Πέρασμα στην άλλη πλευρά [Η "σκηνή" του Λος Άντζελες #5]

[grio]

5ο Μέρος • Ήχοι από την Πόλη των Αγγέλων​

Whisky A Go-Go, το 1967, στη 8901 Σάνσετ Μπούλεβαρντ στο Σάνσετ Στριπ με κύρια ονόματα στην ταμπέλα του, τους Beau Brummels και Love​

______________________
Το Whisky έπαιξε σημαντικό ρόλο σε πολλές μουσικές σταδιοδρομίες, ειδικά για συγκροτήματα με έδρα τη Νότια Καλιφόρνια. Οι Byrds, ο Alice Cooper, οι Buffalo Springfield, Smokestack Lightnin' και οι Love ήταν τακτικοί ενώ οι Doors υπήρξαν η μπάντα του κλαμπ για λίγο - μέχρι που το ντεμπούτο του "Οιδιπόδειου τμήματος" του "The End" τους απέλυσε. Το συγκρότημα Them του Van Morrison είχε μια διαμονή δύο εβδομάδων τον Ιούνιο του 1966, με τους Doors ως εναρκτήριο γκρουπ. Το τελευταίο βράδυ τζαμάρισαν όλοι μαζί στο "Gloria". Οι Mothers of Invention του Frank Zappa πήραν το δισκογραφικό τους συμβόλαιο βασισμένοι σε μια παράσταση στο Whisky...

---

Κανονικά, το αφιέρωμά μας, εάν ακολουθούσε την πεπατημένη, θα έπρεπε να ξεκινήσει μ' αυτό το νήμα μιας και τουλάχιστον οι δύο από τις μπάντες που παρουσιάζονται, εντάσσονται στους γεννήτορες και στυλοβάτες της "σκηνής" λόγω της σημαντικότητας, της επιδραστικότητας αλλά και της σκηνικής τους παρουσίας.

Για τους δυο-τρεις φίλους που διαβάζουν και εκδηλώνουν τη συμμετοχή τους με το δικό τους ξεχωριστό τρόπο!

1o Μέρος-Εισαγωγή: Μουσική πανδαισία... στο Λος Άντζελες, μέσα '60ς-αρχές '70ς
2o Μέρος: Είχα πολλά να ονειρευτώ χθες βράδυ!
3o Μέρος: Αποξηραμένα λουλούδια
4o Μέρος: Νουθεσίες για παιδιά!
6o Μέρος: Γεννημένοι άγριοι

και ένα παλιότερο με βιντεοκλίπ: Αγγελικά ψήγματα

 

[grio]

Πορτοκαλί ουρανοί​

Love - Da Capo (Νοέμβριος 1966, Elektra)

​

Τραγούδια: A1 Stephanie Knows Who (Arthur Lee) - 2:33, A2 Orange Skies (Maclean) - 2:49, A3 ¡Que Vida! (Arthur Lee) - 3:37, A4 Seven & Seven Is (Arthur Lee) - 2:15, A5 The Castle (Arthur Lee) - 3:00, A6 She Comes In Colors (Arthur Lee) - 2:43, B Revelation (Arthur Lee, Maclean, Echols, Forssi) - 18:57
Μουσικοί: Arthur Lee (κύρια φωνητικά, φυσαρμόνικα, κιθάρα, ντραμς, κρουστά), Bryan MacLean (ρυθμική κιθάρα, φωνητικά), Johnny Echols (ληντ κιθάρα), Ken Forssi (μπάσο), Alban "Snoopy" Pfisterer (όργανο, αρπίχορδο, ντραμς: A4), Michael Stuart (ντραμς, κρουστά), Tjay Cantrelli (σαξόφωνο, φλάουτο, κρουστά)
Παραγωγή / Μηχανικοί: Paul Rothchild, Jac Holzman (υπεύθυνος) / Bruce Botnick, Dave Hassinger

Ηχογραφήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου μέχρι 2 Οκτωβρίου 1966, στα RCA Studios, Χόλιγουντ

(Α->Δ) Οι Ken Forssi (μπάσο), Bryan MacLean (κιθάρα, φωνητικά), Michael Stuart (ντραμς), Alban "Snoopy" Pfisterer (κρουστά, όργανο), Arthur Lee (φωνητικά), Tjay Cantrelli (πνευστά) και ο Johnny Echols (κιθάρα) σε ζωντανή εμφάνιση το 1967, στο Whisky A Go Go στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνια (φωτο Michael Ochs)​

