Ποίηση....γιατί όχι;

[Sonic]

 

[Skakinen]

ΕΝΤΙΤΛΟ

Οι σμαραγδένιοι άγγελοι ,
παραγωγές αιθέριες του μυαλού μου οπτασίες ,
χορόν εστήσανε θαρρώ
δυο ίντσες πάνω από την κεφαλή μου
-προμήνυμα θανάτου ελλοχεύοντος στ’ απόκρυφα σου μέρη.
Κοιτάζω με απόγνωση την σκιά του εαυτού μου
να διαγράφεται θολή πάνω στον τοίχο της ματιάς σου
κι απορώ .
Στ’ ακριβοθώρητα σου όνειρα
οι αισθήσεις μου αρνούνται ν’ απαντήσουν
βουβές από την φρικαλέα παγωνιά της αιωνιότητας ,
που ύπουλα χαϊδεύει τα ημίνεκρα μου μέλη .
Αγγίζοντες ερωτικά τις παρυφές της άμωμης σου παρθενίας
ανήνορες θεοί
αμέτρητοι
θνητοί κι αθάνατοι λογοκριτές
χαμογελούν αδιόρατα απεικονιζόμενοι
μες τα πολύχρωμα ενσταντανέ
-αποδείξεις απολείπουσας ζωής –
προσποιούμενοι άγνοια του θανάτου
και της ακραιφνούς σιωπής
αιώνια κυριαρχούσης μεσα κι έξω απ την ψυχή μου
ακούοντας – αλλοίμονο-
αδιάφορα το έσχατο θλιμμένο θρόϊσμα της άμοιρης ζωής μου.
Απρόσκλητοι εξουσιαστές της ταλαιπωρημένης σπαραζούσης ύπαρξης μου
αργότερα ίσως και να αναδειχθούν
σε παραχρήμα αυτόκλητους του βίου μου τιμητές .
Οι ακραείς ανέμοι μεταδίδοντες θερμότητα
από τα παγωμένα δάχτυλα μου στα θερμά δικά σου
εκπνέουν ήρεμα.
Το τελευταίο μόριο της ψυχής μου εσέ αναζητά
συνουσιαζόμενο απροκάλυπτα κι αδιάντροπα
με τις αμέτρητες ψυχές
-ταλανισμένες άυλες υπάρξεις-
στους χώρους της μηδενικής προσωπικής μου διάστασης.
Κάθε φορά που προσπαθώ
τοποθετούμενος μέσα στις λέξεις μου
να νιώσω την αμαρτωλή του Είναι περηφάνεια
φραγμοί αξεπέραστοι υψώνονται ανάμεσα μας
ωσάν ο Λόγος που εχαράχθη στο χαρτί
να μην ανήκει πλέον εις εμένα.
ειρμό δεν έχω , μήτε συνείδηση πιά.
Υπάρχουν άλλωστε μόνον οι λέξεις που διακοσμούν τα χαρτιά μου

Νίκος Αυγερινόπουλος

 

[Skakinen]

Μοναξιά

Αν ενώσεις το βροχόνερο με το δάκρυ σου
το γέλιο σου με τον ήλιο
το σίφουνα, τον αγέρα με την ξεσηκωμένη αγανάκτησή σου.

Αν κλάψεις για τα παιδάκια με τις ρόδινες ανταύγειες
του δειλινού στο πρόσωπο, που πλαγιάζουν
με τα χεριά αδειανά, με τα πόδια γυμνά
θα βρεις τη μοναξιά σου.

Αν σκύψεις στους συνανθρώπους σου
μες στα αδιάφορα μάτια τους θα 'ναι γραμμένη
απελπιστική, ολοκληρωτική η μοναξιά σου.

Κι αν πάλι τους δείξεις το δρόμο της δύναμης
και τους ξεφωνίσεις να πιστέψουν μόνο τον εαυτό τους
θα τους δώσεις μια πίκρα παραπάνω
γιατί δε θα το μπορούν, θα 'ναι βαρύ γι' αυτούς
και θα 'ναι πάλι η μοναξιά σου.

Αν φωνάξεις την αγάπη σου
θα 'ρθει πίσω άδεια, κούφια, η ίδια σου η φωνή
γιατί δεν είχε το κουράγιο να περάσει όλες
τις σφαλισμένες πόρτες, όλα τα κουρασμένα βήματα
όλους τους λασπωμένους δρόμους.

