Roses, Ghosts, and Blondies...again!

[Κάλλη Συνοδινού]

Blackmore’s Night - Ghost of a Rose

Το 1989, ο Ritchie Blackmore, κιθαρίστας των Deep Purple και στη συνέχεια των Rainbow, συναντά σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου την Candice Night.
Ανακαλύπτουν, εκτός από το ενδιαφέρον του ενός για τον άλλον, και το πάθος τους για ότι σχετίζεται με την Αναγέννηση. Μεσολαβούν όμως 8 χρόνια πριν αποφασίσουν να ασχοληθούν από κοινού με αυτό που και οι δύο αγαπούν ιδιαίτερα: την μουσική με Αναγεννησιακές επιρροές, και να παρουσιάσουν στο κοινό κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό στο οποίο είχαν συνηθίσει τον Blackmore επί πολλά χρόνια. Blackmore’s Night λοιπόν το όνομα του γκρουπ, λογοπαίγνιο με τα ονόματά τους.
Ο Ritchie Blackmore φυσικά στην ακουστική κιθάρα, αλλά και στο μαντολίνο, την ρομβία, τα έγχορδα γενικότερα.
Η Candice στα φωνητικά, και στα περίπου 10 διαφορετικά ξύλινα πνευστά, (cornamuse, shawm, rauschpfeifeσε μια διαρκώς αυξανόμενη συλλογή)
Και
Bard David of Larchmont στα keyboards
Malcolm Dick στα κρουστά
Gypsy Rose βιολί
Earl Grey of Chamay μπάσο, μαντολίνο και κιθάρα

Το album Ghost of a Rose κυκλοφορεί το 2003, αποτείοντας φόρο τιμής στη μουσική της Αναγέννησης. Η βελούδινη, σαγηνευτική φωνή της Candice, σε συνδυασμό με τη μουσική που κρύβει αναφορές από τον Μεσαίωνα μέχρι το ροκ και τις φολκ μπαλάντες, τα ξύλινα πνευστά και τα έγχορδα, δημιουργούν ένα μείγμα μυστηριακό, σαγηνευτικό και εκρηκτικά κατευναστικό. Ο Ritchie Blackmore οδηγεί τη ροκ σε μονοπάτια που πολύ λίγοι θα τολμούσαν, δημιουργώντας μία μουσική Αναγεννησιακή με ένα άγγιγμα από ροκ, αντί για το ακριβώς αντίθετο, και τολμώ να πω ότι τα καταφέρνει πολύ καλά…

The valley green was so serene
In the middle ran a stream so blue...
A maiden fair, in despair, once had met her true love there and she told him...
She would say...
"Promise me , when you see, a white rose you'll think of me
I love you so,
Never let go,
I will be your ghost of a rose...”

Her eyes believed in mysteries
She would lay amongst the leaves of amber
Her spirit wild, heart of a child, yet gentle still and quiet and mild and he loved her...
When she would say...
"Promise me , when you see, a white rose you'll think of me
I love you so,
Never let go,
I will be your ghost of a rose..."

When all was done, she turned to run
Dancing to the setting sun as he watched her
And ever more he thought he saw
A glimpse of her upon the moors forever
He'd hear her say...
"Promise me , when you see, a white rose you'll think of me
I love you so,
Never let go,
I will be your ghost of a rose..."


Το Ghost of a Rose, άλλη μια ιστορία αγάπης, είναι εμπνευσμένο από την σπουδαία τσελίστρια Jacqueline du Pre, που χάθηκε στα 42 της χρόνια και την οποία ο Blackmore θαύμαζε απεριόριστα.
Παρομοίαζε το παίξιμό της με τον θρόισμα του ανέμου και, ίσως γι αυτό, το μόνο που χρειάζεται να κάνει κανείς, είναι να κλείσει τα μάτια και ν’ αφήσει τη μουσική να πει τη δική της ιστορία, να ζωγραφίσει τις δικές του εικόνες στο μυαλό του, ψιθυρίζοντας τους στίχους…..
The valley green was so serene - In the middle ran a stream so blue...
Εικόνες όμορφες σαν πίνακες ζωγραφικής, γαλήνιες, ένα κράμα μύθων, μυστηρίου, θρύλων μιας άλλης εποχής, μιας στιγμής που έφυγε….ενός αγαπημένου που ίσως δεν ξαναγυρίσει….

