Ολα τά τελευταία έργα τού Schubert μέ γοήτευαν.Ισως γιατί μέ τό πού εμφάνισε Υποτροπή τής Συφιλίδος(μέσα τού 1828) απο τήν οποία έπασχε από τα 1822 λές και τον κατέλαβε μιά φρενήρης διάθεση παραγωγής Μουσικής.
Λές και ήθελε νά αφήσει τό Αποτύπωμά του ,όσο πιό πολύ γινόταν,σε αυτό το Ταχύ Επίγειο Πέρασμά του.
Ο Τελευταίος χρόνος τής Ζωής του είναι γεμάτος αριστουργήματα..
Μεταξύ αυτών οι τρείς τελευταίες Σονάτες γιά Πιάνο 958-960,ο Κύκλος Τραγουδιών ´Κύκνειο Ασμα´η Λειτουργία σέ Ε-flat 950 ,τό Κουιντέτο Εγχόρδων 956(http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=28283),η Φαντασία γιά Τεσσερα χερια 940(http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=1697),η Σονάτα γιά Βιολί και Πιάνο 934(http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=23550) ,τά 3 Κομμάτια γιά Πιάνο 946....
Η Σονάτα D.959 πρέπει να ολοκληρώθηκε κάπου στον Σεπτέμβριο τού 1828,αλλά αγνοήθηκε πλήρως ,όπως άλλως τε και οι άλλες τελευταίες τού Schubert.
Δέκα χρόνια μετά τίς εκτύπωσε ο Anton Diabelli, ο οποίος μάλιστα ,παρά την επιθυμία τού Συνθέτη νά αφιερωθούν στόν Humell (πού ήταν Μαθητής τού Mozart),τίς αφιέρωσε στον Schumann ,πού ήταν απο τούς λίγους πού τίς είχαν εκτιμήσει.
Εκτοτε ουδείς ασχολήθηκε μέ τίς Σονάτες,πιθανώς γιατί θεωρήθηκαν πώς έφεραν τήν ´Βαρειά Σκιά ´τού Beethoven.Ομως αυτό πού δέν ´διέγνωσαν´οι σύγχρονοι τού Schubert είναι πώς μπορεί ο Συνθέτης νάχει χρησιμοποιήσει τον Μεγάλο Ludwig στό ´φαίνεσθαι´,αλλά η Μουσική του Γλώσσα και Δεινότητα είχαν αφήσει τό στίγμα τους γιά να εκφράσουν τον Δικό του Εσωτερικό Κόσμο,πού είναι ενήμερος γιά το Τέλος.
Eπρεπε να φτάσουμε στίς πρωτες δεκαετίες τού 20ού Αιώνα ,γιά να γίνει αποδεκτή η Αυτονομία και η Ιδιαιτερότητα τών έργων αυτών και ένας Πιανίστας πού τίς ανέδειξε ήταν και ο Αrthur Schnabel..Απο τούς μετέπειτα Συνθέτες σημαντική συμβολή στην αναγνώρισή τους είχε και ο Mahler.
http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=2136
Η Σονάτα 959 χωρίζεται σέ 4 μέρη.
Αυτό πού εχει ενδιαφέρον είναι η Κυκλικότητα τών Θεμάτων(θεσπέσιο τό πώς το θέμα τού τέλους τού ενός μέρους εμφανίζεται ξανά στην αρχή τού επομένου),οι πλούσιες Μουσικές Ιδέες,ένα μείγμα Λυρισμού,Ποιητικότητας καί Κλασσικής Φόρμας,πού επιτρέπει τήν έκφραση συναισθημάτων γεμάτων απο Θυμό,Θρήνο,απόπειρα Ελπίδας και Αισιοδοξίας.
Τό πρωτο Μέρος(Allegro)περιγράφει τήν διάθεση τού Συνθέτη γεμάτο Τρυφερότητα πού διακόπτεται απο τίς ´Σκιές πού τον κατατρύχουν´.
Το δεύτερο μέρος,ένα υπέροχο Antantino,αποτυπώνει μέ τον καλύτερο τρόπο τόν Θρήνο και τον Θυμό γιά τό Αναπόφευκτο.Μιά Μουσική Σελίδα πού είναι αδύνατον νά μήν παραμείνει στην Μνήμη σάν μιά Κραυγή Απελπισμένη,πού ομως δέν ξεπερνά τά όρια διατηρώντας τον Στοιχειώδη Αυτοσεβασμό.