Θα γυρίσει πίσω η φωνή που την έστειλες τρεμάμενη
λαχταριστή, με άλλα λόγια που δεν την είχες προστάξει εσύ
τα λόγια της μοναξιάς σου.

Θεέ μου, τι θα γίνουμε;
Πώς θα πορευτούμε;
Πώς θα πιστέψουμε; Πώς θα ξεγελαστούμε;
Μ' αυτή την αλλόκοτη φυγή των πραγμάτων
των ψυχών από δίπλα μας;

Ένας δρόμος υπάρχει, ένας τρόπος.
Μια θα 'ναι η Νίκη:
αν πιστέψουμε, αν γίνουμε, αν πορευτούμε.
Μόνοι μας.

Κατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ

 

[Cicadelic Ranger]

Ηταν μια εποχη οπου οι ζωγραφοι η οι ποιητες, ηταν πραγματικα soldiers of fortune παιρναν εναν δρομο ( πραγματικο οχι νοητικο ) και οπου βγει...και οτιδηποτε μπορουσε να τους συνεβει.

Οταν "αιφνης" βρισκεται στο Παρισι (circa 1910+ αν δεν απατουμε) ο Chagall δενεται με δεσμους φιλιας με τον Eλβετο Blaise Cendrars για τον απλο λογο...ειναι ο μονος που μιλαει Ρωσσικα. Και ειναι επισης μποεμ και ανησυχος, αλλα βασικα μπορουν να μιλησουν Ρωσσικα.

Ο ενας καλλιτεχνης εκανε την εντυπωση "που αρμοζει" στον αλλον. Σημαδεψε κατα καποιον τροπο το πνευμα του.
Εξ αλλου πιστευω η τεχνη ετσι βαδιζει. Με συναντησεις και σχεσεις.

Καποια χρονια αργοτερα ο Cendrars εκανε το πορτραιτο του Chagall μεσω στοιχων.

Σπανια εχω δει να σκιαγραφειται ενα πορτραιτο τοσο πιστα...

Il dort
Il est έveillέ
Tout ά coup, il peint
Il prend une έglise et peint avec l'έglise
Il prend une vache et peint avec une vache
Avec une sardine
Avec des tetes, des mains, des couteaux ...

--------

Κοιμαται
Ειναι σε εγρηγορση
Ξαφνικα, ζωγραφιζει
Παιρνει μια εκκλησια, και ζωγραφιζει με μια εκκλησια
Παιρνει μια αγελαδα, και ζωγραφιζει με μια αγελαδα
Με μια σαρδελα
Με κεφαλια, με χερια, με μαχαιρια...

β€” Blaise Cendrars _ in 19 poέmes έlastiques_ Portrait de Chagall

 

[Cicadelic Ranger]

Ειχα σκεφτει να το βαλω στη μουσικη κατηγορια.
καπου στα βιντεοκλιπς.
Και να βαλω και τους στοιχους...
Αλλα μετα λεω ποιος διαβαζει στοιχους ιδιως οταν προκειται για Ροκ-Φολκ ;
Οποτε το βαζω εδω.

Devil at the Door

Well, all around my bedside
Spirits like vultures creep
Well, all inside, inside my mind
A mass grave of all hopes lay
A mass grave of all hopes lay

And the devil is at my door
Can't stall him, stay away no more
By his side you know,
I been running round
Guess it just goes to show I ain't gonna ever settle down, settle down, settle down

Well, all around my tired eyes
Gallivanting your poison words
There's a slithering serpent
He's a snake in the grass
Coming on, he's moving fast
Coming on, he's moving fast

Well, all around these muddy streets
Skeletons and the secrets we keep
The sun goes down, it's sinning time
Moving down that old crooked line
Moving down that old crooked line

Noah Tyson ( Highlonesome )ο»Ώ

 

[Cicadelic Ranger]

Πριν Να μετρησετε ως το δεκα

Πριν να μετρησετε ως το δεκα
ολα αλλαζουν : Ο ανεμος σηκωνει
αυτην την φωτεινοτητα των ψηλων
κλωστων του καλαμποκιου,

για να την ριξει αλλου...
πεταει, γλυστραει
κατα μηκος ενος γκρεμου
για μια αδελφη λαμψη

που ηδη με τη σειρα της
πιασμενη μεσα σ'αυτο το τραχυ παιγνιδι
παιρνεται και μεταφερεται
σε αλλα υψη.

Και σαν απο ενα χαδι
η απεραντη επιφανεια παραμενει
θαμπωμενη απο αυτες τις κινησεις
που την ειχαν ισως δημιουργησει.

