με πολύ μεγάλη λύπη βλέπω ότι όλα τα κόμματα ασχολούνται με τις μπούρδες και αρνούνται να συζητήσουν τα φλέγοντα θέματα και να προτείνουν λύσεις. Ο προεκλογικός αγώνας μοιάζει με πασαρέλα και όχι με πολιτικό πεδίο.
Κατά τη γνώμη μου το μεγαλύτερο θέμα είναι η επιβράδυνση στην άνοδο του ΑΕΠ το α' εξάμηνο του 2019 και το δεύτερο σημαντικότερο η κατανομή των οικονομικών και φορολογικών βαρών.
1. Το ΑΕΠ αυξήθηκε μόλις 1,2% ενώ αναμέναμε αύξηση περίπου στο 2%. Γιατί έγινε αυτό; κανείς δεν τολμά να ερευνήσει και ο καθένας πετά την πιο εύκολη άποψη. Όλοι λένε ότι έχουμε μείωση στον εισερχόμενο τουρισμό κατά πολύ, και αυτό φαίνεται στις διανυκτερεύσεις στα ξενοδοχεία, όμως βλέπουμε ότι οι αφίξεις στα αεροδρόμια της χώρας είναι σταθερές και αυξανόμενες. Αυτο σημαίνει ότι έρχεται κόσμος, απλώς δεν πηγαίνει πλέον στα ξενοδοχεία, αλλά πηγαίνει σε άλλου είδους καταλύματα. Ποιός άλλος τομέας της οικονομίας υστέρησε; Γιατί; Τί δεν κάναμε; Άκρα του τάφου σιωπή βασιλεύει. Και όσοι μιλούν ασχολούνται αποκλειστικά με τα εσωτερικά θέματα, κανείς δεν λαμβάνει υπόψη του τις αλλαγές στο παγκόσμιο εμπόριο από την πολιτκή του Τράμπ ή το Μπρέξιτ.
Όμως έχουμε μείωση στην αύξηση του ΑΕΠ κι αυτό έχει συνέπειες στην εκτέλεση του προυπολογισμού.
Διάβασα με προσοχή όλη την έκθεση για την οικονομία.
Κατακρίνει την αύξηση του μισθού στα μεικτά 650 ευρώ (δεν έπρεπε να δοθεί και δημιουργεί αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομία),
την απόδοση του 1 δισ. στους συνταξιούχους ότι έριξε κάτω από το όριο του περπλεονάσματος των 3,5%, (ναι μιλούμε γι αυτό το ποσό που οι συνταξιούχοι θεωρούν ως γελοιότητα και ελάχιστο),
δείχνει την ανησυχία για τη διάθεση να ξοδεύονται τα υπερπλεονάσματα (πάνω από το 3,5%) αλόγιστα, ενώ τις προάλλες άκουσα εγώ ο ίδιος στέλεχος της ΕΚΤ να λέει ότι κανονικά θα έπρεπε τα πλεονάσματα να παραμένουν ως valid deposit, όχι εσαεί, αλλά μέχρι να φθάσουν ένα ποσό 100-110 δις ευρώ (δηλαδή το 40-50% του μελλοντικού ΑΕΠ και το 28-30% του χρέους),
θεωρεί ότι τα υπερπλεονάσματα θα πρέπει να διατηρηθούν και μετά το 2025 (ενώ η ΝΔ θέλει να διαπραγματευθεί τη μείωσή τους)
συστήνει να αναθεωρήσει η Βουλή την κατάργηση της υποχρέωσης της φορολόγησης στα χαμηλά εισοδήματα (την οποία κατάργηση ψήφισαν όλοι μαζί) τίθεται κατά της θέσπισης του μέτρου των 120 δόσεων (διότι μεταθέτει τις υποχρεώσεις στο μέλλον)
και φυσικά είναι υπέρ της επιτάχυνσης του μέτρου των πλειστηριασμών.
Όλα τα υπόλοιπα για μεταρρυθμίσεις, αλλαγές στο δημόσιο, άνοιγμα αγορών έπονται και δεν είναι τόσο επικριτική σε αυτά. Για τη θέσπιση κινήτρων για την βελτίωση της οικονομίας δεν είδα κάτι.
2. Οι παραγωγικοί φορείς της χώρας ζητούν να μην αποτελούν τα υποζύγια της ελληνικής οικονομίας και το στήριγμα της ελληνικής οικονομίας. Ουσιαστικά ακούγοντας και συζητώντας με φορείς εργοδοτικούς, κατάλαβα ότι υπάρχουν δυο τάσεις:
α) η πρώτη είναι αυτή που ζητά τη στήριξη του κράτους για να βγουν από το αδιέξοδο (π.χ. διαγραφή χρεών, μη κλείσιμο των επιχειρήσεων, προνομιακά συμβόλαια του δημοσίου όπως παλιά). Είναι οι επιχειρήσεις που δεν συνεισφέρουν στα δημόσια έσοδα διότι δεν έχουν κέρδη και ζητούν την παρέμβαση του κράτους για τη στήριξή τους.
β) η δεύτερη είναι αυτή που ανθεί, φέρνει χρήμα στη χώρα και φυσικά φορολογείται κανονικά ή αδρά. Ζητούν τη μείωση της συνεισφοράς τους στα δημόσια οικονομικά, γιατί έτσι θα πάνε καλύτερα. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες βρίσκονται και στις δυο κατηγορίες, οι περισσότεροι μάλλον στη δεύτερη και μάλλον έχουν δίκαιο. Όμως δεν ξέρω πολλές κατηγορίες ελεύθερων επαγγελματιών, που να ζητούν να περάσουν σε ένα άλλο επίπεδο και να θέλουν ανοιχτή αγορά, αλλά μάλλον την κατοχύρωση ή τη συνέχιση των ήδη κατοχυρωμένων επαγγελματικών δικαιωμάτων. Μύλος δηλαδή.
Και μέσα σε όλα αυτά είναι και οι συνταξιούχοι, η πιο ισχυρή ομάδα πίεσης σε εκλογικό επίπεδο, νιώθουν αδικημένοι, ζητούν την αποκατάσταση των αδικιών και κανείς δεν προβληματίζεται αν οι συντάξεις θα είναι πιο υψηλές από τις αποδοχές των εργαζόμενων με τα ίδια χρόνια υπηρεσίας.
Έχουμε δηλαδή ένα μείγμα μάλλον εκρηκτικό, που θέλει άμεση αντιμετώπιση. Κανείς όμως δεν θέλει να το αντιμετωπίσει, κι όλοι το βάζουν κάτω από το χαλί και όλοι λένε ότι θα πάνε στους θεσμούς και θα ζητήσουν μείωση των πλεονασμάτων για να έχουν περισσότερα πλεονάσματα για να κάνουν κοινωνική πολιτική ή επενδύσεις.