Όταν ο ιδρυτής της Elektra, Jac Holzman, πήγε να δει τους Love να παίζουν στο Λος Άντζελες, έφτασε αρκετά νωρίς προλαβαίνοντας το γκρουπ που άνοιγε την παράσταση, τους Doors. Το γεγονός αυτό, πιθανότατα σφράγισε τη μοίρα των Love σαν καλτ αξιοθέατο, αντί για μέινστριμ μπάντα, αν και 40 χρόνια μετά, ο ηγέτης τους, Arthur Lee, δεν ήταν ποτέ πιο δημοφιλής και έκανε περιοδείες περισσότερο από τους αρχικούς Love.

Το Da Capo, υπήρξε το δεύτερο άλμπουμ του γκρουπ και η χρήση ενός κομματιού που καταλάμβανε ολόκληρη τη δεύτερη πλευρά του LP θεωρήθηκε τολμηρή εκείνη την εποχή. Το δεκαεννιάλεπτο αμφιλεγόμενο, αποδιοργανωμένο τζαμάρισμα "Revelation", το οποίο είχε αρχικά τον τίτλο "John Lee Hooker", διαρκεί περισσότερο από όλα τα άλλα κομμάτια μαζί, και παρότι υπάρχουν σ' αυτό διάσπαρτες καλές στιγμές, συχνά λόγω έλλειψης συνοχής αποφεύγεται στις επαναλαμβανόμενες ακροάσεις, του κατά τα άλλα εξαίσιου δίσκου.

Ωστόσο, τα έξι πραγματικά υπέροχα απολαυστικά κομμάτια της πρώτης πλευράς είναι κάτι παραπάνω από επαρκής αποζημίωση, δημιουργώντας μια τέλεια σουίτα που προαναγγέλλει το Forever Changes, με τις λεπτομερείς, ευαίσθητες ενορχηστρώσεις της. Ξεχωρίζουν όλα, το συναρπαστικό με μεταβαλλόμενο τέμπο, οδηγούμενο από αρπίχορδο "Stephanie Knows Who", το περίτεχνο, «παράξενο και αγαπημένο» "Orange Skies" του αείμνηστου Bryan Maclean (κάποτε ήταν τεχνικός περιοδειών για τους Byrds, εδώ όμως φλερτάρει περισσότερο το θέατρο Μπρόντγουεϊ), μας φέρνει τον ταξιδιάρικο στίχο «Πορτοκαλί ουρανοί, καρναβάλι και μαλλί της γριάς και εσύ...» και το "¡Que Vida!" συνεχίζει στο κλίμα, με ένα όργανο Β3 να υποβόσκει.

Το τραγανό προ-πανκ ροκ, "Seven And Seven Is", χρειάστηκε περισσότερες από πενήντα λήψεις για να ολοκληρωθεί, με τους Lee και "Snoopy" Pfisterer να παίζουν εναλλάξ στα ντραμς αφού το κομμάτι ήταν τόσο μέσα στην ενέργεια, δίνοντας στους Love ένα επιτυχημένο σινγκλ στις ΗΠΑ. Ακολουθεί η απαλή εισαγωγή ακουστικής κιθάρας στο "The Castle", και η πρώτη πλευρά κλείνει με μια από τις καλύτερες συνθέσεις του Lee, το γοητευτικό μπαροκ-ποπ με τις ονειρικές εικόνες, "She Comes in Color", που φέρεται ότι ενέπνευσε το "She's a Rainbow" των Rolling Stones. «Η αγάπη μου έρχεται σε χρώματα», τραγουδά ο Lee ξανά και ξανά, «Πες της το, από τα ρούχα που φοράει...».

Η αντίθεση μεταξύ της λεπτής ομορφιάς της πρώτης πλευράς και των υπερβολών του "Revelation" καθιστούν το Da Capo ένα από τα πιο "ιδιαίτερα" άλμπουμ που κυκλοφόρησαν ποτέ. Το κολάζ των ήχων του και το τρελό συνονθύλευμα επιρροών του υλικού, ήταν σαφώς μπροστά από την εποχή του, αντιπροσωπεύοντας νέες κατευθύνσεις για τους Love και το ροκ.