Rainer Maria Rilke _in quatrains valaisans

 

[Cicadelic Ranger]

And death shall have no dominion

And death shall have no dominion.
Dead men naked they shall be one
With the man in the wind and the west moon;
When their bones are picked clean and the clean bones gone,
They shall have stars at elbow and foot;
Though they go mad they shall be sane,
Though they sink through the sea they shall rise again;
Though lovers be lost love shall not;
And death shall have no dominion.

And death shall have no dominion.
Under the windings of the sea
They lying long shall not die windily;
Twisting on racks when sinews give way,
Strapped to a wheel, yet they shall not break;
Faith in their hands shall snap in two,
And the unicorn evils run them through;
Split all ends up they shan’t crack;
And death shall have no dominion.

And death shall have no dominion.
No more may gulls cry at their ears
Or waves break loud on the seashores;
Where blew a flower may a flower no more
Lift its head to the blows of the rain;
Though they be mad and dead as nails,
Heads of the characters hammer through daisies;
Break in the sun till the sun breaks down,
And death shall have no dominion.

Dylan Thomas (in Twenty-Five Poems, 1936)

 

[Cicadelic Ranger]

O συγχρονος λογοτεχνης προβοκατορας, και ψυχη και φυση ποιητης, απαγγελει ο ιδιος μεσα στο καδρο ενος γυρσματος το ποιημα του οπου απολαμβανουμε την ρίμα :

Η πιθανοτητα μιας νησου

Ζωη μου, ζωη μου, πολυ αρχαια μου
Πρωτη μου ευχη ασχημα τελειωμενη
Πρωτη μου αγαπη σε αναπηρια
Επρεπε τελικα να ξεναερθεις.

Επρεπε τελικα να γνωρισω
Οτι η ζωη εχει να δωσει το καλυτερο
Οταν δυο σωματα παιζουν την ευτυχια τους
Και διχως τελος ενωνονται και ξαναγεννιουνται

Εχοντας μπει σε πληρη εξαρτηση
Γνωριζω τον σεισμο του Ειναι
Τον δισταγμο της εξαφανισης
Και τον ηλιο που χτυπαει στο πρανές...

Και τον Ερωτα, οπου ολα ειναι ευκολα
Οπου τα παντα ειναι δωσμενα μεσα στην στιγμη
Υπαρχει στο μεσο του χρονου
Η πιθανοτητα μιας νήσου.

_ Michel Houellebeque in La possibilitέ d'une ile ( Roman )

ΥΓ.

Spoiler

Οποτε και kαθε φορα που δεν υπαρχει αναφορα μεταφρασης, ενοειται οτι... elle est faite par votre serviteur

 

[Cicadelic Ranger]

* Houellebecq

 

[Cicadelic Ranger]

Και ενα για μας τους γατους...

Oταν εισαι γατα, εισαι γατα...

Quand on est chat on n’est pas vache
on ne regarde pas passer les trains
en machant les paquerettes avec entrain
on reste derriere ses moustaches
(quand on est chat, on est chat)

Quand on est chat on n’est pas chien
On ne leche pas les vilains moches
parce qu’ils ont du sucre plein les poches
on ne brule pas d’amour pour son prochain
(quand on est chat, on n’est pas chien)

On passe l’hiver sur le radiateur
ά se chauffer doucement la fourrure

Au printemps on monte sur les toits
pour faire taire les sales oiseaux

On est celui qui s’en va tout seul
et pour qui tous les chemins se valent

(Quand on est chat, on est chat)

Jacques Roubaud - 1983

--------------------------------------------------

Oταν ειμαστε γατες δεν ειμαστε αγελαδες
δεν κοιταμε να περνουν τα τραινα
μασουλοντας κουτοχορτο με ενθουσιασμο
μενουμε πισω απο τα μουστακια μας
(οταν εισαι γατα, εισαι γατα)

Οταν ειμαστε γατες, δεν ειμαστει σκυλοι
δεν γλυφουμε τους κακασχημους
επειδη εχουν τις τσεπες γεματες ζαχαρωτα
δεν καιγομαστε για αγαπη για τον πλησιον μας
(οταν εισαι γατα εισαι γατα...)

Τον χειμωνα τον περναμε στα καλοριφερ
γλυκοζεσταινοντας τη γουνα μας

Και τα καλοκαιρια ανεβαινουμε στiς σκεπές
για να κανουμε τα βρωμοπουλα να σωπασουν.