"Promise me , when you see, a white rose you'll think of me”
Ο απόλυτος συμβολισμός της χαράς και της απώλειας, της αθωότητας και της ανάμνησης. Τι μπορεί να υποδηλώσει καλύτερα την ομορφιά της αγάπης από ένα λευκό τριαντάφυλλο και ταυτόχρονα τον πόνο…. από τ’ αγκάθια του;

 

[Κάλλη Συνοδινού]

@ κ. Δαμιανό Δημητριάδη

Αν το διαβάσετε, συγχωρείστε μου την αναφορά σε εικόνες που σχηματίζονται στο μυαλό ακούγοντας τη μουσική. Ξέρω ότι διαφωνείτε κάθετα...Όμως, στο συγκεκριμένο, οι ίδιοι οι στίχοι με προκαλούν να το κάνω. Το είχε πει άλλως τε και ο ίδιος ο δημιουργός του σε μία συνέντευξή του :blush:

 

[Δημοκηδής]

μα τι λέτε ;;; εάν δεν σχηματίζονται εικόνες, προς τι ο κόπος ;;; προσωπικά, αδυνατώ να ακούσω μουσική με άλλον τρόπο....

 

[Δαμιανός Δημητριάδης]

Απάντηση: Re: Roses, Ghosts, and Blondies...again!

@ κ. Δαμιανό Δημητριάδη

Αν το διαβάσετε, συγχωρείστε μου την αναφορά σε εικόνες που σχηματίζονται στο μυαλό ακούγοντας τη μουσική. Ξέρω ότι διαφωνείτε κάθετα...Όμως, στο συγκεκριμένο, οι ίδιοι οι στίχοι με προκαλούν να το κάνω. Το είχε πει άλλως τε και ο ίδιος ο δημιουργός του σε μία συνέντευξή του :blush:

Παρακαλώ κυρία μου, ούτε λόγος. Αυτό είναι κάτι εντελώς προσωπικό και για την πλειοψηφία - μεταξύ των οποίων και μεγάλοι συνθέτες, όπως ο Ολιβιέ Μεσσιάν - είναι απόλυτα αναγκαία αυτή η διαμεσολάβηση.

Το κείμενο σας όμως είναι τόσο όμορφο. Συγχαρητήρια. Μπορεί ν' ανθίσταμαι στη διαμεσολάβηση των εικόνων στην μουσική, αλλά δεν μπορώ ν' αντισταθώ στις εικόνες που πηγάζουν από το κείμενο σας.

Μόνο, αν μου επιτρέπετε:
Τι μπορεί να υποδηλώσει καλύτερα την ομορφιά και την απώλεια της αγάπης από ένα λευκό τριαντάφυλλο;

 

[Κάλλη Συνοδινού]

Δεν ξέρω κύριε Δημητριάδη....ίσως αυτό;

Fremd bin ich eingezogen,
Fremd zieh' ich wieder aus.
Der Mai war mir gewogen
Mit manchem Blumenstraus
Ich kann zu meiner Reisen
Nicht wahlen mit der Zeit
Muss selbst den Weg mir weisen
In dieser Dunkelheit. Schreib im Vorubergehen
Ans Tor dir:
Gute Nacht,
Damit du mοgest sehen,
An dich hab' ich gedacht

 

[Δαμιανός Δημητριάδης]

Απάντηση: Re: Roses, Ghosts, and Blondies...again!

Δεν ξέρω κύριε Δημητριάδη....ίσως αυτό;

Fremd bin ich eingezogen,
Fremd zieh' ich wieder aus.
Der Mai war mir gewogen
Mit manchem Blumenstraus
Ich kann zu meiner Reisen
Nicht wahlen mit der Zeit
Muss selbst den Weg mir weisen
In dieser Dunkelheit. Schreib im Vorubergehen
Ans Tor dir:
Gute Nacht,
Damit du mοgest sehen,
An dich hab' ich gedacht

Ω, αναμφισβήτητα! :worshippy:

 

[Δημοκηδής]

μην θρηνείτε για την απώλεια, τουλάχιστον στον συγκεκριμένο στίβο... στην πράξη, το καλύτερο του όλου κύκλου είναι το πικρό μούδιασμα που την συνοδεύει, 'πακέτο' με την μεγαλόψυχη κάθαρση του ''ας είναι καλά εκεί που είναι ' ....

 

[Δημοκηδής]

άλλωστε και οι στίχοι του Μύλλερ αυτό υποδηλώνουν με την εμμονή στην περιπλάνηση του οδοιπόρου ... για σκεφτείτε το ... τι είναι καλύτερο, το χειμωνιάτικο (απώλεια) ή το καλοκαιρινό (ηδυπάθεια) ταξίδι ;;;;

 

[Σπύρος Σούρλας]

Υπάρχουν και συννεφιασμένες Καλοκαιρινές μέρες, πού ανακουφίζουν απο τήν ´Κάψα και Σκόνη´ μέ μιά καθαρτήρια Βροχή συνάμα και Χειμωνιάτικες Ηλιαχτίδες πού χρωματίζουν τον γκρίζο ουρανό και δείχνουν παλι οτι υπάρχει φώς.
Μαζί πάνε αυτά σύντροφε, δέν διαχωρίζονται...

