Απάντηση: Re: photos from the soviet past....
Παιδιά τους έχω δει από κοντά, από το '90 (Γκόρμπυ) έως το '96 (Γέλτσιν), σύστημα εξουσίας βαρύ και άγαρμπο - όπως τα περισσότερα - τα χαμόγελα είναι ή στημένα, ή λούμπεν ή... όπως σε όλα τα καθεστώτα. Περιμένετε λίγο και (δυστυχώς) θα το διαπιστώσετε και στα καθ' υμάς... Μη μασάτε!
Δεν ξέρω πόσο καλά σου δόθηκε η ευκαιρία να τους δεις από κοντά, όπως λες, εγώ όμως έζησα εκεί 9 χρόνια ως φοιτητής (1987-96).
Θυμάμαι χαρακτηριστικά στις πρώτες βόλτες που έκανα επί «Σοβιετικού εδάφους» στην ποιο κεντρική και πολυσύχναστη οδό του Κιέβου την «Κρεσιάτικ» (κάτι σαν Ακαδημίας) και συνέχεια απορούσα για ένα πράγμα: γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν βιάζονται ποτέ και καθόλου και γιατί μου χαμογελούν συνέχεια;
Αργότερα μαθαίνοντας σιγά σιγά τον τρόπο ζωής τους κατάλαβα γιατί δεν υπήρχε άγχος και νευρικότητα στα πρόσωπά τους. Μπορεί να μην είχαν ωραία ρούχα, πολυτελή σπίτια και αυτοκίνητα, αλλά ήξεραν ότι τελειώνοντας τις σπουδές τους (ή το σχολείο) θα είχαν εξασφαλισμένη δουλειά, φτηνό νοίκι για σπίτι, θέρμανση (σχεδόν δωρεάν), τροφή, δωρεάν εκπαίδευση για τα παιδιά τους και δωρεάν υγεία καθώς και όλα τα βασικά και απαραίτητα για την διαβίωσή τους. Και όλα αυτά τα θεωρούσαν ανά πάσα στιγμή δεδομένο και βασικό δικαίωμα όλων. Αν προσθέσεις και την ανύπαρκτη ξενοφοβία θα καταλάβαινες από πού προέρχονται αυτά τα χαμόγελα.
Θα μου πεις γιατί δεν έμεινες εκεί, να ζήσεις. Δεν λέω ότι δεν μου πέρασε από το μυαλό, αλλά υπήρχαν και πολλά άλλα πράγματα που δεν μου άρεσαν… όπως ο καιρός ας πούμε
(κάνοντας και λίγη πλάκα).