Ειμαστε αυτοι που πανε μονοι τους
Και για τους οποιους ο καθε δρομος εναι καλος
(Οταν εισαι γατα, Εισαι γατα)

 

[Stellios papa]

ΟΙΣΤΡΟΣ (1970)
Π. Π. Παζολίνι

Αυτή η σκιά που έχει πέσει πάνω σου,
αυτήν που ακούω να σου μιλά αδίκως,
πόσο καιρό παρέμενα στους τόπους σου! Τώρα
αυτός την έχει υποχρεώσει να μεγαλώσει – όπως στους μήνες
στους οποίες οι νύχτες κατεβαίνουν όμοιες με τις θεομηνίες
και διαμέσου των τόπων της ζωής, που είναι λίγοι
Επέλεξε εσένα, αλάθητη και αδιάφορη (για εμάς που κρίνουμε
σαν παιδιά)∙ και πάνω σε σέ έχει πέσει∙
το αποτέλεσμα είναι πως έχεις ανακτήσει την απόστασή σου
και η ισορροπία έχει αποκατασταθεί, η μοιραία ισορροπία∙
κι έτσι, ο καθένας στη θέση του ξανά-
Γιατί παράγει τόση ταπείνωση να ξέρω εκείνο
που είναι τόσο απλό;
Μπήκες στο παιχνίδι από εκείνον τον Γνώστη
που παραχωρεί μεγάλες παύσεις∙ μα πάντα στο τέλος καλεί ξανά στις εργασίες μας∙ που δεν είναι άλλο πράγμα
από το να ξέρουμε πως είναι αυτός.
Σ’ έχει χειριστεί σαν ένα από τα τόσα πλάσματα∙ κι εσύ, πιστεύοντάς σε για
ελεύθερη, ρίχτηκες με ορμή άλλων αιώνων,
Με άλαλη ορμή, με το πέρασμα ενός ναύτη στη συνάντησή του με τη θάλασσα-
ακόμη περήφανη που είναι «μια κοπέλα της πόλης»
και γεμάτη με πανάρχαια ηθική
αλαζονική από γενεές και περιοχές
Με τέτοια έννοια του γελοίου που έχει μαθευτεί
(ή επιβεβαιωθεί) στο μεγάλο κόσμο
έριξες τον εαυτό σου αφελώς, σαν ένας ατρόμητος κλόουν
στο καθήκον του, δαιμονισμένος απ’ το στόχο:
δεν έχεις κάνει τίποτα μισό
τα συναισθήματά σου ήταν αληθινά, μεγάλα συναισθήματα: ήταν η στιγμή
στην οποία αυτός μας αφήνει ελεύθερους
απολύτως ελεύθερους
Δεν πρόκειται για το Θεό!


ο Πιερ Παολο για την Μαρια του

 

[Cicadelic Ranger]

Παιχνίδια τ’ ουρανού και του νερού
XXIII

Μαύρη και γαλάζια νύχτα
με γραμμές πορτοκαλιές,
άνθησαν κρυφά οι μηλιές –
μαύρη και γαλάζια νύχτα.

Χρώματα, αριθμοί και κύκλοι,
σμαραγδιά, τριανταφυλλιά,
τρία, πέντε, εφτά κ’ εννιά –
χρώματα, αριθμοί και κύκλοι

Κι από πάνου το φεγγάρι,
το χρυσό μηδενικό,
στο δικό μου μερτικό
μες στ’ αλώνι του Αλωνάρη.

 

[Gal'en]

Στη Μέλπω Αξιώτη




Στο παιδικό μας βλέμμα πνίγονται οι στεριές
Πρώτη σου αγάπη τα λιμάνια σβηούν κι εκείνα.
Θάλασσα τρώει το βράχο απ” όλες τις μεριές.
Μάτια λοξά και τ” αγαπάς: Κόκκινη Κίνα.


Γιομάτα παν τα Ιταλικά στην Ερυθρά.
Πουλιά σε αντιπερισπασμό- Μαύρη Μανία.
Δόρατα μέσα στη νυχτιά παίζουν νωθρά.
Λάμπει αρραβώνα στο δεξί σου: Αβησσυνία.


Σε κρεμεζί, Νύφη λεβέντρα Ιβηρική.
Ανάβουνε του Barrio Chino τα φανάρια.
Σπανιόλοι μου θαλασσοβάτες και Γραικοί.
Γκρέκο και Λόρκα-Ισπανία και Πασσιονάρια.