(****1/2, πηγές: εξώφυλλο, John Tobler, psychedelicsight.com)

(Α->Δ) John Echols, Bryan Maclean, Ken Forssi, Arthur Lee και Alban Pfisterer​

 

[grio]

Αυτό είναι το τέλος​

​

... [Στίχος 4] Υπάρχει κίνδυνος στην άκρη της πόλης Κινήσου στον Αυτοκινητόδρομο των Βασιλιάδων, μωρό μου Περίεργες σκηνές μέσα στο ορυχείο χρυσού Κινήσου δυτικά στον αυτοκινητόδρομο, μωρό μου Καβάλησε το φίδι, καβάλησε το φίδι Για τη λίμνη, την αρχαία λίμνη, μωρό μου Το φίδι, είναι μακρύ, επτά μίλια Καβάλησε το φίδι Είναι γέρικο και το δέρμα του είναι κρύο Η δύση είναι το καλύτερο Έλα εδώ και εμείς θα κάνουμε τα υπόλοιπα Το μπλε λεωφορείο μας καλεί Οδηγέ, που μας πηγαίνεις; ... [Στίχος 6] Πονάει να σε απελευθερώσει Αλλά ποτέ δεν θα με ακολουθήσεις Το τέλος του γέλιου και των ήπιων ψεμάτων Το τέλος των βραδιών που προσπαθήσαμε να πεθάνουμε Αυτό είναι το τέλος - The End (Jim Morrison)

 

[grio]

Παράξενες σκηνές μέσα στο ορυχείο χρυσού​

The Doors - The Doors (Ιανουάριος 1967, Elektra)

​

Τραγούδια: A1 Break On Through (To The Other Side) (The Doors) - 2:25, A2 Soul Kitchen (The Doors) - 3:30, A3 The Crystal Ship (The Doors) - 2:30, A4 Twentieth Century Fox (The Doors) - 2:30, A5 Alabama Song (Whisky Bar) (Brecht, Weill) - 3:15, A6 Light My Fire (The Doors) - 6:50, B1 Back Door Man (C. Burnett, W. Dixon) - 3:30, B2 I Looked At You (The Doors) - 2:18, B3 End Of The Night (The Doors) - 2:49, B4 Take It As It Comes (The Doors) - 2:13, B5 The End (The Doors) - 11:35
Μουσικοί: Jim Morrison (φωνητικά), Ray Manzarek (όργανο, πιάνο, μπάσο πληκτροφόρου, δεύτερα φωνητικά και μαρξόφωνο: A5), Robby Krieger (κιθάρα, μπάσο: B1, δεύτερα φωνητικά: A5), John Densmore (ντραμς, κρουστά, δεύτερα φωνητικά: A5), Larry Knechtel (μπάσο: A2, A4, A6)
Παραγωγή / Μηχανικός: Paul A. Rothchild, Jac Holzman (υπεύθυνος) / Bruce Botnick

Ηχογραφήθηκε στις 24 Αυγούστου μέχρι 19 Σεπτεμβρίου, στα Sunset Sound Recorders, Χόλιγουντ, Καλιφόρνια

​

Η βαθιά επιρροή των Doors στην εξέλιξη της ροκ μουσικής στα τέλη της δεκαετίας του '60 αποδίδεται όχι μόνο στη συναρπαστική φωνή, τη σκοτεινή ποίηση και το προσωπικό χάρισμα του Jim Morrison, αλλά και στη βέβαιη αλληλεπίδραση μεταξύ των πλήκτρων του Ray Manzarek, της κιθάρας του Robby Krieger και των ντραμς του John Densmore. Ο Morrison ήταν το πρόσωπο του γκρουπ (κυριολεκτικά στο εξώφυλλο, η φωτογραφία του Guy Webster περιορίζει τους άλλους Doors σε απλούς δορυφόρους), αλλά η επιδραστικότητα αυτού του άλμπουμ οφείλεται σίγουρα στη δυναμική συνέργεια και των τεσσάρων μουσικών.

Οι Doors βασίστηκαν για τον ήχο τους σε ένα πλούσιο φάσμα ειδών, συμπεριλαμβανομένων των ροκ, μπλουζ, τζαζ και φλαμένκο. Το εναρκτήριο "Break On Through" είναι ένα παθιασμένο κάλεσμα-στα-όπλα για την ψυχεδελική γενιά, ενώ το υπνωτικό "Soul Kitchen" καταδεικνύει τις λεπτές αλλαγές στη δυναμική που επρόκειτο να γίνουν χαρακτηριστικό του γκρουπ. Το "The Crystal Ship" παρουσιάζει τον Morrison ως κρούνερ (ο Σινάτρα ήταν ένας από τους ήρωές του) απέναντι στο μαγευτικό ήχο των πλήκτρων του Manzarek, ακολουθούμενο από το "Twentieth Century Fox", που είναι το πρώτο τυπικό ποπ τραγούδι στο άλμπουμ. Οι Doors, όντως, επιβεβαιώνουν τόσο ακράδαντα τη μουσική τους αυθεντία, που οι διασκευές του "Alabama Song" των Brecht/Weill και του μπλουζ κομματιού "Back Door Man" των Wolf/Dixon ακούγονται σαν αυθεντικές.