Αγγελικό και Μαύρο Φώς έλεγε ο Σμυρνιός στην ´Κίχλη´.

:worshippy::worshippy:

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

στην πράξη, το καλύτερο του όλου κύκλου είναι το πικρό μούδιασμα που την συνοδεύει, 'πακέτο' με την μεγαλόψυχη κάθαρση του ''ας είναι καλά εκεί που είναι ' ....

Ε ...όχι και το καλύτερο.
Εγώ πάω σα δαρμένος σκύλος να γλείψω μόνος μου τις πληγές μου.
Και νιώθω κάπως ετσι


Τhey laughed with me
Then laughed at me
They said, "how true"
Then said, "not you"
They thought how wise
Then thought goodbye
You hit your stride
Then Mr. Hyde

I swam, I sank
Top seed, unranked
The poll, the wall
The pride, the fall
A state of grace
Slapped in the face
A state of mind
Then card declined

From great to good
From good to fair
To barely pass
Stay after class
I'm hot I'm cold
I'm bought I'm sold
First accolades
Then hand grenades

They hate your look
They hate your book
They hate your guts
You've heard enough
It's not your day
It's not your week
It's not your month
It's not your year

From soup to nuts
From job to cuts
From sure to chance
From can to can'ts
From smart to dumb
From bread to crumbs
From vowed to bored
Ole, then gored

From just desserts
To just desserts
From you're for me
To ca suffit
From bon vivant
To sycophant
From open door
To merde, alors

 

[Simos.I]

Πολύ καλή παρουσίαση.
Πολύ μακρυά βέβαια από το γνώριμο ύφος του Blackmore.

 

[Δημοκηδής]

Re: Απάντηση: Roses, Ghosts, and Blondies...again!

Υπάρχουν και συννεφιασμένες Καλοκαιρινές μέρες, πού ανακουφίζουν απο τήν ´Κάψα και Σκόνη´ μέ μιά καθαρτήρια Βροχή συνάμα και Χειμωνιάτικες Ηλιαχτίδες πού χρωματίζουν τον γκρίζο ουρανό και δείχνουν παλι οτι υπάρχει φώς.
Μαζί πάνε αυτά σύντροφε, δέν διαχωρίζονται...

Αγγελικό και Μαύρο Φώς έλεγε ο Σμυρνιός στην ´Κίχλη´.

:worshippy::worshippy:

λυπάμαι, διάσταση απόψεων φίλτατε ... δεν με ενδιαφέρουν πλέον τα συναινετικά ημίμετρα... η οδύνη πρέπει να καταπίνεται ολόκληρη και δη αμάσητη... δεν με ενδιαφέρει η αναζήτηση της ανακούφισης ...

 

[Δημήτρης Θ.]

Απάντηση: Re: Roses, Ghosts, and Blondies...again!

Πολύ καλή παρουσίαση.
Πολύ μακρυά βέβαια από το γνώριμο ύφος του Blackmore.

Επέλεξε δρόμους διαφορετικούς απ ότι τον ξέραμε.
Προσωπικά, δεν θέλησα να τον ακολουθήσω.
Συγχαρητήρια για την παρουσίαση και τα εξαιρετικά σχόλια :worshippy:

 

[Σπύρος Σούρλας]

Απάντηση: Re: Απάντηση: Roses, Ghosts, and Blondies...again!

λυπάμαι, διάσταση απόψεων φίλτατε ... δεν με ενδιαφέρουν πλέον τα συναινετικά ημίμετρα... η οδύνη πρέπει να καταπίνεται ολόκληρη και δη αμάσητη... δεν με ενδιαφέρει η αναζήτηση της ανακούφισης ...

Η Αποδοχή τής οδύνης αποτελεί και ανακούφιση ταυτόχρονα.
Αλλοιώς δέν θα συν-ομιλούσαμε τώρα.

 

[Κάλλη Συνοδινού]

Twice or thrice had I loved thee,
Before I knew thy face or name;
So in a voice, so in a shapeless flame,
Angels affect us oft, and worshipped be;
Still when, to where thou wert, I came,
Some lovely glorious nothing I did see.
But since my soul, whose child love is,
Takes limbs of flesh, and else could nothing do,
More subtle than the parent is,
Love must not be, but take a body too;
And therefore what thou wert, and who,
I bid love ask, and now
That it assume thy body I allow,
And fix itself to thy lip, eye, and brow


Αλλά, αυτό, αποτελεί από μόνο του ένα θέμα...

