- 18 June 2006
- 484
Pink Floyd - Live At Pompeii - Director’s Cut
Στις αρχές του 1971 ο σκηνοθέτης Adrian Maben εμπνευσμένος από την δουλειά των Pink Floyd είχε την ιδέα να χρησιμοποιήσει την μουσική τους σε μια ταινία συνδυάζοντάς την με πίνακες γνωστών ζωγράφων όπως οι Μαγκρίτ, ντε Κίρικο και άλλων.
Σήκωσε το τηλέφωνο και μίλησε με τον μάνατζέρ τους τον Steve O'Rourke και τον David Gilmour οι οποίοι του είπαν ευχαριστούμε, θα το σκεφτούμε, κοινώς πάπαλα.
Πέρασε λίγος καιρός και ο Maben πήγε ένα ταξίδι αναψυχής στην Ιταλία και μεταξύ άλλων επισκέφτηκε και την Πομπηία. Εκεί στο αρχαίο της αμφιθέατρο του ήρθε η ιδέα να κινηματογραφήσει ένα κοντσέρτο των Floyd χωρίς κοινό κάτι σαν Αντι-Γούντστοκ δηλαδή, μόνο αυτοί, ο εξοπλισμός τους, οι τεχνικοί και τα ερείπια της Πομπηίας. Όπως αποδείχτηκε δεν είχε καθόλου άδικο.
Τον Οκτώβρη του 1971 τα φορτηγά ξεκίνησαν από Αγγλία, οι Floyd πήραν το αεροπλάνο και άρχισε η προετοιμασία και το στήσιμο. Είχαν στη διάθεσή τους 6 μέρες αλλά τις πρώτες 3 τις πέρασαν προσπαθώντας να ξεπεράσουν τα προβλήματα με την παροχή ισχύος στον ογκωδέστατο εξοπλισμό κάτι που δεν είχαν υπολογίσει πριν. Τελικά αφού το ξεπέρασαν άρχισαν τα γυρίσματα. Η ιδέα ήταν να παίζουν ζωντανά οι Floyd (ούτε συζήτηση για πλέι-μπακ) και να γίνει κανονική ηχογράφηση σε 24κάναλο μαγνητόφωνο. Το υλικό θα ήταν τα Echoes Part 1 και 2 από το Meddle που επρόκειτο να κυκλοφορήσει σε λίγο καιρό καθώς και κομμάτια που θα διάλεγαν οι Floyd από τα 2 πρώτα τους άλμπουμ. Ο Maben ζήτησε να παίξουν οπωσδήποτε το Saucerful of Secrets για να φιλμάρει τον Waters να χτυπάει σαν μανιασμένος το gong και τον Gilmour να πειραματίζεται με την Stratocaster του.
Όλα αυτά κάνουν το Live At Pompeii ένα εξαιρετικό ντοκουμέντο και για το γκρουπ αλλά και για το κλίμα της εποχής λίγο μετά το απόγειο της ψυχεδέλειας. Οι Floyd είναι σε εξαιρετική φόρμα, οι σχέσεις μεταξύ τους είναι άψογες, υπάρχει χιούμορ και δημιουργικότητα σε τεράστιες ποσότητες.
Ο Mason παίχει τις "κάλτσες" του στα τύμπανα, ο Waters ουρλιάζει σαν παρανοικός στο μικρόφωνο, ο Gilmour έχει βάλει την κιθάρα στο μικροσκόπιο κυριολεκτικά, ο Wright αποδεικνύει πόσο δημιουργικός μουσικός ήταν τότε.
Η δε επιλογή του σκηνοθέτη να χρησιμοποιεί αργά τράβελινγκ και πανοραμίκ πλάνα "κουμπώνει" με την μουσική και σε συνδυασμό με το υποβλητικό τοπίο και την ερημιά αφήνει μια αίσθηση μυσταγωγίας και έξαρσης!!!
Το φιλμ βγήκε στις αίθουσες το 1974 οι Floyd είχαν ήδη κυκλοφορήσει το "Dark Side Of The Moon" και ήταν superstars. Είχε μεγάλη επιτυχία και ειδικά στο χώρο του βίντεο, τόσο που οι παραγωγοί ζήτησαν από τον Maben να κάνει το ίδιο με τους Moody Blues στο Grand Canyon ή τους Deep Purple στο Taj Mahal. Αυτός αρνήθηκε προς τιμήν του. Φαντάζεστε τι βιομηχανία θα είχε ξεκινήσει;
Η αρχική βερσιόν της ταινίας κρατάει λίγο πάνω από μια ώρα, είναι σε τετράγωνο κάδρο και περιλαμβάνει μόνο το κοντσέρτο και ορισμένα στιγμιότυπα από ηφαιστειακές εκρήξεις, πλάνα από τα ερείπια και τα αγάλματα της Πομπηίας.