Το Scherzo ,ένα μικρό αριστούργημα περιέχει και πάλι ένα θέμα Κυκλικότητας,όπου ενώ διαφαίνεται μιά Νότα Αισιοδοξίας η Μουσική αλλάζει Κλίμακα γιά να μάς Υπενθυμίσει το βαθύτερο επικρατούν συναίσθημα τού Συνθέτη.
Τέλος τό Rondo είναι σάν ένα Ατελείωτο Μελωδικό Τραγούδι τού Schubert(άλλως τε θυμίζει το ´Χειμωνιάτικο Ταξίδι).Μπορεί να νοιώθει,όπως νοιώθει,αλλά η ίδια του η Φύση δέν τού επιτρέπει νά αφεθεί ολοκληρωτικά και ως εκ τούτου μάς προσφέρει γιά άλλη μιά φορά την Μελωδική του Φλέβα.
Οφείλουμε πολλά σέ Πιανίστες σάν τον Brendel ,τον Lupu,τόν Perahia,τον Schnabel,τόν Richter καί τον Kempff πού ξαναέβαλαν στο Μουσικό ρεπερτόριο τίς τελευταίες Σονάτες τού Schubert.
Μιλώντας ομως γιά την 959 ο Kempff ξεχωρίζει(άλλως τε ο Schubert ήταν απο τούς αγαπημένους του και έχει ερμηνεύσει το σύνολο σχεδόν τού Πιανιστικού του Εργου).Kατορθώνει ,ως Δάσκαλος τού Μέτρου,νά αποτυπώσει Μουσικά τήν Σύγκρουση Κλασσικού καί Ρομαντικού.
O Perahia επίσης ανήκει πιά στην Σχολή τών Κλασσικών και η ερμηνεία του είναι Υψηλού Επιπέδου.
Επίσης ο Christian Zacharias ερμηνεύει μιά σχεδόν θυελλώδη 959,προβάλλοντας ίσως λίγο περισσότερο απότι πρέπει το Θρηνητικό μέρος.
Και φυσικά υπάρχει πάντα η ερμηνεία τού Arthur Schnabel.
Λές και ήθελε νά αφήσει τό Αποτύπωμά του ,όσο πιό πολύ γινόταν,σε αυτό το Ταχύ Επίγειο Πέρασμά του.
Ο Τελευταίος χρόνος τής Ζωής του είναι γεμάτος αριστουργήματα..
Μεταξύ αυτών οι τρείς τελευταίες Σονάτες γιά Πιάνο 958-960,ο Κύκλος Τραγουδιών ´Κύκνειο Ασμα´η Λειτουργία σέ Ε-flat 950 ,τό Κουιντέτο Εγχόρδων 956(http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=28283),η Φαντασία γιά Τεσσερα χερια 940(http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=1697),η Σονάτα γιά Βιολί και Πιάνο 934(http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=23550) ,τά 3 Κομμάτια γιά Πιάνο 946....
Η Σονάτα D.959 πρέπει να ολοκληρώθηκε κάπου στον Σεπτέμβριο τού 1828,αλλά αγνοήθηκε πλήρως ,όπως άλλως τε και οι άλλες τελευταίες τού Schubert.
Δέκα χρόνια μετά τίς εκτύπωσε ο Anton Diabelli, ο οποίος μάλιστα ,παρά την επιθυμία τού Συνθέτη νά αφιερωθούν στόν Humell (πού ήταν Μαθητής τού Mozart),τίς αφιέρωσε στον Schumann ,πού ήταν απο τούς λίγους πού τίς είχαν εκτιμήσει.
Εκτοτε ουδείς ασχολήθηκε μέ τίς Σονάτες,πιθανώς γιατί θεωρήθηκαν πώς έφεραν τήν ´Βαρειά Σκιά ´τού Beethoven.Ομως αυτό πού δέν ´διέγνωσαν´οι σύγχρονοι τού Schubert είναι πώς μπορεί ο Συνθέτης νάχει χρησιμοποιήσει τον Μεγάλο Ludwig στό ´φαίνεσθαι´,αλλά η Μουσική του Γλώσσα και Δεινότητα είχαν αφήσει τό στίγμα τους γιά να εκφράσουν τον Δικό του Εσωτερικό Κόσμο,πού είναι ενήμερος γιά το Τέλος.