Το μεσαίο τμήμα της δεύτερης πλευράς περιλαμβάνει τρία σύντομα τραγούδια. Στο απόκοσμο ψυχεδελικό "End of the Night", λάμπει μουσικά o Krieger και είναι τοποθετημένο μεταξύ των δύο πιο αισιόδοξων κομματιών. Το "I Looked at You" είναι ένα καθαρό Καλιφορνέζικο ποπ τραγούδι των '60ς, με μια σχεδόν σερφ ατμόσφαιρα, αλλά το ροκάδικο "Take It As It Comes", με τα σόλο του οργάνου, εμπνέεται από τη βιβλική θεματολογία 'του χρόνου και του τόπου για όλα τα πράγματα' του αντίστοιχου "Turn, Turn Turn" των Byrds.

Τα δύο εκτενέστερα κομμάτια συνέβαλαν τα μέγιστα στην καθιέρωση της μπάντας και βοήθησαν το άλμπουμ να οδηγηθεί στο Νο. 2 στην Αμερική. Το πολυδιασκευασμένο "Light My Fire" (Νο. 1 στις ΗΠΑ, σε επεξεργασμένη μορφή) είναι ένας ένδοξος, επηρεασμένος από την τζαζ, παιάνας της σεξουαλικής επιθυμίας. Αλλά με το "The End" το ήθος των Doors συνειδητοποιείται πλήρως, σ' ένα εντεκάμιση λεπτών Οιδιπόδειο έπος της λαγνείας και του θανάτου, στο οποίο το γκρουπ παρέχει ένα εκπληκτικό πολυμορφικό χαρακτήρα στη συναρπαστική αφήγηση του Μόρισον.

«Πατέρα... Ναι παιδί μου; Θέλω να σε σκοτώσω / Μητέρα, θέλω να σε ...»

Ο Ray Manzarek, εξήγησε: «Έδινε φωνή σε ένα ροκ εντ ρολ σκηνικό στο Οιδιπόδειο Σύμπλεγμα, εκείνη την εποχή σε μια ευρέως συζητούμενη τάση στη φροϋδική ψυχολογία. Δεν έλεγε ότι ήθελε να το κάνει αυτό με στη δικιά του μητέρα και πατέρα. Αναπαριστούσε ένα κομμάτι του Ελληνικού δράματος. Ήταν το θέατρο!» ...και όπως γίνεται αντιληπτό το ροκ θέατρο ξεκινά εδώ!

(*****, πηγές: εξώφυλλο, Giancarlo Susanna)

Στη σκηνή του νυχτερινού κλαμπ The Scene του Steve Paul στις 27 Ιουνίου 1967 στη Νέα Υόρκη​

 

[grio]

​

 

[grio]

Στον Κήπο της Εδέμ​

Iron Butterfly - In-A-Gadda-Da-Vida (Ιούνιος 1968, ATCO Records)

​

Τραγούδια: A1 Most Anything You Want (Doug Ingle) - 3:41, A2 Flowers And Beads (Doug Ingle) - 3:05, A3 My Mirage (Doug Ingle) - 4:51, A4 Termination (Erik Brann, Lee Dorman) - 2:50, A5 Are You Happy (Doug Ingle) - 4:28, B In-A-Gadda-Da-Vida (Doug Ingle) - 17:05
Μουσικοί: Doug Ingle (Vox Continental όργανο, φωνητικά), Erik Brann (κιθάρα, φωνητικά: A4), Ron Bushy (τύμπανα, κρουστά), Lee Dorman (μπάσο, δεύτερα φωνητικά)
Παραγωγή / Μηχανικοί: Jim Hilton / Jim Hilton, Bill Cooper (μείξη), Don Casale

Ηχογραφήθηκε το πρώτο εξάμηνο του 1968 (η δεύτερη πλευρά στις 27 Μαΐου 1968) στα Gold Star Studios, Χόλιγουντ, Καλιφόρνια και Ultra-Sonic Studios, Hempstead, Νέα Υόρκη