 

[MOUKIOUROUFIS KOSTAS]

Re: Απάντηση: Roses, Ghosts, and Blondies...again!

λυπάμαι, διάσταση απόψεων φίλτατε ... δεν με ενδιαφέρουν πλέον τα συναινετικά ημίμετρα... η οδύνη πρέπει να καταπίνεται ολόκληρη και δη αμάσητη... δεν με ενδιαφέρει η αναζήτηση της ανακούφισης ...

http://fr.getalyric.com/mp3/paroles...20/artists_39_rifles-37823/no_closure-186578/

 

[Κάλλη Συνοδινού]

μην θρηνείτε για την απώλεια, τουλάχιστον στον συγκεκριμένο στίβο... στην πράξη, το καλύτερο του όλου κύκλου είναι το πικρό μούδιασμα που την συνοδεύει, 'πακέτο' με την μεγαλόψυχη κάθαρση του ''ας είναι καλά εκεί που είναι ' ....

Μα, η απώλεια προϋποθέτει χαρά Σπύρο (if I may), ο πόνος.....σημαίνει ότι έχει υπάρξει κάτι που σε έχεις κάνει να νιώσεις πρώτα....και μετά να πονέσεις...

 

[Δαμιανός Δημητριάδης]

Απάντηση: Re: Roses, Ghosts, and Blondies...again!

άλλωστε και οι στίχοι του Μύλλερ αυτό υποδηλώνουν με την εμμονή στην περιπλάνηση του οδοιπόρου ... για σκεφτείτε το ... τι είναι καλύτερο, το χειμωνιάτικο (απώλεια) ή το καλοκαιρινό (ηδυπάθεια) ταξίδι ;;;;

Η απώλεια στους στίχους του Μίλλερ - και στο έργο του Σούμπερτ - είναι συντριπτική και μη αναστρέψιμη. Το ταξίδι αυτό δεν είναι τουριστικό πακέτο να επαναλαμβάνεται ετησίως. Είναι κατάβαση στον Άδη. Δεν υπάρχει εμμονή στην περιπλάνηση, υπάρχει προσέγγιση του τέλους.

Σ' αυτήν την απώλεια λοιπόν, εγώ δεν μπορώ να διακρίνω καμία επαναληψιμότητα και ως εκ τούτου, δεν μου δίνει το δικαίωμα να την επικαλούμαι καθ' έξιν. Αλλιώς την υποβιβάζω σε κάτι σαν... extreme sports, ένα bungee jumping στην ηδονή, μια συσπείρωση στην ενοχή, μια νέα βύθιση κ.ο.κ.

Μόνο να ευγνωμονώ τους δημιουργούς του μπορώ, γιατί η κατάβαση τους αυτή μου ανοίγει δρόμο και με συντροφεύει στη δική μου - συμβολική - κατάβαση και ταυτόχρονα μου αίρει το φορτίο και μ' ανασταίνει.

 

[Τσάκωνας Βασίλης]

Απάντηση: Re: Roses, Ghosts, and Blondies...again!

Μα, η απώλεια προϋποθέτει χαρά Σπύρο (if I may), ο πόνος.....σημαίνει ότι έχει υπάρξει κάτι που σε έχεις κάνει να νιώσεις πρώτα....και μετά να πονέσεις...

Ή...
Κάτι εικονικό που σκαρφιστήκαμε και διεκδικήσαμε σε σκοτεινούς καιρούς.
Γνώμη που σχηματίσαμε σε κόσμο που την αισθητική άλλοτε αρμέγει και άλλοτε πολεμά.
Ομορφιά με εξανθήματα στα κατηχητικά που μας μαθαίνουν να ανήκουμε
:ADFADF1:

 

[Δημοκηδής]

Μα, η απώλεια προϋποθέτει χαρά Σπύρο (if I may), ο πόνος.....σημαίνει ότι έχει υπάρξει κάτι που σε έχεις κάνει να νιώσεις πρώτα....και μετά να πονέσεις...

.... μα δεν αντιλέγω ! απλά η απώλεια είναι κάτι που πρέπει να βιώνεται (με όλα τα επίχειρα, και όχι να αποτελεί - και μόνον- αφορμή θρήνου) κατόπιν της ανατάσεως που προήλθε από τα πριν αυτής ...

.... βέβαια, μετά τη συντριπτική παρατήρηση του λατρεμένου μου Ντέμιαν, δεν έχω κουράγιο να συνεχίσω την παρούσα συζήτηση, καθόσον ξωκείλει .......