Eπρεπε να φτάσουμε στίς πρωτες δεκαετίες τού 20ού Αιώνα ,γιά να γίνει αποδεκτή η Αυτονομία και η Ιδιαιτερότητα τών έργων αυτών και ένας Πιανίστας πού τίς ανέδειξε ήταν και ο Αrthur Schnabel..Απο τούς μετέπειτα Συνθέτες σημαντική συμβολή στην αναγνώρισή τους είχε και ο Mahler.
http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=2136
Η Σονάτα 959 χωρίζεται σέ 4 μέρη.
Αυτό πού εχει ενδιαφέρον είναι η Κυκλικότητα τών Θεμάτων(θεσπέσιο τό πώς το θέμα τού τέλους τού ενός μέρους εμφανίζεται ξανά στην αρχή τού επομένου),οι πλούσιες Μουσικές Ιδέες,ένα μείγμα Λυρισμού,Ποιητικότητας καί Κλασσικής Φόρμας,πού επιτρέπει τήν έκφραση συναισθημάτων γεμάτων απο Θυμό,Θρήνο,απόπειρα Ελπίδας και Αισιοδοξίας.
Τό πρωτο Μέρος(Allegro)περιγράφει τήν διάθεση τού Συνθέτη γεμάτο Τρυφερότητα πού διακόπτεται απο τίς ´Σκιές πού τον κατατρύχουν´.
Το δεύτερο μέρος,ένα υπέροχο Antantino,αποτυπώνει μέ τον καλύτερο τρόπο τόν Θρήνο και τον Θυμό γιά τό Αναπόφευκτο.Μιά Μουσική Σελίδα πού είναι αδύνατον νά μήν παραμείνει στην Μνήμη σάν μιά Κραυγή Απελπισμένη,πού ομως δέν ξεπερνά τά όρια διατηρώντας τον Στοιχειώδη Αυτοσεβασμό.
Το Scherzo ,ένα μικρό αριστούργημα περιέχει και πάλι ένα θέμα Κυκλικότητας,όπου ενώ διαφαίνεται μιά Νότα Αισιοδοξίας η Μουσική αλλάζει Κλίμακα γιά να μάς Υπενθυμίσει το βαθύτερο επικρατούν συναίσθημα τού Συνθέτη.
Τέλος τό Rondo είναι σάν ένα Ατελείωτο Μελωδικό Τραγούδι τού Schubert(άλλως τε θυμίζει το ´Χειμωνιάτικο Ταξίδι).Μπορεί να νοιώθει,όπως νοιώθει,αλλά η ίδια του η Φύση δέν τού επιτρέπει νά αφεθεί ολοκληρωτικά και ως εκ τούτου μάς προσφέρει γιά άλλη μιά φορά την Μελωδική του Φλέβα.
Οφείλουμε πολλά σέ Πιανίστες σάν τον Brendel ,τον Lupu,τόν Perahia,τον Schnabel,τόν Richter καί τον Kempff πού ξαναέβαλαν στο Μουσικό ρεπερτόριο τίς τελευταίες Σονάτες τού Schubert.
Μιλώντας ομως γιά την 959 ο Kempff ξεχωρίζει(άλλως τε ο Schubert ήταν απο τούς αγαπημένους του και έχει ερμηνεύσει το σύνολο σχεδόν τού Πιανιστικού του Εργου).Kατορθώνει ,ως Δάσκαλος τού Μέτρου,νά αποτυπώσει Μουσικά τήν Σύγκρουση Κλασσικού καί Ρομαντικού.
O Perahia επίσης ανήκει πιά στην Σχολή τών Κλασσικών και η ερμηνεία του είναι Υψηλού Επιπέδου.
Επίσης ο Christian Zacharias ερμηνεύει μιά σχεδόν θυελλώδη 959,προβάλλοντας ίσως λίγο περισσότερο απότι πρέπει το Θρηνητικό μέρος.
Και φυσικά υπάρχει πάντα η ερμηνεία τού Arthur Schnabel.
