- 17 June 2009
- 3,594
.jpg)
Portico Quartet- Isla (Real World records 2009)
Και οι τέσσερεις είναι νέοι. Πολύ νέοι.
Το debut album τους «knee-deep in the North Sea» βραβεύθηκε ήδη με το Mercury Prize το 2008, και ίσως αυτό από μόνο του θα ήταν ένας πολύ καλός λόγος για να τους ακούσει κάποιος.
Ακούγοντάς το διαπιστώνω ότι είναι πράγματι ένα εξαίρετος δίσκος, με έντονη δυναμική που όμως στηρίζει την πρώτη αυτή εμφάνισή τους στην παρουσία του Ηang, ενός νέου κρουστού που δημιουργήθηκε κάπου στις απαρχές του millennium και με την παρουσία του δίνει μια έμφαση στον συνήθως διακριτικό ήχο των κρουστών στην cool jazz.
Αν και το «knee-deep in the North Sea» λοιπόν είναι ένας πολύ καλός δίσκος, από τα πρώτα ακούσματα κιόλας με κέρδισε το Isla, ο δίσκος που κυκλοφόρησαν δύο χρόνια μετά (τον Οκτώβριο του 2009 ) στην νέα τους εταιρεία .
Σε αυτόν τον δίσκο, αφήνουν πίσω τα καλά τους ρούχα και την χαρούμενη διάθεση, και γίνονται αρκετά σκοτεινότεροι και εντονώτερα αυτοσχεδιαστικοί.
Ο δίσκος χτίζεται πάνω στο σαξοφωνίστα τους Jack Wyllie, ο οποίος σαν ζωγράφος που ξέρει πως να χρησιμοποιεί αριστοτεχνικά την παλέττα του, δημιουργεί ένα τοπίο με έντονες χρωματικές εναλλαγές χάρη στη δεξιοτεχνία του μπασίστα Milo Fitzpatrick, την ρυθμικότητα του Duncan Bellamy στα drums και φυσικά, αλλά πιο διακριτικά εδώ, την παρουσία του Nick Mulvey στο παράξενο Ηang!
Aν κάποιοι βιάστηκαν να τους ‛κατηγορήσουν’ για την γρήγορη (γρήγορη μόνο αν παραβλέψουμε το επί πόσο καιρό εμφανιζόταν ως άσημο γκρουπ στο Southbank Centre-κοιτίδα του London Jazz Festival) επιτυχία τους και την βράβευσή τους από τον πρώτο τους κιόλας δίσκο, εδώ θα διαψευσθούν κατηγορηματικά.
Ο δίσκος, είναι πολυμορφικός. Έντονα αφαιρετικός σε αρκετά σημεία, με σαφείς αναφορές σε δύο μεγάλους μινιμαλιστές, τον Philip Glass και τον Steve Reich , στη συνέχεια όμως ακροβατεί ανάμεσα στη μελωδικότητα και την πολυπλοκότητα των αυτοσχεδιασμών του, ανάμεσα στην μελαγχολία και την ευθυμία, τις κλασσικές αναφορές και την avant garde, με σκόρπια ψήγματα ψυχεδέλειας, διαβαίνοντας μέσα από την ψυχή όλων αυτών όσων τους επηρέασαν μουσικά.
Αυτή η τόσο καλά δομημένη πολυσυλλεκτικότητα των κομματιών αναδεικνύει την ωριμότητα αυτών των νέων παιδιών και την μεταξύ τους καλή (μουσική) επικοινωνία.
Σε σχέση με το προηγούμενο άλμπουμ τους έχουν κάνει ένα εντυπωσιακό άλμα, έχουν εμπλουτίσει τον ήχο τους και με την μαγευτική παρουσία του πιάνου, έχουν αναδείξει την διακριτική μα ταυτόχρονα υποβλητική δεξιοτεχνία του Fitzpatrick στο μπάσσο , δίνουν το σωστό χώρο στα κρουστά ώστε να μην πέσουν στην παγίδα του ambient (μακριά από μας!!), είναι μελίρρυτοι αλλά ταυτόχρονα ρυθμικοί και ‛βρώμικοι’, και φυσικά (καλά συγκαλυμμένοι) επαναστάτες, όπως οφείλουν να είναι οι νέοι μουσικοί.
(Το ξεκίνημα...)