(Α->Δ) Doug Ingle, Ron Bushy, Lee Dorman και Erik Brann​

Αυτή η δεύτερη προσπάθεια των Iron Butterfly υπήρξε το πρώτο άλμπουμ που πιστοποιήθηκε ως πλατινένιο, για πωλήσεις άνω του ενός εκατομμυρίου αντιτύπων. Αν και τα ψυχεδελικά κομμάτια στην πρώτη πλευρά είναι αρκετά απολαυστικά, η επιτυχία του δίσκου οφειλόταν αποκλειστικά στο κομμάτι του τίτλου του, ένα πρωτόγνωρο έπος που κατέλαβε όλη τη δεύτερη πλευρά.

Οι Iron Butterfly συνδύασαν το σκληρό ροκ με περίτεχνες και φιλικές προς το άσιντ υφές. «Ζούσαμε από κοινού σε ένα σπίτι στους λόφους του Χόλιγουντ, περίπου οκτώ τετράγωνα από τους Buffalo Springfield και δύο τετράγωνα από τον Arthur Lee και τους Love», θυμάται ο τραγουδιστής Doug Ingle, ο οποίος σχημάτισε τους Iron Butterfly το 1966 στο Σαν Ντιέγκο. Έγραψαν το ντεμπούτο LP τους ως κουιντέτο, αλλά μέχρι να κυκλοφορήσει το εύστοχα ονοματισμένο Heavy, είχαν αποχωρήσει τρία μέλη. Ο Ingle και ο ντράμερ Ron Bushy επέλεξαν να συνεχίσουν, στρατολογώντας τον έφηβο κιθαρίστα Erik Brann και τον μπασίστα Lee Dorman. Αργά ένα βράδυ, ο Bushy γύρισε σπίτι από τη δουλειά του ως παρασκευαστής πίτσας και διαπίστωσε ότι ο Ingle, ο γιος ενός οργανίστα εκκλησίας, πίνοντας ένα γαλόνι κόκκινο κρασί είχε συνθέσει ένα νέο τραγούδι. Πολύ μεθυσμένος για να μιλήσει σωστά, ο Ingle μάσησε τον τίτλο, τον οποίο ο Bushy έγραψε φωνητικά, και έτσι το "In The Garden Of Eden" έγινε γνωστό ως "In-A-Gadda-Da-Vida".

Αρχικά μια μπαλάντα, η μπάντα ανέπτυξε το κομμάτι στις περιοδείες, ηχογραφώντας τελικά έναν λυσεργικό λεβιάθαν από βομβώδη κιθάρα, μυστικιστικό όργανο και εξερευνητικό σόλο ντραμς. Το "In-A-Gadda-Da-Vida" ήταν μια τεράστια επιτυχία στο εκκολαπτόμενο FM ραδιόφωνο. Ένα, τοπ 30, μονταρισμένο σινγκλ έδωσε έμφαση στο πρωτο-μέταλ ριφ του τραγουδιού και τα αινιγματικά φωνητικά, ενώ η πλήρης δεκαεπτάλεπτη έκδοση έδωσε χρόνο στους ντιτζέι να χαλαρώσουν...

Όσον αφορά τα υπόλοιπα κομμάτια, ο δίσκος ξεκινά με το γκαράζ-ροκ "Most Anything You Want" που ακούγεται σαν τους Music Machine. Το αυτοαναφορικό "Flowers And Beads" ακολουθεί σ' ένα ζωηρό ποπ στυλ, ενώ το φαζαρισμένο ρόκερ, "Termination" έγγραψε ο Braunn σε μια πτήση από την μια ακτή στην άλλη. Το γραμμένο από τον Ingle, "My Mirage" είναι άλλο ένα ψυχεδελικό ταξίδι, και η πρώτη πλευρά τελειώνει με το κυριαρχούμενο από όργανο, "Are You Happy?" που ξεκινά με ρυθμό σουίνγκ πριν τη χαρντ ροκ έκρηξη.

Αν και πολλοί θεωρούν το In-A-Gadda-Da-Vida επιδεικτικό ή πομπώδες, στοιχεία σίγουρα του προγκρέσιβ που προμήνυε, αυτό απαθανάτισε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή στην κουλτούρα του ροκ εντ ρολ και εξακολουθεί, ακόμα και σήμερα, να αποτελεί εξαιρετική βραδινή ακρόαση.

