Για τον σχετικά καινούριο δίσκο του Λευτέρη Παπαδόπουλου ο λόγος.
Μου πήρε περίπου ένα μήνα για να καταφέρω να ακούσω όλα τα τραγόυδια του δίσκου, γιατί είχα την έμπνευση να μην τον αγοράσω εξ αρχής. Ευτυχώς...
Ο εν λόγω στιχουργός επιστράτευσε πολλά από τα μεγάλα ονόματα της σύγχρονης έντεχνης μουσικής - συνθέτες και τραγουδιστές - σε μια παρέλαση ανέκδοτων ποιημάτων του. Μα γιατί δεν τα άφηνε ανέκδοτα? Έτσι κι αλλιώς, τώρα κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν με τη δεύτερη έννοια του όρου!
Ο ίδιος λέει "Είμαι πολύ τυχερός: στα 71 μου χρόνια νέοι άνθρωποι, ένα σωρό, γίνονται μια παρέα και αποφασίζουν να τραγουδήσουν στίχους μου. Άλλοι με τη μουσική τους, άλλοι με τη φωνή τους. Ανάμεσά τους και καταπληκτικοί παλιοί τραγουδιστές, με τεράστια προσφορά στο χώρο, δεσπόζουσες προσωπικότητες του πολιτισμού."
Εγώ, όμως, όλο αυτό το καταλαβαίνω λίιιιγο διαφορετικά. Νοιώθω πως μιλάμε για τη Ρεάλ Μαδρίτης της μουσικής που με την απόδοσή της ανάγκασε να την κράξουν μέχρι κι οι φίλαθλοί της. Μεγάλα ονόματα του χώρου έφτιαξαν ένα συνονθύλευμα ετερόκλητων στοιχείων που δεν ικανοποίησε τις προσδοκίες μου. Από 'μένα έχει κόκκινη κάρτα!
Από τα 13 τραγούδια του δίσκου:
- ξεχωρίζει κάπως το "Άρρωστος καιρός" με το Β. Παπακωνσταντίνου, σε σύνθεση Α. Μιτζέλου. Κοινωνικός κι ευθύβολος ο στίχος του αλλά... κάτι λείπει...
- είναι επιεικώς για τα μπάζα το "Σ' αγαπώ και σε θέλω" με το Γ. Νταλάρα, σε σύνθεση δε θυμάμαι ποιού.
Με λίγα λόγια... Το σπάσαμε το ρόδι, αλλά μας βγήκε τζούφιο!
Μου πήρε περίπου ένα μήνα για να καταφέρω να ακούσω όλα τα τραγόυδια του δίσκου, γιατί είχα την έμπνευση να μην τον αγοράσω εξ αρχής. Ευτυχώς...
Ο εν λόγω στιχουργός επιστράτευσε πολλά από τα μεγάλα ονόματα της σύγχρονης έντεχνης μουσικής - συνθέτες και τραγουδιστές - σε μια παρέλαση ανέκδοτων ποιημάτων του. Μα γιατί δεν τα άφηνε ανέκδοτα? Έτσι κι αλλιώς, τώρα κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν με τη δεύτερη έννοια του όρου!
Ο ίδιος λέει "Είμαι πολύ τυχερός: στα 71 μου χρόνια νέοι άνθρωποι, ένα σωρό, γίνονται μια παρέα και αποφασίζουν να τραγουδήσουν στίχους μου. Άλλοι με τη μουσική τους, άλλοι με τη φωνή τους. Ανάμεσά τους και καταπληκτικοί παλιοί τραγουδιστές, με τεράστια προσφορά στο χώρο, δεσπόζουσες προσωπικότητες του πολιτισμού."
Εγώ, όμως, όλο αυτό το καταλαβαίνω λίιιιγο διαφορετικά. Νοιώθω πως μιλάμε για τη Ρεάλ Μαδρίτης της μουσικής που με την απόδοσή της ανάγκασε να την κράξουν μέχρι κι οι φίλαθλοί της. Μεγάλα ονόματα του χώρου έφτιαξαν ένα συνονθύλευμα ετερόκλητων στοιχείων που δεν ικανοποίησε τις προσδοκίες μου. Από 'μένα έχει κόκκινη κάρτα!
Από τα 13 τραγούδια του δίσκου:
- ξεχωρίζει κάπως το "Άρρωστος καιρός" με το Β. Παπακωνσταντίνου, σε σύνθεση Α. Μιτζέλου. Κοινωνικός κι ευθύβολος ο στίχος του αλλά... κάτι λείπει...
- είναι επιεικώς για τα μπάζα το "Σ' αγαπώ και σε θέλω" με το Γ. Νταλάρα, σε σύνθεση δε θυμάμαι ποιού.
Με λίγα λόγια... Το σπάσαμε το ρόδι, αλλά μας βγήκε τζούφιο!