Υπάρχουν και ορισμένα takes σε ασπρόμαυρο που δεν πρόλαβαν να γυριστούν στην Πομπηία και γυρίστηκαν αργότερα στο Παρίσι σε στούντιο.
Ατυχώς ο σκηνοθέτης στο Director’s Cut επέλεξε να μακρύνει τη νέα εκδοχή της ταινίας προσθέτοντας κάτι αδιάφορα πλάνα από διαστημικά ταξίδια, πυραυλικές εκρήξεις, πλανήτες και δορυφόρους και φυσικά τοπία που διασπούν την ενότητα του κοντσέρτου και κουράζουν χωρίς να αποτελούν και το απαύγασμα της αισθητικής. Επίσης έβαλε κάποια πλάνα που γυρίστηκαν στο Παρίσι στο εστιατόριο του στούντιο όπου οι Floyd σαχλαμαρίζουν και αερολογούν και ειδικά ο Roger Waters, εμφανώς "ανεβασμένος".
Στην νέα εκδοχή υπάρχουν και εξαιρετικά πλάνα ντοκουμέντα από την ηχογράφηση του "Dark Side Of The Moon" στο στούντιο της ΕΜΙ στο Λονδίνο που έγινε βέβαια αργότερα, με τους μουσικούς να ακούν τα tapes και να πειραματίζονται ένας-ένας χωριστά στα όργανά τους.
Ένα άλλο καλό είναι ότι η νέα εκδοχή έχει υποστεί ψηφιακή επεξεργασία και έχει αλλάξει και το κάδρο σε widescreen.
Συμβουλή: δείτε πρώτα την αρχική εκδοχή...
Πηγές: το ημίωρο ντοκυμαντέρ στα έξτρα του DVD, συνεντεύξεις του σκηνοθέτη και διάφορα sites στο Internet.
Στις αρχές του 1971 ο σκηνοθέτης Adrian Maben εμπνευσμένος από την δουλειά των Pink Floyd είχε την ιδέα να χρησιμοποιήσει την μουσική τους σε μια ταινία συνδυάζοντάς την με πίνακες γνωστών ζωγράφων όπως οι Μαγκρίτ, ντε Κίρικο και άλλων.
Σήκωσε το τηλέφωνο και μίλησε με τον μάνατζέρ τους τον Steve O'Rourke και τον David Gilmour οι οποίοι του είπαν ευχαριστούμε, θα το σκεφτούμε, κοινώς πάπαλα.
Πέρασε λίγος καιρός και ο Maben πήγε ένα ταξίδι αναψυχής στην Ιταλία και μεταξύ άλλων επισκέφτηκε και την Πομπηία. Εκεί στο αρχαίο της αμφιθέατρο του ήρθε η ιδέα να κινηματογραφήσει ένα κοντσέρτο των Floyd χωρίς κοινό κάτι σαν Αντι-Γούντστοκ δηλαδή, μόνο αυτοί, ο εξοπλισμός τους, οι τεχνικοί και τα ερείπια της Πομπηίας. Όπως αποδείχτηκε δεν είχε καθόλου άδικο.
Τον Οκτώβρη του 1971 τα φορτηγά ξεκίνησαν από Αγγλία, οι Floyd πήραν το αεροπλάνο και άρχισε η προετοιμασία και το στήσιμο. Είχαν στη διάθεσή τους 6 μέρες αλλά τις πρώτες 3 τις πέρασαν προσπαθώντας να ξεπεράσουν τα προβλήματα με την παροχή ισχύος στον ογκωδέστατο εξοπλισμό κάτι που δεν είχαν υπολογίσει πριν. Τελικά αφού το ξεπέρασαν άρχισαν τα γυρίσματα. Η ιδέα ήταν να παίζουν ζωντανά οι Floyd (ούτε συζήτηση για πλέι-μπακ) και να γίνει κανονική ηχογράφηση σε 24κάναλο μαγνητόφωνο. Το υλικό θα ήταν τα Echoes Part 1 και 2 από το Meddle που επρόκειτο να κυκλοφορήσει σε λίγο καιρό καθώς και κομμάτια που θα διάλεγαν οι Floyd από τα 2 πρώτα τους άλμπουμ. Ο Maben ζήτησε να παίξουν οπωσδήποτε το Saucerful of Secrets για να φιλμάρει τον Waters να χτυπάει σαν μανιασμένος το gong και τον Gilmour να πειραματίζεται με την Stratocaster του.