(****, πηγές: εξώφυλλο, Manish Agarwal, David Perry)

(Α->Δ) Doug Ingle, Lee Dorman και Erik Brann σε συναυλία το 1967​

 

[grio]

Love - Stephanie Knows Who

The Doors - Light My Fire (Live Hollywood Bowl 1968)

Iron Butterfly - In-A-Gadda-Da-Vida

 

[Haagenti]

Μπράβο Γρήγορη.. Πρωτοκλασάτα όλα.

 

[Cicadelic Ranger]

Καταπληκτικη ολη η σειρα των πεντε επισοδειων

Εξαιρετικο αφιερωμα, που τιμα την εποχη, και εκτος απο πηγη γνωσης αποτελει και ενα αξεπεραστο αλμπουμ. Ενα λευκομα που λεγαν οι παλιοι οπου βλεπαν να σχηματιζονται με εικονες φωτογραφιες (πλεον και με βιντεο) τα διηγουμενα που δεν μπορουσαν πια να δουν γιατι ειχαν περασει...

ΚΑνοντας μια διαδρομη στα Αγγελικα ψηγματα, το νημα με τα βιντεο, παρατηρησα οτι πολλα εχουν απενεργοποιηθει και μενει ενα μαυρο κενο στη θεση τους.

Και δυστυχως αυτο συμβαινει σε πολλα νηματα. Κατι πρεπει να γινει καποτε, ωστε να μη κατεβαζει το ΥΤ οποτε του καπνισει.

 

[Δημήτρης Ιωάννου]

Α, βρε Γρηγόρη πώς μας καλομαθαίνεις με το μεράκι σου!
Ευτυχώς που τα πάθη δεν κρύβονται και μας τα υπενθυμίζεις τρανταχτά.
Εύγε!

 

[grio]

Σπύρο, Ζωρζ, Δημήτρη, σας ευχαριστώ που με τιμάτε με την παρουσία και τα σχόλια σας!

1967... οι τέσσερις Doors πάνω από την πινακίδα τους στο Sunset Strip καθώς οι εργάτες ολοκληρώνουν την εγκατάσταση...​

 

[superfly]

Γρηγόρη όπως πάντα "σερβίρεις" εκλεκτά εδέσματα.

Οι Iron Butterfly θεωρούνται από τους προπάτορες του heavy metal και μάλιστα ο Lee Dorman συνέχισε σε αυτό το "μοτίβο" φτιάχνοντας με τον πρώτο τραγουδιστή των Deep Purple τον Rod Evans τους Captain Beyond.

O Arthur Lee ήταν larger than life φυσιογνωμία εφάμιλη του Jim Morison,ένα αστείρευτο ταλέντο και οι 3 δίσκοι τους αριστουργήματα που ακόμα εκπέμπουν ιδιοφυία.

Τώρα για τον πρώτο των Doors απλά θα'θελα να ταξίδευα με μια χρονομηχανή,τότε μόνο και μόνο για να είμαι σε μια γωνιά στο Whisky A Go-Go να τους βλέπω να ερμηνεύουν το The End για πρώτη φορά και να χαζεύω τις αντιδράσεις των θαμώνων από το σοκ.

 

[grio]

Γρηγόρη όπως πάντα "σερβίρεις" εκλεκτά εδέσματα...

Άμα έχεις τέτοιους συνδαιτυμόνες, είναι φυσικό τα εδέσματα να είναι εκλεκτά!
Αυτό μεταφορικά, γιατί κυριολεκτικά η "φάση" είναι σε εκκρεμότητα. Πόσο δύσκολο είναι πια να συντονιστούμε και να τα πούμε διά ζώσης;
Κανονιστείτε, ρε!!!

 

[Δημήτρης Ιωάννου]

Γρηγόρη μου εγώ είμαι ακόμα Ξυλόκαστρο και σε αναμονή χειρουργείου της αδελφής μου για να επιστρέψω.

Μόλις γυρίσω να βρεθούμε όλοι μας μετά χαράς.

 

[Haagenti]

You know the day destroys the night
Night divides the day
Tried to run
Tried to hide
Break on through to the other side..

Αφήνω αυτό εδώ για να υπάρχει.

 

[Γιώργος Κουν.]

Γειά σου αρχηγέ! Τι να πούμε τώρα, ζωγράφισες όπως πάντα

Δεν ήξερα -μεταξύ άλλων- ότι ο Robbie Krieger παίζει το θρυλικό μπάσο στο Back door man!