Κύμα θανάτου ξαπολιούνται οι Γερμανοί.
Τ” άρματα ζώνεσαι μ” αρχαία κραυγή πολέμου.
Κυνήγι παίζουνε μαχαίρι και σκοινί,
Οι κρεμασμένοι στα δεντρά , μπαίγνιο του ανέμου.


Κι απέ Δεκέμβρη στην Αθήνα και Φωτιά.
Τούτο της Γης το θαλασσόδαρτο αγκωνάρι,
Λικνίζει κάτου από το Δρυ και την Ιτιά
το Διάκο, τον Κολοκοτρώνη και τον Άρη.

Ν. Καββαδιας
Ελεύθερα Γράμματα, τεύχος 14, 10/8/1945 [γραμμένο τις μέρες των Δεκεμβριανών]

 

[auteur]

@Galen

Αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει..
-bye-

 

[auteur]

@Galen

Αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει..
-bye-

Are You Shivering?

(Brr-rr-rr-rr-rr)

Are you shivering? Are you cold?
Are you bathed in silver or drowned in gold?
This dream's a vitality
With filaments as fine as a spider's web
Pour through your mouth
They pour through your mouth
O river of silver, O river of flowers
I lie down and shiver in your silver river
Out drips the last drop of this vital fluid

Our life has grown weary
The stars have grown old
Are you still shivering?
Are you still cold?
Are you loathsome tonight?
Does your madness shine bright?
Are you loathsome tonight?

In the oceans of the moon
Swimming squidlike and squalid
This bright moon is a liquid
The dark earth is a solid

This is moon music in the light of the moon

--------

Broccoli

Wise words from the departing
Eat your greens, especially broccoli
Remember to say "thank you" for the things you haven't had
By working the soil we cultivate the sky
We embrace vegetable kingdom
The death of your father, the death of your mother
Is something you prepare for
All your life
All their life

The death of the father and the death of the mother
...
Wear sensible shoes and always say "thank you"
Especially for the things you never had
...
Is something you prepare for
All your life
All of your life
...
And enter the vegetable kingdom of our own heaven
...
By working the soil we cultivate good manners
Is to say "please" and "thank you"
Especially for the things you never had
...
And always say "thank you"
Especially for broccoli

John Balance
COIL
Musick to Play in the Dark Vol. 1

------------

Black Ships Eat the Sky

I had already seen
Black Ships ate the sky
I was sweet sixteen
The fences folded
And the trees surrounded
Black Ships in the sky
Devouring the clouds
And the thought came to me
Just sweet sixteen and full of night
Who will deliver me from myself?
Who will deliver me from myself?
And I looked up at the sleeping lion
Black Ships ate the sky
Colours untold
Kissing my eyes
To unmake myself
And to be unborn
To be unborn
And not to see
Black Ships in the sky
With their cypress night
Following in the wake
Of the churning rudders
Of Black Ships in the sky
Cartoon Messiahs became
Cartoon Destroyers
If I was unborn
I would have nothing to be grateful for
I would have never seen love
I would have never held cats
I would have never buried my friends
And prayed for their souls
In reddening churches
I would never have kissed
And I would never have wept
And I would never have seen
Black Ships eat the sky
And I would have been unborn
And not have seen circuses
Whilst watching the flowers
Rise flags made of atoms
Who will deliver me from myself?
Who will deliver me from myself?
Who will deliver me
From Black Ships in the sky?
Black Ships ate the sky
And I am unborn

David Tibet
Current 93 - Black Ships Eat the Sky

 

[Cicadelic Ranger]

J'ai aimέ Dieu, qui n'est rien aux yeux des hommes qui ne sont rien.
Je n'ai detestέ ni les hommes ni les femmes. Et j'ai aimέ la vie qui est beaucoup moins que rien, mais qui est tout pour nous.
Je chanterai maintenant la beautέ de ce monde qui est notre tout fragile, passager, fluctuant,
et qui est notre seul trέsor pour nous autres, pauvres hommes, aveuglέs par l'orgueil,
condamnέs ά l'εphεmεre, emportέs dans le temps et dans ce prέsent έternel qui finira bien, un jour ou l'autre,
par s'έcrouler ά jamais dans le neant de Dieu et dans sa gloire cachέe.

Jean d'Ormesson Comme un chant d'esperance, 2014

J'ai beaucoup ri.
J'ai ri du monde et des autres et de moi.
Rien n'est tres important. Tout est tragique.
Tout ce que nous aimons mourra.
Et je mourrai moi aussi.
La vie est belle.

Ενα απο τα τελευταια ζωντανα μνημεια της Γαλλικης λογοτεχνιας που εφυγε σημερα απο αυτον τον κοσμο στα 92 του χρονια.