Όλα αυτά κάνουν το Live At Pompeii ένα εξαιρετικό ντοκουμέντο και για το γκρουπ αλλά και για το κλίμα της εποχής λίγο μετά το απόγειο της ψυχεδέλειας. Οι Floyd είναι σε εξαιρετική φόρμα, οι σχέσεις μεταξύ τους είναι άψογες, υπάρχει χιούμορ και δημιουργικότητα σε τεράστιες ποσότητες.
Ο Mason παίχει τις "κάλτσες" του στα τύμπανα, ο Waters ουρλιάζει σαν παρανοικός στο μικρόφωνο, ο Gilmour έχει βάλει την κιθάρα στο μικροσκόπιο κυριολεκτικά, ο Wright αποδεικνύει πόσο δημιουργικός μουσικός ήταν τότε.
Η δε επιλογή του σκηνοθέτη να χρησιμοποιεί αργά τράβελινγκ και πανοραμίκ πλάνα "κουμπώνει" με την μουσική και σε συνδυασμό με το υποβλητικό τοπίο και την ερημιά αφήνει μια αίσθηση μυσταγωγίας και έξαρσης!!!
Το φιλμ βγήκε στις αίθουσες το 1974 οι Floyd είχαν ήδη κυκλοφορήσει το "Dark Side Of The Moon" και ήταν superstars. Είχε μεγάλη επιτυχία και ειδικά στο χώρο του βίντεο, τόσο που οι παραγωγοί ζήτησαν από τον Maben να κάνει το ίδιο με τους Moody Blues στο Grand Canyon ή τους Deep Purple στο Taj Mahal. Αυτός αρνήθηκε προς τιμήν του. Φαντάζεστε τι βιομηχανία θα είχε ξεκινήσει;
Η αρχική βερσιόν της ταινίας κρατάει λίγο πάνω από μια ώρα, είναι σε τετράγωνο κάδρο και περιλαμβάνει μόνο το κοντσέρτο και ορισμένα στιγμιότυπα από ηφαιστειακές εκρήξεις, πλάνα από τα ερείπια και τα αγάλματα της Πομπηίας.
Υπάρχουν και ορισμένα takes σε ασπρόμαυρο που δεν πρόλαβαν να γυριστούν στην Πομπηία και γυρίστηκαν αργότερα στο Παρίσι σε στούντιο.
Ατυχώς ο σκηνοθέτης στο Director’s Cut επέλεξε να μακρύνει τη νέα εκδοχή της ταινίας προσθέτοντας κάτι αδιάφορα πλάνα από διαστημικά ταξίδια, πυραυλικές εκρήξεις, πλανήτες και δορυφόρους και φυσικά τοπία που διασπούν την ενότητα του κοντσέρτου και κουράζουν χωρίς να αποτελούν και το απαύγασμα της αισθητικής. Επίσης έβαλε κάποια πλάνα που γυρίστηκαν στο Παρίσι στο εστιατόριο του στούντιο όπου οι Floyd σαχλαμαρίζουν και αερολογούν και ειδικά ο Roger Waters, εμφανώς "ανεβασμένος".
Στην νέα εκδοχή υπάρχουν και εξαιρετικά πλάνα ντοκουμέντα από την ηχογράφηση του "Dark Side Of The Moon" στο στούντιο της ΕΜΙ στο Λονδίνο που έγινε βέβαια αργότερα, με τους μουσικούς να ακούν τα tapes και να πειραματίζονται ένας-ένας χωριστά στα όργανά τους.
Ένα άλλο καλό είναι ότι η νέα εκδοχή έχει υποστεί ψηφιακή επεξεργασία και έχει αλλάξει και το κάδρο σε widescreen.
Συμβουλή: δείτε πρώτα την αρχική εκδοχή...
Πηγές: το ημίωρο ντοκυμαντέρ στα έξτρα του DVD, συνεντεύξεις του σκηνοθέτη και διάφορα sites στο Internet.
