκεφαλικό κύτταρο χωρίς υποχρεωτικά νά σέ φτάσει στην Ιθάκη σου,όπου θά σέ περιμένει μέ ανοικτές αγκάλες(παραδοσιακά) μιά δακρυσμένη Πηνελόπη.
Μπορείς να μείνεις στην Κίρκη,στην Καλυψώ,στην Ναυσικά ή και νά στριφογυρίζεις γύρω απ´αυτές λίγο ´εδώ´ και περισσότερο ´εκεί´.
Το σίγουρο είναι πώς δέν έχει κανένα νόημα νά αλυσοδεθείς στο κατάρτι γιά νά μήν ακούσεις τις Σειρήνες πού σέ παρασύρουν στούς μουσικούς δαιδάλους τού Paul..
Τά ´Δάκρυα´τού Bley δέν είναι δάκρυα-καταρράκτες...
Ειναι μικροί,πνιγηροί και κοφτεροί λυγμοί πού υπονοούν τήν μηδέποτε εκπεφρασθείσα θρηνωδία,πού όμως παραμένει εκεί σάν ´υπόμνηση´ και μόνον άν προσηλωθείς ολόκληρος στά 37 λεπτά αυτής τής εξαίσιας δημιουργίας ,ίσως κατορθώσεις νά τήν ´ελευθερώσεις´.
Tears..Aλλη μιά ιδιοφυής μουσική παρουσία τού Bley.
2. Ostinato
3. Music Matador
4. Walkman
5. Flame
6. Hardly
7. Head Over Heels
8. Solo Rose
9. For Roy E.
Παρουσιάσεις και αναφορές έχουν γίνει αρκετές πλέον γιά τον Paul Bley στην Μουσική Κατηγορία..
Αλλά φαίνεται πώς γι´αυτόν τον Σαμάνο τού πιάνου,ποτέ μήν λές ποτέ..
Solo piano τό Tears πού πρωτοκυκλοφόρησε τό 1983 και επανεκδόθηκε κατόπιν ηχητικής επεξεργασίας τό 2007...
Τά ´Δάκρυα´τού Bley δέν είναι σπαραξικάρδια.Μόλις αρχίσει η έκκρισή τους απο τούς δακρυϊκούς αδένες αρκεί ένα ανοιγόκλεισμα τών βλεφάρων γιά νά τά σταματήσει...
Τα ´Δάκρυα´τού Bley ειναι σκιές και μνήμες ,θραύσματα απο την Jazz τού παρελθόντος στόν αυτοσχεδιασμό τού μέλλοντος....
Ο μεγάλος Paul περιδιαβαίνει τίς έλικες τού μουσικού του μυαλού και αποδομεί τον Parker,τον Evans,τον Mingus,τόν Coleman ,τον Dolfhy(τί εξαίσια ανασύνθεση τού Music Matador) μέσα απο εκπληκτικό χειρισμό τού αριστερού του χεριού καί ταραχώδεις συγχορδίες ,καθώς ανακαλεί ψήγματα πολύτιμων ´λίθων´γιά νά τά μετατρέψει στό δικό του παρόν σέ μουσικά διαμάντια ενός απώτερου καιρού...
Τά πάντα καλύπτονται απο τό ημί-φως,και επιφανειακά προβάλλεται μιά ´ψυχρότητα´,μέ μελωδίες πού διακόπτονται από ´παράφωνα περάσματα´,από άξαφνες σιωπές,πού τίς διαδέχονται συγχορδίες μέ υπόκωφη ανάφλεξη ...
Tά ´Δάκρυα ´τού Bley δέν βρίθουν απο μελίρρυτες μελωδίες πού σέ λειώνουν συναισθηματικά..
Σάν το παιδί πού πάει νά βουρκώσει καί άν τού αποσπάσεις την προσοχή μένει το δάκρυ εκκρεμές και ´παγώνει´στο μάγουλο ,γιά νά ξεχαστεί μιά στιγμή αργότερα...
Ο μουσικός στόχος τού Bley δέν είναι νά δημιουργήσει μεγάλα ρομάντσα μέ Happy -End ή σπαραξικάρδιους χωρισμούς,άν και θάταν πανεύκολο γι´αυτόν νά διηγηθεί την ιστορία ολόκληρη καί νά εισπράξει τό χειροκρότημα.
Τά μελοδράματα είναι γιά άλλους........................
Στόχος του είναι νά προκαλέσει δημιουργικά κάθε εγκεφαλικό κύτταρο χωρίς υποχρεωτικά νά σέ φτάσει στην Ιθάκη σου,όπου θά σέ περιμένει μέ ανοικτές αγκάλες(παραδοσιακά) μιά δακρυσμένη Πηνελόπη.
Μπορείς να μείνεις στην Κίρκη,στην Καλυψώ,στην Ναυσικά ή και νά στριφογυρίζεις γύρω απ´αυτές λίγο ´εδώ´ και περισσότερο ´εκεί´.
Το σίγουρο είναι πώς δέν έχει κανένα νόημα νά αλυσοδεθείς στο κατάρτι γιά νά μήν ακούσεις τις Σειρήνες πού σέ παρασύρουν στούς μουσικούς δαιδάλους τού Paul..
Τά ´Δάκρυα´τού Bley δέν είναι δάκρυα-καταρράκτες...
Ειναι μικροί,πνιγηροί και κοφτεροί λυγμοί πού υπονοούν τήν μηδέποτε εκπεφρασθείσα θρηνωδία,πού όμως παραμένει εκεί σάν ´υπόμνηση´ και μόνον άν προσηλωθείς ολόκληρος στά 37 λεπτά αυτής τής εξαίσιας δημιουργίας ,ίσως κατορθώσεις νά τήν ´ελευθερώσεις´.
Tears..Aλλη μιά ιδιοφυής μουσική παρουσία τού Bley.