 

[Ηλίας Κ]

Aνδρεας Εμπειρίκος - Ισπαχάν

Καταιγίς οξυτάτης μορφής εσκέπασε τη χώρα.
Βράχοι ωρυόμενοι επέπεσαν κατά των πλατυγύρων λιμνών
και το πονεμένο ψάρι σύρθηκε ως το σταθμό των αναχωρητών.
Εκεί δε βρέθηκε καμιά βοήθεια γιατί το βέλασμα των μεγαλοσαύρων
εσκόρπισε τα φτερουγίσματά του κι από δω κι από κει
και τα μανιτάρια παρεσιώπησαν τα πραγματικά γεγονότα
στην περιιπτάμενη γαμήλιο πομπή των στεναγμών ενός νέου πλανήτου.
Κατόπι δεν είχε τίποτε την ίδια σημασία. Η ησυχία δεν υπήρχε ως οντότης πραγματική.
Ο όλεθρος εχαλιναγωγείτο από καμήλους. Οι κρόταφοι των νεκρών ανθούσαν.
Τα λίγα περιστέρια εκοπίαζαν γιατί ο πολτός της λίμνης είχε σχηματίσει διώρυγα
στο στενότατο σημείο του περάσματός τους από χιλιόστομες ύβρεις καταπατημένες με γδούπο αλλοφροσύνης μανάδων και μικρών παιδιών ισχνοτέρων και από τα κόκαλα μιας νυχτερίδος.



https://youtu.be/3lnceJN2H_s

 

[Marilyn]

IV (from T.S. Eliot's Preludes)

"His soul stretched tight across the skies
That fade behind a city block,
Or trampled by insistent feet
At four and five and six o’clock;
And short square fingers stuffing pipes,
And evening newspapers, and eyes
Assured of certain certainties,
The conscience of a blackened street
Impatient to assume the world.

I am moved by fancies that are curled
Around these images, and cling:
The notion of some infinitely gentle
Infinitely suffering thing.

Wipe your hand across your mouth, and laugh;
The worlds revolve like ancient women
Gathering fuel in vacant lots".

...and this my dearest is goodbye.

 

[Stellios papa]

Τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας.
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη ζωή.
Έρχονται στη ζωή με τη βοήθειά σας, αλλά όχι από σας,
Και μ' όλο που είναι μαζί σας, δεν ανήκουν σε σάς.
Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, όχι όμως και τις ιδέες σας,
Γιατί αυτά έχουν τις δικές τους ιδέες.
Μπορείτε να στεγάσετε το σώμα τους, όχι όμως και τη ψυχή τους
Γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο, που εσείς δεν μπορείτε να επισκεφτείτε, ούτε στα όνειρά σας.
Μπορείτε να προσπαθήσετε να τους μοιάσετε, αλλά μη γυρεύετε να κάνετε αυτά να σας μοιάσουν.
Γιατί η ζωή δεν πηγαίνει προς τα πίσω και δε σταματά στο χθες.
Εσείς είστε τα τόξα απ' όπου τα παιδιά σας σα ζωντανά βέλη θα τιναχτούν μπροστά.
Ο τοξότης βλέπει το σημάδι πάνω στο μονοπάτι του άπειρου, και σας λυγίζει με τη δύναμή του, ώστε τα βέλη του να τιναχτούν γοργά και μακριά.
Το λύγισμά σας στο χέρι του τοξότη ας είναι για σας χαρά∙
Γιατί όπως αυτός αγαπά τα βέλη που πετούν, έτσι αγαπά και τα τόξα που είναι σταθερά.

Xαλιλ Γκιμπραν

 

[Haagenti]

Ἔλα νὰ ἀνταλλάξουμε κορμὶ καὶ μοναξιά.
Νὰ σοῦ δώσω ἀπόγνωση, νὰ μὴν εἶσαι ζῷο,
νὰ μοῦ δώσεις δύναμη, νὰ μὴν εἶμαι ράκος.
Νὰ σοῦ δώσω συντριβή, νὰ μὴν εἶσαι μοῦτρο,
νὰ μοῦ δώσεις χόβολη, νὰ μὴν ξεπαγιάσω.
Κι ὕστερα νὰ πέσω μὲ κατάνυξη στὰ πόδια σου,
γιὰ νὰ μάθεις πιὰ νὰ μὴν κλωτσᾶς

Με Κατάνυξη_Ντινος Χριστιανόπουλος